تا حدی که امکان دارد بیمار آلزایمری باید فعالیت خود را حفظ کند. با پیشرفت بیماری، نهایتا تمامی فعالیتها نیاز به نظارت خواهند داشت.
رژیم غذایی عادی. نهایتاً بیمار برای غذا خوردن به کمک نیاز خواهد داشت.
آیا این بیماری حالت ارثی هم دارد؟
سن بالا ، سابقه خانوادگی ، جنس مونث بودن و سندرم داون ، مهمترین عوامل خطر ساز برای آلزایمر هستند. در جمعیتهای غربی ، خطر تجربی آلزایمر در سرتاسر عمر ، 5 درصد است. اگر بیماران ، خویشاوند درجه اولی داشته باشند که آلزایمر در او پس از 65 سالگی بروز کرده باشد، خطر نسبی ابتلای آنها 3 - 6 برابر ، افزایش مییابد. اگر بیماران خواهر یا برادری مبتلا به آلزایمر پیش از 60 سالگی و نیز یک والد مبتلا باشند، خطر نسبی آنها 7 - 9 برابر میشود.آزمایش آپولیپوپروتئین A نوعی آزمایش تشخیصی کمکی است و نباید برای پیش بینی آلزایمر در بیماران بیعلامت استفاده شود. مبتلایان به سندرم داون ، افزایش خطر ابتلا به آلزایمر را نشان میدهند. پس از 40 سالگی ، مبتلایان به سندرم داون ، همواره یافتههای آسیب شناختی عصبی آلزایمر را دارند و تقریبا 50 درصد آنها ، دچار افت شناختی میشوند.
چگونگی مراقبت از بيماران مبتلا به آلزاایمر
اگر در خانواده شما افراد سالمندی زندگی می کنند که محبوب ومورد احترام شما هستندممکن است گاه در مورد آنهانگران و دچار ترديد شويد که فراموشکاری يا اختلال حافظه آنها مربوط به بيماریاست يا نه ؟
آلزايمر شايعترين نوع دمانس “زوال عقل در سنين پيری ” است. در اين بيماری تحليل رفتن و کاهش تدريجی بافت مغز باعث زوال عملکرد و توانايی عقلانی می شود.
آلزايمر با توانايی فکر کردن ،استدلال و ارتباط اجتماعی فرد رابطه دارد و می تواند منجر به ناتوانی او در مراقبت از خود شود. تصور اينکه شما با يکی از افراد خانواده تان دچار اين بيماری شويد می تواند نگران کننده باشد.
اما يکی از بهترين راههای رفع اين نگرانی داشتن اطلاعات در مورد بيماری است .انجمن آلزايمر يک مرکز جهانی دارد که با استفاده از اينترنت قابل دسترسی برای همه است . در اين سايت درباره بيماری و آخرين تحقيقات مربوط به آن اطلاعات کامل موجود است. علاوه بر اين مجموعه ای از تست های ساده قابل دستيابی است که می تواند علايم اوليه و هشداردهنده را مشخص کند. اين مطالب در سايت www.alz.org وجود دارد. با وجود اين تشخيص آلزايمر تنها با مشاهده علايم اختصاصی و بررسی دقيق بيمار توسط پزشک انجام می شود.
آلزايمر با بالا رفتن سن بيشتر بروز می کند.در حدود يک پنجم افراد بالای هشتاد سال و حدود هفت درصد افراد بالای شصت و پنج سال در معرض خطر آلزايمر هستند.
آيا آلزايمر قابل پيشگيری است ؟
گرچه تعريف دقيقی برای جلوگيری از آلزايمر وجود ندارد اما مدارکی وجود دارد که نشان می دهد داشتن فعاليت منظم ، جلوگيری از چاقی و افزايش وزن ، نگهداشتن کلسترول و فشارخون در حد طبيعی و داشتن يک رژيم غذايی سالم غنی از آنتی اکسيدان ها، ويتامين C و E و روغن ماهی می تواند تا حدودی از بيماری جلوگيری کند. علاوه بر اينها تحقيقات دانشمندان نشان داده است که بعضی داروها می توانند سير زوال عملکرد روانی را در موارد خفيف تا متوسط آلزايمر کاهش دهند.
معمولا بيمار مشکلات روانی و اجتماعی ديگر نظير افسردگی را نيز به دنبال آلزايمر تجربه می کند. درمان ها و مراقبت ها در اين بيماران معمولا در جهت کنترل و پيشگيری از اين گونه عوارض صورت می گيرد. شرکت بيمار در گروههای کاردرمانی و حمايت های اجتماعی برای اين بيماران و حتی خانواده ها و مراقبت کنندگان آنها با همين هدف انجام می شود.در اين گروهها ، با ايجاد مشاغل ساده ولی قابل استفاده و مورد علاقه فرد، روشهايی برای کمک به رشد و تقويت حافظه مثل نوشتن ليست ، يادداشت برداری و حتی گاهی نقاشی و کپی برداری بکار گرفته می شود.
يکی از عوامل مهمی که معمولا در ايجاد بيماری آلزايمر دخيل و موثر شناخته شده اند،عامل ژنتيک می باشد.اگر فردی در خانواده مبتلا به اين بيماری باشد، احتمال ابتلای فردی ديگر در خانواده وجود دارد.
اما به طور کامل عامل ژنتيک در تعداد کمی از خانواده ها مسوول ايجاد بيماری آلزايمر می باشد.آلزايمر به صورت ارثی، بيماری سريعی است که معمولا در سنين 35 تا 60 سالگی رخ می دهد.
برخی از خصوصيات افراد مبتلا به آلزايمر
افراد بيمار ، معمولا توانايیيادگيری بسيار کمی دارند و معمولا به عنوان فرد کم هوش شناخته می شوند.تحقيقات در بين افراد مبتلا به آلزايمر نشان می دهد که انجام وظايفهوشمندانه يا قضاوت در موقعيت های حساس اجتماعی در آنها به خطر می افتد .ازدست رفتن حافظه قديمی فرد باعث نقصان در توانايی استفاده از دانسته های سابقو تجربيات قبلی او می شود و بنابراين رفتارهای غير عادی و ناشی از خامی وبی تجربگی از فرد سر می زند.
ناتوانی در تشخيص شکل جديدیاز اطلاعات قبلی نيز از نشانه های اين بيماران است .اگر مجلات يا روزنامه هايیکه فرد قبلا آنها را می شناخته با شکل تازه يا پوششی جديد به دست فرد برسند فکرمی کند که قبلا آنها را نديده و نخوانده .
فرد معمولا بطور اتوماتيکبرای کاهش حافظه نزديک خود راههای جبرانی پيدا می کند.مثلا بيشتر از واژههای کلی به جای ذکر جزييات استفاده می کند يا بجای استفاده از نام فرد از عنوانشغلی يا اجتماعی او استفاده می کند.مثلا به جای ناميدن فرد او را پدر ،پزشک ،پرستار و… صدا می زند.علاوه بر اين فرد با مشکلات زبان روبه رو می شود. بطورکلی اختلالات حافظه منجر به محدود شدن دايره لغات فرد در گفتار و نوشتار میشود. فرد در پيدا کردن کلمات برای تکميل جملات خود مشکلدارد.
فرد معمولا نيازهای خود ازقبيل تشنگی و گرسنگی را بسيار فوری می داند و برای رفع آن بدون توجه بهملاحظات اجتماعی و اثراتی که رفتارش بر ديگران دارد، اقدام می کند .با پيشرفتبيماری ، فرد بيشتر درونگرا خواهد شد و ارتباطات اجتماعی به مرور محدود تر و بامشکل مواجه می شود.
مکانيسم ها و روش های معمولیکه برای تطابق با شرايط مختلف و افراد گوناگون در محيط زندگی از آنها استفادهمی کنيم در بيمار مبتلا به آلزايمر کاهش پيدا می کند و رو به زوال می رود ،بنابراين فرد ، انعطاف پذيری و قابليت انطباق با محيط ، مسوولیت ها و شرايط تازهرا از دست می دهد و به مرور منزوی و دور از جمع خواهد شد .
در موارد پيشرفته ، بيمارتوانايی ارتباط با محيط يا کنترل عملکردهای جسمانی خود را از دست می دهد و باپيشرفت بيشتر بيماری ، مراحلی از کاهش هوشياری ،کما و به دنبال آن مرگ رخ میدهد.
مراقبت از بيمار مبتلا بهآلزايمر
ميزان و نوع مراقبت از بيماربسته به موقعيت بيمار و شدت بيماری او متفاوت خواهد بود .در بعضی مراحل برایجلوگيری از وابستگی بيمار تنها نظارت بر رفتارها و کنترل شرايط محيط او برایمراقبت کافی است .
اما در مراحل نهايی که بيمارحدود خود و کنترل وظايف و فعاليت های معمولش را از دست داده است ،مراقبت دقيقو اصولی مورد نياز است. فراموش کردن غالبا برای بيمار مشکلاتی فراوانی راايجاد می کند . فراموشی در هنگام آشپزی می تواند منجر به آتش سوزی و سوختگیشود . فراموشی در پيدا کردن آدرس و زمان مراجعه به خانه يا محل ديگر می تواندباعث گم شدن فرد شود. بنابراين مراقبت از اين بيمار گاهی با مشکلات زيادیهمراه است و شايد هرکسی از عهده مراقبت از چنين بيمارانی برنيايد. در اغلبمجامع پيشرفته حمايتهای مالی ، اجتماعی و منابع آگاهی برای مراقبت در دسترسهستند که می توانند نيازهای اقتصادی و اجتماعی خانواده ها را بخصوص اگر فردبيمار ،نان آور خانه باشد برطرف کنند.ضمن اين که اطلاعات و آگاهی افرادخانواده را در زمينه مراقبت و حمايت از فرد بيمار فراهم نمايند .اما باقیماندن فرد در خانه و مراقبت از او توسط افرادخانواده و فرزندان می تواند بعضیاز مسائل و آشفتگی های روانی بيمار را کاهش دهد و او را با نزديکانش مرتبطسازد.
نشانه های احتمالی برایپيش بينی بيماری
آيا واقعا نشانه هايی هست کهبتوان قبل از بروز علايم واقعی بيماری ، احتمال خطر را پيش بينی کرد؟ تحقيقاتنشان می دهد که بعضی از نشانه ها می تواند قبل از بروز آلزايمر تظاهر کندمثل :
از دست رفتن حس بويايی : کاهش توانايی در تعيين و تشخيص بوها قبل از کاهش حافظه ايجاد می شود. مطالعه نشان می دهد آسيب عصب ناحيه بويايی مغز که مخصوص کنترل حس بويايی استقبل از آسيب حافظه ديده شده است .
اختلال فضای بينايی : به دليلنرسيدن خون کافی و آسيب عصبی در ناحيه بينايی مغز يک نشانه زودرس ديگر، اشکال دراطلاعات بينايی است . اين مساله با ناتوانی در دنبال کردن و يادآوری جهات بينايیيا کپی کردن و نقاشی کردن تصاويری که فرد آنها را ديده ،همراه میباشد.
کاهش شنوايی: مطالعه رویبيماران مبتلا به آلزايمر در دانشگاه فلوريدای جنوبی نشان می دهد که 49 تا 52درصد بيماران کاهش شنوايی داشتند.
اثر انگشت غير طبيعی : وجوداثر انگشت غير طبيعی در بيش از 75 درصد بيماران مبتلا به آلزايمر نشان می دهدکه نوعی استعداد ژنتيک در ابتلا به اين بيماری و ساير انواع دمانسها هست.
افسردگی : تقريبا 50 درصدبيماران مبتلا به آلزايمر قبل از بروز تغييرات شخصيتی در آنها ، افسردگی راتجربه کرده اند. وجود اين نشانه ها در تمام افراد صرفا به معنای ابتلای قطعیآنها به بيماری نيست بلکه می تواند راهنمايی باشد تا در صورت وجود علائم واقعیبيماری بخصوص در سنين بالا ، با درنظر گرفتن احتمال ابتلا به بيماری و زوال عقل، فرد را تحت نظارت و مراقبت دقيق قرار داده و از ايجاد خطر و عوارض جدیبيماری برای او و مراقبت کنندگانش جلوگيری به عمل آورد
علاقه مندی ها (Bookmarks)