موس نوری چگونه کار می کند؟

[آبجی]

به نظر می آید آن موس های ارجمند و محترمی که با گوی کار می کردند در خطر انقراض قرار دارند! زیرا در حال حاضر وسیله ای که مردم ترجیه می دهند با آن اشاره و کلیک کنند، موس های نوری می باشد. در این پست می خواهیم کمی بیشتر در باره ی این موس های مشهور و پر طرفدار صحبت کنیم.

موس نوری برای اولین بار توسط شرکت (Agilent Technologies) ساخته و در سال 1999 به جهانیان معرفی شد. این موس ها در حقیقت از یک دوربین خیلی کوچک بهره می برند که قادر به گرفتن 1500 عکس در ثانیه است. آنها همچنین دارای یک دیود ناشر نوری یا LED(light-emitting diode) قرمز رنگی نیز هستند که نوری را به سطح می تاباند و انعکاس آن وارد سنسور CMOS (Complimentary metal-oxide semiconductor) می شود و تقریبا روی هر سطحی قابل استفاده هستند.

سنسور CMOS هر عکس گرفته شده را به پردازنده ی سیگنال های دیجیتالی یا DPS (Digital signal processor) می فرستد که این قطعه می تواند 18 میلیون دستور در ثانیه را انجام دهد و به این وسیله می تواند الگوهای هر عکس را شناسایی کرده و با عکس قبلی مطابقت دهد و ببیند که الگو های مورد نظر چطور در هنگام حرکت تغییر کرده اند. سپس DSP، بر اساس تغییراتی که در الگو های چندین عکس متوالی اتفاق می افتد، تعیین می کند که چقدر موس حرکت کرده است و نتایج را به صورت مختصات هایی متشابه به رایانه می فرستد. رایانه نیز نشانگر را بر اساس مختصاتی که از موس دریافت می کند، حرکت می دهد. این عملیات صدها بار در هر ثانیه انجام می شوند. به همین دلیل است که حرکت نشانگر بسیار روان به نظر می رسد.+

مزایای موس های نوری نسبت به موس های دارای گوی عبارتند از:

·دیگر اجزای متحرک وجود ندارند که این به معنای ساییدگی کمتر و در نتیجه خرابی کمتر است.

·دیگر از هیچ راهی آلودگی و گرد و غبار وارد اجزای داخلی موس نمی شود تا بتواند سنسور های تشخیص حرکت را آلوده کند.

·دقت تشخیص حرکت این موس ها بیشتر است و در نتیجه حرکت روان تری را ارائه می دهد.

·دیگر نیازی به سطحی مخصوص برای موس یا پد (Pad) نیست.

گرچه موس های نوری که بر اساس LED کار می کنند به نوعی جدید اند و تازه ارائه شده اند، اما نوع دیگری از موس های نوری نیز وجود دارد که بیش از یک دهه قدمت دارد. فناوری اولیه و اصلی موس های نوری بدین گونه بود که آنها نوری را به سطح یک پد با قابلیت بسیار بالای بازتابش نور می تاباندند و بازتابش آن به یک سنسور که در موس تعبیه شده بود باز می گشت. پد موس دارای شبکه ای از خطوط تیره بود. هر زمان که موس حرکت می کرد، این خطوط مانع از رسیدن بازتابش نور به سنسور می شدند. هر وقت که باز تابش قطع می شد، موس سیگنالی را به کامپیوتر می فرستاد که نشانگر را به اندازه ی مختصاتی مشخص حرکت دهد. استفاده از این موس ها بسیار سخت بود. چون باید موس در زاویه ای نگه داشته می شد که شعاع نور با شبکه خطوط دقیقا در یک راستا باشند.همچنین آسیب یا فقدان پد، آن را بی استفاده می کرد، مگر اینکه یک پد جدید خریداری شود. موس های امروزی که بر اساس LED کار می کنند بسیار قابل اعتماد تر و راحت تر اند.