بازتعریف منطقه قابل سکونت سیارات بیگانه

[مسافر007]

یکی از مهمترین ویژگی‌های یک سیاره بیگانه این است که آیا در منطقه قابل سکونت و در فاصله مناسب از ستاره خود قرار گرفته یا نه و اکنون دانشمندان مرزهای این منطقه را مجددا تعریف کرده‌اند.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، منطقه قابل سکونت به موقعیتی گفته می‌شود که سیاره در یک مسافت نه خیلی دور، نه خیلی نزدیک از سیاره میزبان خود قرار داشته و از شرایط لازم برای آب مایع برخوردار باشد.

اکنون اعمال تغییرات در این تعریف، می‌تواند تاثیر چشم‌گیری بر تعداد سیارات فراخورشیدی موجود در منطقه قابل سکونت داشته، برخی از سیارات فراخورشیدی که تا پیش از این در لیست قرار داشته،‌ حذف شده و برخی دیگر به آن افزوده شوند.

تعریف جدید بر اساس پایگاههای داده جوی به‌روزرسانی شده HITRAN (جذب انتقال مولکولی با وضوح بالا) و HITEMP (پارامترهای جذب اسپکتروسکوپی دمای بالا) بوده که پارامترهای جذب آب و دی‌اکسیدکربن، دو ویژگی موثر بر جو سیارات فراخورشیدی را تعیین می‌کند.

دانشمندان هشدار داده‌اند که تعریف منطقه قابل سکونت هنوز در خود، تاثیرات بازخورد از ابرها را نداشته که می‌تواند بر قابل سکونت بودن یک سیاره تاثیر بگذارد.

تعریف پیشین، 20 سال پیش، توسط جیمز کستینگ از دانشگاه پنسیلوانیا ارائه شده بود. در آن زمان هیچ سیاره فراخورشیدی کشف نشده بود؛ اما در این 20 سال صدها و حتی هزاران سیاره شناسایی شده‌اند.

اگرچه تعریف جدید تفاوت زیادی با قبلی ندارد. برای مثال در منظومه شمسی، مرزهای منطقه قابل سکونت از 0.95 تا 1.67 واحد نجومی به 0.99 تا 1.7 واحد نجومی تغییر پیدا کرده و هر واحد نجومی به اندازه فاصله زمین تا خورشید است.

دانشمندان در نهایت شگفتی دریافتند که در این تعریف جدید زمین به لبه داخلی منطقه قابل سکونت بسیار نزدیک است.

همچنین سیاراتی مانند گلیسه 581d که تا پیش از این جزء سیارات خارج از منطقه قابل سکونت شناخته می‌شد، اکنون با این تعریف در مرکز آن قرار می‌گیرد.

این پژوهش در مجله Astrophysical منتشر شده است.


ایسنا