این حرفتون درسته با این تفاوت که در دوران کودکی قدرت تصویر سازی ذهنی خیلی قویه و لذا اغلب، پذیرش تخیل به عنوان واقعیت اصیل صورت می گیرد. یعنی شما در کودکی از اون خاطره شنیده شده یک تصویر می سازید و در ذهنتان به عنوان یک واقعیت می نشیند و بعدها در واقع دارید همان تجسم ذهنی را به یاد می آورید که خود را به عنوان رویداد واقعی در ذهن شما «جا زده» است.
در یک آزمایش، پژوهشگران به یک دختر 5 یا 6 ساله ژاپنی تلقین کردند که روزی تو در یک پارک مادرت را گم کرده بودی و گریه زیادی کردی و بعد یک خانم مهربون تو را پیدا کرده و به مادرت برگردانده است. بعد در هفت یا هشت سالگی بهش گفتند که یک نامه تشکر برای آن خانم (خیالی) بنویس که آن کودک هم در آن نامه، شرح ماجرا را با جزئیات نوشت و با زبان خودش از اون خانم عمیقانه تشکر کرد.
بعد وقتی در پایان نامه نگاری، پژوهشگران به او گفتند که تو اصلا در پارک گم نشده بودی و چنین داستانی واقعیت نداشت، آن دختر فقط چند ثانیه سکوت کرد، به اطراف نگاه کرد و خیلی عادی گفت: آره، واقعیت نداشت!
علاقه مندی ها (Bookmarks)