اینکه الکترونها تمایل دارند از روی قشر بیرونی حرکت کنند درست است(اثر پوستی)، اما کیفیت انتقال الکتریکی در کابل هادی بستگی مستقیم به ضریب هدایت الکتریکی و نیز قطر سطح مقطع آن دارد. به جز این، قدرت تحمل کابل هنگام خمش و تنش هم ملاک است. همین است که برای انتقال انرژی الکتریکی مثلا از لوله های تو خالی مسی استفاده نمی شود. همانطور که اشاره کردم، راه حل آن شرکت خارجی این است که درصد کمی از یک فلز دیگر را (با نقطه ذوب مشابه مس) به صورت ناخالصی به مس اضافه کنیم، به گونه ای که رنگ مس تغییر کند و قابلیت جداسازی به صرفه نداشته باشد و قابل فروش به عنوان مس نباشد ضمن این که ضریب هدایت الکتریکی آلیاژ حاصله، چندان با مس (0.016) تفاوت نکند.
بنابر این، استفاده از روکش نازک مسی روی فلزی دیگر برای انتقال توان الکتریکی زیاد، چندان مرسوم نیست (البته در Rodهای مسی که برای ایجاد زمین الکتریکی، در زمین کوبیده می شوند، از آبکاری قشری به ضخامت 250 میکرون مس روی مغزی فولاد ضد زنگ استفاده می شود)
.







پاسخ با نقل قول


علاقه مندی ها (Bookmarks)