خب داداش مهدی اینا مهم تره یا جایزه ای که بعدش اون دنیا به خاطر تحمل این -سختی که نه -مسئله کوچولو بهمون میدن؟؟
باباهای خیلی از ماها تو ضل (یا حالا زل یا ظل!!) گرما رفتن خرمشهر و دست و پا و چشم و حتی سرشونو واسه ماها دادن!!!پاهاشون تو اون بوت های گنده کباب شد!!تنشون تو اون لباسا پخت و خیلی اذیت شدن ولی اجرش براشون مهم بود و خیلی هاشونم که فقط رضایت خدارو می خواستن!!!در حالیکه می تونستن نرن و بشینن تو خونشون آب پرتقال بخورن!!!دخترا هم اگه چادر و گرما و خیسی شو تو برف و بارون قبول می کنن یا واسه اجرشه یا واسه رضایت خدا داداش گلم!![]()
علاقه مندی ها (Bookmarks)