تنهاییچه واقعیت تلخی استتا زمانیکه نهال سبز استبر دیدگان عینک گذارند آدمک هامی دواند دو دیدۀ خود رابر رهگزران جادۀ تلخ زندگانیآیند آدمک ها زِ هر سو گاه گاهیکه گیرندبرگ سبزیسایه ایخواب و خیالیدریغا افسوس ای کاشکه بینند نهال هستش رو به خزانی
علاقه مندی ها (Bookmarks)