سلام وممنون از داداش مهدی گل بابت بحث خوبشونبه درد من میخوره
ببینید منم این یک بار از دوستام پرسیدم. گفتن اگر سوادش بالا باشه شعورش میره بالا...
یعنی اونها سواد مبنایی برای شعور دانستن..
که من مخالفم. چون شعور به سواد نیست.. مثلا الان من داداشم فوق دیپلم وبیشتر نخونده..
ازدواج کرده وبچه هم داره. انقدر ارتباط اجتماعی داره که همه میگن فلانی خوبه ومردمی. به قول خودمون..
اما در کنارش پسر عمه ام. کارشناسی ارشد داره. همه تو فامیل میگن. مدرکش تو سرش بخوره. شعور درست حسابی نداره...
خب. الان به این نتیجه رسیدم. که شعوروفهم به مدرک نیست.. بلکه به ذات ادمه...
خودم شخصا نمیگم تحصیل مهم نیست.چرا هست.. اما اولش شعورش...
اگر شعور نداشته باشه ومدرک وپولش واسه خودش.. زنگیم حروم اینا کنم؟؟؟ نه عزیز پول ومدرک همه چیز نیست...
واما برای خودم نه اولویت من اول خود طرف وعقل و... دوم خانواده اش . سوم ایمان.چهارم وضع مالی. حالا ه دکتر باشه چه مکانیک و... نون حلال داشته باشه.. 5 مدرک و....
حالا اونایی که میگن اول خانواده بعد طرف.. آیا میخوای با خانواده ازدواج کنیم؟؟؟ شاید مثلا خانواده یکی مشکلات داشت ایا باید گفت اون طرف حتما این مشکلات داره؟؟؟
حالا سر فرصت ادامه میدم...
اما برای بچه ام. (هرچند هنوز مجردم) حتما بهش میفهمونم که به خاطر مدرک و پول هرگز ازدواج نکنه.. بلکه برای شعور وزندگی اروم ازدواج کنه...
البته اگر تحصیل کرده باشه یا نه. باید شرایطط قبول داشته باشه . مثلا منی که معمارم کارم طوری که بیشتر با اقایون سر وکله میزنم. پس باید شعور وردکش برسه که هر وقت من با یک اقایی حرفیدم.نگه تو عاشقش شدی و.... که متاسفانه این زندگی نه اول داره نه اخر.نه؟؟؟
علاقه مندی ها (Bookmarks)