منتخب اشعار عراقي

[م.محسن]

ھر سحر ناله و زاری کنم پيش صبا

ھر سحر ناله و زاری کنم پيش صبا / تا ز من پيغامی آرد بر سر کوی شما

باد می پيمایم و بر باد عمری می دھم / ورنه بر خاک در تو ره کجا یابد صبا؟

چون ندارم ھمدمی، با باد می گویم سخن / چون نيابم مرھمی، از باد می جویم شفا

آتش دل چون نمی گردد به آب دیده کم / می دمم بادی بر آتش، تا به تر سوزد مرا

تا مگر خاکستری گردم به بادی بر شوم / وارھم زین تنگنای محنت آباد بلا

مردن و خاکی شدن بھتر که با تو زیستن / سوختن خوشتر بسی کز روی تو گردم جدا

خود ندارد بی رخ تو زندگانی قيمتی / زندگانی بی رخ تو مرگ باشد با عنا

[م.محسن]

ای مرا یک بارگی از خویشتن کرده جدا

ای مرا یک بارگی از خویشتن کرده جدا / گر بدآن شادی که دور از تو بميرم مرحبا

دل ز غم رنجور و تو فارغ ازو وز حال ما / بازپرس آخر که: چون شد حال آن بيمار ما؟

شب خيالت گفت با جانم که :چون شد حال دل؟ / نعره زد جانم که: ای مسکين، بقا بادا تو را

دوستان را زار کشتی ز آرزوی روی خود / در طریق دوستی آخر کجا باشد روا؟

بود دل را با تو آخر آشنایی پيش ازین / این کند ھرگز؟ که کرد این آشنا با آشنا؟

ھم چنان در خاک و خون غلتانش باید جان سپرد / خسته ای کاميد دارد از نکورویان وفا

روز و شب خونابه اش باید فشاندن بر درت / دیده ای کز خاک درگاه تو جوید توتيا

دل برفت از دست وز تيمار تو خون شد جگر / نيم جانی ماند و آن ھم ناتوانی، گو بر آ

از عراقی دوش پرسيدم که: چون است حال تو؟ / گفت: چون باشد کسی کز دوستان باشد جدا؟

[م.محسن]

این حادثه بين که زاد ما را


این حادثه بين که زاد ما را / وین واقعه کاوفتاد ما را

آن یار، که در ميان جان است / بر گوشه ی دل نھاد ما را

در خانه ی ما نمی نھد پای / از دست مگر بداد ما را؟

روزی به سلام یا پيامی / آن یار نکرد یاد ما را

دانست که در غميم بی او / از لطف نکرد شاد ما را

بر ما در لطف خود فرو بست / وز ھجر دری گشاد ما را

خود مادر روزگار گویی / کز بھر فراق زاد ما را

ای کاش نزادی، ای عراقی / کز توست ھمه فساد ما را

[م.محسن]

کشيدم رنج بسياری دریغا

کشيدم رنج بسياری دریغا / به کام من نشد کاری دریغا

به عالم، در که دیدم باز کردم / ندیدم روی دلداری دریغا

شدم نوميد کاندر چشم اميد / نيامد خوب رخساری دریغا

ندیدم ھيچ گلزاری به عالم / که در چشمم نزد خاری دریغا

مرا یاری است کز من یاد نارد / که دارد این چنين یاری؟ دریغا

دل بيمار من بيند نپرسد / که چون شد حال بيماری؟ دریغا

شدم صدبار بر درگاه وصلش / ندادم بار یک باری دریغا

ز اندوه فراقش بر دل من / رسد ھر لحظه تيماری دریغا

به سر شد روزگارم بی رخ تو / نماند از عمر بسياری دریغا

نپرسد از عراقی، تا بميرد / جھان گوید که: مرد، آری دریغا

[م.محسن]

ندیدم در جھان کامی دریغا

ندیدم در جھان کامی دریغا / بماندم بی سرانجامی دریغا

گوارنده نشد از خوان گيتی / مرا جز غصه آشامی دریغا

نشد از بزم وصل خوبرویان / نصيب بخت من جامی دریغا

مرا دور از رخ دلدار دردی است / که آن را نيست آرامی دریغا

فرو شد روز عمر و بر نيامد / از آن شيرین لبش کامی دریغا

درین اميد عمرم رفت کاخر : / کند یادم به پيغامی دریغا

چو وادیدم عراقی نزد آن دوست / نمی ارزد به دشنامی دریغا

[م.محسن]

سر به سر از لطف جانی ساقيا

سر به سر از لطف جانی ساقيا / خوشتر از جان چيست؟ آنی ساقيا

ميل جان ھا جمله سوی روی توست / رو، که شيرین دلستانی ساقيا

زان به چشم من درآیی ھر زمان / کز صفا آب روانی ساقيا

از می عشق ار چه سرمستی، مکن / با حریفان سرگرانی ساقيا

وعده ای می ده، اگر چه کج بود / کز بھانه در گمانی ساقيا

بر لب خود بوسه ده، آنگه ببين / ذوق آب زندگانی ساقيا

از لطافت در نيابد کس تو را / زان یقينم شد که جانی ساقيا

گوش جان ھا پر گھر شد، زانکه تو / از سخن در می چکانی ساقيا

در دل و چشمم ز حسن و لطف خویش / آشکارا و نھانی ساقيا

نيست در عالم عراقی را دمی / بر لب تو کامرانی ساقيا

[م.محسن]

ای ز فروغ رخت تافته صد آفتاب

ای ز فروغ رخت تافته صد آفتاب / تافته ام از غمت، روی ز من بر متاب

زنده به بوی توام، بوی ز من وامگير / تشنه ی روی توام، باز مدار از من آب

از رخ سيراب خود بر جگرم آب زن / کز تپش تشنگی شد جگر من سراب

تافته اندر دلم پرتو مھر رخت / می کنم از آب چشم خانه ی دل را خراب

روز ار آید به شب بی رخ تو چه عجب؟ / روز چگونه بود چون نبود آفتاب؟

چون به سر کوی تو نيست تنم را مقام / چون به بر لطف تو نيست دلم را مآب

فخر عراقی به توست، عار چه داری ازو؟ / نيک و بد و ھرچه ھست، ھست بتوش انتساب

[م.محسن]

مست خراب یابد ھر لحظه در خرابات

مست خراب یابد ھر لحظه در خرابات / گنجی که آن نيابد صد پير در مناجات

خواھی که راهیابی بی رنج بر سر گنج / می بيز ھر سحرگاه خاک در خرابات

یک ذره گرد از آن خاک در چشم جانت افتد / با صدھزار خورشيد افتد تو را ملاقات

ور عکس جام باده ناگاه بر تو تابد / نز خویش گردی آگه، نز جام، نز شعاعات

در بيخودی و مستی جایی رسی، که آنجا / در ھم شود عبادات، پی گم کند اشارات

تا گم نگردی از خود گنجی چنين نيابی / حالی چنين نيابد گم گشته از ملاقات

تا کی کنی به عادت در صومعه عبادت؟ / کفر است زھد و طاعت تا نگذری ز ميقات

تا تو ز خودپرستی وز جست وجو نرستی / می دان که می پرستی در دیر عزی و لات

در صومعه تو دانی می کوش تا توانی /در ميکده رھا کن از سر فضول و طامات

جان باز در خرابات، تا جرعه ای بيابی / مفروش زھد، کانجا کمتر خرند طامات

لب تشنه چند باشی، در ساحل تمنی؟ / انداز خویشتن را در بحر بی نھایات

تا گم شود نشانت در پای بی نشانی / تا در کشد به کامت یک ره نھنگ حالات

چون غرقه شد عراقی یابد حيات باقی / اسرار غيب بيند در عالم شھادات

[م.محسن]

دیدی چو من خرابی افتاده در خرابات

دیدی چو من خرابی افتاده در خرابات / فارغ شده ز مسجد وز لذت مباحات

از خانقاه رفته، در ميکده نشسته /صد سجده کرده ھر دم در پيش عزی ولات

در باخته دل و دین، مفلس بمانده مسکين / افتاده خوار و غمگين در گوشه ی خرابات

نی ھمدمی که با او یک دم دمی برآرد / نی محرمی که یابد با وی دمی مراعات

نی ھيچ گبری او را دستی گرفت روزی / نی کرده پایمردی با او دمی مدارات

دردش ندید درمان، زخمش نجست مرھم / در ساخته به ناکام با درد بی مداوات

خوش بود روزگاری بر بوی وصل یاری / ھم خوشدليش رفته، ھم روزگار، ھيھات !

با این ھمه، عراقی، اميدوار می باش / باشد که به شود حال، گردنده است حالات

[م.محسن]

به یک گره که دو چشمت بر ابروان انداخت

به یک گره که دو چشمت بر ابروان انداخت / ھزار فتنه و آشوب در جھان انداخت

فریب زلف تو با عاشقان چه شعبده ساخت؟ / که ھر که جان و دلی داشت در ميان انداخت

دلم، که در سر زلف تو شد، توان گه گه / ز آفتاب رخت سایه ای بر آن انداخت

رخ تو در خور چشم من است، ليک چه سود / که پرده از رخ تو برنم یتوان انداخت

حلاوت لب تو، دوش، یاد می کردم / بسا شکر که در آن لحظه در دھان انداخت

من از وصال تو دل برگرفته بودم، ليک / زبان لطف توام باز در گمان انداخت

قبول تو دگران را به صدر وصل نشاند / دل شکسته ی ما را بر آستان انداخت

چه قدر دارد، جانا، دلی؟ توان ھردم / بر آستان درت صدھزار جان انداخت

عراقی ار دل و جان آن زمان اميد برید / که چشم جادوی تو چنين در ابروان انداخت