آیات قرآن کریم بصورت صفحه به صفحه..(تفسیر و توضیح)

[عبدالله91]

سلام
ممنون.خیلی جالب بود.هرچند که همیشه کم بودن اطلاعاتمون از تاریخ حالمو میگیره ولی خوب همین که بدونیم جریان کلی چی بوده خودش کلی خوبه.
راجع به پراکنده بودن ایات و نزول تدریجی و ... چندتا سوال اینجا مطرحه:
1- توی اینکه نزول تدریجی و یکباره داشتیم بحثی نمیکنیم و این رو به عنوان یه پایه و پیش فرض الان قبول میکنیم. حالا سوالی که اینجا مطرحه اینه که درسته که با توجه به شرایط و اتفاقات و به صورت تدریجی نازل شده ، ولی قران بر اساس ترتیب شان نزول مرتب نشده. این ترتیبی که الان داره و سوره بندیش رو خود پیامبر( ص) انجام دادن. پس اینکه اتفاقات در به هم ریخته بودن نقش داره رو من نمی تونم بپذیرم .
2-نکته دومی که مطرح شد این بود که اگه قرار بود که برای هر مسئله یک سوره مطرح بشه باید چند قران میومد. سوال من اینه: مگه ما سوره هامون تعداد ایات مشخصی داره که این حرفو میزنیم؟ با این کار نهایت اتفاقی که میفتاد زیاد شدن تعداد سوره ها بود که اونم تازه خیلی زیاد نمیشه ، چون ما توی هر سوره ای تقریبا از مسائل زیادی ایه داریم.
3- پیامبر (ص) خب چرا اینجوری ایه هارو کنار هم چیدن؟نمیشد مثل یه کتاب راهنما که سرفصل مشخص داره و هر چیزی توی جای خودش گفته شده ؛ گفته میشد؟بهتر بگم: چرا هر سوره ای باید مشتمل از مطالب مختلف باشه؟ حتی بعضا این اختلاف ادمو گیج هم میکنه...

ببینین هر سوره مطالب کلی دارد که به هم مربوط هستند و طوری نیست که مطالب هرسوره بی ربط به هم باشند.مثلا سوره های مکی یه نوع مطالب و سوره های مدنی یه مطالب دیگری دارند.محتوای هرسوره به هم مربوط است. و در نقل است که پیامبر هرسال قرآن را به جبرئیل عرضه میکرد و در سال آخر دو بار عرضه کردو تصور اين‌كه منظور از عرضه قرآن، محفوظات نهفته در سينه شخص رسول خدا باشد، با واقعيات تاريخي سازگار نيست و در اين صورت حضور برخي اصحاب در عرضه قرآن بي‌معنا خواهد شد. چنان كه در روايات آمده است عبدالله بن مسعود شاهد آخرين عرضه قرآن بود و بر همين اساس آيات ناسخ و منسوخ را مي‌­شناخت.واین نشان می دهد که قرآن شکل خاصی داشت اینطور نیست که پیامبر دلخواهی این کار هارو کرده باشد.

یا دلیل دیگر:

بنابر دسته­ ای از گزارش­هاي تاريخي پيامبر اكرم به نگارش وحی اهتمام زيادی داشت و همگان را به آن تشويق مي­كرد. افرادی نيز از سوی حضرت برای اين كار مأموريت داشتند كه به كاتبان وحی معروف بودند. مورخان نام اين كاتبان را آورده‌اند و برخی تعداد آنان را تا چهل و دو نفر برشمرده‌اند (بلاذری، ابوالحسن، فتح البلدان، 662؛ زنجانی، ابوعبدالله، تاريخ قرآن، 42؛ شاهين، تاريخ قرآن، 53 ـ 54). ظاهراً كار به اين صورت بود كه پيامبر كاتبان را پس از نزول آيه فرا مي­خواند و با مشخص كردن جای آيه، به آنان دستور مي­داد آن را بنويسند. زيد بن ثابت انصاری مي‌گويد:
«من همواره وحی را براي رسول خدا مي­نوشتم و چنين بود كه هرگاه وحی نازل مي­شد، آن را در شرايطی سخت دريافت مي­كرد... سپس من تكه استخوانی مي­آوردم و در حالي كه پيامبر املاء مي­كرد، مي­نوشتم... چون از نوشتن فارغ مي­شدم، پيامبر مي­فرمود: بخوان! من مي­خواندم، اگر مطلبی يا چيزی جا افتاده بود، آن را تصحيح می كرد؛ آن گاه آن را براي مردم بيرون میبردم (ابن حجر هيثمی، 1، 152).
روايت ديگر مي‌گويد:
«جبرئيل همواره مي­گفت اين (آيه يا سوره) را در فلان جا قرار دهيد (سيوطی، عبدالرحمان، الاتقان فی علوم القرآن، 1، 62)؛ برخی در اين مورد بر اين باورند كه كتابت وحی در دوران مكه آغاز شد (مرتضي عاملی­، 75).