آیات قرآن کریم بصورت صفحه به صفحه..(تفسیر و توضیح)

[Almas Parsi]

«دعای روز پنج شنبه حضرت زهرا سلام الله علیها»


اَللَّهُمَّ اِنّی اَسْأَلُکَ الْهُدى وَ التُّقی، وَ الْعِفافَ وَ الْغِنی، وَ الْعَمَلَ بِما تُحِبُّ وَ تَرْضی، اَللَّهُمَّ اِنّی اَسْأَلُکَ مِنْ قُوَّتِکَ لِضَعْفِنا، وَ مِنْ غِناکَ لِفَقْرِنا وَ فاقَتِنا، وَ مِنْ حِلْمِکَ وَ عِلمِکَ لِجَهْلِنا. اَللَّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ الِ مُحَمَّدٍ، وَ اَعِنَّا عَلی شُکْرِکَ وَ ذِکْرِکَ، وَ طاعَتِکَ وَ عِبادَتِکَ، بِرَحْمَتِکَ یا اَرْحَمَ الرَّاحِمینَ.

پروردگارا! هدایت و تقوى، و عفاف و بى‏‌نیازى، و عمل به آن‌چه که دوست دارى و خشنود مى‏‌گردى، را از تو خواستارم، خداوندا از تو در مقابل ناتوانیمان نیرو، و در مقابل نیازمان بى‌‏نیازى، و در مقابل جهالت و نادانیمان علم و حلم خواهانیم. خداوندا! بر محمد و خاندانش درود فرست، و ما را بر شکر و ذکر، و اطاعت و عبادتت یارى فرما، برحمتت اى بهترین رحم‏ کنندگان.

این دعا دارای ۳ فراز است که عبارتند از:فراز اول: هدایت و تقوافراز دوم: بهره برداریفراز سوم: شرط بهره برداریفراز اول: هدایت و تقوادرخواست‌های حضرت۱. هدایت و تقوا۲. غنا و عفاف۳. طالب عمل به آن‌چه که تو دوست داری و می‌پسندیخداوند هم هدایت کننده‌است و هم عهده‌دار. اوست شروع کننده و ندا دهنده و این من هستم که پشت کرده‌ام و بی‌توجهم. تمام هستی گواه این امر است که تنها او شروع کننده و دعوت کننده و هادی آدمی است. «لَوْلا أنْتَ لَمْ اَدْرِ ما أنْتَ»؛ اگر تو نبودی من هرگز بیدار نمی‌شدم.تجلی این هدایت و دعوت در کلام رسول خدا، اولیای الهی و در اصرار حسین علیه السلام است.مراحل هدایت۱. هدایت همراه با غفلت، کفر و انکار انسان۲. هدایت در حد اسلام و ایمان: که برای هر مرتبه، هدایتی تعریف شده است.۳. هدایت در حد تقوا و احسان: هدایت‌های بیّن و روشن در این مرتبه است که تمامی وجود انسان را احاطه می‌کند.شاه کلیدهای ثبات این هدایت۱. روی آوردن به غیب۲. بیشتر از این دنیا را طالب بودن۳. روی آوردن به وحی و خواستن آنپیامدهای این مرتبه از هدایت و تقوا۱. عفاف و پاکی در روابط: عفاف معنایی فراتر از پاکدامنی دارد. وقتی رفتار، حالت‌ها و لبخند من در دلی رنجی ایجاد می‌کند و گردی به پا می‌کند دیگر من عفیف نخواهم بود و محبّ آدم‌ها و محبوب خدا نخواهم بود.۲. غنا و بی‌نیازی: در این حالت هنگام گرفتاری‌ها، روی آوردن به زن و فرزند برای آدمی سخت می‌شود.۳. عمل به محبوب و مرضی او: در این حالت آن‌چه مهم است خواسته‌های اوست نه خواسته‌های من.فراز دوم: بهره‌برداریدر این فراز سه نکته حائز اهمیت است:۱. ضعف۲. فقر۳. جهلحضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها می‌فرمایند: «من از ضعف و فقر و جهل خودم می‌خواهم، در قوت و توانایی، در غنا و بی‌نیازی و در علم و حلم تو، سهمی داشته باشم.قوت حق، ضعف انسان و غنای او، فقر آدمی و علم و حلم او هر دو با هم جهل را از انسان برمی‌دارد.پس علم و حلم به منزله دو بازوی قوی هستند برای از بین بردن جهل آدمی.آن‌چه آدمی را به این قوّت و غنا و حلم و علم حقّ پیوند می‌زند، همین طلب و اقدام و سعی اوست.فراز سوم: شرط بهره‌برداریلازمه بهره‌گیری از قوت حق و درخواست غنا، حلم و علم از او در دو چیز خلاصه می‌شود:۱. سعی و اقدام۲. طلب و تضرّعشکر و ذکر و طاعت و عبادت تو، همه عون و کمک تو را می‌خواهند و این راه‌ها را باید با طلب و تضرّع پیمود و به‌دست آورد.بذرهای وجودی تو تنها با آبیاری با ذکر است که به بار خواهند نشست و ثمری خواهند داشت و این ذکر در قالب‌های مختلفی نمود پیدا می‌کند که عبارت است از:۱. ذکر نعمت‌ها۲. ذکر اولیای خدا۳. ذکر و به یاد آوردن بلاها و گرفتاری‌ها۴. قرآن۵. رسول۶. مؤمنینمعرفتی که طی یک جریان طبیعی در انسان به‌وجود می‌آید بعد از آبیاری با ذکر به بار می‌نشیند و سپس به عهد و پیمان تبدیل می‌شود و این عهد، به عمل و عمل، به عبادت یا عبودیّت و عبودیّت، به یقین و یقین هم به شهود منتهی می‌شود و برای پیمودن این مسیر حضرت خواستار کمک و عون از خدا هستند.عون و کمک با چه چیزی؟ وسایل عون چیست؟با هدایت‌ها، با تعالیم، با ذکرها و یادآوری‌ها، با بلاها، با بکاء و تضرع‌ها.

خدایا!به حقّ حسین و غربت او و به حقّ حسین و تنهایی او و به حقّ محبتی که او به اصحابش داشتهو به حقّ توجّهی که او به ما داشته، ما را سزاوار محبّت و توجّه اولیای خودت قرار بده.از ما لطف و عنایت را دریغ مدار و ما را به بدی‌هامان مؤاخذه نفرما.آمین. «اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ».«اِلهى لاتُؤاخِذْنا اِنْ نَسینا اَوْ اَخْطَأْنا وَ لاتَحْمِلْ عَلَیْنا اِصْراً کَما حَمَلْتَهُ عَلَى الذَّینَ مِنْ قَبْلِنا». (مفاتیح الجنان، دعای ابوحمزه ثمالی)

منبع: شرحی بر دعاهای روزانه حضرت زهرا سلام الله علیها،
استاد علی صفایی حائری (عین- صاد)

[Almas Parsi]

ذکر روز پنجشنبه

در این روز ۱۰۰ بار بگویید

لا اِلهَ اِلَّااللهُ الَمَلِکُ الَحقُّ الُمبِینُ

تا حق تگهدارتان باشد انشا الله

سوره اعراف و مهدویت

درآن هفت آيه مي باشد
آيات 48-53-128-157- 159- 160-187

1- (و نادي أصحاب الاعراف يعرفونهم بسيماهم قالوا ما أغني عنكم جمعكم و ما كنتم تستكبرون. )[1]
و اصحاب اعراف مرداني (از دوزخيان را) كه از سيمايشان آنها را مي شناسند صدا مي زنند و مي گويند ديديد كه گردآوري شما (از مال و ثروت و زن و فرزند) و تكبرهاي شما به حالتان سودي ندارد؟
حضرت مهدي (عجل الله تعالي فرجه ) و آباء طاهرينش اصحاب اعراف هستند، امام صادق (عليه السلام ) فرمود ابن كوا آمد خدمت حضرت اميرالمومنين صلوات الله عليه و از حضرت تفسير اين آيه (و نادي اصحاب الاعراف...) پرسيد حضرت فرمود:
اعراف ماييم و ما انصار و ياري كننده خودمان را به سيما و صورتشان مي شناسيم و ماييم اعرافي كه خداي سبحان شناخته نمي شود مگر از مسير معرفت ما و ماييم اعراف.خدا روز قيامت ما را بر صراط قرار مي دهد و داخل دوزخ نمي شود مگر آن كه ما را انكار كند و ما منكر او باشيم، خداي تعالي ا گر مي خواست خودش را به مردم مي شناساند، ليكن ما را باب شناسايي خود و راه و روش آن و جهتي كه از آن سو به او مي رسند قرار داد، پس كسي كه از ولايت، سرپيچي كند و يا غير ما را بر ما برتري دهد!، آنها از صراط بر كنارند تا آخر حديث. [2]



2- (هل ينظرون إلأ تاويله يوم يأتى تأويلة. )[3]
آيا آنها انتظار دارند سرانجام تهديدهاى الهى را مشاهده كنند؟ روزى خواهد آمد كه اين امور انجام گيرد.
روز تأويل آيات خواهد آمد و آن روز روز قيام قائم آل محمد (عجل الله تعالي فرجه ) مى باشد. [4]


3- (قال موسى بقوم! استعينوا بالله و اصبروا إن الارض لله يورثها من يشاء من عباده و العاقبة للمتقين. )[5]موسى به قوم خود گفت از خدايارى جوئيد و استقامت پيشه كنيد، كه زمين از آن خدا است. و آن را به هر كس بخواهد (و شايسته بداند) وا گذارمى كند و سرانجام (نيك) براي برهيزگاران است.
امام باقر (عليه السلام )فرمودند: در كتاب على (عليه السلام ) چنين يافتيم كه پس از ذكر آيه " ان الارض لله يورثها " حضرت فرمودند:
من و اهل بيتم كسانى هستيم كه خداوند زمين را به ما منتقل ساخته و مائيم پرهيزگاران. [6]
آرى وارثان حقيقى زمين و حا كمان بر آن، اينها هستند و آخرين جانشين آنها حضرت مهدى (عجل الله تعالي فرجه ) مى باشد.

4- (الذين يتبعون الرسول النبي الأمي- الى قوله- وابتغوا النور الذي انزل معه اولئك هم المفلحون. )[7]

آنها كه از فرستاده (خدا) پيامبر امى- تا- و از نورى كه با او نازل شده پيروى كردند آنان رستگارا نند.امام صادق (عليه السلام )فرمود: " نور " در اين آيه على و امامان (عليه السلام ) مى باشند. [8]
كسانى كه از اينها پيروى كنند و از دشمنانشان دورى جويند " هم المفلحون " آنان رستگارند و در ظهور قائم (عجل الله تعالي فرجه ) به آنان بشارت نجات و رهايى داده خواهد شد. [9]



5- (و من قوم موسى أمه يهدون بالحق و به يعدلون. )[10]و از قوم موسى گروهى راهنمايان به سوى حق مى باشند و حاكم به حق و عدالتند.
عياشى از امام صادق (عليه السلام ) روايت كرده كه فرمود:
" هم اهل الاسلام " و مفضل از آن حضرت روايت كرده درباره اين آيه شريفه " و من قوم موسى امة... " آنها بيست و پنج نفر هستند كه جزء اصحاب قائم (عجل الله تعالي فرجه ) هستند كه از پشت كوفه و در نسخه ديگر از پشت كعبه خارج مى شوند. [11]
و حضرت اميرالمؤمنين (عليه السلام ) پيرامون ((و به يعدلون)) فرمودند: بعضى از انبياء و سلف أمت هاى آنها در ركاب حضرت بقية الله حاضر خواهند شد و از اصحاب او خواهند بود. [12]و نيز اميرالمؤمنين (عليه السلام ) (در مورد آيه مذكور) فرمود: من و دوستانم و پيروانم مى باشيم.[13]




[B]6- (و أوحينا الى موسى اذ استسقاه قومه أن اضرب بعصاك الحجر فانبجست منه اثنتا عشرة عينأ. )[14]
به موسى وحى فرستاديم كه عصاى خود را بر سنگ بزن ناگهان دوازده چشمه از آن بيرون جهيد.ابى حمزه ثمالى مى گويد: از امام صادق (عليه السلام )شنيدم مى فرمود: الواح موسى نزد ماست، عصا موسى نزد ماست و ما وارثان پيغمبران مى باشيم و اين آيه در شأن ما نازل گرديده است. [15]
امام باقر (عليه السلام )، درباره اين آيه شريفه " و أوحينا الى موسى " تا آخر مى فرمايد: بدرستى كه ظهور و قيام قائم (عجل الله تعالي فرجه ) در مكه خواهد بود و بعد از آن به سوى كوفه حركت مى كند، منادى ندا مى دهد (اى ياران امام زمان- عجل الله تعالي فرجه -) كسى از شما با خود (طعام و شرابى) غذا و آبى حمل نكند، حضرت مهدى(عليه السلام ) حجر موسى بن عمران اعلا را با خود دارد و در هر منزلى كه وارد مى شوند (نياز به غذا و آب ندارد) از آن سنگ آبى روان خواهد شد هر كس گرسنه و تشنه باشد از آن مى خورد و همه سير خواهند شد و اين حالت در تمام منزلگاه هاى بين راه ادامه دارد تا از پشت كوفه وارد نجف شوند. [16]

7- (يسئلون! عن الساعه ايان مرسيها، قل إنما علمها عند ربي لايجليها لوقتها الا هو ثقلت فى السموات و الارض لا تأتيكم الا بغتة. )[17]درباره قيامت از تو سؤال مى كنند كه وقوع آن در چه زمانى است؟ و بگو علمش نزد پروردگار من است و هيچكس جز او (نمى تواند) وقت آن را آشكار سازد، (اما قيام قيامت) حتي در آسمان ها و زمين، سنگين (و بسيار پراهميت) است، و جز به طور ناگهانى به سراغ شما نمى آيد.

زراره بن اعين مى گويد: از امام باقر (عليه السلام ) درباره ساعت در اين آيه سؤال كردم حضرت فرمود: اين ساعت(ظهور) قائم است كه ناگهان قيام خواهد كرد. [18]


پي نوشت:



[1]اعراف آيه 48
[2]الف) ينابيع الموده ، ص 102 باب 29 - ب) تفسير فرات ابن ابراهيم كوفي ص 143
[3]اعراف آيه 53
[4]الف ) تفسير برهان ج 2 ص 23 - ب) غايه المرام ص 730
[5]اعراف آيه 128
[6]الف) تفسير نمونه ج 6 ص 312 - ب ) تفسير برهان ج 2 ص 27 - ج ) غايه المرام ص 72
[7]اعراف آيه 157
[8]تفسير صافي ج 2 ص 243
[9]غايه المرام ص 730
[10]اعراف آيه 159
[11]الف) تفسير برهان ج 2 ص 42 - ب) غايه المرام ص 730
[12]تفسير اطيب البيان ج 6
[13]الف) ينابيع الموده ص 109 - ب) تفسير صافي ج 2 ص 244
[14]سوره اعراف ، آيه 160
[15]تفسير برهان ج 2 ص 41
[16]تفسير اطيب البيان ج 6 ص 6
[17]اعراف آيه 187
[18]ينابيع الموده ص 428

---

***

[soham 313]

صفحه ی 94 از قرآن کریم شامل آیات 147 تا 156 از سوره ی اعراف


اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
پناه میبرم به خدا از شر شیطان رانده شده


بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان



وَالَّذِينَ كَذَّبُوا۟ بَِٔايَٰتِنَا وَلِقَآءِ الْءَاخِرَةِ حَبِطَتْ أَعْمَٰلُهُمْ هَلْ يُجْزَوْنَ إِلَّا مَا كَانُوا۟ يَعْمَلُونَ(147)
و كساني كه آيات ما و ديدار آخرت را دروغ پنداشتند اعمالشان تباه شده است آيا جز در برابر آنچه مي كردند كيفر مي بينند(147)



وَاتَّخَذَ قَوْمُ مُوسَيٰ مِنۢ بَعْدِهِ مِنْ حُلِيِّهِمْ عِجْلًا جَسَدًا لَّهُ خُوَارٌ أَلَمْ يَرَوْا۟ أَنَّهُ لَا يُكَلِّمُهُمْ وَلَا يَهْدِيهِمْ سَبِيلًا اتَّخَذُوهُ وَكَانُوا۟ ظَٰلِمِينَ(148)
و قوم موسي پس از [عزيمت] او از زيورهاي خود مجسمه گوساله اي براي خود ساختند كه صداي گاو داشت آيا نديدند كه آن [گوساله] با ايشان سخن نمي گويد و راهي بدانها نمي نمايد آن را [به پرستش] گرفتند و ستمكار بودند(148)



وَلَمَّا سُقِطَ فِيٓ أَيْدِيهِمْ وَرَأَوْا۟ أَنَّهُمْ قَدْ ضَلُّوا۟ قَالُوا۟ لَئِن لَّمْ يَرْحَمْنَا رَبُّنَا وَيَغْفِرْ لَنَا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخَٰسِرِينَ(149)
و چون انگشت ندامت گزيدند و دانستند كه واقعا گمراه شده اند گفتند اگر پروردگار ما به ما رحم نكند و ما را نبخشايد قطعا از زيانكاران خواهيم بود(149)



وَلَمَّا رَجَعَ مُوسَيٰٓ إِلَيٰ قَوْمِهِ غَضْبَٰنَ أَسِفًا قَالَ بِئْسَمَا خَلَفْتُمُونِي مِنۢ بَعْدِيٓ أَعَجِلْتُمْ أَمْرَ رَبِّكُمْ وَأَلْقَي الْأَلْوَاحَ وَأَخَذَ بِرَأْسِ أَخِيهِ يَجُرُّهُ إِلَيْهِ قَالَ ابْنَ أُمَّ إِنَّ الْقَوْمَ اسْتَضْعَفُونِي وَكَادُوا۟ يَقْتُلُونَنِي فَلَا تُشْمِتْ بِيَ الْأَعْدَآءَ وَلَا تَجْعَلْنِي مَعَ الْقَوْمِ الظَّٰلِمِينَ(150)
و چون موسي خشمناك و اندوهگين به سوي قوم خود بازگشت گفت پس از من چه بد جانشيني براي من بوديد آيا بر فرمان پروردگارتان پيشي گرفتيد و الواح را افكند و [موي] سر برادرش را گرفت و او را به طرف خود كشيد [هارون ] گفت اي فرزند مادرم اين قوم مرا ناتوان يافتند و چيزي نمانده بود كه مرا بكشند پس مرا دشمن شاد مكن و مرا در شمار گروه ستمكاران قرار مده(150)



قَالَ رَبِّ اغْفِرْ لِي وَلِأَخِي وَأَدْخِلْنَا فِي رَحْمَتِكَ وَأَنتَ أَرْحَمُ الرَّٰحِمِينَ(151)
[موسي] گفت پروردگارا من و برادرم را بيامرز و ما را در [پناه] رحمت خود درآور و تو مهربانترين مهرباناني(151)



إِنَّ الَّذِينَ اتَّخَذُوا۟ الْعِجْلَ سَيَنَالُهُمْ غَضَبٌ مِّن رَّبِّهِمْ وَذِلَّةٌ فِي الْحَيَوٰةِ الدُّنْيَا وَكَذَٰلِكَ نَجْزِي الْمُفْتَرِينَ(152)
آري كساني كه گوساله را [به پرستش] گرفتند به زودي خشمي از پروردگارشان و ذلتي در زندگي دنيا به ايشان خواهد رسيد و ما اين گونه دروغ پردازان را كيفر مي دهيم(152)



وَالَّذِينَ عَمِلُوا۟ السَّئَِّاتِ ثُمَّ تَابُوا۟ مِنۢ بَعْدِهَا وَءَامَنُوٓا۟ إِنَّ رَبَّكَ مِنۢ بَعْدِهَا لَغَفُورٌ رَّحِيمٌ(153)
و[لي] كساني كه مرتكب گناهان شدند آنگاه توبه كردند و ايمان آوردند قطعا پروردگار تو پس از آن آمرزنده مهربان خواهد بود(153)



وَلَمَّا سَكَتَ عَن مُّوسَي الْغَضَبُ أَخَذَ الْأَلْوَاحَ وَفِي نُسْخَتِهَا هُدًي وَرَحْمَةٌ لِّلَّذِينَ هُمْ لِرَبِّهِمْ يَرْهَبُونَ(154)
و چون خشم موسي فرو نشست الواح را برگرفت و در رونويس آن براي كساني كه از پروردگارشان بيمناك بودند هدايت و رحمتي بود(154)



وَاخْتَارَ مُوسَيٰ قَوْمَهُ سَبْعِينَ رَجُلًا لِّمِيقَٰتِنَا فَلَمَّآ أَخَذَتْهُمُ الرَّجْفَةُ قَالَ رَبِّ لَوْ شِئْتَ أَهْلَكْتَهُم مِّن قَبْلُ وَإِيَّٰيَ أَتُهْلِكُنَا بِمَا فَعَلَ السُّفَهَآءُ مِنَّآ إِنْ هِيَ إِلَّا فِتْنَتُكَ تُضِلُّ بِهَا مَن تَشَآءُ وَتَهْدِي مَن تَشَآءُ أَنتَ وَلِيُّنَا فَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا وَأَنتَ خَيْرُ الْغَٰفِرِينَ(155)
و موسي از ميان قوم خود هفتاد مرد براي ميعاد ما برگزيد و چون زلزله آنان را فرو گرفت گفت پروردگارا اگر مي خواستي آنان را و مرا پيش از اين هلاك مي ساختي آيا ما را به [سزاي] آنچه كم خردان ما كرده اند هلاك مي كني اين جز آزمايش تو نيست هر كه را بخواهي به وسيله آن گمراه و هر كه را بخواهي هدايت مي كني تو سرور مايي پس ما را بيامرز و به ما رحم كن و تو بهترين آمرزندگاني(155)



۞ وَاكْتُبْ لَنَا فِي هَٰذِهِ الدُّنْيَا حَسَنَةً وَفِي الْءَاخِرَةِ إِنَّا هُدْنَآ إِلَيْكَ قَالَ عَذَابِيٓ أُصِيبُ بِهِ مَنْ أَشَآءُ وَرَحْمَتِي وَسِعَتْ كُلَّ شَيْءٍ فَسَأَكْتُبُهَا لِلَّذِينَ يَتَّقُونَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَوٰةَ وَالَّذِينَ هُم بَِٔايَٰتِنَا يُؤْمِنُونَ(156)
و براي ما در اين دنيا نيكي مقرر فرما و در آخرت [نيز] زيرا كه ما به سوي تو بازگشته ايم فرمود عذاب خود را به هر كس بخواهم مي رسانم و رحمتم همه چيز را فرا گرفته است و به زودي آن را براي كساني كه پرهيزگاري مي كنند و زكات مي دهند و آنان كه به آيات ما ايمان مي آورند مقرر مي دارم(156)



صدق الله العلي العظيم

[ص-جلالی]

صفحه ی 94 از قرآن کریم شامل آیات 147 تا 156 از سوره ی اعراف

اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
پناه میبرم به خدا از شر شیطان رانده شده

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَالَّذِينَ كَذَّبُوا۟ بَِٔايَٰتِنَا وَلِقَآءِ الْءَاخِرَةِ حَبِطَتْ أَعْمَٰلُهُمْ هَلْ يُجْزَوْنَ إِلَّا مَا كَانُوا۟ يَعْمَلُونَ(147)
و كساني كه آيات ما و ديدار آخرت را دروغ پنداشتند اعمالشان تباه شده است آيا جز در برابر آنچه مي كردند كيفر مي بينند(147)

وَاتَّخَذَ قَوْمُ مُوسَيٰ مِنۢ بَعْدِهِ مِنْ حُلِيِّهِمْ عِجْلًا جَسَدًا لَّهُ خُوَارٌ أَلَمْ يَرَوْا۟ أَنَّهُ لَا يُكَلِّمُهُمْ وَلَا يَهْدِيهِمْ سَبِيلًا اتَّخَذُوهُ وَكَانُوا۟ ظَٰلِمِينَ(148)
و قوم موسي پس از [عزيمت] او از زيورهاي خود مجسمه گوساله اي براي خود ساختند كه صداي گاو داشت آيا نديدند كه آن [گوساله] با ايشان سخن نمي گويد و راهي بدانها نمي نمايد آن را [به پرستش] گرفتند و ستمكار بودند(148)

وَلَمَّا سُقِطَ فِيٓ أَيْدِيهِمْ وَرَأَوْا۟ أَنَّهُمْ قَدْ ضَلُّوا۟ قَالُوا۟ لَئِن لَّمْ يَرْحَمْنَا رَبُّنَا وَيَغْفِرْ لَنَا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخَٰسِرِينَ(149)
و چون انگشت ندامت گزيدند و دانستند كه واقعا گمراه شده اند گفتند اگر پروردگار ما به ما رحم نكند و ما را نبخشايد قطعا از زيانكاران خواهيم بود(149)

وَلَمَّا رَجَعَ مُوسَيٰٓ إِلَيٰ قَوْمِهِ غَضْبَٰنَ أَسِفًا قَالَ بِئْسَمَا خَلَفْتُمُونِي مِنۢ بَعْدِيٓ أَعَجِلْتُمْ أَمْرَ رَبِّكُمْ وَأَلْقَي الْأَلْوَاحَ وَأَخَذَ بِرَأْسِ أَخِيهِ يَجُرُّهُ إِلَيْهِ قَالَ ابْنَ أُمَّ إِنَّ الْقَوْمَ اسْتَضْعَفُونِي وَكَادُوا۟ يَقْتُلُونَنِي فَلَا تُشْمِتْ بِيَ الْأَعْدَآءَ وَلَا تَجْعَلْنِي مَعَ الْقَوْمِ الظَّٰلِمِينَ(150)
و چون موسي خشمناك و اندوهگين به سوي قوم خود بازگشت گفت پس از من چه بد جانشيني براي من بوديد آيا بر فرمان پروردگارتان پيشي گرفتيد و الواح را افكند و [موي] سر برادرش را گرفت و او را به طرف خود كشيد [هارون ] گفت اي فرزند مادرم اين قوم مرا ناتوان يافتند و چيزي نمانده بود كه مرا بكشند پس مرا دشمن شاد مكن و مرا در شمار گروه ستمكاران قرار مده(150)

قَالَ رَبِّ اغْفِرْ لِي وَلِأَخِي وَأَدْخِلْنَا فِي رَحْمَتِكَ وَأَنتَ أَرْحَمُ الرَّٰحِمِينَ(151)
[موسي] گفت پروردگارا من و برادرم را بيامرز و ما را در [پناه] رحمت خود درآور و تو مهربانترين مهرباناني(151)

إِنَّ الَّذِينَ اتَّخَذُوا۟ الْعِجْلَ سَيَنَالُهُمْ غَضَبٌ مِّن رَّبِّهِمْ وَذِلَّةٌ فِي الْحَيَوٰةِ الدُّنْيَا وَكَذَٰلِكَ نَجْزِي الْمُفْتَرِينَ(152)
آري كساني كه گوساله را [به پرستش] گرفتند به زودي خشمي از پروردگارشان و ذلتي در زندگي دنيا به ايشان خواهد رسيد و ما اين گونه دروغ پردازان را كيفر مي دهيم(152)

وَالَّذِينَ عَمِلُوا۟ السَّئَِّاتِ ثُمَّ تَابُوا۟ مِنۢ بَعْدِهَا وَءَامَنُوٓا۟ إِنَّ رَبَّكَ مِنۢ بَعْدِهَا لَغَفُورٌ رَّحِيمٌ(153)
و[لي] كساني كه مرتكب گناهان شدند آنگاه توبه كردند و ايمان آوردند قطعا پروردگار تو پس از آن آمرزنده مهربان خواهد بود(153)

وَلَمَّا سَكَتَ عَن مُّوسَي الْغَضَبُ أَخَذَ الْأَلْوَاحَ وَفِي نُسْخَتِهَا هُدًي وَرَحْمَةٌ لِّلَّذِينَ هُمْ لِرَبِّهِمْ يَرْهَبُونَ(154)
و چون خشم موسي فرو نشست الواح را برگرفت و در رونويس آن براي كساني كه از پروردگارشان بيمناك بودند هدايت و رحمتي بود(154)

وَاخْتَارَ مُوسَيٰ قَوْمَهُ سَبْعِينَ رَجُلًا لِّمِيقَٰتِنَا فَلَمَّآ أَخَذَتْهُمُ الرَّجْفَةُ قَالَ رَبِّ لَوْ شِئْتَ أَهْلَكْتَهُم مِّن قَبْلُ وَإِيَّٰيَ أَتُهْلِكُنَا بِمَا فَعَلَ السُّفَهَآءُ مِنَّآ إِنْ هِيَ إِلَّا فِتْنَتُكَ تُضِلُّ بِهَا مَن تَشَآءُ وَتَهْدِي مَن تَشَآءُ أَنتَ وَلِيُّنَا فَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا وَأَنتَ خَيْرُ الْغَٰفِرِينَ(155)
و موسي از ميان قوم خود هفتاد مرد براي ميعاد ما برگزيد و چون زلزله آنان را فرو گرفت گفت پروردگارا اگر مي خواستي آنان را و مرا پيش از اين هلاك مي ساختي آيا ما را به [سزاي] آنچه كم خردان ما كرده اند هلاك مي كني اين جز آزمايش تو نيست هر كه را بخواهي به وسيله آن گمراه و هر كه را بخواهي هدايت مي كني تو سرور مايي پس ما را بيامرز و به ما رحم كن و تو بهترين آمرزندگاني(155)

۞ وَاكْتُبْ لَنَا فِي هَٰذِهِ الدُّنْيَا حَسَنَةً وَفِي الْءَاخِرَةِ إِنَّا هُدْنَآ إِلَيْكَ قَالَ عَذَابِيٓ أُصِيبُ بِهِ مَنْ أَشَآءُ وَرَحْمَتِي وَسِعَتْ كُلَّ شَيْءٍ فَسَأَكْتُبُهَا لِلَّذِينَ يَتَّقُونَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَوٰةَ وَالَّذِينَ هُم بَِٔايَٰتِنَا يُؤْمِنُونَ(156)
و براي ما در اين دنيا نيكي مقرر فرما و در آخرت [نيز] زيرا كه ما به سوي تو بازگشته ايم فرمود عذاب خود را به هر كس بخواهم مي رسانم و رحمتم همه چيز را فرا گرفته است و به زودي آن را براي كساني كه پرهيزگاري مي كنند و زكات مي دهند و آنان كه به آيات ما ايمان مي آورند مقرر مي دارم(156)

- - - به روز رسانی شده - - -

صفحه ی 94 از قرآن کریم شامل آیات 147 تا 156 از سوره ی اعراف

اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
پناه میبرم به خدا از شر شیطان رانده شده

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَالَّذِينَ كَذَّبُوا۟ بَِٔايَٰتِنَا وَلِقَآءِ الْءَاخِرَةِ حَبِطَتْ أَعْمَٰلُهُمْ هَلْ يُجْزَوْنَ إِلَّا مَا كَانُوا۟ يَعْمَلُونَ(147)
و كساني كه آيات ما و ديدار آخرت را دروغ پنداشتند اعمالشان تباه شده است آيا جز در برابر آنچه مي كردند كيفر مي بينند(147)

وَاتَّخَذَ قَوْمُ مُوسَيٰ مِنۢ بَعْدِهِ مِنْ حُلِيِّهِمْ عِجْلًا جَسَدًا لَّهُ خُوَارٌ أَلَمْ يَرَوْا۟ أَنَّهُ لَا يُكَلِّمُهُمْ وَلَا يَهْدِيهِمْ سَبِيلًا اتَّخَذُوهُ وَكَانُوا۟ ظَٰلِمِينَ(148)
و قوم موسي پس از [عزيمت] او از زيورهاي خود مجسمه گوساله اي براي خود ساختند كه صداي گاو داشت آيا نديدند كه آن [گوساله] با ايشان سخن نمي گويد و راهي بدانها نمي نمايد آن را [به پرستش] گرفتند و ستمكار بودند(148)

وَلَمَّا سُقِطَ فِيٓ أَيْدِيهِمْ وَرَأَوْا۟ أَنَّهُمْ قَدْ ضَلُّوا۟ قَالُوا۟ لَئِن لَّمْ يَرْحَمْنَا رَبُّنَا وَيَغْفِرْ لَنَا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخَٰسِرِينَ(149)
و چون انگشت ندامت گزيدند و دانستند كه واقعا گمراه شده اند گفتند اگر پروردگار ما به ما رحم نكند و ما را نبخشايد قطعا از زيانكاران خواهيم بود(149)

وَلَمَّا رَجَعَ مُوسَيٰٓ إِلَيٰ قَوْمِهِ غَضْبَٰنَ أَسِفًا قَالَ بِئْسَمَا خَلَفْتُمُونِي مِنۢ بَعْدِيٓ أَعَجِلْتُمْ أَمْرَ رَبِّكُمْ وَأَلْقَي الْأَلْوَاحَ وَأَخَذَ بِرَأْسِ أَخِيهِ يَجُرُّهُ إِلَيْهِ قَالَ ابْنَ أُمَّ إِنَّ الْقَوْمَ اسْتَضْعَفُونِي وَكَادُوا۟ يَقْتُلُونَنِي فَلَا تُشْمِتْ بِيَ الْأَعْدَآءَ وَلَا تَجْعَلْنِي مَعَ الْقَوْمِ الظَّٰلِمِينَ(150)
و چون موسي خشمناك و اندوهگين به سوي قوم خود بازگشت گفت پس از من چه بد جانشيني براي من بوديد آيا بر فرمان پروردگارتان پيشي گرفتيد و الواح را افكند و [موي] سر برادرش را گرفت و او را به طرف خود كشيد [هارون ] گفت اي فرزند مادرم اين قوم مرا ناتوان يافتند و چيزي نمانده بود كه مرا بكشند پس مرا دشمن شاد مكن و مرا در شمار گروه ستمكاران قرار مده(150)

قَالَ رَبِّ اغْفِرْ لِي وَلِأَخِي وَأَدْخِلْنَا فِي رَحْمَتِكَ وَأَنتَ أَرْحَمُ الرَّٰحِمِينَ(151)
[موسي] گفت پروردگارا من و برادرم را بيامرز و ما را در [پناه] رحمت خود درآور و تو مهربانترين مهرباناني(151)

إِنَّ الَّذِينَ اتَّخَذُوا۟ الْعِجْلَ سَيَنَالُهُمْ غَضَبٌ مِّن رَّبِّهِمْ وَذِلَّةٌ فِي الْحَيَوٰةِ الدُّنْيَا وَكَذَٰلِكَ نَجْزِي الْمُفْتَرِينَ(152)
آري كساني كه گوساله را [به پرستش] گرفتند به زودي خشمي از پروردگارشان و ذلتي در زندگي دنيا به ايشان خواهد رسيد و ما اين گونه دروغ پردازان را كيفر مي دهيم(152)

وَالَّذِينَ عَمِلُوا۟ السَّئَِّاتِ ثُمَّ تَابُوا۟ مِنۢ بَعْدِهَا وَءَامَنُوٓا۟ إِنَّ رَبَّكَ مِنۢ بَعْدِهَا لَغَفُورٌ رَّحِيمٌ(153)
و[لي] كساني كه مرتكب گناهان شدند آنگاه توبه كردند و ايمان آوردند قطعا پروردگار تو پس از آن آمرزنده مهربان خواهد بود(153)

وَلَمَّا سَكَتَ عَن مُّوسَي الْغَضَبُ أَخَذَ الْأَلْوَاحَ وَفِي نُسْخَتِهَا هُدًي وَرَحْمَةٌ لِّلَّذِينَ هُمْ لِرَبِّهِمْ يَرْهَبُونَ(154)
و چون خشم موسي فرو نشست الواح را برگرفت و در رونويس آن براي كساني كه از پروردگارشان بيمناك بودند هدايت و رحمتي بود(154)

وَاخْتَارَ مُوسَيٰ قَوْمَهُ سَبْعِينَ رَجُلًا لِّمِيقَٰتِنَا فَلَمَّآ أَخَذَتْهُمُ الرَّجْفَةُ قَالَ رَبِّ لَوْ شِئْتَ أَهْلَكْتَهُم مِّن قَبْلُ وَإِيَّٰيَ أَتُهْلِكُنَا بِمَا فَعَلَ السُّفَهَآءُ مِنَّآ إِنْ هِيَ إِلَّا فِتْنَتُكَ تُضِلُّ بِهَا مَن تَشَآءُ وَتَهْدِي مَن تَشَآءُ أَنتَ وَلِيُّنَا فَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا وَأَنتَ خَيْرُ الْغَٰفِرِينَ(155)
و موسي از ميان قوم خود هفتاد مرد براي ميعاد ما برگزيد و چون زلزله آنان را فرو گرفت گفت پروردگارا اگر مي خواستي آنان را و مرا پيش از اين هلاك مي ساختي آيا ما را به [سزاي] آنچه كم خردان ما كرده اند هلاك مي كني اين جز آزمايش تو نيست هر كه را بخواهي به وسيله آن گمراه و هر كه را بخواهي هدايت مي كني تو سرور مايي پس ما را بيامرز و به ما رحم كن و تو بهترين آمرزندگاني(155)

۞ وَاكْتُبْ لَنَا فِي هَٰذِهِ الدُّنْيَا حَسَنَةً وَفِي الْءَاخِرَةِ إِنَّا هُدْنَآ إِلَيْكَ قَالَ عَذَابِيٓ أُصِيبُ بِهِ مَنْ أَشَآءُ وَرَحْمَتِي وَسِعَتْ كُلَّ شَيْءٍ فَسَأَكْتُبُهَا لِلَّذِينَ يَتَّقُونَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَوٰةَ وَالَّذِينَ هُم بَِٔايَٰتِنَا يُؤْمِنُونَ(156)
و براي ما در اين دنيا نيكي مقرر فرما و در آخرت [نيز] زيرا كه ما به سوي تو بازگشته ايم فرمود عذاب خود را به هر كس بخواهم مي رسانم و رحمتم همه چيز را فرا گرفته است و به زودي آن را براي كساني كه پرهيزگاري مي كنند و زكات مي دهند و آنان كه به آيات ما ايمان مي آورند مقرر مي دارم(156)

[ص-جلالی]

سلام دوست عزیر:
خدا برایتان ثواب فراوان بنویسد.باعرض معذرت اگر میشه هردفعه یک آیه با تلفظ صحیح وترجمه صحیح بنویسد تا کاربران بتوانندبخوانندواستفاده کنند.وقابل کنترل هم خواهد بود اگرزیاد باشد برای من قابل کنترل نیست(چون نمیرسم بخوانم واستفاده کنم وتشکر کنم).من چند دفعه قرآن مجید را خوانده ام وهر رور هم میخوانم ولذت میبرم.

[Almas Parsi]

دعای روز جمعه


قال تعالی:
أعوذ بالله من الشیطان الرجیم
بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الَّرحِیمِ
به نام خداوند بخشنده بخشایگر
یَوْمَ تَجِدُ کُلُّ نَفْسٍ مَّا عَمِلَتْ مِنْ خَیْرٍمُّحْضَرَا ًوَ مَا عَمِلَتْ مِنْ سُوءٍ تَوَدُّ لَوْ أنَّ بَیْنَهَا
روزی که هرکس ، آنچه را ازکار نیک انجام داده ، حاضر می بیند ؛ و آرزو می کند میان او ، و آنچه ازاعمال بد انجام داده ،
وَبَیْنَهُ أمَدَاً بَعِیدَاً وَ یُحَذِّرُکُمُ اللهُ نَفْسَهُ وَ اللهُ رَؤُوفٌ بِالْعِبَادِ *آل عمران ٣٠
فاصله زمانی زیادی باشد.خداوند شمارااز(نافرمانی)خودش،برحذ رمیدارد؛و(درعین حال،)خدانسبت بهمۀ بندگان،مهربان است.

قال رسول الله صلی الله علیه وآله :
ثَلاثُ یُدْرِکُ بِهِنَّ الْعَبْدُ رَغَائِبَ الدُّنْیَا وَالآخِرةِ الصَّبْرُ عَلَى الْبَلاءِ وَ الرِّضَا بِالْقَضَاءِ
سه چیزکه بنده به وسیله آن خواسته های دنیا وآخرت را به دست می آورد : صبر در مصیبت ورضایت بر قضا و قدر
وَ الدُّعَاءُ فِی الرَّخَاءِ
ودعا [ به یاد خدا بودن ] به هنگام توانایی وثروت
حدیث شماره 1252، صفحه 220 ، کتاب نهج الفصاحة ، ترجمه وتدوین : علی سلیمی ، انتشارات جمهوری.

دعاى روز جمعه :
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند بخشنده بخشایگر
الْحَمْدُ لِلَّهِ الْأَوَّلِ قَبْلَ الْإِنْشَاءِ وَالْإِحْیَاءِ وَ الآْخِرِ بَعْدَ فَنَاءِ الْأَشْیَاءِ الْعَلِیمِ الَّذِی لا یَنْسَى
سپاس مخصوص خدائی است که نخست پیش ازایجاد وزنده کردن وآخرین موجود بعد ازفنای موجودات دانانیکه فراموش نکند
مَنْ ذَکَرَهُ وَ لا یَنْقُصُ مَنْ شَکَرَهُ وَ لا یَخِیبُ مَنْ دَعَاهُ وَ لا یَقْطَعُ رَجَاءَ مَنْ رَجَاهُ
کسیکه یاد کرداورا وکم وکاست نکند کسیکه شکرش بجاآورده محروم نشودکسیکه خواندش وقطع نشودامیدکسیکه به اوامیدبندد
اللَّهُمَّ إِنِّی أُشْهِدُکَ وَکَفَى بِکَ شَهِیداًوَأُشْهِدُجَمِیعَ مَلائِکَتِکَ وَسُکَّانَ سَمَاوَاتِکَ وَحَمَلَةَ
خدایامن گواه میگیرم توراوتوکافی هستی ازلحاظ گواه وشهادت میگیرم تمام فرشتگان وساکنان آسمانها وحاملان
عَرْشِکَ وَمَنْ بَعَثْتَ مِنْ أَنْبِیَائِکَ وَرُسُلِکَ وَأَنْشَأْتَ مِنْ أَصْنَافِ خَلْقِکَ أَنِّی أَشْهَدُ
عرش وتختت و کسی که برانگیخته ای از پیغمبرانت وفرستادگانت وآنچه آفریده ای از اقسام واصناف مخلوقت من گواه گیرم
أَنَّکَ أَنْتَ اللَّهُ لاإِلَهَ إِلاأَنْتَ وَحْدَکَ لاشَرِیکَ لَکَ وَلاعَدِیلَ وَلاخُلْفَ لِقَوْلِکَ وَلاتَبْدِیلَ
حقا ً تو توئی خدا نیست معبودی جز تو یگانه نیست شریکی برای تو ونه انبازی ونیست تخلفی درگفتارت ونه تبدیل
وَأَنَّ مُحَمَّدَاًصَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ عَبْدُکَ وَرَسُولُکَ أَدَّى مَاحَمَّلْتَهُ إِلَى الْعِبَادِ وَجَاهَدَ فِی
بدرستی که محمد درود خدا براو وبر آل او بنده وفرستادۀ تست ادا کرد آنچه راتحمیل کردی به اوسوی بندگانت وکوشید در راه
اللَّهِ عَزَّ وَجَلَّ حَقَّ الْجِهَادِ وَ أَنَّهُ بَشَّرَ بِمَا هُوَ حَقٌّ مِنَ الثَّوَابِ وَأَنْذَرَ بِمَا هُوَ صِدْقٌ
خدای عزیز وبزرگ حق کوشیدن را والبته وی مژده داد بآنچه راکه آن حق بود ازپاداش وترسانید به آنچه آن راست بود
مِنَ الْعِقَابِ اللَّهُمَّ ثَبِّتْنِی عَلَى دِینِکَ مَاأَحْیَیْتَنِی وَلا تُزِغْ قَلْبِی بَعْدَ إِذْ هَدَیْتَنِی وَهَبْ لِی
ازمجازات خدایا ثابت بدارمرا بر دینت ما دامیکه زنده ام ومنحرف منما دلم را پس از آنکه هدایتم کردی وببخش برایم
مِنْ لَدُنْکَ رَحْمَةً إِنَّکَ أَنْتَ الْوَهَّابُ صَلِّ عَلَى مُحَمَّد وَعَلَى آلِ مُحَمَّد وَاجْعَلْنِی مِنْ
از نزد خودت رحمتی زیرا توئی بخشنده درود فرست بر محمد وبر آل محمد وقرارده مرا از
أَتْبَاعِهِ وَ شِیعَتِهِ وَ احْشُرْنِی فِی زُمْرَتِهِ وَ وَفِّقْنِی لِأَدَاءِ فَرْضِ الْجُمُعَاتِ وَ مَا أَوْجَبْتَ
پیروان او ومطیعش ومحشور کن مرا در گروه وی وتوفیقم ده به انجام فریضه مخصوص جمعه ها وآنچه واجب کردی
عَلَیَّ فِیهَا مِنَ الطَّاعَاتِ وَ قَسَمْتَ لِأَهْلِهَا مِنَ الْعَطَاءِ فِی یَوْمِ الْجَزَاءِ إِنَّکَ أَنْتَ
برمن در آنها از طاعات وعبادات وآنچه قسمت کردی برای اهل آنها درعطایت در روز جزا وپاداش زیرا تویی
الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ
مقتدر وغلبه کننده حکیم
برگرفته از مفاتیح جنان

[heavenly]

با عرض سلام و تشکر بابت دعوتتون
من هر صبح که میام سایت با دعوت شما مواجه میشم و روزم رو حداقل با قرائت چند آیه آغازمیکنم و این جای تشکر داره فراوون. اما یه پیشنهاد دارم برای اینکه با استقبال بیشتری روبرو شه و اون اینه که تعداد کمتری آیه اونم با تفسیرش گذاشته بشه....

موفق باشین

[Almas Parsi]

ذكر روز جمعه

واژه جمعه


← ریشه
واژه جمعه‌، از ریشه ج‌ م‌ ع‌، به‌ معنای گردآوردن‌ و پیوستن‌ است‌ که‌ در عربی به‌ سه‌ شکل‌ خوانده‌ می‌شود: جُمُعَه‌، جُمْعَه‌ و جُمَعَه‌.
بیشتر قاریان‌ ، در تنها آیه‌ای که‌ نام‌ این‌ روز را در بر دارد، آن‌ را به‌ شکل‌ جُمُعَه‌ خوانده‌اند.

← معادل فارسی
معادلِ فارسیِ آن‌ « آدینه‌ » است‌ و عرب‌ جاهلی به‌ آن‌ « یوم‌ العَروبة » می‌گفتند.

وجوه نام‌گذاری جمعه

← نام‌گذاری کعب بن لُؤَیّ
در باره وجه‌ تسمیه روز جمعه گفته‌اند که‌ یکی از اجداد پیامبر اکرم‌ صلی‌اللّه‌علیه‌وآله‌وسل م‌، کعب‌ بن لُؤَیّ ، یا به‌ قولی دیگر قُصَیّ بن کِلاب‌ ، مردم‌ را در این‌ روز گرد می‌آورد و برای آنان‌ موعظه‌ می‌کرد از این‌رو، برخی تغییر نام‌ این‌ روز را از یوم‌ العروبة به‌ جمعه‌، به‌ کعب‌ نسبت‌ داده‌اند.

← نام‌گذاری انصار مدینه
برخی دیگر این‌ نام‌گذاری را به‌ انصار مدینه‌ منسوب‌ دانسته‌اند، زیرا بر پایه برخی احادیث‌ ، اسعد بن زُراره‌ پیش‌ از هجرت‌ پیامبر اکرم‌ به‌ مدینه‌ ، مردم‌ را در این‌ روز گرد آورد و با آنان‌ نماز گزارد و از آن‌ پس‌ نام‌ جمعه‌ برای این‌ روز برگزیده‌ شد.

← وجوه دیگر
در احادیث‌ وجوه‌ دیگری هم‌ برای نام‌گذاری این‌ روز ذکر شده‌ است‌، از جمله‌ گردآوردن‌ گلِ آدم‌ در این‌ روز، به‌ پایان‌ رسیدن‌ آفرینش‌ آسمان‌ها و زمین‌ در این‌ روز، گرد آمدن‌ مردم‌ در این‌ روز برای نماز، جمع‌ شدن‌ تمام‌ مخلوقات‌ در این‌ روز و گرفتن‌ میثاق‌ از آن‌ها بر ربوبیت‌ خداوند متعال‌ و نبوت‌ پیامبر اکرم‌ صلی اللّه‌علیه‌وآله‌وسلم‌ و ولایت‌ حضرت‌ علی علیه‌السلام‌.

وقایع تاریخی روز جمعه
بنا بر احادیث‌، برخی وقایع‌ مهم‌ و تاریخی در این‌ روز رخ‌ داده‌ است‌ یا خواهد داد، از جمله‌: خلقت‌ حضرت‌ آدم‌ و حوا علیهماالسلام‌، هبوط‌ حضرت‌ آدم‌ به‌ زمین‌ ، پذیرفته‌ شدن‌ توبه آدم‌ و وفات‌ او، خاموش‌ شدن‌ آتش‌ نمرود بر حضرت‌ ابراهیم‌ ، فرستاده‌ شدن‌ قربانی برای حضرت‌ ابراهیم‌، برداشته‌ شدن‌ بلا از حضرت‌ ایوب‌ ، ولادت‌ پیامبر اکرم‌ و برخی معصومان‌ علیهم‌السلام‌ (از جمله‌ حضرت‌ علی و حضرت‌ فاطمه‌ و حضرت‌ مهدی علیهم‌السلام‌)، واقعه غدیر خم‌ ، ازدواج‌ حضرت‌ علی و حضرت‌ زهرا، شهادت‌ برخی بزرگان‌، ظهور امام‌ زمان‌ ، نابودی لشکر سفیانی ، کشته‌ شدن‌ دجال‌ ، و برپا شدن‌ قیامت‌.

ویژگی‌های روز جمعه
ویژگی‌های متعددی در احادیث‌ برای روز جمعه‌ ذکر شده‌ است‌، از جمله‌ آن‌که‌ اگر کسی در روز جمعه‌ فوت‌ کند، از عذاب‌ قبر در امان‌ می‌ماند، در این‌ روز عذاب‌ از اهل‌ برزخ‌ برداشته‌ و درهای جهنم‌ گشوده‌ می‌شود خیر و کرامت‌ برای بهشتیان‌ فزونی می‌یابد، ارواح‌ مؤمنان‌ بازماندگانشان‌ را زیارت‌ می‌کنند، فرشتگان‌ با پیامبر اکرم‌ و اهل‌ بیت‌ علیهم‌السلام‌ تجدید عهد می‌کنند و ثواب‌ کارهای نیک‌ دو برابر می‌شود.


منبع : ویکی فقه

[عبدالله91]

إِنَّ الَّذِينَ اتَّخَذُوا۟ الْعِجْلَ سَيَنَالُهُمْ غَضَبٌ مِّن رَّبِّهِمْ وَذِلَّةٌ فِي الْحَيَوٰةِ الدُّنْيَا وَكَذَٰلِكَ نَجْزِي الْمُفْتَرِينَ(152)

هر انسانی، معبودی را برای پرستش خود برمیگزیند؛ گروهی خداوند یگانه را، گروهی در اثر انحراف، بت ،ستاره، خورشید یا ... را می پرستند. این آیه گروهی از انسانهایی که گوساله پرستی کرده و موجب خشم پروردگار شدند و ذلت زندگی را برای خود به وجود آوردند، معرفی می کند.

سوال:
توبه، با پشیمانی واقعی، تحقق می یابد؛ چگونه توبۀ بنی اسرائیل ب این که از کار خود پشیمان شدند، پذیرفته نشد؟

پاسخ:
پشیمانی به تنهایی کافی نیست. گناه بت پرستی و سجده برابر گوساله، آن هم به صورت گسترده و برای مردمی که آن همه معجزات، از حضرت موسی(ع) دیده بودند، گناهی نبود که با گفتن یک «استغفرالله» بخشیده شود؛ بلکه این ملت، باید غضب پروردگار را ببیند و طعم ذلت و خواری را در این زندگی بچشد و نتیجۀ افترا به خداوند را ببینند.

این بدان معناست که؛ آثار وضعی برخی گناهان با توبه از بین نمی رود، گرچه پی آمدهای اخروی آن بخشیده شود. برای مثال اگر کسی ز روی جهل یا عصبانیت ضربه ای به خود یا دیگری بزند و سبب نقص عضوی مانند کوری شود، این ضایعه با پشیمانی ضارب جبران نخواهد شد.

از این رو در این آیه تنها بر ذلت بنی اسرائیل در این دنیا تکیه شده تا بفهماند، غضب فقط مربوط به دنیا است و پس از ندامت و پشیمانی از جریان بت پرستی و چشیدن مجازات های این جهان، توبۀ بنی اسرائیل پذیرفته شد. و در آخرت، کیفری ندارند؛ اگر چه بار گناهان دیگرشان که از آنها توبۀ واقعی نکردند، همچنان بر دوش آنها سنگینی می کند.

مولا امام محمد باقر(ع) ذیل این آیه فرمودند:

«هرکس در دین الهی بدعت گذارد، در همین دنیا ذلیل و خوار می شود».

[عبدالله91]

مراد از« غَضَبٌ مِّن رَّبِّهِمْ » و « ذِلَّةٌ فِي الْحَيَوٰةِ الدُّنْيَا » چیست؟

غضب پروردگار، کشتن یکدیگر بود که بنی اسرائیل به عنوان عذاب، به آن مأمور شده بودند. البته ممکن است این موضوع با بروز جنگ داخلی در بین آنان صورت پذیرفته بشد.

ذلت آ نها، بیرون شدن از سرزمینشان بود؛ زیرا غربت و آوارگی، ذلت است. این مجازات ها تعیین شد، تا این حرکت، در روش مبارزه با شرک، فرهنگ شده و در نسل های آینده باقی بماند.

این آیه برای افرادی که گوساله را معبود خود قرار دادند، دو اثر ذکر فرموده است:

1 . غضب الهی.

2 . چشیدن ذلت و خواری دنیا.

پیام های این آیۀ شریفه

1 . افراد مرتد؛ مغضوب پروردگار هستند«إِنَّ الَّذِينَ اتَّخَذُوا۟ الْعِجْلَ سَيَنَالُهُمْ غَضَبٌ مِّن رَّبِّهِمْ».

2 . آنان که به جای ایمان، سراغ بت های پر زرق و برق و پر سر و صدا بروند، در همین دنیا هم خوار خواهند شد « ذِلَّةٌ فِي الْحَيَوٰةِ الدُّنْيَا ».

3 . غضب الهی، مخصوص بنی اسرائیل نیست؛ بلکه از سنت های الهی و نسبت به اقوام مرتد دیگر هم بوده و خواهد بود «كَذَٰلِكَ نَجْزِي الْمُفْتَرِينَ».

4 . دین و آئین تراشی، افترای بر خداوند است «إِنَّ الَّذِينَ اتَّخَذُوا۟ الْعِجْلَ ... الْمُفْتَرِينَ».

برگرفته از کتاب تفسیر همراه