فکر کنم این بحث دیگه تموم شده باشه ولی شاید خوندن این چند جمله از دکتر شریعتی خالی از لطف نباشه...دردناک هست ولی به من ثابت کرد تنهایی برای همه هست،شاید نتونیم تنهایی همدیگرو درک کنیم ولی میتونیم با محبت به هم و با کمک به هم پرش کنیم...امیدوارم.
درد علی(ع) دو گونه است،دردی که از ضربه ی ابن ملجم در فرق سرش احساس میکند و درد دیگر درد بسیار بزرگتری است که او را تنها در نیمه شبهای خاموش به دل نخلستانهای اطراف مدینه کشانده و به ناله درآورده است.ما تنها بر دردی می گرییم که از ابن ملجم در فرقش احساس میکند،اما این درد علی (ع) نیست،دردی که چنان روح بزرگی را به ناله آورده است،تنهایی است،تنهایی که ما آنرا نمیشناسیم.باید این درد را بشناسیم نه آن درد را که علی (ع) درد شمشیر را احساس نمیکند و ما درد علی را احساس نمیکنیم.







پاسخ با نقل قول


علاقه مندی ها (Bookmarks)