داستانی دردناک از ظلم یک خلیفه به حضرت امیرالمومنین علی علیه السلام

[s@ba]

یکی از استراتژی های امروز دستگاه های جریان ساز اهل سنت، اصرار بر وجود ارتباط حسنه میان خلفای اهل سنت و امیرالمومنین علی علیه السلام است. این اصرار از آن جا ناشی می شود که رسول مکرم اسلام علیه و آله السلام بارها و بارها بر اینکه امیرمومنان علی علیه السلام و حق هیچگاه از هم جدایی ندارند و هماره با هم می باشند، تاکید کرده اند (1). این تاکیدات در مهم ترین و اصیل ترین منابع اهل سنت وجود دارد و نکته ای اساسی محسوب می شود. اضافه بر این می توان دلایل دیگری بر این تلاش ذکر نمود از جمله آن که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم دشمن امیرالمومنین علی علیه السلام را منافق نام نهاده اند (2). بنابراین اثبات رابطه حسنه با مولا علی علیه السلام اهمیتی حیاتی دارد و هرگاه بتوان با تکیه بر منابع اثبات نمود که این یک ادعای واهی است و موارد فراوان علیه آن وجود دارد، پایه حقانیت طرف مقابل ایشان فرومی ریزد، چه اینکه به عنوان اصلی مسلم پذیرفته شده است که دشمن ایشان منافق است، و حق و مولا علی علیه السلام پیوندی ناگسستنی دارند.
جستجو در تاریخ ما را به موارد زیادی رهنمون می سازد که نشانگر خصومت خلفای اهل سنت با امیرالمومنین علی علیه السلام است. هرچند برشمردن تمام این موارد در یک پست امکان ندارد، اما هراز گاهی یکی از آنها را یادآوری خواهم کرد تا این تلاش اهل سنت برای دورنگاه داشتن مذهب شان از بطلان، تلاشی بی ثمر باشد و همگان برآنچه باید از آن مطلع باشند، واقف گردند.
زبیربن بکار از حضرت امیر علیه السلام نقل می کند:
روزی عثمان در خلوت مرا طلبید و بعد از گفتگو، عثمان برخاست و با چوبی که دردست داشت، مرا زد و من گفتم: خدا میان من و تو حکم باشد. (3)
اولین نکته ای که منکرین چنین اتفاقاتی برای رد آن برزبان جاری می سازند، شجاعت و قدرت امیرالمومنین علیهالسلام است. اما باید گفت بررسی مجموعه وقایع تلخی که پس از ارتحال رسول اکرم صلی الله علیه و آله وسلم رخ داده است، روشن می کند که مولا علی علیه السلام براساس حفظ اساس اسلام و به دلیل نبودن کسانی که جبهه واحدی در دفاع از ایشان تشکیل دهند، در برابر این گونه ستم ها موضع تدافعی برنمی گزیده اند.در واقع خوف از ایجاد فتنه و آشوب در دین نوپای اسلام و ضایع شدن اساس آن، مهم ترین علتی است که ایشان را به واکنش قهرآلود سوق نمی داده و ترجیح بر خویشتن داری را نمودار می کرده است.



پی نوشت ها
1- منابع اهل سنت:
الف- صحیح مسلم، جلد9، صفحه 183، ناشر: دارالفکر، بیروت، لبنان
ب- تاریخ بغداد، جلد14، صفحه 321، ناشر: دارالکتب العلمیة، بیروت، لبنان
ج- تاریخ ابن عساکر، جلد3، صفحه 117، ناشر: دارالتعارف، بیروت، لبنان
د- فراید السمطین، جلد1، صفحه 176، ناشر: نشر موسسة المحمودی، بیروت، لبنان
ه- تفسیرفخررازی، جلد1، صفحه 210
و- مستدرک حاکم، جلد3، صفحه 129، حدیث 4611
ز- مجمع الزوائد، جلد7، صفحه 235، ناشر: دارالکتاب العربی، بیروت، لبنان
ح- الامامة و السیاسة، جلد1، صفحه 89، ناشر: نشرالشریف الرضی
ط- فتح الباری، جلد9، صفحه 79، ناشر: دارالریان للتراث، قاهره
2- منابع اهل سنت:
الف- مسند احمد، جلد1، صفحه 207
ب- تاریخ ابن عساکر، جلد2، صفحه 190-201
ج- مناقب ابن مغازلی، صفحه 190- 195
د- تاریخ بغداد، جلد2، صفحه 255
ه- سنن ترمذی، جلد5، صفحه 594، حدیث 3717
3- شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، جلد9، صفحه 16، ناشر: داراحیاء التراث العربی، بیروت، لبنان