سلام خانم پارسی
بحث جالبی راه انداختین..
من نظرم خودمو میگم،چون خودمم این مشکلو دارم
الان دیگه عصر ارتباطات هست که خودتونم بهش اشاره کردید...
والدین ما(البته بعضی هاشون) چون مال نسل قدیمن میخوان مارو هم با اداب خودشون تربیت کنن ،بالاخره مام تو این جامعه داریم زندگی میکنیم ،تفاوت هارو بین خودمون و بقیه رو متوجه میشیم!
مثلا دوست من گوشی داره ولی من ندارم...والدینم داشتن گوشی تو این سنو قبول ندارن!خب این سخت گیرایا باعث میشه که من از اغوش خانوادم دور شم چون نیازای منو برطرف نمیکنن که منم مجبور میشم خودم یه جوری اینا به دست بیارم....(به عنوان مثال خودما گفتما
)اینا همه بی توجهی به حساب میاد فکر کنم
البته فکر کنم توجه ی خیلی زیادم باعث این جریان بشه
که من تا حالا ندیدم
یه مورد دیگم هست.
اینکه الان دیگه اکثر والدین شاغل هستن و یه فرزند میارم!پدرو مادری که نتونه زمانشو با فرزندش (اونم تک) بگذرونه در اینده خیلی مشکلات واسه ی فرزندشون پیش میاد!
یکیش دوری جوان از خانواده...اون موقع نوجوان میخواست کنار خانواده باشه ولی حالا خانواده دوست دارن فرزندشون(جوان)کنارشون باشه،که نمیشه!
من سعی میکنم فرزند خودمو با اداب خودم تربیش نکنم،رفته رفته همیچی عوض میشه،زندگی ها تغییر میکنه، منم فرزندمو واسه ی اینده ی خودش تربیتش میکنم.
نمیدونم درست تونستم توضیح بدم یا نه...!اگر بد گفتم به بزرگی خودتون ببخشید
علاقه مندی ها (Bookmarks)