بیماری رو به خود بیمار بگیم یا به همراهیش؟

[AvAstiN]

در قدم اول کمی سر بسته میگیم بهش.

1. مثلا شما یه بیماری مشکوک داری که به زودی دقیقتر میگیم چیه.

2. شما بیماری شدیدی داری که هنوز دقیقا مشخص نشده.

3. شما متاسفانه بیماری hiv داری اما می تونی با فلان دارو ها رویه رو کند کنی و تا آخر عمر باهاش بسازی.

البته خدا نصیب هیچ مسلمونی نکنه ...

این طوری سنکوب می کنه که
شما بگی به بیمارت ، بیماری مشکوک داری ، اون تا دفعه بعد که بیاد پیش شما ، مسجد هم واسه خودش رزرو کرده

چیزی که در پروسه درمانی داره اتفاق می افته اینه که مریضا می خوان بدونن بیماریشون چیه ولی نمی خوان بیماری خطرناک باشه ، حالا اگه بیماری خطرناک باشه چه کنیم ؟

[AvAstiN]

Placebo جان لینک تاپیکت رو برام نزاشتی ها
خب اگه در نظر داشته باشیم که آدم 2 جنبه روحی و جسمی داره و مخصوصاً جنبه روحی اش تاثیر بسیار زیادی بر بخش جسمی انسان میزاره اگه نوع بیماری چنان باشه که پزشک تشخیص دهد که در ابتدای امر گفتنش برای بیمار میتونه باعث تشدید بیماری بشه ( به لحاظ بار روانی منفی ) بهتره به همراهش گفته بشه تا به مرور کم کم به خود بیمار هم گفته بشه البته الزامی هم نیست که حتما واقعیت امر به بیمار گفته بشه چه بسا تشخیص ها اشتباه دربیاد و اون بیمار به خاطر حرف پزشک کاملاً ایمان پیدا کرده باشه و روح و روانش چنان بر مغز و سلسله اعضابش تاثیر بزاره که اون تشخیص اشتباه واقعا درست از آب دربیاد کما اینکه در تاریخ پزشکی مواردی از این دست دیده شده. مثلاً جابجایی دو پرونده 2 نفر بیمار در یکی از بیمارستانهای آمریکا که یکیشون بیماری سرماخوردگی ساده داشته باشه و دیگری سرطان خون و یک پرستاری اشتباهاً پرونده های اینا رو جابجا میکنه و نتیجه این میشه که اونی که واقعاً سرطان داشته به خیال اینکه یک سرما خوردگی داشته بعد از مدتی مرخص میشه و به زندگی اش ادامه میده و اون یکی دیگه فوت میکنه !
حتی در تشخیص های درست هم نباید فوراً به بیمار گفت باید امیدواری داد که به زودی خوب میشه و کاری کنیم که سیستم دفاعی بیمار با القائات مثبت در کنار درمان پزشکی به خوبی کار خودشو انجام بدهد و زودتر بهبودی پیدا کنه

لینک تاپیک ها رو هر دفعه فرصت می کنم واسه یه عده بذارم

کی باید به همراهی بیمار بگیم؟

[ساناز فرهیدوش]

بلی .حقیقت وجود دارد هر چند تلخ . خودم 6 سال پیش چنین تجربه ی نه چندان شیرینی رو داشتم . اما پزشک باید به جنبه ی بیمار ، حالات روحی و روانی اش خیلی توجه کنه . اگر بیمار روحیه ی ضعیفی داشته باشد و پزشک یکدفعه بهش بگه تا 6 ماه دیگر فوت می کند زودتر سنکوب می کند .
مهارت برقراری ارتباط انسانی در کنار دارو درمانی و سایر خدمات درمانی بسیار می تواند ارزشمند باشد و روند کار پزشک را در فرایند درمان تسهیل می سازد .

[serajmostafa]

در شرایطی که بیماری ممکنه باعث نامیدی خود بیمار بشه ، تصمیم گیرنده کی باشه؟

معلومه تصمیم گیرنده نهایی حتما بیمار. به هر حال خدا این بدن رو به اون امانت داده. یک فرد در بیمارستانم باشه بدنش متعلق به خودشه. چطور در مورد زندگی یکی دیگه به راحتی میشه تصمیم گرفت!!!!! اصلا نه به راحتی، همین که تصمیم می گیریم؟؟؟؟

[serajmostafa]

این جا دو تا بحث مطرحه اول اینکه بخوایم از نظر منشور حقوق بیمار بحث کنیم ، دوم اینکه بخوایم از نظر انسانی بحث کنیم
منشور حقوق بیمار می گه باید بگین
این مساله رو هم مبهم مطرح کرده که در چه شرایطی به همراهی بیمار بگیم ، آیا بیمار بفهمه خودش یا نه

از نظر انسانی بخوایم نگاه کنیم ، حرف شما درسته که هر کسی حق داره که بدونه چه بیماری ای داره ولی خب همیشه شرایط به اون آسونیا که فک می کنین نیست
یه مثال بزنم :
یه خانم و آقایی چند ماه تحت درمان برای ناباروری قرار گرفتند ، بعد وقتی تمام راه ها به بن بست می رسه ، واقعا خیلی مشکله که بخوای بهشون بگی حقیقت رو
گاهی وقتا اصلا حاضر نیستن که بشنون
ولی خب نظر شخصی خودم اینه که باید واقعیت رو گفت ولی چگونه گفتنش خیلی مهمه و می تونه باعث بهبودی روند بیماری بشه یا باعث وخیم تر شدن اوضاع بشه
ولی در مورد اینکه به بیمار بگیم یا همراهیش ، من هنوز با توجه بندی که در منشور حقوق بیمار اومده ، قانع نشدم که به کی بگیم

حرف شما هم صحیحه من هیچونقت نگفتم یهو به یه نفر بگیم تو کارت نمیشه و یا داری میمیری!!!
من فقط دارم می گم اگه قراره چیزی به یه نفر گفته بشه توی همون روز گفته بشه، ولی توسط کسی با فن بیان بالا، چرا که یک روز دیر یا زود فهمیدن این موضوع تو زندگی اون قطعا تاثیر گذاره. من میگم چرا نمیایم نگاه لحظه ای به این موضوع بندازیم؟؟ اینکه یه همچین آدمی حق داره واسه لحظه هاش که داره به سرعت تموم میشه خودش تصمیم بگیره؟؟؟؟
یه سوال مهم لطفا همه جواب بدن:

اگه بگن شما یه دقیقه دیگه میمیرین دوست دارین خودتون بگین می خواین چی کار کنین یا به تصمیم یکی دیگه که براتون گرفته عمل کنین؟؟؟

لطفا به دلتون رجوع کنین و اولین جوابی که به ذهنتون می رسه بگین. منطقی و علمی فکر نکنین چون هیچکس شرایطش رو توی اون لحظه قطعا نخواهد داشت

[AvAstiN]

معلومه تصمیم گیرنده نهایی حتما بیمار. به هر حال خدا این بدن رو به اون امانت داده. یک فرد در بیمارستانم باشه بدنش متعلق به خودشه. چطور در مورد زندگی یکی دیگه به راحتی میشه تصمیم گرفت!!!!! اصلا نه به راحتی، همین که تصمیم می گیریم؟؟؟؟

تو منشور حقوق بیمار همینی که شما می گین اومده ولی فک کنین که اگه یه شرایطی باشه که گفتن بیماری ، به خود بیمار ، باعث نمی شه که کمکی بهش بشه بلکه نتیجه عکس داره

[serajmostafa]

تو منشور حقوق بیمار همینی که شما می گین اومده ولی فک کنین که اگه یه شرایطی باشه که گفتن بیماری ، به خود بیمار ، باعث نمی شه که کمکی بهش بشه بلکه نتیجه عکس داره

چرا نیایم یه کم بالاتر فکر کنیم که اگه هفته بعدش به بیمار گفتیم و گفت اگه من می دونستم شاید یکسری کارهارو می کردم و شما این حق انتخاب رو به هر دلیل ازش گرفتین چه جوابی بهش می دین؟ میگین واست فرقی نمی کرد؟؟؟ بهت کمک نمی شد؟؟؟ حالت بد میشد؟؟؟
من میگم تا کی می خواین یه چیزیو از بیمار قایم کنین ؟؟ آخرش که چی، بالاخره میفهمه که، اونوقت چه جوابی دارین واسه عمر از دست رفته کسی که با دونستن این مسئله شاید زندگیش عوض می شد؟؟؟ من می گم اون بذاریم اون دنیا خودش جواب بده؟؟ یا لحظه مرگش پشیمون نباشه از لحظاتی که کسی یا کسانی ازش گرفتن به هر دلیل!!

[AvAstiN]

حرف شما هم صحیحه من هیچونقت نگفتم یهو به یه نفر بگیم تو کارت نمیشه و یا داری میمیری!!!
من فقط دارم می گم اگه قراره چیزی به یه نفر گفته بشه توی همون روز گفته بشه، ولی توسط کسی با فن بیان بالا، چرا که یک روز دیر یا زود فهمیدن این موضوع تو زندگی اون قطعا تاثیر گذاره. من میگم چرا نمیایم نگاه لحظه ای به این موضوع بندازیم؟؟ اینکه یه همچین آدمی حق داره واسه لحظه هاش که داره به سرعت تموم میشه خودش تصمیم بگیره؟؟؟؟
یه سوال مهم لطفا همه جواب بدن:

اگه بگن شما یه دقیقه دیگه میمیرین دوست دارین خودتون بگین می خواین چی کار کنین یا به تصمیم یکی دیگه که براتون گرفته عمل کنین؟؟؟

لطفا به دلتون رجوع کنین و اولین جوابی که به ذهنتون می رسه بگین. منطقی و علمی فکر نکنین چون هیچکس شرایطش رو توی اون لحظه قطعا نخواهد داشت

من ترجیح می دم که در اون شرایط یکی از اطرافیانم که اعتماد دارم بهش تصمیم بگیره

[AvAstiN]

چرا نیایم یه کم بالاتر فکر کنیم که اگه هفته بعدش به بیمار گفتیم و گفت اگه من می دونستم شاید یکسری کارهارو می کردم و شما این حق انتخاب رو به هر دلیل ازش گرفتین چه جوابی بهش می دین؟ میگین واست فرقی نمی کرد؟؟؟ بهت کمک نمی شد؟؟؟ حالت بد میشد؟؟؟
من میگم تا کی می خواین یه چیزیو از بیمار قایم کنین ؟؟ آخرش که چی، بالاخره میفهمه که، اونوقت چه جوابی دارین واسه عمر از دست رفته کسی که با دونستن این مسئله شاید زندگیش عوض می شد؟؟؟ من می گم اون بذاریم اون دنیا خودش جواب بده؟؟ یا لحظه مرگش پشیمون نباشه از لحظاتی که کسی یا کسانی ازش گرفتن به هر دلیل!!

اول اینکه دکتر نمی تونه زمان دقیق مرگ یا زندگی یه فردی رو تشخیص بده
بعد اینکه از این زاویه نگاه کنیم که اومدیم به بیمار گفتیم ، خب اگه امیدشو از دست داد و به جای 2 ماه 2 روز بعد فوت کرد چی؟

[A.L.I]

لینک تاپیک ها رو هر دفعه فرصت می کنم واسه یه عده بذارم

کی باید به همراهی بیمار بگیم؟

میشه همون اول هم به همراهی بیمار گفت چون این باعث میشه اون شخص بهتر بیمار را همراهی و کمک کنه و دستورات دکتر رو براش انجام بدهد ولی نباید فعلاً چیزی به خود بیمار بگوید تا مطمئن شود که گفتنش برای بیمار مشکل ساز نخواهد شد.