عشق ممنوع

[ریپورتر]

مخاطب های امروزی رو هر چی بیشتر "خاص" کنی "بی خاصیت تر" میشن...

[ریپورتر]

دلم با تو بود

تو ولی سرد شدی

آنقدر سرد که به ناچار گرمایم را به تو بخشیدم

و تو به من تهمت سرد شدن زدی …

[ریپورتر]

ایــن روزهـــآ
بیشــتر از هــر زمــآنی
دوسـتــ دارمــ خــودمــ باشــمــ !!
دیگــر نـه حــرص بدســت آوردنــ را دارمــ
و نه هـــراس از دســت دادنــ را ..
هرکـــس مـــرا میـــخواهد بـخـــآطــر خــودمــ بخواهــد
دلــم هـــوای خـــودم را کـــرده اســت ..

[ریپورتر]

هیچکس نفهمید که زلیخا مرد بود نه زن
مردانگی می‌خواهد ماندن پای
عشقی‌ که تو را پس میزند

[ریپورتر]

ویرگول هم نشدیم هر کی بهمون رسید مکث کنه !

قره قوروتم نشدیم دهن همه رو آب بندازیم !

خربزه هم نشدیم هر کی می خورتمون پای لرزش هم بشینه !

موبایل هم نشدیم ، روزی هزار بار نگامون کنی !

پایان نامه هم نشدیم ازمون دفاع کنن !

آهنگ هم نشدیم ، دو نفر بهمون گوش کن !

مانیتور هم نشدیم ازمون چشم بر ندارن !

[ریپورتر]

چه عجیبه که ما در عرض یک دقیقه به پزشک اعتماد می کنیم...
در عرض چند ساعت به کلاهبردار...
در چند روز به دوست اعتماد میکنیم......
در چند ماه هم به همکار.....
در چند سال به همسایه ای....
پس چرا بعد از یک عمر هنوز به خدا اعتماد نداریم!!!!!!!!!!!

[ریپورتر]

تقصیر برگ ها نیست ، آدم ها همینند !
نفس می دهی ، لهت می کنند …

[ریپورتر]

با تو دیشب تا کجا رفتم!
تا خدا و آنسوی صحرای خدا رفتم
من نمی‌گویم ملائک بال در بالم شنا کردند
من نمی‌گویم که باران طلا آمد
پا به پای تو که می‌بردی مرا با خویش
_ همچنان کز خویش و بی‌خویشی _
در رکاب تو که می‌رفتی
هم عنان با نور
پا به پای تو تا تجرد, تا رها رفتم!
شکرها بود و شکایتها
رازها بود و تامل بود
با همه سنگینی بودن
و سبکبالی بخشودن
تا ترازوئی که یکسان بود در آفاق عدل او
عزت و عزل و عزا رفتم
چند و چونها در دلم مردند
که به سوی بی‌چرا رفتم
شکر پراشکم نثارت باد!
خانه‌ات آباد ای ویرانی سبز عزیز من
تا کجا بردی مرا دیشب؟
با تو دیشب تا کجا رفتم!

[ریپورتر]

امشب از آسمان دیدۀ تو
روی شعرم ستاره می‌بارد
در سکوت سپید کاغذها
پنجه‌هایم جرقه می‌کارد

آری، آغاز دوست داشتن است
گرچه پایان راه ناپیداست
من به پایان دگر نیندیشم
که همین دوست داشتن زیباست

از سیاهی چرا هراسیدن
شب پر از قطره‌های الماس است
آنچه از شب به جای می‌ماند
عطر سکرآور گل یاس است

[ریپورتر]

رنده گفت:" چه بویی چه آفتابی، آه
بهار آمده است
و من به جستجوی جفت خویش خواهم رفت."
پرنده از لب ایوان
پرید، مثل پیامی پرید و رفت


پرنده کوچک بود
پرنده فکر نمی کرد
پرنده روزنامه نمی خواند
پرنده قرض نداشت
پرنده آدمها را نمی شناخت
پرنده روی هوا
و برفراز چراغهای خطر
در ارتفاع بی خبری می پرید
و لحظه های آبی را
دیوانه وار تجربه می کرد
پرنده، آه، فقط یک پرنده بود.