تفکراتي از جنس نور

[میترا پوررحیم]

يک مواقعي خودم را مي گذارم جاي خدا !!! (استغفرالله)
يک کم جا خورديد از اين حرفم ...نه؟
اشکال ندارد، فرض است ديگه، مي خواهم يک نکته لطيف را نتيجه گيري کنم:

به خودم مي گويم مثلا" من يک انساني را خلق کردم، ..... همين طور راست راست راه برود و خوش باشد؟
نه .... بگذار يک کم سر به سرش بگذارم ببينم تحملش چقدر است!
بعد يک مشکلاتي سر راه اين انسان قرار مي دهم،
بعد آن انسانهايي که اين مشکلات را حل مي کنند دوباره يک مشکل بزرگتر پيش راهشان مي گذارم ببينم با اون چه کار مي کنند!
بعد اونهايي که جلوتر مي آيند و مشکلات بيشتري را از پيش خود برمي دارند را انتخاب مي کنم
يک مشکل وحشتناک جلو راهشان مي گذارم ..... به خودم مي گويم، بگذار ببينم اين بنده ام که تا اينجا پيش آمده از اين به بعد با اين مشکل وحشتناک تا کجا مي تواند پيش برود!
هر کجا که ديدم دارد کم مي آورد بلافاصله مشکل را بر مي دارم، بنده خوب من است، دوستش دارم! فقط مي خواهم ببينم تا کجا مي تواند پيش برود!
==========================
زحمت به خودتان ندهيد، در نوشته فوق همه جور اشکال و ايراد هست! نمي خواهد زحمت انتقاد به خودتان بدهيد! خودم مي دانم اشکلاتش را!
ولي يک نکته ظريف در آن است، ناخودآگاه آدم فکر مي کند نکند دنياي واقعي يک جورايي (تاکيد مي کنم: يک جورايي) به مثال فوق شبيه باشد.

زندگی مثال تشبیه شماست. همان واقعیتی که انکار نشدنی است زندگی پر از حوادث است هر روز فکر میکنی مشکلات تمامند ولی اینگونه نیست مشکلی و اتفاقی می افتد ولی مشکل ما هستیم خود ما که اینقدر خودمان را اب دیده نکردیم تا بتوانیم تحمل کنیم بعضی وقتها که خسته میشویم گله میکنیم که خدایا دیگر بس است من طاقت ندارم ولی در پس ان مشکل چیزی است که حقیقتش را نمیدانی پس بجنگ این جملات حتی نوشتنشان اسان نیست که بنویسی بجنگ انسان کم می اورد خسته میشود دل میکند و دست میشورد ولی خدا باز گوش میدهد اگر تا اخر خط رفتی و مویی پاره نشد بدان خدا انجا دستت را گرفته و منتظر است تا بفهمی چه چیزی را که خدا برایت مقدر کرده .