سلام
اولش اینو بگم همه بچه ها تو یک دوره زمانی فکر میکنم 2-3 سال هست ، بچه ها به سمت استقلال طلبی میرن و دوست دارن کارهاشون رو خودشون انجام بدن و محیط رو کاوش کنن
و در اینجا والدینی که آگاهی ندارن ، بچه رو تحت فشار میذارن و .... ، نهایتا بچه لجبازی میکنه .
- چون خانمها در گذشته بیشتر خانه دار بودن ، حضور کاملا پررنگی در خانه داشت و میتونست بچه و امور مربوط بهش رو تحت کنترلش بگیره
ولی امروزه اکثر خانمها هم سرکار میرن و وقتی میان خونه ، خسته هستن و حوضله سروصدای بچه هارو ندارن ، مثال میزنم : ممکنه مادر از سرکار اومده داره غذا هم درست میکنه ،
بچه میاد میگه فلان چیز رو میخوام ( که در اون لحظه مناسب نیست ) ، مادر میگه باشه بعد ، بچه جیغ و فریاد میزنه ، مادر به خاطر اینکه حوصله نداره و میخاد کمی آرامش داشته
باشه بلافاصله اون وسیله رو بهش میده
توجه کنیم اینجا مادر فکر بعد رو نمیکنه ، ولی کسانی که با این اصول آشنا هستن میدونن که این بچه تقویت دریافت کرده ، برای خواسته های بعدی هم تا به خواستش نرسه راه داد و
فریاد و سرپیچی رو پیش میگیره .
مورد دیگه اینکه هماهنگی تربیتی بین والدین وجود نداره ، مادر یه راه میره و پدر یه راه دیگه ... مثلا : مادر جهت تربیت کودک رو از خواسته نامعقولش منع کرده و بهش نداده و وقتی
پدری که از صبح نبوده و میخواد به نوعی دل بچه رو به دست بیاره ، میاد خواسته بچه رو اجابت میکنه ، اینجا رشته ها پنبه میشه
دیگه اینکه بچه ها متوجه حرفها و خواسته های ما میشن ، جای تعجب داره که بعضی والدین میگن بچه هست متوجه نیست که هرچی هم که باهاش صحبت کنیم حالیش نمیشه
ولی وقتی اولی با بچه صحبت بشه ، خیلی راحت حرف رو قبول میکنه
به طور مثال : روی تخت داره بالاو پایین میپره ، مادرش همش میگه نکن ، اینکارو نکن و ...
بچه حرف گوش نمیده
به نظر شما کار مادر اشتباهه یا این بچه مشکل داره ؟؟ راهکار شما چیه تا بچه حرف شنوی داشته باشه ؟
علاقه مندی ها (Bookmarks)