شعرهای و نامه هاي عاشقانه !

[ЛίL∞F∆R]

فكر بلبل‌ همه‌ آنست‌ كه‌ گل‌ شد يارش**************‌ گل‌ در انديشه‌ كه‌ ‌ چون‌ عشوه‌ كند دركارش‌

دلربايي‌ همه‌ آن‌ نيست‌ كه‌ عاشق‌ بكشند********** خواجه‌ آنست‌ كه‌ باشد غم‌ خدمتكارش‌

جاي‌ آنست‌ كه‌ خون‌ موج‌ زند در دل‌ لعل*************‌ زين‌ تغابن‌ كه‌ خزف‌ مي‌شكند بازارش‌

بلبل‌ از فيض‌ گل‌ آموخت‌ سخن‌ ورنه‌ نبود************ اين‌ همه‌ قول‌ و غزل‌ تعبيه‌ در منقارش‌

اي‌ كه‌ در كوچه‌ معشوقه‌ ما ميگذري‌**************** برحذر باش‌ كه‌ سر مي‌شكند ديوارش‌

آن‌ سفر كرده‌ كه‌ صد قافله‌ دل‌ همره‌ اوست******** هر كجا هست‌ خدايا بسلامت‌ دارش

صحبت‌ عافيتت‌ گرچه‌ خوش‌ افتاد اي دل*************‌ جانب‌ عشق‌ عزيز است‌ فرو مگذارش‌

صوفي‌ سرخوش‌ از اين‌ دست‌ كه‌ كج‌ كرد كلاه‌******** به‌ دو جام‌ دگر آشفته‌ شود دستارش‌

دل‌ حافظ كه‌ بديدار تو خو گر شده‌ بود
ناز پرورد وصالست‌ مجو آزارش

[SK8ER_GIRL]

نگاهم مي کني!

و در گوشم چيزي زمزمه مي شود.

صدايم مي کني!

و در قلبم چيزي زمزمه مي شود.

دستانت به روشني آفتاب

و

دستانم تنها و خسته

چشمانم به گام هاي توست، که دور مي شوند!

و دو پايم اميدوارانه قدم بر مي دارند!

صداي گامهايت

چيزي را در هوا

زمزمه مي کنند

و اين چنين است که زمزمه ي

"دوستت مي دارم!"

در گوش و

قلب و

جانم

مي پيچيد

[SK8ER_GIRL]

در بازی دل نگاه من مست تو بود ،
هر برگ دلم شکسته پا بسته تو بود
من شاه دلم رابه زمین انداختم ،
اما چه کنم که تک دل دست تو بود .

[fer000n]

آری آغاز دوست داشتن است
گرچه پایان راه ناپیداست
من به پایان دگر نیندیشم
که همین دوست داشتن زیباست

[nafise sadeghi]

و من هنوز عاشق ترينم
اي توتنها باور من
به غير از با تو بودن
نيست هوايي در سر من
هنوز عطر تو مونده
در فضاي اتاق من
هنوز بي قراره
اين دل ديونه ي من

[SK8ER_GIRL]

غمی به سینه من میچکد شبانه ترین
بخوان ترانه ای ای دوست عاشقانه ترین
مرا به نام صدا کن که عزم توسن جان
سفر به سوی دیاریست بی نشانه ترین
تو ای شکفته درآفاق شعر وشیدایی
نهال باغچه ام باش بی جوانه ترین
سری به سینه من نه مگر که گوش کنی
صدای عشق که مانده است غمگنانه ترین
چو شعر و ماه ولاله دوستت دارم
مرا کلام دل اینست صادقانه ترین
نثار مقدم مسعود با شکوه تو باد
تمام هستی ام ای عشق ای یگانه ترین

[nafise sadeghi]

نگو خداحافظ

در ابتدای جهانم نگو خداحافظ

به انتها برسانم نگو خداحافظ

ز راه آمدم تشنه ی سلام توام

سلام کن بمانم نگو خداحافظ

قسم که بی سبب از عشق گریزانی

نگو که عشق نخواهم

نگو خداحافظ

سکوت می کنی اما دلت پر از حرف است

نگو گرفت زبانم نگو خداحافظ

پناه اول من

ای امید آخر من بیا

ز خویش نرانم

نگو خداحافظ ...

همیشه چشمه تو هستی رود منم

من از تو در جریانم نگو خداحافظ

[nafise sadeghi]

تو را دوست مي دارم ....
تو را دوست مي دارم زيرا دوست داشتن را در مكتب عشق تو اموختم
تو را دوست مي دارم زيرا قطره اي هستي از دريايي بي كرانه وجودم

[SK8ER_GIRL]

اینجا قصد داریم نامه های عاشقانه رو قرار بدیم.چه از افراد مشهور و چه غیر مشهور.

[SK8ER_GIRL]

نامه ی عاشقانه ای از دکتر علی شریعتی ...


ابر،حریری است که برگاهواره ی من کشیده اند
وطناب گاهواره ام را مادرم،که در پس این کوه هاهمسایه ی ماست در دست خویش دارد


باتو،دریا با من مهربا نی می کند
باتو، سپیده ی هرصبح بر گونه ام بوسه می زند
باتو،نسیم هر لحظه گیسوانم را شانه می زند
باتو،من با بهار می رویم
باتو،من در عطر یاس ها پخش می شوم
باتو،من درشیره ی هر نبات میجوشم
باتو،من در هر شکوفه می شکفم
باتو،من درمن طلوع لبخند میزنم،درهر تندر فریاد شوق میکشم،درحلقوم مرغان عاشق می خوانم در غلغل چشمه ها می خندم،درنای جویباران زمزمه می کنم
باتو،من در روح طبیعت پنهانم
باتو،من بودن را،زندگی را،شوق را،عشق را،زیبایی را،مهربانی پاک خداوندی را می نوشم
باتو،من در خلوت این صحرا،درغربت این سرزمین،درسکوت این آسمان،درتنهایی این بی کسی،
غرقه ی فریاد و خروش وجمعیتم،درختان برادران من اند و پرندگان خواهران من اند وگلها کودکان من اند و اندام هر صخره مردی از خویشان من است و نسیم قاصدان بشارت گوی من اند وبوی باران،بوی پونه،بوی خاک،شاخه ها ی شسته، باران خورده،پاک،همه خوش ترین یادهای من،شیرین ترین یادگارهای من اند.
بی تو،من رنگهای این سرزمین را بیگانه میبینم
بی تو،رنگهای این سرزمین مرا می آزارند
بی تو،آهوان این صحرا گرگان هار من اند
بی تو،کوه ها دیوان سیاه و زشت خفته اند
بی تو،زمین قبرستان پلید و غبار آلودی است که مرا در خو به کینه می فشرد
ابر،کفن سپیدی است که بر گور خاکی من گسترده اند
وطناب گهواره ام را از دست مادرم ربوده اند و بر گردنم افکنده اند

بی تو،دریا گرگی است که آهوی معصوم مرا می بلعد
بی تو،پرندگان این سرزمین،سایه های وحشت اند و ابابیل بلایند
بی تو،سپیده ی هر صبح لبخند نفرت بار دهان جنازه ای است
بی تو،نسیم هر لحظه رنج های خفته را در سرم بیدار میکند
بی تو،من با بهار می میرم
بی تو،من در عطر یاس ها می گریم
بی تو،من در شیره ی هر نبات رنج هنوز بودن را و جراحت روزهایی را که همچنان زنده خواهم ماند لمس می کنم.
بی تو،من با هر برگ پائیزی می افتم.بی تو،من در چنگ طبیعت تنها می خشکم
بی تو،من زندگی را،شوق را،بودن را،عشق را،زیبایی را،مهربانی پاک خداوندی رااز یاد می برم
بی تو،من در خلوت این صحرا،درغربت این سرزمین،درسکوت این آسمان،درتنهایی این بی کسی،نگهبان سکوتم،حاجب درگه نومیدی،راهب معبد خاموشی،سالک راه فراموشی ها،باغ پژمرده ی پامال زمستانم.
درختان هر کدام خاطره ی رنجی،شبح هر صخره،ابلیسی،دیوی،غولی،گنگ وپرکینه فروخفته،کمین کرده مرا بر سر راه،باران زمزمه ی گریه در دل من،
بوی پونه،پیک و پیغامی نه برای دل من،بوی خاک،تکرار دعوتی برای خفتن من،
شاخه های غبار گرفته،باد خزانی خورده،پوک،همه تلخ ترین یادهای من،تلخ ترین یادگارهای من اند.

« دکتر علی شریعتی »


--------------------------------------------------------------------------------