افرین این کم شدن عشق، عشقی که در درون ماست و ودیعه الهی هست و تبدیل شدنش به هوس هایی که اخرش نفرتی بیش نیست و لطمه روحی ........ منظورم اینه. پاسخش سخته که چرا ما خودمون رو گم کردیم می دونیم راه درست چیه و کج میرییم. چرا از این عشق ارزانی نمی کنیم؟
سوار تاکسی میشی فحش، تصادف میشه فحش، زن و شوهر..........، دوستا.....شرکا.......... دیگه عشقی مونده؟؟؟؟؟؟؟؟ چرا کمی فکر نمیکنیم به اینکه از این عشق استفاده کنیم؟
شاید حرف زدن دربارش هم یه قدم مثبت باشه.
ممنون از همه که با فکر و از زبان دل پاسخ میدن.
علاقه مندی ها (Bookmarks)