جشن هاي ايران باستان

[Victor007]

درباره‌ چگونگي گذران اوقات فراغت كه يكي از عوامل مهم در بهبود و توسعه رفاه و تامين اجتماعي و از دغدغه مهم كنوني كشورهاي توسعه يافته است هخانشيان در دوران باستان اقدامات بسيار مهمي انجام داده و كوشيده‌اند تا هر چه بيشتر و بهتر زندگي مردم به شادي و رفاه بگذرد به همين لحاظ علاوه بر جشنهاي سالانه در هر ماه حداقل يك روز را به جشن و پايكوبي و شادي و تفريح مي‌پرداختند. ايرانيان باستان روزهاي بسياري از سال را شادمانه جشن مي‌گرفتند و در اين روزها با مراسمي دل‌انگيز و شادي‌آفرين فرشتگان نيكي را تقديس و اهورامزا را ستايش مي‌كردند. به همين جهت است كه در اكثر كتيبه‌هاي ايران باستان با چنين مضاميني روبرو مي‌شويم اهوارامزدا مردم را آفريد .
و از خداي بزرگ و يكتا كه به شهر شادي ارزاني فرمود، سپاسگزاري شده است . تعداد جشن‌ها درايران باستان زياد و رسم برا ين بود كه كليه جشن‌ را با پرستش اهوارامزدا آغاز مي‌نمودند. بدين معني كه پيش از شروع برنامه‌هاي اصلي جشن دعايي از اوستا خوانده و سپس برنامه‌ اصلي جشن آغاز مي‌گرديد. از بسياري جشن‌ها در ايران باستان چنين پيداست كه ايرانيان براي شادي‌هاي زندگي ارزش فراوان قائل بودند و طبع انساني و روح دادگري و بي‌زاري از خون‌ريزي و گرايش به راستي و درستي كرداري و مهرباني خود دليل بارزي بر طبع لطيف و شادي آفرين نياكان ما مي‌باشد.
همانطور كه گفته شد، جشنهاي ايران باستان از دو دسته بزرگ، سالانه و ماهيانه تشكيل مي‌شد كه جشن‌هاي سالانه به ترتيب درجه اهميت و برزگداشت عبارتند از:
1- جشن نوروز يا جشن بهاران
2- جشن مهرگان كه از اول مهر تا 30 روز تمام جشن برپا مي‌كردند اين عيد به مناسبت پيروزي فريدون بر ضحاك ماردوش است.
3- جشن سده يا سدك كه به مناسبت سپري شدن صد روز از زمستان برپا مي‌شد و به نام جشن پيدايش آتش معروف است.
4- جشن زايش آشوزرتشت كه در روز ششم از ماه فروردين برپا مي‌شد و روز خانوارده بود زيرا در اين روز مشيه و مشياد مرد و زني كه در آيين مزديستي مانند آدم و حوا مي‌باشند به دنيا آمده‌اند.
5- جشن‌هاي گامان بار، كه در شش نوبت و هر نوبت به مدت پنج روز يعني روي هم يك ماه در هر سال برگزار مي‌شده است.
6- جشن سيرسور كه در روز چهاردهم دي ماه به منظور دفع آفات شيطاني و امراض گوناگون برگزار مي‌شد و آن را سير سور مي‌گفتند.
7- جشن پنجه يا پنجه درديده كه در اواخر ماه دوازدهم برگزار مي‌گرديد و براي شادي روان گذشتگان و دستگيري از مستمندان پرداخته مي‌شد و با خواندن سرودهايي از اوستا، آمرزش و رستگاري نياكان خود را از اورمزد توانا مي خواستند. اما جشن‌هاي ماهيانه بدين ترتيب بود كه چون نام هر يك از روزها با نام همان ماه همزمان و مطابق مي‌شد، آن روز را جشن مي‌گرفتند پس در هر ماه يك روز مخصوص جشن ماهيانه بود به جز ماه دي كه سه جشن داشتند.
بنابراين با توجه به صورت اسامي روزهاي جشن‌هاي ماهيانه از اين قرار بوده است:
1.نوزدهمين روز در فروردين ماه جشن فروردينگان
2.سومين روز در ارديبهشت جشن ارديبهشتگان
3.ششمين روز خورداد ماه جشن خوردادگان
4.سيزدهمين روز در تيرماه جشن تيرگان
5.هفدهمين روز در امردادماه جشن امردادگان
6.چهارمين روز در شهريورماه جشن شهريورگان
7.شانزدهمين روز در مهر ماه جشن مهرگان
8.دهمين روز در آبان ماه جشن آبانگان
9.نهمين روز در آذرماه جشن آذرگان
10.هشتمين روز در ديماه جشن ديگان
11.پانزدهمين روز در ديماه جشن ديگان
12. بيست و سومين روز در ديماه جشن ديگان
13. دومين روز در بهمن‌ماه جشن بهنمگان
14. پنجمين روز در اسفندماه جشن اسفندگان
خلاصه آن كه ايرانيان باستان در عصر هخامنشي با فرهنگ و تمدن درخشان خود كه گنجينه عظيمي‌ از هنر، انديشه، اخلاق، فرزانگي، آداب و رسوم و سنن است همواره با اقدامات موثر و گوناگوني كه در جهت رفاه و تامين اجتماعي مردم اين سرزمين به عمل آورند، كوشيدند تا اين مهم و حياتي را در ميان مردم به بهترين نحو به اجرا درآورند زيرا دريافته‌ بودند كه به- زيستن سر بقا و توسعه جامعه به سوي تعالي است و تا اين مهم حاصل نيايد جامعه توسعه نمي‌يابد .
بدين منظورآنان با استفاده از تمام عوامل ممكن كه شرح آنها گذشت تلاش كردند تا حداكثر رفاه و بهزيستي و امنيت اجتماعي، اقتصادي، سياسي و فرهنگي و... را در جامعه به وجود آورند . علاوه بر آن كوشيدند تا فرد ايراني را چنان پرورش دهند كه براي جامعه عضو مفيد و سودمندي باشد و وظايف خود را در قبال ميهن به انجام برساند و با عادت دادن كودكان و جوانان به كارهاي دسته جمعي حس همكاري و جوانمردي را در ايشان ايجاد نموده و در انجام وظايف اجتماعي و حفظ حقوق خود و ديگران كوشا باشند، از قوانين جمعي پيروي نمايد آن را محترم دارد و گذشته از آن از انديشه‌ و كردار نكوهيده در امان باشند.
زيرا مي دانستند كه "دل تهي بدي جويد و دست تهي به گناه گرايد" از اين رو برماست كه ميراث فرهنگي و بزرگان گذشته را مقدس و محترم شماريم.