جلوگیری از رویدادهای دهشتناک جاده ای در اثر ترکیدگی لاستیک با نوآوری نخبگان

[حسین متقی]

سپاس، به نظر میاد خیلی از تجهیزاتی که - دیگر کاملا مشخص شده برای ایمنی سرنشینان خودرو ها - ضروری هستند، توسط مخترعین خود ایران قبلا اختراع شده اند.
پس راهکار اصلی شاید این باشد که به عنوان یک استاندارد اجباری، خودروسازها ظرف مهلت مشخصی، موظف به نصب چنین سیستمهائی در خودروهای خود بشوند و در غیر اینصورت، از پلاک گذاری آنها جلوگیری شود. جان انسانها باید برای مسئولین ارزشمند تر از بهای تمام شده خودرو باشد. مثل همه کشورهای پیشرفته و مترقی دنیا، اول ایمنی بعد سود دهی.
ضمنا ایده پردازان به خوبی می دانند که در جلسات طوفان مغزی، ارائه فی البداهه هر ایده ای، حتی انواع خنده آور آن، مجاز است. بنابراین من هم ایده خود را بیان می کنم:
با توجه به اینکه معمولا چرخهای جلوی اتوبوس یکتائی هستند، بنابراین ترکیدن ناگهانی آنها، بیشترین خطر را ایجاد می کند. یک راه حل می تواند استفاده از تایرهای دوبل باشد. اما میزان مصرف لاستیک و هزینه ها در دراز مدت بالاتر می رود. بنابراین نوع ویژه ای از آنها را باید طراحی کرد.
نوع پیشنهادی من؛ نمونه ای شامل یک چرخ جلوی اتوبوس دوتائی (هم محور) است که تایر داخلی، اندکی کوچکتر از تایر بیرونی باشد (مثلا زوج تایر شامل یک چرخ 22 و یک چرخ 20 اینچ). در این حالت چرخ داخلی استهلاکی ندارد. (چیزی مشابه شمای زیر)، حالا اگر تایر داخلی در جاده منفجر شد، مشکلی پیش نمی آید و به راحتی می توان آن را تعویض کرد.
اما اگر چرخ خارجی، حتی در سرعتهای بالا دچار ترکیدگی شد، اتوبوس بلادرنگ روی چرخ دوم می افتد (یک سقوط دو اینچی ! ) و نسبتا سریع تحت کنترل درآمده و راننده می تواند آرام به کنار جاده آمده و تایر معیوب را تعویض کند.
نمی دانم از نقطه نظر فنی، این طرح تا چه حد قابل اجراء است. شاید بهتر باشه یک متخصص اتومکانیک با تجربه در این زمینه نظر بدهد.
.

ایده ی شما در سال های دهه ی 60 و 70 میلادی مورد توجه قرار گرفت اما به دلیل مقاومت چرخشی بالا و سنگین شدن بیش از حد محور و کاهش قدرت کنترل اتوبوس در موارد غیر اضطراری(کل زمان استفاده از اتوبوس) و کاهش سرعت عکس العمل راننده تو بایگانی یه شرکت کوچک موند

ولی بعد ها تکامل یافته و این 2چرخ در هم ادغام شدند!
یعنی لاستیک های تیوپلس جدید که در خودروهای اروپایی و امریکایی استفاده میشوند(تقریبا داره میره به سمنت همه گیر شدن)
از 2چرخ داخل هم استفاده میکنند!
نه اینکه واقعا 2تا چرخ داخل هم باشند ولی یک لایه ی کامپوزیتی یا در دیواره های لاستیک از داخل وجود داره که بعد از ترکیدگی میتونه چند 100 کیلومتری لاستیک رو سر پا نگه داره
یا یه لایه ی کامپوزیتی مثل یه چرخ کوچکتر داخل لاستیک هست و بعد از ترکیدگی نمیزاره اصلا لاستیک بیش از 2-3 سانت کاهش ارتفاع داشته باشه
این دو راه به همراه چند روش دیگه وجود داره که حتی رکوردهای چند هزارکیلومتر مسافت طی شده بعد از ترکیدگی رو هم ثبت کرده! البته برای خوردو هایی مثل خوردوی لیموزین ریاست جمهوری امریکاست که بیش از 500 کیلومتر میتونه با لاستیک پنچر حرکت کنه!

راه ها زیاده - ایده ها و اختراعاتی که در ایران ثبت شده هم همه در حد محصولاتی معمولی هستند (به غیر از یک در 1000 تاشون که به درد بخوره)
که روی هیچکدوم سرمایه گذاری نمیصرفه
صرفه ی اقتصادی رو در همه ی کشور ها دولتها با قدرتی که در قیمت گذاری و استاندارها و ارائه ی مجوز ها دارند و مالیاتی که میگیرند برای اینجور اختراعات و کلا علم و استفاده از تکنولوژی ایجاد میکنند یعنی کاری میکنند که اگر هیچکس هم نخواد مجبور باشند برای درامد و راحتی بیشتر از این محصولات استفاده کنند تا مثلا مالیات کمتری بپردازند!

ولی خب در ایران ما خیلی بحث های به ظاهر مهمی مثل بحث های سیاسی و کارای تظاهری رو بیشتر بهش میپردازیم و وقت میزاریم و وقتی برای کار کردن روی این قضایا باقی نمیمونه که!!!