درود
با تشکر از خانم نارون بزرگوار به خاطر طرح این موضوع،
نظر من در مورد این موضوع به چند قسمت تقسیم میشه:
1- مشاور ، روانکاو ، روانشناس در کل ارائه دهنده ی خدمات روانشناختی شامل : سن ، جنسیت ، فن بیان ، توان تحلیل وبررسی
2- متقاضی ، بیمار و در کل دریافت کننده خدمات روانشناختی : سن ، جنسیت ،نحوه ی بیان نیاز یا ارائه تقاضا
3- شرایط محیطی و فضای فیزیکی و فضای معنوی (روانی ) محل مشاوره : نوع دکور و رنگ آمیزی و...
4- اطلاعات و تبادل اطلاعات به نحو مناسب بین خدمات گیرنده (متقاضی )و خدمات دهنده (مشاور یا روانشناس ) : شامل اطلاعات ارائه شده از سوی متقاضی ، بیمار یا دربافت کننده خدمات که
هرچه دقیق تر و کامل تر باشد ، به مشاور توان بیشتری برای تحلیل و ارائه راهکار خواهد داد.
به نظرم از میان این موارد ، مهمترین قسمتش اطلاعاتی هست که به عنوان راهکار یا راه حل از سوی مشاور یا روانشناس ارائه میشه.
تا جایی که بنده مطلع هستم در ایران با عناوینی در روانشناسی مواجه هستیم که میتونه بازخوردهای متفاوتی ایجاد کنه :
1-برخی از اطلاعات روانشناسی ما دارای ریشه دینی و مذهبی هستند که برگرفته از منابع دینی است . ( البته این اطلاعات تصور میکنم در قالب آداب و روشهای زندگانی تعریف شده اند.)
2- برخی ( یا بهتره بگم اکثر منابع ) اطلاعات از منابع خارجی هست که متناسب با قانون ، فرهنگ و اقلیم و شرایط همان کشور ها و مردمش تهیه میشه و البته اختلافاتی هم با منابع دینی دارن.
3-برخی اطلاعات اندک هم به صورت بومی داریم که تصور نمیکنم به صورت حرفه ای ازشون استفاده و بهره برداری بشه.
اینجا دیگه هنر روانشناس یا ارائه دهنده ی خدمات میتونه تعیین کننده باشه که چگونه علم و هنر و تحلیل و اطلاعات خودش رو به کار بگیره که حداکثر تاثیرگذاری رو بر متقاضی یا بیمار داشته باشه البته در محیطی با طراحی مناسب ،
اینکه روانشناس در پشت میز و در مقابل متقاضی قرار بگیره یا درکنار متقاضی و به شکل دوستانه تر میتونه تاثیر مثبت داشته باشه .
اینکه متقاضی از چه صنف و جنسیت و با چه سنی باشه و در مقابلش روانشناس از چه شرایطی باید برخوردار باشه هم در روند مشاوره تاثیر به سزایی داره.
علاقه مندی ها (Bookmarks)