هواپیمای A-12 Avenger-2 :

[Joseph Goebbels]

هواپیمای A-12 Avenger-2 :


30 سال پیش ، در 1981 ( 1360 ) ، سال ورود رونالد ریگان به کاخ سفید – در حالی که نیرو هوایی امریکا 3 پروژه کلی سری هواپیماهای رادارگریز را در دست اجرا گذاشت نیرو دریایی امریکا هیچ علاقه ای به تکنولوژی استیلت ابراز نکرده بود و برنامه ای نیز برای دستیابی به این نوع هواپیما ، بویژه برای جانشینی هواپیمای تهاجمی A-6E ، حتی در برنامه 5 ساله – که یک سند بودجه ای برای هدایت وزارت دفاع برای برنامه ریزی مالی اینده است – نداشت . اگر برنامه ای در این سند موجود نبود ، عملا موجود نداشت .



ولی با روی کار امدن ریگان و تیم او ، John Lehman که در دولت جدید به عنوان وزیر دریا داری انتخاب شد ، یک خلبان هواپیمای تهاجمی A-6 در گارد ملی این کشور بود . وی از همان اغاز به کار ، علاقه زیادی به تکنولوژی هواپیمای رادار گریز و بویژه برای جایگزینی هواپیمای قدیمی A-6 با یک هواپیمای بسیار پیشرفته استیلت نشان داد . به طوریکه در 23 اوریل 1982 ( 3 فروردین 1361 ) ، وی به همراه دریا سالار Ernest Seymour ، فرمانده سیستم های هوایی نیرو دریایی از شعبه اسکانک ورکس لاکهید ، جایی که جنگنده بمب افکن F-117 ساخته می شدند ، دیدار کرد .


در این زمان ، با اینکه توجه Lehman به هواپیمای استیلت معطوف بود ، بخش های دیگر هوادریای نیرو دریایی امریکا و شرکتهای هواپیماسازی ، به رهیافت هواپیمای متعارف غیر استیلت برای جایگزینی هواپیمای A-6 ادامه می دادند و مسوول برنامه تکامل طرحها برای جایگزینی هواپیمای A-6 در نیرو دریایی امریکا ، خواستار هواپیمایی بود که ترکیبی از هواپیماهای F-14 و A-6 باشد . ولی سرانجام ، پس از مدتی کشمکش اداری ، دیدگاه وزیر دریاداری پیروز شد و در 23 فوریه 1984 ( 4 اسفند 1362 ) ، William Taft ، معاون وزیر دفاع ، برنامه تحقیق و توسعه " هواپیمای پیشرفته تاکتیکی " )ATA ) را که بعدها A-12 نامیده شد ، رسما اغاز کرد . توانایی اولیه این هواپیما که می بایستی یک هواپیمای کاملا استیلت می بود ، سال مالی 1995 ( 1374 ) تعیین شد .
در ایم میان ، بخش وزارتی نیروی دریایی امریکا عقیده داشت که در رابطه با پروژه هواپیمای پیشرفته تاکتیکی ، می باید با شرکتهایی قرارداد بست که پیشتاز تکنولوژی استیلت هستند . این به معنای دعوت از شرکتهای لاکهید ، نورث روپ ، جنرال داینامیکز و تا حدودی هم گرومن بود . به این ترتیب ، شرکتهای بویینگ ، مکدانل داگلاس ، LTV ، و فیرچایلد از رقابت محروم می شدند .


ولی هوادریا معتقد بود که از انجایی که تجربه در زمینه تکنولوژی رادارگریز یا از طریق تحقیقات مستقل ( بدون سرمایه گذاری دولتی ) و یا از طریق برنامه های ویژه طبقه بندی شده دولتی ( برنامه های نیرو هوایی که افراد نیروی دریایی از انها بی اطلاع بودند ) به دست می اید ، لذا غیر ممکن است که دقیقا تعیین کرد کدام پیمانکار دارای بیشترین دانش و تجربه در این زمینه می باشد . لمن ، وزیر دریاداری نیز خواستار انجام رقابت از طریق تشکیل تیم توسط شرکتهای رقیب بود تا با تجمیع منابع و امکانات باعث سرعت بخشیدن به برنامه شده و " توانایی اولیه عملیاتی " ( IOC ) تا سال 1994 ( 1373 ) حاصل شود . به این ترتیب ، لمن در نامه ای به شرکتها 2 هفته فرصت داد تا تیم های خود را برای رقابت در برنامه هواپیمای پیشرفته تاکتیکی تشکیل دهند . در این برنامه ، نیرو دریایی 4 خواسته اصلی از پیمانکاران داشت که عبارت بودند از :


· داشتن تجربه در زمینه تکنولوژی رادار گریزی
· دارا بودن تجربه در طراحی هواپیمای ناونشین
· تجربه داشتن در یکپارچه سازی سیستم ها
· توانایی اختصاص منابع

ادامه دارد...
منبع : ماهنامه دو هواپیما / ش 9

[Joseph Goebbels]

همانطور که اشاره شد ، نیرو دریایی در این زمان معتقد بود که تنها 3 پیمانکار واجد شرایط مناسب وجود دارد که عبارت بودند از : جنرال داینامیکز ، لاکهید و نورث روپ . لذا نیرو دریایی این شرکتها را راهنمایی کرد که با یکدیگر و با شرکتهای گرومن ، بویینگ ، راک ول ، ال تی وی و فیرچایلد ، تیم هایی را تشکیل دهند . از انجایی که نیرودریایی شرکت مکدانل داگلاس را واجد شرایط تلقی نمی کرد ، لذا در تلاش برای رفع این ممنوعیت ، رییس این شرکت به همراه مدیر برنامه ATF که بعدها به جنگنده YF-23 به رهبری شرکت نورث روپ منجر شد که در رقابت با هواپیمای YF-22 شرکت لاکهید ، شکست خورد – ملاقاتی را با Melvin Paisley معاون وزیر نیرو دریایی برای تحقیق ، مهندسی و سیستم ها ، به منظور متقاعد کردن او به توانایی شرکت مکدانل داگلاس در زمینه تکنولوژی استیلت – به دلیل مشارکت در برنامه جنگنده پیشرفته تاکتیکی – انجام داد .

در این جلسه پیسلی گفت که نیروی دریایی خواهان ان است که " هواپیمای تکنولوژی پیشرفته " از اخرین دستاوردها در تکنولوژی استیلت برخوردار باشد و معتقد نیست که مکدانل داگلاس یک گزینه معتبر در این برنامه باشد ؛ با اینحال ، به دنبال اصرار نمایندگان مکدانل داگلاس و پس از انکه نمایندگان نیروی دریایی از این شرکت بازدید کردند ، وی نظر خود را تغییر داد و به مکدانل داگلاس نیز اجازه داد شد تا در این رقابت ، به عنوان رهبر تیم فعالیت کند .

در پی ان ، شرکتهای مختلف تیمهای خود را تشکیل دادند که عبارت بودند از :

1- شرکت نورث روپ به عنوان رهبر تیم ، با شرکتهای گرومن به عنوان عضو تیم و شرکت " ووت " به عنوان پیمانکار فرعی عمده .

2- جنرال داینامیکز به عنوان رهبر تیم با مکدانل داگلاس به عنوان عضو تیم .

3- لاکهید مارتین که هیچ ترتیب تیمی را به چندین دلیل پیشنهاد نکرد . زیرا این شرکت نه قادر به تامین نیاز نیروی دریایی در زمینه سطح رادارگریز مورد نیاز بود و نه انطباق با یازهای عملیاتی ناوهای هواپیمابر . به علاوه ، لاکهید ، شرایط قرارداد نیرودریایی را غیر قابل پذیرش می دانست و در نتیجه به سرعت از دور رقابت حذف شد . سپس ، در 28 نوامبر 1984 ( 7 اذر 1363 ) نیرو دریایی قراردادی به مبلغ 2.3 میلیون دلار برای شروع کار طراحی در مرحله فرموله کردن طرح را با تیم های رقیب به امضا رساند .

ادامه دارد...
منبع : ماهنامه دو هواپیما / ش9

[Joseph Goebbels]

طرح های پیشنهادی رقیب : پس از گذشت بیش از 2 سال ، سرانجام در 19 دسامبر 1986 ( 28 اذر 1365 ) ، نیرو دریایی امریکا رسما " درخواست ارائه پیشنهاد " ( rfp ) را برای رقابت در مرحله توسعه به مقیاس واقعی را اعلام کرد . نیرو دریایی خواستار ان بود که طرح های پیشنهادی بر مبنای قیمت ثابت ارائه شود و هزینه پیشنهادی از مبلغ 4.2 میلیون دلار ( بر اساس ارزش دلار در سال 1985 ) فراتر نرود . تاریخ " توانایی اولیه عملیاتی ، سال 1994 ( 1373 ) تعیین شده بود – خواسته هایی که در عمل مشخص شد ، بیش از حد خوشبینانه اند . در همین رابطه ، نیروی دریایی از شرکتهای رقیب خواست پیشنهاد فنی خود را تا 7 مارس 1987 ( 16 اذر 1365 ) و بهای پیشنهادی را تا 30 مارس ( 10 فروردین 1366 ) ارائه کنند . همانطور که اشاره شد ، شرکت لاکهید مارتین بطور جدی در این رقابت شرکت نکرد ؛ تیمی تشکیل نشد و بزودی از رقابت کنار رفت . اطلاعاتی نیز از طرح پیشنهادی ان منتشر نشده است . فقط در یکی از کتاب هایی که در مورد تاریخچه شعبه طرح های پیشرفته شرکت لاکهید با نام " اسکانک ورکس " منتشر گردیده ، اشاره شده که طرح های پیشنهادی این شرکت ، هواپیمایی با خطوط شکسته ، همانند نایت هاوک بود . تیم نورث روپ طرح پیشنهادی خود را در اخرین روز مهلت تعیین شده ارائه کرد و براورد هزینه خود را نیز در 30 مارس ( 10 فروردین ) به نیروی دریایی تحویل داد . این طرح پیشنهادی ، در واقع نمونه کوچکتر شده و دو موتوره بمب افکن استراتژیک " b-2 " به شمار می رفت . هزینه براورد شده نورث روپ برای این هواپیما 5.51 میلیارد دلار بود و در ضمن ، این تیم با خواسته نیروی دریایی مبنی بر ارائه پیشنهاد بر مبنای قیمت ثابت توافق نداشت . از سوی دیگر ، تیم جنرال داینامیکز / مکدانل داگلاس ، نه فقط موضوع مبلغ تعیین شده از سوی نیروی دریایی را پذیرفت ، بلکه با مسئله قیمت ثابت نیز موافقت کرد . در ماه مارس ، فرماندهی سیستم های هوایی نیروی دریایی ، نگاهی به 2 طرح رقیب انداخت . ادامه دارد... منبع : ماهنامه دو هواپیما / ش 9

[Joseph Goebbels]

طرح های پیشنهادی دو تیم در 24 اوریل 1987 ( 4 اردیبهشت 1366 ) بررسی شدند . در این بررسی اشکار شد که موتور پیشنهادی تیم جنرال داینامیکز دارای فقط 30% تشابه با موتور تولیدی F-404 مورد استفاده در جنگنده در حال تولید F/A-18 بود ، در حالی که موتور پیشنهادی برای طرح نورث روپ ، یک طرح کاملا جدید به شمار می رفت . به علاوه ، طرح پیشنهادی جنرال داینامیکز / مکدانل داگلاس وزن کمتری داشت و دارای شعاع عمل رزمی بسیار بیشتری نسبت به طرح رقیب بود . به علاوه ، از انجایی که تیم جنرال داینامیکز / مکدانل داگلاس پیشنهاد قرارداد مبلغ ثابت 3.9 میلیارد دلاری نیروی دریایی ( شامل تولید 8 فروند نمونه اولیه ) را پذیرفته بود ، لذا وزارت دفاع قرارداد توسعه و تکمیل هواپیمای پیشرفته تاکتیکی را که اکنون A-12 Avenger2 نامیده میشد را در 13 ژانویه 1988 ( 23 دی 1366 ) ، 4 سال پس از انکه معائن وزیر دفاع یادداشت اغاز برنامه را تهیه کرد ، با تیم جنرال داینامیکز / مکدانل داگلاس امضا کرد .

از سوی دیگر ، در ماه اوریل 1986 ( فروردین 1365 ) با تشویق کنگره امریکا ، قراردادی مابین نیروهای دریایی و هوایی این کشور به امضا رسید .

به موجب این قرارداد ، نیرو هوایی هواپیمای A-12 را به عنوان جایگزین هواپیمای تهاجمی برد بلند F-111 و در اینده دورتر ، جایگزین F-15E برگزید . در مجموع قرار بود که 620 فروند از این هواپیما برای نیروی دریایی ، 238 فروند برای تفنگداران دریایی و 400 فروند با تغییراتی برای انطباق با استانداردهای نیرو هوایی ( جمعا 1258 فروند ) ساخته شود . اغاز تحویل A-12 به نیروی هوایی امریکا ، سال 1992 ( 1371 ) تعیین شده بود . انگلیس نیز علاقه خود را به خرید این هواپیما برای جایگزینی با هواپیمای تورنادو ابراز کرده بود .

مشخصات فنی طرح :
بسیاری از اطلاعات و جزییات هواپیمای A-12 ، زمانی که دیک چنی برنامه انرا لغو کرد ، هنوز سری بودند . بیشترین اطلاعات در این زمینه ، پس از لغو برنامه این هواپیما در طی کنفرانس طراحی هواپیما که توسط موسسه خصوصی " انستیتو امریکایی هوانوردی و فضانوردی " در سال 1992 برگزار گردید ، توسط " کیت جکسون " مدیر برنامه A-12 در شرکت جنرال داینامیکز ، منتشر شدند .
به گفته وی ، طرح A-12 بر مطالعات پیشین جنرال داینامیکز در دهه 70 میلادی برای جایگزینی هواپیمای تهاجمی F-111 مبتنی بود . این طرح در جنرال داینامیکز Sneaky Pete نامیده میشد . شکل ساده مثلثی این هواپیما ، به دلیل ویژگی های رادارگریز ، با حداقل زوایا ، لبه ها و خطوط شکسته ، اتخاب شد . طرح این هواپیما تنها 3 لبه مستقیم داشت و زاویه عقب رفتگی لبه حمله بال / بدنه ان 46.5 درجه بود . این زاویه با توجه به ویژگی های استیلت هواپیما و مشخصه های ائرودینامیکی و سازه ای انتخاب شد . به گفته جکسون ، بال این هواپیما ، نسبت حجم داخلی به سطح بیشتری را نسبت به هر طرح بال دیگری را فراهم می کرد و پهنای زیاد بال و سطح کم طرح بال / بدنه ، این هواپیما را از لحاظ ائرودینامیکی ، کارامد می ساخت . این موضوع باعث میشد که A-12 برد بسیار بیشتری نسبت به A-6 داشته باشد . جکسون در سخنان خود ، برد را به عنوان " یک متغیر دستکم گرفته شده " در کارایی عملیاتی عنوان کرد و افزود که اندازه منطقه ای که یک هواپیما در عملیات نظامی قادر به تاثیر گذاری است ، متناسب با توان دوم برد است . به علاوه ، برد بیشتر به معنای توانایی پرواز در مسیر غیر مستقیم و انحرافی به سوی هدف می باشد .

Avenger 2 قابلیت مانور بسیار بیشتری از انچه به نظر می امد داشت . رابطه مابین زاویه عقب رفتگی و نسبت منظری ( Aspect Ratio ) ان ، برای دوری از عدم ثبات پروازی همانند هواپیمای جنگنده انتخاب شده بود و پهنای زیاد طرح بال / بدنه و در نتیجه ، نسبت " برا " به " پسا " ی زیاد ان امکان انجام گردش های پیوسته تند ، بدون استفاده از پس سوز را به ان می داد .

ادامه دارد...
منبع : ماهنامه دو هواپیما / ش9

[Joseph Goebbels]

بر طبق گزارشات منتشره ای ، a-12 حداکثر سرعت گردش لحظه ای ( محدود به " برا " ) بیشتر از f/a-18 ( مسلح به سلاح های هوا به سطح ) داشت و حداکثر سرعت گردش پیوسته ان ( محدود به نیروی پیشرانه ) در حد همین جنگنده f/a-18 در صورت حمل مهمات در مقرهای زیر بال بود .

حتی بدون استفاده از فلاپ ها و بار بازگردانده شده به میزان دو برابر هواپیمای a-6 ، a-12 به دلیل پهنا و سطح زیاد بال ، دارای عملکرد عادی در مرحله تقرب و فرود بود . طراحان ، انواع مختلفی از سکانهای عمودی را برای کنترل سمتی هواپیما ، در تونل باد ازمایش کردند ، ولی سرانجام انرا به دلیل افزایش زیاد سطح مقطع راداری و عدم کارایی ائرودینامیک – به دلیل طول کوتاه هواپیما – کنار گزاشتند . در عوض ، انها از طرح شهپرهای دو تکه باز شونده از هم در بخش بیرونی لبه فرار بال ( همانند b-2 ) استفاده کردند . شهپر / فلاپ و اسپویلر ، بخش عمده ای از لبه فرار بال را شامل می شدند و نیروی " برا " ، ، زاویه حمله ، غلت و حرکت سمتی هواپیما را کنترل می کردند .

A-12 از فلاپ های لبه حمله در قسمت بیرونی بال استفاده می کرد که به صورت خودکار در سرعت های کم و یا مانورهای شدید – زمانی که نیروی " برا " ی زیاد مورد نیاز بود – باز می شدند . اگزوز موتور این هواپیما با قابلیت تغییر زاویه رانش نیروی موتور f-412 ، هر یک با نیروی رانش 13000 پوند ( 5900 کیلوگرم معادل 57.8 کیلونیوتن ) ، کنترل زاویه حمله هواپیما در سرعتهای کم و بویژه در مراحل برخاستن و فرود را تسهیل می کرد . جنرال داینامیکز و مکدانل داگلاس " ضریب اشغال " سطح { عرشه ناو هواپیمابر } توسط a-12 را از طریق استفاده از مکانیزم " تا " کردن بال از وسط ، به حداقل رساندند . بخشی از دریچه های تعمیراتی و بازرسی تجهیزات هواپیما در منطقه تا شدن بال ، مقرهای تسلیحات افندی و پدافندی داخلی بدنه ، دریچه های ارابه فرود و دریچه های تعویض موتور قرار داشتند . به گفته جکسون ، در نمونه پیشنهادی به نیروی هوایی ، مکانیزم " تا " کردن بال حفظ شده بود تا a-12 در اشیانه های استانداردهای نیروی هوایی جا شود .

تجهیزات اصلی الکترونیک پروازی a-12 شامل رادار چند وضعیته کاوش فعال اکترونیکی ( apq-183 ) با " امکان رهگیری پایین " ( lpi ) ساخت شرکت وستینگهاوس بود که بر اساس تجربیات این شرکت در ساخت رادار ( apq-66 ) جنگنده f-16 و رادار apq-164 بمب افکن b-1 ساخته شد . این رادار با دو انتن که در طرفین لبه های حمله بال / بدنه نصب شده بود ، دارای وضعیتهای عملیاتی گوناگون ، شامل " رادار روزنه مصنوعی " ( sar ) و وضعیتهای هوا به هوا بود . زاویه دید رادار این هواپیما به طور غیر عادی گسترده بود که احتمال عدم کشف هدف را ، بویژه در شرایط رزم هوایی بشدت کاهش می داد . این رادار بوسیله سیستم هدف گیری " دید مقابل مادون قرمز " ( flir ) با وضوح تصویری بالا پشتیبانی میشد . A-12 در ضمن دارای یک سیستم اخطار راداری تهدید بود که امکان استفاده از ان بر علیه هدف های هوایی و سطحی وجود داشت . این هواپیما در ضمن دارای یک سیستم اخطار تقرب موشکی هم بود که نزدیک شدن موشکهای هوا به هوا و سطح به هوا به انرا اخطار می داد . یک سیستم نقشه دیجیتالی انجام پرواز در ارتفاع بسیار پایین ، بدون استفاده از رادار هواپیما را امکان پذیر می کرد .

ادامه دارد...
منبع : ماهنامه دو هواپیما / ش9

[Joseph Goebbels]

A-12 ، دارای یک نمایشگر " هد آپ " ( HUD ) با زاویه دید وسیع ( 30 درجه افقی و 23 درجه عمودی ) بود و از تکنولوژی مدارهای یکپارچه بسیار پر سرعت ، فیبر اپتیکی و پردازنده های قابل برنامه ریزی استفاده می کرد .

این هواپیما در ضمن دارای فضای خالی استفاده نشده زیادی بود که امکان نصب سیستم های جدید در اینده را فراهم می کرد .

A-12 دارای دو محفظه حمل سلاح در داخل بدنه بود که شامل 2 محفظه اصلی در قسمت میانی بدنه برای حمل سلاح های تهاجمی هوا به سطح می شد . هر یک از این دو محفظه قادر به حمل 12 بمب 200 پوندی ( 227 کیلوگرمی ) و با ظرفیت حداکثر 6150 کیلوگرم بود . این هواپیما در ضمن دارای 2 محفظه داخلی برای حمل سلاح های دفاع از خود ، شامل موشک امرام و یا موشک های ضد رادار هارم بود که در طرفین محفظه اصلی سلاح های اصلی هواپیما قرار داشتند . امکان حمل سلاح های بیشتر در بیرون از بدنه نیز وجود داشت – البته در صورتی که سطح تهدیدات ، امکان انجام عملیات غیر استیلت را اجازه می داد . این هواپیما برای مقاومت در برابر اسیبهای رزمی طراحی شد و می بایستی پاسخگوی سخت ترین الزامات قابلیت بقای رزمی در طول تاریخ هوانوردی می بود . این میزان شاما کاهش اسیب پذیری در مقابل صدمات رزمی با ضریب 12 نسبت به هواپیمای A-6 و با ضریب 5 نسبت به جنگنده F/A-18 بود . لذا این هواپیما در حین مرحله تکمیل مورد آزمایشهای تیر اندازی قرار گرفت و بخش های گوناگون سازه ان مورد اصابت گلوله های واقعی قرار گرفت و بخشهای گوناگون سازه ان مورد اصابت گلوله های 23 و 30 میلیمتری قرار گرفتند .

این ازمایشات نشان دادند که مواد کامپوزیتی مقاومت و تحمل کمتری در مقابل صدمات رزمی دارند . در نتیجه ، طراحان ناچار از استفاده از مواد تازه و مستحکم الیاف / رزین شدند . این مواد جدید ، گران تر بوده و ساخت قطغات هواپیما از انها دشوارتر بود . به گفته یکی از منابع اگاه ، قطعات سازه 9 فروند اولیه A-12 با دست ساخته شدند . همین موضوع باعث افزایش بسیار هزینه ها و به تاخیر افتادن برنامه این هواپیما گردید که در لغو برنامه ان توسط وزیر دفاع وقت ، موثر بود .با اینحال ، این تجربه اولین مورد در این زمینه نبود و شرکتهای دیگر نیز با همین مشکلات مواجه بودند .

به عنوان مثال ، شرکت نورث روپ بیش از 900 ماده و فرایند تولید را پیش از تکمیل اولین فروند بمب افکن استراتژیک B-2 ، اختراع کرد و این هواپیما نیز در حین مرحله تکمیل دچار مشکل افزایش وزن سازه بود . جنگنده پیشرفته تاکتیکی – که به جنگنده F-22 منجر شد – نیز با همان چالش ها مواجه بود . نمونه اولیه هر دو تیم رقیب ، سنگین تر از وزن مورد درخواست نیرو هوایی امریکا بودند و حداکثر سرعت مورد نیاز انها نیز توسط نیرو هوایی ، کاهش یافت . زیرا برخی از مواد کامپوزیت مقاوم در برابر حرارت ، بسیار گرانقیمت بودند .

بدترین مشکل A-12 ، مسئله وزن ان بود . با افزایش " وزن خالی عملیاتی " ( OEW ) در حین مرحله توسعه ، پیمانکاران به ناچار قطعات را باز طراحیکرده و مواد مورد استفاده را تغییر دادند که این نیثز باعث تاخیر در برنامه و افزایش شدید هزینه ها شد . با اینحال جنرال داینامیکز / مکدانل داگلاس قرارداد به قیمت ثابت را با نیروی دریایی امضا کرده بودند ، ولی افزایش هزینه ها پیمانکاران را وادار کرد که تقاضای پول بیشتری از نیروی دریایی کنند . حتی پس از باز طراحی سازه با هدف کاستن از وزن ، پیمانکاران انتظار داشتند که وزن خالی عملیاتی این هواپیما در " سری اول تولید " ( LOT-1) ، 2270 کیلوگرم ( 5000 پوند ) بیشتر از وزن پیش بینی شده در " بهترین و اخرین پیشنهاد " ( BAFO ) به نیروی دریایی باشد . ولی فرماندهی سیستم های هوایی نیروی دریایی ، کمتر خوشبین بود و انتظار داشت که وزن خالی عملیاتی 3580 کیلوگرم ( 7890 پوند ) بیش از بهترین و اخرین پیشنهاد باشد . در واقع تخمین زده میشد که سازه A-12 ( منهای موتور و تجهیزات الکترونیک پروازی ) در حدود 25 % اضافه وزن داشته باشد .

با این حال به ادعای جکسون ، A-12 در تمامی زمینه ها ، پاسخگو ، بهتر و در برخی موارد ، بسیار بهتر از مقدورات مورد نیاز و یا مقادیر تصریح شده در قرارداد بود . جنرال داینامیکز معتقد بود که شعاع عمل رزمی این هواپیما 19% بهتر از تخمین های نیروی دریایی در اغاز برنامه توسعه ان بود . به علاوه حداکثر سرعت ان 5% بیشتر و " نیروی ویژه اضافی " ( Ps ) ان 10% بهتر بود . در حالی که میزان مانور پیوسته ان ، تقریبا برابر و سرعت مورد نیاز باد روی عرشه برای به پرواز دراوردن در حدود 3 تا 4 فوت ( 1 متر ) بر ثانیه کمتر بود .

اغاز مشکلات و لغو برنامه :
در ابتدای سال 1991 ( 1370 ) پنتاگون در برنامه " بازبینی هواپیماهای عمده " ( MAR ) ، برنامه خرید هواپیماهای A-12 را با حذف خرید 238 فروند برای تفنگداران دریایی ، کاهش داد . به علاوه ، تاریخ تحویل این هواپیما به نیروی هوایی را از سال 1992 به 1998 ( 1377 ) به تعویق انداخت . کمی پس از ان ، در طی کمتر از 9 ماه ، مشکلات شروع به علنی شدن کردند . بازرس کل پنتاگون ، خانم سوزان کرافورد اعلام کرد که به تقاضای دو تن از نمایندگان مجلس ، در حال انجام یکی بازرسی است . انها از بازرس کل خواسته بودند که تعیین کند در قرارداد A-12 قصوری روی داده است یا خیر ؟ در پایان بازرسی وی اعلام کرد که " نتیجه گیری کلی ما ان است دولت در حال حاضر اطلاعات کافی در مورد اینکه ایا به برنامه A-12 ادامه دهد یا خیر ، در اختیار ندارد ... " . سپس در 7 دسامبر ( 16 اذر ) ، بازرسی ها گسترش یافت که شامل شناسایی اطلاعات مورد نیاز برای پشتیبانی از تصمیم برای اغاز تولید با نرخ پایین و هدایت بازرسی های دولتی و انجام حسابرسی گردید .

ادامه دارد...
منبع : ماهنامه دو هواپیما / ش9

[Joseph Goebbels]

در پی این بازرسی ها ، اشکار شد که برنامه a-12 با مشکلات جدی مهندسی و افزایش چشم گیری وزن مواجه بوده ، اولین پرواز با یکسال تاخیر مواجه است ، هزینه ها در حدود 2 میلیارد دلار افزایش یافته و بهای هر فروند به حدود 165 میلیون دلار ( به ارزش دلار در سال 1991 ) بالغ می شود .

در نتیجه ، دیک چنی وزیر دفاع وقت در 7 ژانویه 1991 ( 17 دی 1369 ) برنامه هواپیمای ناونشین استیلت a-12 را لغو کرد . در پی ان ، 3 تن از مقامات ارشد نیرو دریایی را که شامل فرمانده " سیستم های هوایی نیرو دریایی " ، افسر اجرایی برنامه هواپیماهی تاکتیکی نیروی دریایی و مدیر برنامه a-12 بودند ، برکنار کرد . چنی چند هفته بعد از لغو برنامه a-12 در مصاحبه ای گفت که " هیچ کس نمی تواند به من بگوید که برنامه چقدر هزینه داشت و اینکه هواپیما چه موقعی در دسترس قرار می گرفت ؟ "

در موقع لغو برنامه a-12 ، به گفته جکسون ، 99.2 % نقشه های هواپیما تهیه شده و 87.8 % ابزارهای تولید ان تکمیل شده و یا در دسترس بودند و در حدود 50% از قطعات دو هواپیمای اول ، شامل بخش های بزرگی از سازه پیچیده کامپوزیتی اجزای اصلی سازه – اماده شده بودند . 8 موتور f-412 ساخت جنرال الکتریک در دست ازمایش بودند ، پوسته کامپوزیتی بالها ساخته شده و نیز ، نرم افزار مدیریت سیستمهای اولین هواپیما تکمیل شده بود .

به دنبال لغو برنامه a-12 ، نیروی دریایی از پیمانکاران این پروژه به دلیل تخلف از قرارداد شکایت کرد و خواستار بازگرداندن یک میلیارد و سیصد و پنجاه میلیون دلار از مبالغ پرداختی به این شرکتها گردید . در پی استیناف رای به نفع نیروی دریایی داد و حکم کرد که پیمانکاران می بایستی علاوه بر یک میلیارد و سیصد و پنجاه میلیون دلار اصل مبلغ ، مبلغ یک میلیارد و چهارصد و پنجاه میلیون دلار نیز بابت بهره این پول در طی نزدیک به 20 سال ، پرداخت کنند . در پی اعتراض این شرکتها به رای دادگاه ، دیوان عالی فدرال در سپتامبر سال 2010 ( شهریور 1389 ) اعلام کرد ادعای شرکتها را مورد رسیدگی قرار خواهد داد .

پی نوشت :
زمانی که پروژه a-12 لغو شد ، این برنامه بیش از 5 میلیارد دلار هزینه داشت . در اینکه چگونه پروژه این هواپیما در طی 9 ماه از موفقیتی بزرگ به شکست کامل رسید ، می تواند حاوی درسهای بسیاری برای دوری از موارد مشابه باشد ، در واقع علت انرا نمی توان تنها یک خطای بزرگ دانست ؛ بلکه مجموعه ای از علل و عوامل متععد بود یک چنین پایانی را برای این هواپیما رقم زد که از ان جمله می توان به قرارداد بهای ثابت و عدم امکان دسترس پیمانکاران به اطلاعات طبقه بندی شده دولتی در زمینه تکنولوژی استیلت و عدم علاقه نیروی هوایی امریکا به مشارکت دادن نیرو دریایی این کشور به درس های اموخته شده در توسعه و تکمیل هواپیماهای f-117 و b-2 و سرانجام ، به مدیریت ضعیف – هم پیمانکاران و هم نیرو دریایی امریکا – اشاره کرد . با پایان برنامه a-12 بسیاری از طرح ها و ارزوهای نیروی دریایی نیز با ان به پایان رسید که نه فقط شامل به خدمت گرفتن این هواپیما به عنوان یک بمب افکن بسیار پیشرفته برد بلند استیلت بود ؛ بلکه در ضمن ، شامل استفاده از ان به عنوان جایگزینی برای بسیاری از هواپیماهای ناونشین نیروی دریایی این کشور ، برای ایفای ماموریت هایی نظیر جنگ ضد زیر دریایی ، جنگ الکترونیک ، دفاع هوایی و حتی رادار پرنده – در اینده – نیز بود . سرانجام ، نیروی دریایی جانشین این هواپیما را در قالب f/a-18e/f به خدمت گرفت . هواپیمایی که نه از نظر برد عملیاتی کافی برخوردار است و نه هواپیمایی رادارگریز می باشد و تکمیل و توسعه ان نیز دستکم به اندازه a-12 پر هزینه و مشکل افرین بود . احتمالا نیرو دریایی امریکا باید سالهای بسیار دیگری را در منتظر بماند تا جانشین واقعی اونجر را که احتمالا در قالب نمونه عملیاتی هواپیمای بدون سرنشین بسیار استیلت x-47b در صورت موفقیت در ازمونهای دشوار عملیاتی – در اواسط دهه سوم قرن 21 ، سه و نیم دهه پس از لغو برنامه ان ، به خدمت گیرد .

پایان .
منبع : ماهنامه دو هواپیما / ش9