تاريخ اسلام

[nafise sadeghi]

تلاش امامان برای احیاء حماسه حسینی



نقشه حساب شده دشمنان اسلام پس از شکست های مکرر در جنگ‌های بدر، خیبر، احد و ... نفوذ در جهان اسلام و فتح سنگرهای کلیدی آن بود. اسلام دروغینی که منافقان و سران حزب اموی ساختند نیز برای همین مقصد بود. آنان سرانجام با نفوذ در بدنه اسلام و غصب سنگر کلیدی خلافت رسول خدا به اهداف شوم خود نزدیک شدند. ابوسفیان پس از رسیدن حکومت به عثمان که از نزدیکان بنی امیه بود بر سر قبر حمزه آمد، با پای خود بر قبر وی زد و گفت:«برخیز! آنچه ما بر سرش دعوا داشتیم اینک در چنگ ماست!»
دشمن برای انهدام اسلام و تهی ساختن ارزش‌های دینی به سرعت به پیش می‌رفت و در سال 60 هجری همزمان با مرگ معاویه و بر روی کارآمدن یزید به اوج قدرت رسید. اما امام حسین علیه السلام برای مهار این جریان خطرناک دست به قیام خونین کربلا زد و با خون خود بقای اسلام اصیل را ضمانت فرمود. به همین جهت ثارالله نامیده شد.
از آن پس جناح باطل و جناح حق در قالبی روشن از هم جدا شد و تمامی امامان در جهت زنده نگه داشتن نهضت حسینی تلاشی گسترده کردند.

امام صادق علیه السلام می‌فرمود:«هرگاه آب خنک نوشیدید یاد تشنگی حسین علیه السلام کنید.»
امام رضا می فرمود:«هرگاه یاد حسین کردید خود را در سنگر او بدانید و بگویید« یا لیتنی کنت معک و افوز فوزا عظیما » (ای کاش با تو بودم و به آن فیض بزرگ می‌رسیدم.)»
امام زمان علیه السلام نیز هنگام ظهور، بر پرچمش چنین نوشته شده است: « یالثارات الحسین »

[nafise sadeghi]

همه خلفای پس از پیامبر که حکومت مسلمین را بر عهده گرفتند، به حقّانیّت ائمّه اطهار علیهم السلام و شایستگی آنان برای خلافت آگاهی داشتند.

برای نمونه، خلافت، امامت، ولایت و وصایت حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام برای خلفای پس از پیامبر، ابوبکر و عمر و عثمان، مانند آفتاب روشن بود و خود آنها بارها با گوش خود از رسول خدا شنیده بودند و می‌دانستند که رسول خدا علی علیه السلام را خلیفه خود می‌دانست؛ آنان در صحنه پرشکوه غدیر خم نیز دیده بودند که پیامبر علی را به جانشینی خود معرفی فرمود؛ حتی در آن روز همه آنان با علی بیعت کرده بودند.

معاویه نیز به حقّانیّت امیرالمؤمنین و ظلم خودش آگاهی داشت و در سخنانش فراوان بارها از او و مقامش تعریف می‌کرد ولی طمع ریاست و دنیاپرستی نمی‌گذاشت حق را به حقدار باز گرداند.

مأمون نیز از جمله خلفایی بود که کاملاً به حقانیت ائمه اطهار آگاهی داشت. او بارها با چشم خود، معجزاتی از حضرت رضا علیه السلام دیده و در مجالس مناظره امام شرکت کرده بود. حتی گاهی خودش با مخالفین امام رضا مناظره می‌کرد. امّا او هم دست از جاه‌طلبی و دنیاطلبی بر نداشت و حق امام رضا علیه السلام را بازپس نداد.

حتی عمر سعد نیز قبل از آمدن به کربلا با تردید و شک دست‌به‌گریبان بود و همواره با خود می‌گفت:«چگونه به جنگ حسین بروم، در حالی که می‌دانم قاتل او گرفتار عذاب خدا خواهد شد.»

خلاصه کلام این است که همه کسانی که حق امامان معصوم را غصب کردند، به حقانیت آنان ایمان داشته‌اند و به همین دلیل، در روز قیامت، بین خود و خدایشان هیچ‌گونه حجّتی نخواهند داشت.

[nafise sadeghi]

سرنوشت فدک در طول تاریخ خلفا




وضعیت فدک از زمان ابوبکر تا عبدالعزیز

ابوبکر فدک را از فاطمه علیهاسلام گرفت و حتی یک بار هم که در نامه‌ای آن را به فاطمه بازگرداند، عمر آن را به اجبار گرفت و پاره کرد.
هنگامی که عمر به خلافت رسید، فدک را به ورثه رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم بازگرداند.
هنگامی که عثمان به خلافت رسید فدک را به مروان بن حکم داد.
هنگامی که معاویه به خلافت رسید یک‌سوم فدک را به مروان، یک‌سوم آن را به فرزند عثمان و یک سوم آن را به یزید بخشید.
هنگامی که مروان به خلافت رسید، فدک را به پسرش عبدالعزیز داد، عبدالعزیز هم آن را به پسرش عمر بن عبدالعزیز بخشید.


فدک در زمان عمر بن عبدالعزیز

هنگامی که عمر بن عبدالعزیز به خلافت رسید، خطبه‏ای ایراد کرد و گفت: فدک از جمله اموالی است که خداوند آن را به رسولش بخشیده و مسلمانان برای فتح آن جنگی نکرده‏اند؛ لذا مسلمین در این باره حقی ندارند. اکنون که فدک در دست من است آن را به صاحب اولیه‏اش برمی‌گردانم.
از آن پس تا پایان خلافت عمر بن عبدالعزیز، فدک در دست فرزندان فاطمه علیهاسلام بود.


فدک در زمان بنی امیه و بنی عباس

هنگامی که یزید بن عبدالملک به خلافت رسید فدک را تصاحب کرد. از آن به بعد، فدک در بین بنی مروان دست به دست گشت تا دوران خلافت بنی امیه به سر آمد.
هنگامی که ابوالعباس سفاح - سرسلسله بنی عباس - به خلافت رسید، فدک را به عبدالله بن حسن بن حسن بن علی بن ابیطالب (یعنی نوه امام مجتبی علیه السلام ) بازگرداند.
هنگامی که منصور دوانیقی به خلافت رسید فدک را از دست فرزندان امام مجتبی گرفت.
هنگامی که مهدی عباسی به خلافت رسید فدک را به فرزندان حضرت فاطمه علیهاسلام بازگرداند. پس از او موسی و برادرش آن را از خاندان فاطمه پس گرفتند.


فدک در زمان مأمون

در سال 210 هجری قمری، هنگامی که مامون به خلافت رسید فدک را به فرزندان حضرت فاطمه علیهاسلام بازگرداند و در نامه‏ای به عاملش در مدینه چنین نوشت: فدک را رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم به فاطمه علیهاسلام بخشیده است و این امری است روشن و قطعی، و در بین آل رسول الله هیچ اختلافی در آن نیست.


فدک در زمان متوکل

هنگامی که متوکل به خلافت رسید، فدک را از فرزندان فاطمه علیهاسلام گرفت و به مصارف قبل از زمان مأمون رساند.


منابع:
فاطمه الزهرا رحمانی/ 435 تا 438.