دعا کردن تنها عبادت نیست; تشعشعی است که از روح دعا کننده بر می خیزد

[moji5]

دعا نیرو است
الکسیس کارل (Alexis carrel) فیزیولوژیست و پزشک فرانسوی است; در شهر لیون (1873 م) به دنیا آمد و در پاریس (1942) در گذشت . او به خاطر تحقیقات درباره بخیه عروق و پیوند اعضای بدن در سال 1912 جایزه نوبل را در پزشکی دریافت کرد . اثر مهم کارل «انسان موجود ناشناخته » است .
دعا کردن تنها عبادت نیست; تشعشعی است که از روح دعا کننده بر می خیزد، نیرومندترین شکل انرژی است که شخص می تواند تولید کند . تاثیر دعا بر روح و جسم آدمی، به اندازه تاثیر غده های ترشح کننده بدن قابل اثبات است . نتایج آن را می توان از راه افزایش کارآمدی بدن، افزایش نیروی فکری، زیادتر شدن طاقت اخلاقی، و عمیق تر شدن فهم آدمی از واقعیت هایی که با روابط بشری همراه است، اندازه گرفت .
اگر صمیمانه به دعا و نماز بپردازید، خواهید دید زندگی شما به صورت عمیق و مشهود تغییر خواهد کرد . دعا با علامت نازدودنی خود مهری بر همه رفتار و کردار ما می زند . در اشخاصی که زندگی درونی شان بدین گونه تقویت یافته، آرامش و سکونی خاص دیده می شود . در عمق ضمیر شعله ای فروزان می شود و آدمی خود را می بیند . خود خواهی و خود پسندی احمقانه و ترس ها و آزها و اشتباهات خود را کشف می کند . در درونش الزام اخلاقی و فروتنی عقلانی پدید می آید; و به این ترتیب، روح به کشور لطف و عنایت الاهی سفر می کند .
نیروی دعا به اندازه نیروی جاذبه زمین حقیقت دارد . من، به عنوان یک پزشک، بیمارانی را دیده ام که پس از مایوس شدن از هر نوع درمان در نتیجه تاثیر دعا از بستر بیماری برخاسته اند . تنها نیرویی که ظاهرا بر «قوانین طبیعت » پیروز می شود، دعا است . هر وقت دعا به صورتی شگفت انگیز چنین اثری از خود ظاهر سازد، می گویند «معجزه » صورت گرفته است . ولی، در قلب مردان و زنانی که دریافته اند دعا در زندگی روزانه شان نیرویی مددکار است، هر لحظه معجزه ای صورت می گیرد .
بسیاری از مردم دعا را پناهگاه ضعیفان یا درخواست کودکان برای به دست آوردن خیرات مادی تصور می کنند . این تصور به همان اندازه نا به جا است که کسی تصور کند باران ابزار پر کردن آبخوری مرغان است . اگر بخواهیم درست سخن بگوییم، باید دعا را فعالیتی به شمار آوریم که برای تکامل صحیح شخصیت و آخرین مرحله کمال ملکات انسانی ضرورت دارد . اجتماع کامل و هماهنگ بدن و فکر و روح تنها در دعا و نماز پدید می آید و به آدمی که همچون نی شکننده است، نیرومندی و استقامتی برون از حد تصور می بخشد .
حقیقت کلماتی مانند «از خدا بخواهید که به اجابت خواهد رسید» با آزمایش بشری به اثبات رسیده است . دعای حقیقی مانند رادیوم منبع نوعی انرژی درخشان است که از خود آن پیدا می شود . . . .
چرا دعا نیرویی چنین مؤثر به ما می بخشد؟ برای پاسخ به این پرسش (البته خارج از قضاوت علم) باید به این نکته اشاره کنم که همه دعاها در یک چیز اشتراک دارند . دعای دسته جمعی در یک مسجد یا کلیسا با آداب و تشریفات خود و در خواست ساده مرد بدوی برای این که شکار خوب نصیبش شود، هر دو یک حقیقت را نشان می دهند و آن این که انسان ها می خواهند نیروی محدود خود را از راه پیوستگی با سر چشمه پایان ناپذیر همه انرژی ها تقویت کنند و از آن مدد گیرند . وقتی دعا می کنیم و نماز می خوانیم، خود را به نیروی فنا ناپذیری که جهان را می گرداند، پیوند می زنیم . می خواهیم بخشی از این نیرو برای نیازمندی های ما مصروف شود . حتی در این حاجت خواستن، نقص های بشری ما جبران می شود; چون از حالت نماز و دعا بیرون می آییم، قوی تر شده ایم و آرامش پیدا کرده ایم .
دعا در همه جا ممکن است: خیابان، اتوبوس، دفتر کار، دکان، مدرسه، اتاق خلوت و کلیسا یا مسجد شلوغ . هیچ شرطی برای این که دعا کجا و چه وقت صورت گیرد، وجود ندارد .
اپیکتتوس، گفته است: «بیش از آنچه نفس می کشید به خدا بیندیشید .» برای این که شخصیت آدمی قالب ریزی شود، باید دعا و نماز به صورت عادت در آید . هیچ معنا ندارد آدمی صبحگاهان نماز بگزارد و پس از آن، در باقی مانده روز، حرکاتی مانند وحشیان داشته باشد . دعای راستین نوعی زندگی است و درست ترین زندگی، نوعی دعا کردن به شمار می آید .
امروز، بیش از هر زمان دیگر، دعا در زندگی ضرورت دارد . کم توجهی به دین، جهان را به کناره پرتگاه کشانیده است . متاسفانه عمیق ترین منابع نیرو و کمال ما توسعه نیافته مانده است . دعا که اساسی ترین ورزش روح است، باید در زندگی خصوصی ما دخالت داشته باشد . روح از یاد رفته آدمی باید چنان محکم شود که دیگر بار وجود خود را اثبات کند . اگر نیروی دعا بار دیگر آزاد شود و در زندگی مردان و زنان دخالت کند و اگر روح، مراد خود را شجاعانه آشکار سازد، امید آن که تیر دعاهای ما برای رسیدن به جهانی بهتر به هدف اجابت رسد، وجود دارد .