دیوان آوار افتاب از سهراب سپهری

[ریپورتر]

همراه
تنها در بی چراغی شب ها می رفتم
دست هایم از یاد مشعل ها تهی شده بود
همه ی ستاره هایم به تاریکی رفته بود
مشت من ساقه ی خشک تپش ها را می فشرد
لحظه ام از طنین ریزش پیوندها پر بود
تنها می رفتم می شنوی ؟ تنها
من از شادابی باغ زمرد کودکی به راه افتاده بودم
آیینه ها انتظار تصوریم را می کشیدند ،
درها عبور غمناک مرا می جستند
و من می رفتم ، می رفتم تا در پایان خودم فرو افتم
ناگهان ، تو از بیراهه ی لحظه ها ، میان دو تاریکی ، به من پیوستی
صدای نفس هایم با طرح دوزخی اندامت درآمیخت
همه تپش هایم از آن تو باد ، چهره ی به شب پیوسته ! همه تپش هایم
من از برگریز سرد ستاره ها گذشته ام
تا در خط های عصیانی پیکرت شعله گمشده را بربایم
دستم را به سراسر شب کشیدم
زمزمه ی نیایش دربیداری انگشتانم تراوید
خوشه ی فضا را فشردم،
قطره های ستاره در تاریکی درونم درخشید
و سرانجام
در آهنگ مه آلود نیایش ترا گم کردم
میان ما سرگردانی بیابان هاست
بی چراغی شب ها ، بستر خاکی غربت ها ، فراموشی آتش هاست
میان ما « هزار و یک شب » جست و جو هاست

[ریپورتر]

طنین
به روی شط وحشت برگی لرزانم ،
ریشه ات را بیاویز
من از صدا ها گذشتم
روشنی را رها کردم
رویای کلید از دستم افتاد
کنار راه زمان دراز کشیدم
ستاره ها در سردی رگ هایم لرزیدند
خاک تپید
هوا موجی زد
علف ها ریزش رویا ها رادر چشمانم شنیدند :
میان دو دوست تمنایم روییدی ،
در من تراویدی
آهنگ تاریک اندامت را شنیدم :
« نه صدایم و نه روشنی
طنین تنهای تو هستم
طنین تاریکی تو »
سکوتم را شنیدی‌ :
« بسان نسیمی از روی خودم برخواهم خاست ،
درها را خواهم گشود ،
در شب جاویدان خواهم وزید »
چشمانت را گشودی :
شب در من فرود آمد