آیا پرخاشگری نوجوانان خودشان را هم می رنجاند؟

[zoh_reh]

به نام آفریننده زیبائیها


با سلام خدمت دوستان گرامی

با توجه به اینکه اکثریت این سایت نوجوان و یا پا به عرصه جوانی گذاشته و هنوز از نوجوانی چیزهایی را به یاد دارند ، مطالبی در این زمینه در نظر گرفته شده است تا با همیاری شما دوستان و راهنمائیهای مفید مدیر محترم تالار روانشناسی بتوانیم نتایج خوبی از این بحث بگیریم.

آیا پرخاشگری نوجوان خودش را هم می رنجاند؟

دو مرحله از زندگی انسان با رشد سریع و چشمگیری همراه است به گونه ای که از این حیث در بین مراحل دیگر زندگی ، متمایز می شود.(از نظر رشدی)یکی از آنها، مرحله جنینی و دیگری مرحله بلوغ (نوجوانی ) است. یعنی ظرف مدت کوتاهی کودک دیروز به قامت بزرگسالان امروز در میاید.

سن نوجوانی : حدود 12 سالگی تا 18 یا 22 سالگی.

یکی از تغییرات بسیار مهمی که عزیزان در نوجوانی با آن روبرو هستند تغییر خلق و خو است،و همچنین نوجوان دچار بحران هویت شده و به دنبال خودشناسی خود بر میاید، و حلقه گم شده خود را در این جمله که "من بزرگ شدم یا هنوز کوچکم" می جوید، ما در این بحث به تغییر میزان پرخاشگری در نوجوانان خواهیم پرداخت. علت پرخاشگری را در این سن سه عامل می دانند:

1. زیست شناختی
2. روانشناختی
3. عوامل فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی

از بعد زیست شناختی با افزایش ترشح هورمون تستوسترن (معروف به هورمون پرخاشگری) پرخاشگری جزء لاینفک این قسمت از زندگی خواهد بود. بنابراین همه خواسته و ناخواسته در گیر این قسمت خواهیم شد و یا هستیم .آنچه که مد نظر است اینست :
که چرا پرخاشگری در بعضی از ما فقط بعنوان یک تغییر هورمونی در مدت زمان مشخصی باقی می ماند و در بعضی دیگر نهادینه شده و گاها تا پایان عمر شخص را همراهی می کند؟

دوستان عزیز و گرامی :

زمانیکه شما در این سن و سال هستید و یا وقتی که بودید، آیا خود متوجه این پرخاشگری شده اید؟
آیا این رفتار شما را آزار می داد؟
انتظارات شما از اطرافیانتان در این زمینه چه بود؟
چقدر والدین و محیط در نهادینه کردن این حالت را موثر می دانید؟
ریشه تعارضات نوجوانان با خانواده به نظر شما بیشتر حول چه محوری میچرخد ؟

منتظر پسهای مفید همه عزیزان هستیم