آیا پرخاشگری نوجوانان خودشان را هم می رنجاند؟

[zoh_reh]

به نام آفریننده زیبائیها


با سلام خدمت دوستان گرامی

با توجه به اینکه اکثریت این سایت نوجوان و یا پا به عرصه جوانی گذاشته و هنوز از نوجوانی چیزهایی را به یاد دارند ، مطالبی در این زمینه در نظر گرفته شده است تا با همیاری شما دوستان و راهنمائیهای مفید مدیر محترم تالار روانشناسی بتوانیم نتایج خوبی از این بحث بگیریم.

آیا پرخاشگری نوجوان خودش را هم می رنجاند؟

دو مرحله از زندگی انسان با رشد سریع و چشمگیری همراه است به گونه ای که از این حیث در بین مراحل دیگر زندگی ، متمایز می شود.(از نظر رشدی)یکی از آنها، مرحله جنینی و دیگری مرحله بلوغ (نوجوانی ) است. یعنی ظرف مدت کوتاهی کودک دیروز به قامت بزرگسالان امروز در میاید.

سن نوجوانی : حدود 12 سالگی تا 18 یا 22 سالگی.

یکی از تغییرات بسیار مهمی که عزیزان در نوجوانی با آن روبرو هستند تغییر خلق و خو است،و همچنین نوجوان دچار بحران هویت شده و به دنبال خودشناسی خود بر میاید، و حلقه گم شده خود را در این جمله که "من بزرگ شدم یا هنوز کوچکم" می جوید، ما در این بحث به تغییر میزان پرخاشگری در نوجوانان خواهیم پرداخت. علت پرخاشگری را در این سن سه عامل می دانند:

1. زیست شناختی
2. روانشناختی
3. عوامل فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی

از بعد زیست شناختی با افزایش ترشح هورمون تستوسترن (معروف به هورمون پرخاشگری) پرخاشگری جزء لاینفک این قسمت از زندگی خواهد بود. بنابراین همه خواسته و ناخواسته در گیر این قسمت خواهیم شد و یا هستیم .آنچه که مد نظر است اینست :
که چرا پرخاشگری در بعضی از ما فقط بعنوان یک تغییر هورمونی در مدت زمان مشخصی باقی می ماند و در بعضی دیگر نهادینه شده و گاها تا پایان عمر شخص را همراهی می کند؟

دوستان عزیز و گرامی :

زمانیکه شما در این سن و سال هستید و یا وقتی که بودید، آیا خود متوجه این پرخاشگری شده اید؟
آیا این رفتار شما را آزار می داد؟
انتظارات شما از اطرافیانتان در این زمینه چه بود؟
چقدر والدین و محیط در نهادینه کردن این حالت را موثر می دانید؟
ریشه تعارضات نوجوانان با خانواده به نظر شما بیشتر حول چه محوری میچرخد ؟

منتظر پسهای مفید همه عزیزان هستیم

[عرفان سلیم زاده]

بستگی به آدمش داره در کل به ذات و محیط فرد وابستگی مستقیم داره.
هرچه وسواس فکری کمتری باشه پرخاشگری هم کمتره.

[Sa.n]

اول از همه سلام عرض میکنم خدمت دوستان عزیزم و بانو زهره و همه دست اندر کاران که زحمت تاپیک رو کشیدن
به عنوان یک فردی که در سن بلوغ هستم خواستم نظر بدم البته با اجازه شما
زمانیکه شما در این سن و سال هستید و یا وقتی که بودید، آیا خود متوجه این پرخاشگری شده اید؟
من به شخصه زمانی که پرخاشگری میکردم خودم متوجه نمیشدم اما بعد که به رفتارم فکر میکردم و از دور به خودم نگاه می کردم میدیدم که خیلی رفتارم بد بوده و نباید اینطور میبود و بعدش هم سعی میکردم که اصلاح کنم پرخاشگری هام رو اما بعد از مدتی سعی کردم اصلاحشون کنم با اینکه کاملا ناخود آگاه بود اما زمان هایی که احساس میکردم لحن صحبت کردنم با طرف مقابل داره تند و همراه پرخاش میشه سعی میکردم بعدا بحث کنم و از ادامه دادن بحث خودداری کنم و از محیط دور بشم تا کسی از من رنجیده نشه .
آیا این رفتار شما را آزار می داد؟
در بالا هم گفتم زمان هایی که من پرخاشگر بودم خودم متوجه نمیشدم البته در اوایل اما بعدش که به لحن خودم نگاه میکردم واقعا ناراحت میشدم و هر طور که شده میرفتم و از کسی که پرخاشگری کردم بهشون عذر خواهی میکردم تا ناراحت نشن از من و بعدش هم از دست خودم خیلی خیلی عصبانی میشدم و همیشه سعی می کردم که کنترل کنم خشم و پرخاشگری خودم رو و چون قبلا( پیش از رسیدن به این بهران ) خانواده به من گفته بودند که این شرایط برای شما و هر کسی که در سن شماست پیش میاد و شما باید بتونی خودت رو کنترل کنی چون ممکنه با رفتارت باعث رنجش دیگران بشی و چون این شرایط گذرا هستند تو باید مواظب باشی که کسی ناراحت نشه . و من هم همیشه با فکر به این جمله سعی در اصلاح رفتارم داشتم .
انتظارات شما از اطرافیانتان در این زمینه چه بود؟
اکثرا در این زمینه من خودم رو همیشه مقصر میدونستم و انتظاری از اطرافیان نداشتم و همین که متوجه شرایط من بشن و درک کنن برای من کافی بود . و البته 50 درصد خانواده به من کمک میکنند و 50 درصد سعی میکنم خودم رفتارم رو تصحیح کنم .
چقدر والدین و محیط در نهادینه کردن این حالت را موثر می دانید؟
خیلی خیلی موثر هست چون اگر والدین فرزندانشون رو خوب درک نکنن و از پیش بهشون اطلاع ندن که گاهی ممکنه پرخاشگر بشن قطعا فرزندشون هم تلاشی برای کنترل کردن پرخاشگری های خودش نمیکن-ه و خیلی ها از این رفتار ناراحت میشن اما اگر والدین از قبل فرزندشون رو آگاه کنن ، فرد بهتر میتونه کنار بیاد با وضعیت
ریشه تعارضات نوجوانان با خانواده به نظر شما بیشتر حول چه محوری میچرخد ؟
به نظر من اکثر تعارضات بر سر تربیت صحیح فرزند هست چون خانواده قصد دارند که فرزندشون درست تربیت بشه به همین خاطر به خاطر کار های اشتباه ، فرزندشون رو نصیحت میکنن یا اشتباهش رو گوش زد میکنن و همین میشه که بر اثر زیاد شدن این نصیحت ها و نکته های تربیتی فرزند تحملش رو از دست میده و موجب پرخاشگری میشه در صورتی که نکات و نصایح در صورتی که مفید و ضروری باشن کاملا به نفع فرد هست .
سپاس بی نهایت از شما

[zoh_reh]

بستگی به آدمش داره در کل به ذات و محیط فرد وابستگی مستقیم داره.
هرچه وسواس فکری کمتری باشه پرخاشگری هم کمتره.

سلام به آقای سلیم زاده

افتخار دادین و در این بحث شرکت کردین،

شما در واقع به تیپ شخصیتی فرد توجه دارید ، و

موقعیتی که در اون قرار میگیره و از نظر زیست شناختی که بعضی از رفتارها اجتناب ناپذیره، رو چطور تحلیل می کنین؟

ممنون از حضور شما

[zoh_reh]

اول از همه سلام عرض میکنم خدمت دوستان عزیزم و بانو زهره و همه دست اندر کاران که زحمت تاپیک رو کشیدن
به عنوان یک فردی که در سن بلوغ هستم خواستم نظر بدم البته با اجازه شما
زمانیکه شما در این سن و سال هستید و یا وقتی که بودید، آیا خود متوجه این پرخاشگری شده اید؟
من به شخصه زمانی که پرخاشگری میکردم خودم متوجه نمیشدم اما بعد که به رفتارم فکر میکردم و از دور به خودم نگاه می کردم میدیدم که خیلی رفتارم بد بوده و نباید اینطور میبود و بعدش هم سعی میکردم که اصلاح کنم پرخاشگری هام رو اما بعد از مدتی سعی کردم اصلاحشون کنم با اینکه کاملا ناخود آگاه بود اما زمان هایی که احساس میکردم لحن صحبت کردنم با طرف مقابل داره تند و همراه پرخاش میشه سعی میکردم بعدا بحث کنم و از ادامه دادن بحث خودداری کنم و از محیط دور بشم تا کسی از من رنجیده نشه .
آیا این رفتار شما را آزار می داد؟
در بالا هم گفتم زمان هایی که من پرخاشگر بودم خودم متوجه نمیشدم البته در اوایل اما بعدش که به لحن خودم نگاه میکردم واقعا ناراحت میشدم و هر طور که شده میرفتم و از کسی که پرخاشگری کردم بهشون عذر خواهی میکردم تا ناراحت نشن از من و بعدش هم از دست خودم خیلی خیلی عصبانی میشدم و همیشه سعی می کردم که کنترل کنم خشم و پرخاشگری خودم رو و چون قبلا( پیش از رسیدن به این بهران ) خانواده به من گفته بودند که این شرایط برای شما و هر کسی که در سن شماست پیش میاد و شما باید بتونی خودت رو کنترل کنی چون ممکنه با رفتارت باعث رنجش دیگران بشی و چون این شرایط گذرا هستند تو باید مواظب باشی که کسی ناراحت نشه . و من هم همیشه با فکر به این جمله سعی در اصلاح رفتارم داشتم .
انتظارات شما از اطرافیانتان در این زمینه چه بود؟
اکثرا در این زمینه من خودم رو همیشه مقصر میدونستم و انتظاری از اطرافیان نداشتم و همین که متوجه شرایط من بشن و درک کنن برای من کافی بود . و البته 50 درصد خانواده به من کمک میکنند و 50 درصد سعی میکنم خودم رفتارم رو تصحیح کنم .
چقدر والدین و محیط در نهادینه کردن این حالت را موثر می دانید؟
خیلی خیلی موثر هست چون اگر والدین فرزندانشون رو خوب درک نکنن و از پیش بهشون اطلاع ندن که گاهی ممکنه پرخاشگر بشن قطعا فرزندشون هم تلاشی برای کنترل کردن پرخاشگری های خودش نمیکن-ه و خیلی ها از این رفتار ناراحت میشن اما اگر والدین از قبل فرزندشون رو آگاه کنن ، فرد بهتر میتونه کنار بیاد با وضعیت
ریشه تعارضات نوجوانان با خانواده به نظر شما بیشتر حول چه محوری میچرخد ؟
به نظر من اکثر تعارضات بر سر تربیت صحیح فرزند هست چون خانواده قصد دارند که فرزندشون درست تربیت بشه به همین خاطر به خاطر کار های اشتباه ، فرزندشون رو نصیحت میکنن یا اشتباهش رو گوش زد میکنن و همین میشه که بر اثر زیاد شدن این نصیحت ها و نکته های تربیتی فرزند تحملش رو از دست میده و موجب پرخاشگری میشه در صورتی که نکات و نصایح در صورتی که مفید و ضروری باشن کاملا به نفع فرد هست .
سپاس بی نهایت از شما

سلام ساغر جون


طرز برخورد شما در این بحران نشانه والدینی آگاه از شرایط سنی شماست، هم خودشون کاملا مسلط بر چگونگی رفتار با شما بودند ،

و همچنین شما را در جریان شرایطی که پیش رو داشتین قرار داده بودند.خدا انشاله آنها را برای شما حفظ کند.

این بهترین راه برای کم کردن تعارض بین والدین و فرزندان است. که با فرهنگ سازی کردن و اموزش از طرق مختلف ، نحوه برخورد والدین با فرزند ، سلامت خانواده و جامعه را بیمه کرد.

ممنون از حضور گرم و مفیدتون

[عرفان سلیم زاده]

سلام به آقای سلیم زاده

افتخار دادین و در این بحث شرکت کردین،

شما در واقع به تیپ شخصیتی فرد توجه دارید ، و

موقعیتی که در اون قرار میگیره و از نظر زیست شناختی که بعضی از رفتارها اجتناب ناپذیره، رو چطور تحلیل می کنین؟

ممنون از حضور شما

سلام خواهش میکنم من از شما ممنونم که بحث خوبی رو ایجاد کردید.
بعضی از مواقع پرخاشگری نشانه و نماد توانمندی فرد هستش.
منطقی هم بخواهیم نگاه کنیم دلیل عقلانی پرخاشگری دفاع از حریم و مرز هاست.
گاهی هم طبق فرمایش شما به دلایل زیست شناختی شرایط پیچیده تر میشه چون فرد بابت اتفاق پیش آمده احساس حقارت میکنه.
در چنین مواقعی شخص به طرز زیبایی پرخاشگری فلسفی-منطفی میکنه.
نوعی از پرخاشگری که هدفش تغییر زاویه دید دیگران به مسئله است.

[نارون1]

سلام خواهش میکنم من از شما ممنونم که بحث خوبی رو ایجاد کردید.
بعضی از مواقع پرخاشگری نشانه و نماد توانمندی فرد هستش.
منطقی هم بخواهیم نگاه کنیم دلیل عقلانی پرخاشگری دفاع از حریم و مرز هاست.
گاهی هم طبق فرمایش شما به دلایل زیست شناختی شرایط پیچیده تر میشه چون فرد بابت اتفاق پیش آمده احساس حقارت میکنه.
در چنین مواقعی شخص به طرز زیبایی پرخاشگری فلسفی-منطفی میکنه.
نوعی از پرخاشگری که هدفش تغییر زاویه دید دیگران به مسئله است.

سلام

پرخاشگری واکنش ناپخته به مسائل هست ، مثلا : وقتی فرد با مانع و شرایط ناکامی مواجه میشه ، دست به پرخاشگری میزنه

یا به عنوان یک مکانیسم دفاعی از طرف فرد صورت میگیره

..............

به نظر شما چطور پرخاشگری میتونه نشانه توانمندی فرد قلمداد بشه ؟

[نارون1]

سلام دوباره

ممنون از زهره عزيز بابت تايپيك مفيد

دوران نوجواني جزو دوران حساس زندگي هست كه نوجوانان عزيز با بحران هايي مثه هويت يابي روبرو ميشن

چون دوران نوجواني دوره اي بين دوره كودكي و جواني هست , فرد تازه كودكي رو پشت سر گذاشته و هنوزم به اون پختگي جواني

نرسيده , ازين سو ممكن است تعارضاتي رو تجربه كنه , دوست دارن استقلال رو تاحدي تجربه كنن و خانواده اونهارو به عنوان فردي كه ديگه كودك نيست

رفتار كنن و نيازهاي انهارو تامين كنند. خانواده مي توانند با رفتارهاي مناسب و اگاهانه , به نوجوان كمك كنند اين دوره رو با ارامش سپري كرده و دستاوردهايي باخود

به دوره بعد زندگي ببرند و يا اينكه با رفتارهاي نامناسب نوجوان رو با چالشهاي بيشتري روبرو كنن

بايد توجه كنيم كه گرايش به گروه دوستان و تابعيت از دوستان در اين دوره بيشتر است و …

اميدوارم همه نوجوانان عزيز هميشه موفق و سربلند باشند

[zoh_reh]

مشخصات رواني دوره بلوغ

در اين دوره ويژگيهايي در نوجوان پدیدار می شود كه گاهاً تحمل آن براي والدين مشكل است كه اهم آن عبارتند از:

1- لجبازي كردن

2- عصبانيت

3- حساس شدن نسبت به ظاهر خودش

4- جستجوي شناسايي خود (هويت يابي)

5- تمايل شديد به گروه هم سن و سال

6- احتياج به زندگي خيالي و همچنين عقلاني

7- طالب مد روز بودن (تنوع طلبي)

8- رفتار حمايتي – دفاعي و اجتماعي

9- رفتارهاي متناقض

10 - فعاليت جسماني زياد

11ـ كشمكش براي آزادي از قيد والدين

12ـ خود نشان دادن

13ـ اسراف مالي

14ـ كنجكاوي زياد در مورد فلسفه، اخلاق، مذهب

15ـ گسترش سريع دامنه فكري نوجوان

16ـ شكوفا شدن بعضي از غرايز

17ـ شكل گيري شخصيت

18ـ تصميم گيري و برنامه ريزي براي آينده

19ـ نوسانات عاطفي شديد

با تشکر از توجه شما دوستان گرامی

[zoh_reh]

مشكلات رواني نوجوانان

1- نوجوانان علاقه زيادي به طبيعي بودن جنبه جسماني خود داشته و در باره بدن خود زياد فكر مي كنند

2- بحران شناسائي خود يا در جستجوي هويت

3- مشكل اجتماعي شدن

4- بيدار شدن غريزه جنسي

5- آخرين مشكل، بيماريهاي رواني اين دوره مي باشد كه عبارتند از: اضطراب، افسردگي ، اسكيزوفرني، و سواس، فوبيا و هيستري مي باشد.

دوستان هرکدام از این موارد توضیحاتی خاص خود را دارد که در صورت نیاز شما عزیزان به آن پرداخته خواهد شد.