چرا باید در 17 ربیع‌الاول جشن بگیریم؟

[نسیم بهآر]

صدای قدم مبارک مولودی می‌آید که بهانه خلقت است؛ هم او که جهانی را دگرگون می‌کند؛ کسی که اهل آسمان او را به «احمد» و زمینیان به «محمد» می‌شناسندش؛ عرشیان از آمدنش به وجد آمده‌اند و زمینیان رقص‌کنان ورودش را نظاره می‌کنند.



الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد


به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا) امشب شب ولادت با سعادت حضرت خاتم‌الانبیا، رسول معظّم اسلام(ص) است و شب بسیار مبارکی است. و هم‌چنین روایت شده است که یکسال قبل از هجرت رسول خدا(ص)، در چنین شبی معراج آن حضرت صورت گرفت.

روایت شده است که رسول خدا حضرت محمّد بن عبداللّه(ص) در مکّه معظّمه هنگام طلوع فجر، روز جمعه، سنه عام الفیل متولد شدند.

عام‌الفیل سالی است که ابرهه با لشکرش که بر فیل سوار بودند به قصد تخریب کعبه آمد، ولی همگی نابود شدند.

چه روز مبارکی است که امام صادق(ع)در موردش فرمود: در این روز ابلیس از ورود به آسمان‌های هفتگانه محروم شد، شیاطین دور شدند، تمامی بت‌ها در بتکده به صورت بر زمین افتادند، ایوان کسری شکست و 14 کنگره‌ آن سقوط کرد، آب دریاچه ساوه خشک شد، سرزمین خشک سماوه، آب پیدا کرد، آتشکده فارس پس از هزار سال خاموش شد، نوری از سرزمین حجاز بر آمد تا به مشرق رسید، کاهنان عرب علوم خود را فراموش کردند و سحر ساحران باطل شد.

همچنین در چنین روزی در سال 83 هجری قمری، ولادت امام صادق(ع) واقع شده است و از این جهت نیز بر اهمّیّت این روز افزوده شده است.

هرچند آغاز ماه ربیع الأوّل آمیخته با خاطره غم‌انگیز و اندوهبار شهادت امام حسن عسکری(ع)است، ولی از آن‌جاکه میلاد مبارک حضرت ختمی مرتبت رسول گرامی اسلام(ص) مطابق روایتی، در هفدهم این ماه و طبق روایتی دیگر در دوازدهم آن واقع شده و میلاد حضرت صادق(ع) نیز در هفدهم این ماه است، ماه شادی و جشن و سرور است و سزاوار است، همه علاقه‌مندان مکتب اهل بیت(ع) آن را ارج نهند و گرامی بدارند.

شاید ما در بزرگداشت میلاد پیامبر(ص) که بالاترین نعمت خداوند متعال بر انسان‌ها بوده‌اند، گاهی کوتاهی می‌کنیم، در حالی‌که روز 17 ربیع الاول یکی از روزهای مهم سال می‌باشد؛ روز بزرگی نه تنها برای تاریخ اسلام بلکه تاریخ بشریت.

روز ولادت نبی مکرم و رسول اعظم اسلام، حضرت محمّدبن‏عبداللَّه و همچنین روز ولادت امام به ‏حق‏ ناطق، حضرت امام جعفر صادق علیه السلام‏ و برکات این روز به خاطر آن ولادت عظمی‏ و ولادت امام بزرگوار، امام جعفر صادق، برای مسلمانها بسیار عظیم است.

بزرگداشت این روزها برای تذکر ماست؛ تذکر به عظمت مولود این روز، که حقیقتاً فهم و ادراک بشری کوچک‌تر از آن است که بتواند آن حقیقت عظیم و آن روح والا و بزرگ را، با آن نورانیت، بدرستی درک کند.یکی از نشانه‌های اهمیت اینگونه روزها؛ اعمال و آدابی است که توصیه شده انجام بدهیم. برای این روز هم اعمال فراوانی نقل شده که بخشی از آن‌ها عبارتند از:

1) غسل به نیّت روز هفدهم ربیع الاوّل.

2) روزه که برای آن فضیلت بسیار نقل شده است، از جمله در روایاتی از ائمّه معصومین(ع)آمده است: کسی که این روز را روزه بدارد، خداوند برای او ثواب روزه یکسال را مقرّر می‌فرماید.

3) دادن صدقه، احسان نمودن و خوشحال کردن مؤمنان و به زیارت مشاهد مشرّفه رفتن.

4) زیارت رسول خدا(ص) از دور و نزدیک؛ در روایتی از آن حضرت آمده است: هرکس بعد از وفات من، قبرم را زیارت کند مانند کسی است که به هنگام حیاتم به سوی من هجرت کرده باشد، اگر نمی‌توانید مرا از نزدیک زیارت کنید، از همان راه دور به سوی من سلام بفرستید (که به من می رسد).

5) زیارت امیر مؤمنان، علی(علیه السلام) نیز در این روز مستحب است با همان زیارتی که امام صادق(علیه السلام) در چنین روزی کنار ضریح شریف آن حضرت(ع) وی را زیارت کرد.

6) تکریم، تعظیم و بزرگداشت این روز بسیار بجاست. سزاوار است مسلمین با برپایی جشن‌ها و تشکیل جلسات، هرچه بیشتر با شخصیّت نبیّ مکرّم اسلام(ص)، سیره و تاریخ زندگی او آشنا شوند و از آن، برای ساختن جامعه ای اسلامی و محمّدی بهره کامل گیرند.

البته هر کدام از این اعمال توضیحاتی دارند که می‌توان با مراجعه به کتاب‌هایی مثل مفاتیح الجنان آن‌ها را مطالعه کرد.

منبع