آشنايي با هواپيماهاي پيش اخطار و آواكس

[N I M A]

یروز دوست خوبمان جناب GOLDEN_CROWN مطلب ارزشمندی در مورد Tu-126Moss نوشته بودند و گویا دوستان به این پیش اخطار علاقه نشون داده بودند؛ تصمیم گرفتم مطلب کوتاهی که مدتها پیش در مورد Tu-126 نوشته بودم رو در سایت قرار بدم شاید مورد توجه دوستان قرار بگیره. با سپاس
-------------------------------------------------------
[align=center]توپولف 126 از بمب افکن تا آواکس[/align]

هواپیمای توپولف 126 روسی موسوم به Moss نه بواسطه سیستم های پیشرفته در زمان خود بلکه بعنوان اولین هواپیمای پیش اخطار روسی در نگاه اکثر علاقه مندان به هوانوردی پرنده جالبی به نظر می رسد، این هواپیما برپایه هواپیمای مسافربری توپولف 114 که خود بر پایه بمب افکن توپولف 95 طراحی شده بود به تولید رسید، تفاوت اصلی این هواپیما با توپولف 114 یک رادوم چرخان بزرگ است که در بالای بدنه هواپیما نصب شده و سیستم راداری Rat Jack را در خود جای داده است علاوه بر این تعدادی گیرنده و فرستنده با کابردهای مختلف روی بدنه هواپیما نصب شده اند، توسعه هواپیما در دهه 60 شروع شد و سر انجام در سال 1967 برای اولین بار نخستین پیش اخطار روسی به سوی آسمان بال گشود، با این وجود مراحل تکمیل این پرنده تا سال 1971 بطول انجامید و سر انجام در همین سال وارد خدمت شد، هر چند توانایی های این پیش اخطار بسیار محدود بود اما در زمان خود می توانست تا حدودی واحد های زمینی و دریایی را در شناسایی اهدافی که در ارتفاع کم پرواز می کنند یاری کند.

این هواپیما با چهار موتور Kuznetsov NK-12MV می تواند به حد اکثر سرعتی حدود 500 مایل بر ساعت دست یابد و مداومت پروازی آن حدود 25 ساعت است، Tu-126 می تواند مسیری بیش از 12 هزار کیلومتر (حدود 12500 کیلومتر) را یکسره بپیماید و مجهز به سیستم سوخت گیری هوایی نیز می باشد.
بواسطه ضعف نسبی شوروی در زمینه سیستم های الکترونیکی این هواپیما نسبت به E-3 ضعیف تر به نظر می رسد و توانایی محدودی در شناخت اهداف کوچکی که در ارتفاع کم پرواز می کنند دارد، بواسطه ناتوانی این پیش اخطار در نگاه به پایین، توانایی ردیابی موشک های کروز نیز تقریبا وجود ندارد. با این وجود در جریان درگیری های هند و پاکستان در سال 1971 یک فروند به نیروی هوایی هند ارسال شد که توانست کمک شایانی برای نیروهای هندی باشد.
سر انجام از اواسط دهه هشتاد تا اوایل دهه نود تمام Tu-126 ها جای خود را به هواپیمای به مراتب مدرن تر A-50 Mainstay دادند و بدین ترتیب Moss نیز به دفتر خاطرات تاریخ هوانوردی پیوست. هر چند این هواپیما را نمی توان از جنبه کارایی یک پیش اخطار فوق العاده بحساب آورد اما تجربیات فراوانی را برای متخصصین روس به همراه داشت.



منابع:
www.ctrl-c.liu.se
www.aeronautics.ru
www.aerospaceweb.org


Tu-126 در حال اوراق شدن-1992 روسیه

[N I M A]

هواپیمای پیش اخطار هوابرد توپولف-126 موس




نوع: هواپیمای پیش اخطار هوابرد
اولین پرواز: 1962
مدلهای ساخته شده:-------------
دهنه بال:51.20
طول:55.20
مساحت بال:311.50
ارتفاع:16.05
وزن:105000 خالی
موتوز: 4 موتور ان کا-12 بی ام
کشش:4*11035
حد اکثر سرعت:850
برد پروازی:12550
ارنفاع پروازی:13000
خدمه:4 تا5 نفر خدمه بعلاوه تا 8 اپراتور
تسلیحات:------------------
وضعیت: با ورود ا-50 از رده عملیاتی خارج شد.
کشورهای دارنده: شوروی





http://i18.tinypic.com/5xe4aqs.gif

[N I M A]

نگهبان پرنده براي نيروي هوايي سلطنتي[/align]


در دسامبر 1999 شرکت ريتيان برنده مناقصه اي از سوي وزارت دفاع انگلستان شد که طي آن طراحي و ساخت يک سيستم رادار پرنده بر پايه هواپيماي دوربرد گلوبال اکسپرس و ساخت پنج فروند از اين هواپيماها به اين رکت واگذار شد. رادار اين سيستم بر پايه رادار ASARS-2 مي باشد که بمنظور مراقبت و نظارت بر صحنه نبرد زميني کاربرد دارد، اين سيستم ASTOR (Airborne STand-Off Radar) نام گرفته و در نيروي هوايي سلطنتي با نام Sentinel R.1 (به معني نگهبان) شناخته مي شود.
اولين هواپيما بمنظور نصب سيستم ها در فوريه 2002 به شرکت ريتيان تحويل شد و اولين ايستگاه متحرک زميني نيز در اکتبر 2002 تکميل شد، اولين R.1 نخستين پرواز خود را در ماه مي 2004 انجام داد و دومين نمونه نيز پرواز نخست خود را در جولاي 2005 انجام داد، پرواز هاي آزمايشي در گرينويل تگزاس پيش از تحويل هواپيماها توسط سه فروند R.1 انجام مي شد بطوري که تحويل اين هواپيما ها نيز براي اواخر سال 2006 پيش بيني شده بود و قرار بر اين است تحويل که هواپيماها در سال 2009 به پايان رسيده و Sentinel ها در اين سال 2009 به توان عملياتي کامل خود دست يابند، لازم به ذکر است که پايگاه ودينگتون در بريتانيا به عنوان مرکز اصلي Sentinel ها در نظر گرفته شده است.
شرکت ريتيان پيمانکار اصلي پروژه است و ديگر اعضاي گروه کاري شامل بمباردير آئروسپيس (سازنده جت ها)، L-3 (سازنده ايستگاههاي متحرک زميني)، لوکاس آئروسپيس (سازنده سيستم هاي الکترونيک)، مسير دوتي (سازنده ارابه هاي فرود)، آگوستا وستلند (سازنده در ها) و رولزرويز (سازنده موتورها) مي باشند.

رادار:
رادار اين سيستم يک نمونه بهسازي شده از رادار جانب نگر ASARS-2 بکار رفته برروي U-2 است که در ارتفاعات بالا و در تمام شرايط آب و هوايي قابل بکارگيري است و مي تواند تصاويري با وضوح بالا از صحنه نبرد بوجود آورد، آنتن هاي اين سيستم نيز ساخت BAE Systems مي باشد، لازم به ذکر است که اين رادار در ارتفاع 47000 فوتي مي تواند تصاويري از فاصله 160 کيلومتري تهيه کند. ASARS-2 يک رادار اسکن ارايه اي فعال است که شامل يک رادار ديد ترکيبي است که تصاويري با وضوح بالا از صحنه نبرد تهيه مي کنند و همچنين يک رادار تعقيب اهداف متحرک که مي تواند از فواصل بسيار دور خودرو ها، تانک ها و ديگر اهداف متحرک را تعقيب کند.
اين رادار داري دو حالت Spot و Swath است که در حالت Spot با تمرکز برروي يک محدوده امکان تعقيب و رديابي اهداف در فواصل بسيار دور (در آن محدوده) وجود دارد و در حالت Swath سيستم باريکه هاي تصويري از صحنه نبرد تهيه کرده و با قرار دادن اين باريکه ها در کنار يکديگر يک تصوير واضح و با جزئيات کامل از صحنه نبرد ايجاد مي کند.
اين سيستم توانايي کشف جهت، مکان، سرعت و تعداد واحد هاي دشمن را دارد و همچنين ديگر تجهيزات تصويربرداري موجود در Sentinel امکان تصويربرداري مستقل از صحنه را نيز دارند، اين تصاوير مي توانند توسط تجهيزات موجود در هواپيما مورد پردازش و بررسي قرار گرفته و يا بمنظور استخراج نتايج بيشتر از طريق ديتا لينک به ايستگاههاي زميني منتقل شوند، ايستگاههاي زميني اين سيستم نيز اين امکان را دارند تا از طريق شبکه هاي ماهواره اي يا شبکه هاي زميني اطلاعات را براي پردازش بيشتر به پايگاههاي زميني منتقل کنند.

خودرو های کشف شده در حال حرکت توسط Sentinel R.1

اقدامات متقابل:
ASTOR Sentinel R.1 به مجموعه جنگ الکترونيک DAG ساخت BAE Systems مجهز است، اين سيستم که در اصل بمنظور نصب بر روي هواپيماهاي گشت دريايي Nimrod MRA.4 ساخته شده شامل سيستم اخطار موشکي، سيستم گيرنده اخطار راداري، فريبنده سيستم هاي راداري و پخش کننده چف و فلير است.

هواپيما:
اين سيستم برروي جت هاي تجاري بسيار دوربرد گلوبال اکسپرس ساخت بمباردير نصب مي شود، هدايت اين هواپيما بر عهده دو نفر بوده و سه خدمه عمليات نيز انجام امور عملياتي را بر عهده دارند، تغييرات انجام شده برروي هواپيما که شامل نصب يک رادار در قسمت جلو پايين بدنه که آنتن رادار را در خود جاي مي دهد، يک رادوم حاوي آنتن ارتباطات ماهواره اي در بالاي بدنه و آنتن هايي روي دم هواپيما است تماما توسط شرکت ريتيان انجام مي شود. اين هواپيما توانايي پرواز در ارتفاع 15 کيلومتري به منظور دستيابي به بهترين پوشش راداري را داشته و با بردي برابر 6500 ناتيکال مايل مداومتي حدود 14 ساعت دارد.

Sentinel R.1 برروی جت های تجاری گلوبال اکسپرس نصب شده است

موتور:
موتور هاي در نظر گرفته شده از نوع BR710 توربوفن ساخت رولزرويز مي باشند که برروي هواپيماي Nimrod MRA.4 نيز بکار رفته اند و تراستي بين 14000 تا 17000 پوند (63 تا 76 کيلونيوتن) را توليد مي کنند.

ايستگاه زميني:
ديتالينک هاي پرسرعت اطلاعات را بصورت تقريبا بلادرنگ به ايستگاههاي زميني منتقل مي کنند، اين ديتالينک ها همچنين توانايي ارسال اطلاعات به U-2R، E-8JSTARS و شبکه هاي کنترل و فرماندهي را نيز دارند. اين ايستگاههاي تاکتيکي متحرک زميني بطور مشترک توسط ريتيان و L-3 توليد شده اند و برروي کاميون هاي Steyr Pinzgauer نصب شده اند.
ساخت سيستم هاي ارتباطي نيز بر عهده L-3، Ultra Electronics و Cubic Defense Systems مي باشد.


منبع: http://www.airforce-technology.com (خلاصه) www.aerospacetalk.ir

[N I M A]

ATL3 با توانايي حمل 9 تن تسليحات، اويونيک نوين، موتورهايي با تکنولوژي جديد و کابين مدرن بعنوان جايگزين هواپيماهاي قديمي ATL1 و ATL2 طراحي و ساخته شده است، ATL1 پيش تر بعنوان هواپيماي گشت دريايي دوربرد ناتو برگزيده و از سال 66 وارد خدمت شده بود و تاکنون نيز در آلمان، ايتاليا و پاکستان در خدمت باقي مانده است. ATL2 نيز از سال 89 در فرانسه وارد خدمت شده است.
ATL3 توسط کنسرسيومي موسوم به آتلانتيک متشکل از داسالت فرانسه، آلنيا ايتاليا، سابکا-سوناکا بلژيک و EADS (که خود متشکل از دايملر کرايزلر آلمان، ماترا فرانسه و کاسا اسپانيا مي باشد) ساخته شده است. ماموريت اصلي اين هواپيما بعنوان ضد زير دريايي و ضد کشتي مي باشد اما توانايي انجام ماموريت هاي ثانويه جستجو و نجات، مين ريزي و کشف مين هاي دريايي و گشت دوربرد هوايي را نيز دارد.


هواپيماي ATL2

کاکپيت:
کاکپيت هواپيما دو نفره بوده و داراي شش نمايشگر LCD مي باشد که علاوه بر اطلاعات پرواز، اطلاعات دريافتي از سنسورهاي الکترو-اپتيک و رادار آب و هوايي را به نمايش مي گذارند.

کابين عمليات:
هواپيما بطور عادي داراي هشت خدمه مي باشد که علاوه بر خلبان و کمک خلبان شامل فرمانده، معاون فرمانده، دو افسر سنسورهاي صوتي و دو افسر سنسورهاي الکترونيک مي باشد، اطلاعات تاکتيکي توسط دو نمايشگر رنگي در اختيار هر افسر قرار مي گيرد، فرمانده عمليات نيز ضمن دريافت تمام اطلاعات کسب شده از سنسورها وظيفه ارزيابي شرايط و تصميم گيري را بر عهده دارد،معاون فرمانده نيز وطيفه مديريت سيستم هاي ارتباطي و سنسورهاي الکترو-اپتيک و ناوبري را بر عهده دارد.

تسليحات:
ATL3 داراي چهار جايگاه حمل سلاح در زير بدنه تا حد اکثر وزن سه و نيم تن شامل موشک هاي هارپون، ماوريک، هارم، ماژيک، سايدوايندر و ميکا مي باشد و همچنين داراي محفظه هاي داخلي حمل سلاح به حد اکثر وزن پنج و نيم تن مي باشد، که توانايي حمل بازه گسترده اي از تسليحات شامل 8 اژدر، دو موشک اگزوست، چهار موشک هارپون، شش مين 250 يا 500 کيلوگرمي، 12 محموله جستجو و نجات، 200 بويه صوتي و... را به هواپيما مي دهند.




سنسورها:
رادار چند حالته تالس ايگوآن توانايي کشف اهداف سطحي در اندازه بسيار کوچک را داشته و مي تواند بطور همزمان در حالت جستجوي سطح و Weather Avoidance کار کند و داراي حالت جستجو حين ردگيري نيز مي باشد، علاوه بر اين رادار داراي يک سيستم شناسايي دوست و دشمن داخلي نيز مي باشد.
يک سيستم مادون قرمز جلونگر نيز در قسمت کروي زير دماغه هواپيما وجود دارد که توانايي جستجو، کشف و رهگيري اهداف تا برد 100 مايل را دارد، دو دوربين نيز امکان تصويربرداري عمودي و مايل را بوجود مي آورند، علاوه بر اين يک کشف کننده اختلالات مغناطيسي ساخت تالس براي کشف و مکانيابي زيردريايي ها نيز در دم طويل هواپيما قرار دارد. همچنين هواپيما داراي دو سنسور صوتي به منظور کشف، مکانيابي و ردگيري زيردريايي ها است که کار خود را به کمک سيستم پردازنده هاي داده هاي صوتي سادانگ ساخت تالس انجام مي دهند، اين سيستم توانايي پردازش 64 کانال بطور همزمان را داراست.




اقدامات الکترونيک:
ATL3 مجهز به سيستم کشف کننده رادار از نوع Arar 13A ساخت تالس مي باشد که توانايي کشف، شناسايي، رديابي و تجزيه و تحليل سيگنال هاي راداري را دارا بوده و مي تواند حتي در محيط هايي که بطور سنگين توسط اقدامات الکترونيک دشمن اشباع شده به فعاليت ادامه دهد.

ناوبري:
هواپيما مجهز به سيستم ناوبري ماهواره اي، مسافت ياب همه سويه راديويي، ابزار مسافت ياب و خلبان خودکار که اجازه پرواز در ارتفاعات پايين تا 100 فوت را به هواپيما مي دهد ميباشد. مجموعه ارتباطي هواپيما نيز شامل راديوهاي V/UHF و ارتباطات ماهواره اي با ديتالينک هاي تاکتيکي 11، 14 و 16 ناتو است.

پيشران:
هواپيما مجهز به موتورهاي رولزرويز آليسون AE2100H با ملخ شش تيغه اي ساخت مسير دوتي است که نسبت به نسل پيشين موتورهاي ATL ده درصد نيروي بيشتري توليد کرده و تا پانزده درصد مصرف سوخت کمتري دارند.

مشخصات:
فاصله دو سر بال: 37/4 متر
طول با احتساب لوله سوخت: 31/7 متر
ارتفاع: 11/3 متر
مساحت بال: 120 متر مربع
وزن خالي: 25300 کيلوگرم
بيشينه وزن برخواست: 46200 کيلوگرم
بيشينه وزن سوخت: 18500 کيلوگرم
بيشينه مداومت پروازي: 18 ساعت
سرعت گشتي اقتصادي: 170 نات
بيشينه سرعت در سطح دريا: 350 نات
ارتفاع پرواز: 30000 فوت
بيشينه حمل نفرات: 25 نفر
بيشينه محموله داخلي: 5500 کيلوگرم
بيشينه محموله خارجي: 3500 کيلوگرم

منبع: airforce-technology.com

[N I M A]

هواپيماي دوزيست Be-12 موسوم به چايکا (Чайка در زبان روسي به معناي مرغ دريايي) که توسط ناتو Mail نام گذاري شده به مدت زيادي توسط نيروي دريايي شوروي (و اکنون روسيه) مورد استفاده است و بمنظور ماموريت هاي گشتي، ضد زيردريايي و ماموريت ثانويه جستجو و نجات بکار مي رود و معمولا در مناطقي تا فاصله 370 کيلومتري از پايگاههاي ساحلي به انجام ماموريت مي پردازد.

اين هواپيما بمنظور جايگزيني با هواپيماي پيستوني Be-6 که اولين پرواز خود را در سال 1949 انجام داد طراحي شد. Be-12 در سال 1960 اولين پرواز خود را انجام داد و اولين بار در سال 1961 در روز هوانوردي شوروي در توشينوي مسکو به نمايش گذاشته شد.

Be-12 از همان ساختار و طراحي ساده Be-6 با سکان عمودي دوگانه و بالهاي قرار گرفته در موقعيتي بالاتر از بدنه سود مي جويد. از ديگر ويژگي هاي Be-12 مي توان به موتورهاي توربو پراپ قدرتمند Ivchenko Al-20D آن اشاره کرد.

احتمالا حدود هفتاد فروند از اين هواپيما در حال حاضر توسط نيروي دريايي روسيه در خدمت هستند. نام چايکا از شکل خاص بالهاي اين هواپيما گرفته شده، اين بالها موتورها و ملخ ها را از خطرات هنگام نشست و برخواست روي آب حفظ مي کنند، همچنين سطوح باريک و کشيده جلوي بدنه نيز به اين امر کمک مي کنند. در انتهاي بدنه هواپيما نيز يک کشف کننده اختلالات مغناطيسي وجود دارد و در جلوي بدنه نيز يک رادوم کوچک قرار دارد که رادار جستجوگر را در خود جاي داده است، لازم به ذکر است خدمه Be-12 نيز پنج نفر مي باشند.

اولين پيش نمونه Be-12 در سال 1960 اولين پرواز خود را انجام داد و در بين سالهاي 1965 تا 66 وارد خدمت شد، در مجموع حدود صد فروند از اين هواپيما ساخته شد ولي هيچ هواپيمايي از اين نوع صادر نشد و تنها چند فروند در اوايل دهه هفتاد در مصر بکار رفتند.









مشخصات:

نوع: هواپيماي دو موتوره گشت دريايي، ضد زير دريايي و امداد و نجات

تجهيزات: انواع اژدرها، بمب ها و خرج هاي سنگين

متورها: 2x Ivchenko Al-20 (3124kW)

کارايي: سرعت عملياتي متوسط 320 کيلومتر بر ساعت، بيشترين سرعت 608 کيلومتر بر ساعت، بيشترين ارتفاع پرواز 11280 متر، برد 7500 کيلومتر

وزن: بيشينه بار 10 تن، بيشينه برخواست 31 تن

ابعاد: طول بال 29.71 متر، طول 30.17 متر، مساحت بال 205 متر مربع



منبع:

http://www28.brinkster.com/lucktam/aewcair.asp

[N I M A]

خبر:
آزمایش موفقیت‌آمیز سامانه کشتی هوایی سلیمان نبی(ص) و سیستم‌های جنگ الکترونیک



سامانه کشتی هوایی سلیمان نبی(ص) که توسط محققان و متخصصان نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران به منظور شناسایی، نظارت، مراقبت و کنترل منطقه عملیات طراحی و ساخته شده و همچنین سیستم‌های جنگ الکترونیک در سه بخش اقدامات الکترونیکی، اقدامات ضد الکترونیکی و اقدامات ضد ضدالکترونیکی مورد آزمایش قرار گرفت . سامانه کنترل هوایی حضرت سلیمان نیز توسط مبتکران نیروی زمینی طراحی شده و توانایی جمع‌آوری اطلاعات در عقبه دشمن و کنترل ایجاد محدودیت در اتباطات و جنگ‌های الکترونیکی دریکی از نقاط مرزی مستقر شد. نکته قابل توجه این مرحله از رزمایش، ساخت تمام ادوات آن توسط صنایع دفاعی وزارت دفاع و پشتیبانی نیرو‌های مسلح بود که از نظر کیفی تجهیزات مشابه غربی قابل رقابت هستند. طی این رزمایش علاوه بر آزمایش تجهیزات و فناوری، تاکتیک‌های نظامی که متاثر از تولید تجهیزات و فناوری جدید است نیز مورد بازنگری و آزمایش قرار می‌گیرد.



در این مرحله از رزمایش سامانه‌های اطلاعاتی الکترونیکی، ضدالکترونیکی و ارتباطی ساخت صنایع دفاع با امکانات ایجاد اختلال در سیستم‌های ارتباطی دشمن مورد استفاده قرار گرفت و هم‌چنین سامانه فرستنده رادیویی سیار به عنوان یکی از لایه‌های ارتباطی پیام‌رسان تا برد 100 کیلومتر و با فرض قطع ارتباط تاکتیکی بهره‌برداری شد

----------------------------------

[N I M A]

روژه JSTARS يک پروژه مشترک ميان نيروي هوايي و ارتش ايالات متحده به جهت ايجاد سيستمي دفاعي است که بتواند مامورت هاي مراقبتي و هدفيابي را در برد بسيار بالا به انجام رسانده و با ايجاد ارتباط ميان واحد هاي مختلف تهاجمي و اطلاعاتي و راداري بعنوان يک پست فرماندهي تمام عيار در آسمان عمل کند.







در سپتامبر 1996 اين پروژه گواهي توليد انبوه را بدست آورد و آخرين فروند از يک سفارش 14 فروندي در آگوست 2002 تحويل شد، بعلاوه سه هواپيماي ديگر نيز بين فوريه 2003 تا مارس 2005 تحويل شدند، E-8 ها در اختيار تيپ صد و شانزدهم کنترل هوابرد مستقر در پايگاه رابينز در گرجستان مي باشند، اين تيپ يک تيپ مشترک از پرسنل نيروي هوايي و گارد ملي دفاع هوايي مي باشد.

اين هواپيما اطلاعات لازم از صحنه نبرد زميني را از پست هاي فرماندهي، واحد هاي متحرک ارتش و... جمع آوري کرده و يک نقشه کامل از صحنه نبرد زميني به مانند آنچه در آواکس ها از صحنه نبرد هوايي تهيه مي شود ارائه مي دهد. اين هواپيما توانايي مشخص کردن سرعت و جهت واحد هاي متحرک زميني و هليکوپتر هاي دشمن را دارد.

اين هواپيما در سال 1991 در حالي که هنوز کامل نشده بود و در مراحل آزمايشي قرار داشت در عمليات طوفان صحرا بکار گرفته شد، همچنين اين هواپيما در بوسني و هرزگوين و طي بحران کزوو بکار رفت، در جريان اشغال عراق نيز هشت فروند E-8 پنجاه عمليات پشتيباني طي ماه هاي مارس و آپريل 2003 به انجام رساندند.

اين هواپيما در يک ماموريت استاندارد داراي سه خدمه پرواز و نوزده خدمه عمليات است، در يک ماموريت طولاني مدت نيز هواپيما داراي سي و چهار خدمه شامل شش خدمه پرواز و بيست و هشت خدمه عمليات است.







هواپيماي بويينگ 737-300 بعنوان هواپيماي پايه در اين پروژه انتخاب شده است، اين هواپيماها پس از بازسازي توسط شرکت گرومن در ليک چارلز در لويزيانا براي نصب و آزمايش سيستم هاي الکترونيک به واحد سيستم هاي مديريت نبرد در ملبورن در فلوريدا منتقل مي شوند.

پيشران هواپيما شامل چهار دستگاه موتور توربوجت JT3D-3B ساخت پرت اند ويتني است که هرکدام نيرويي برابر 18000 پوند توليد مي کنند. مداوت پروازي هواپيما 11 ساعت و 20 ساعت با سوختگيري هوايي است.



رادار

سيستم هاي راداري توسط شرکت نورثروپ گرومن توليد شده است، آنتن 24 فوتي زير بدنه با ترکيب گردش مکانيکي و گيرنده/فرستنده هاي الکترونيکي محيط اطراف را پوشش مي دهد و مي تواند محل و جهت حرکت اهداف متحرک را پيدا کند. رادار E-8 داراي پنج حالت کاربردي مختلف است که شامل مراقبت محدوده گسترده، نشانه روي هدف ثابت، رادار ديد ترکيبي، نشانه روي هدف متحرک و دسته بندي اهداف مي باشد.

نيروي هوايي ايالات متحده مسئوليت توسعه نسل جديد رادارهاي E-8 را نيز به نرثروپ واگذار کرده، در اين برنامه رادار کنوني با يک رادار اسکن الکترونيک دو بعدي که داراي توانايي هاي جديد نظير زير حالت کشف و رديابي هليکوپتر، تصوير برداري از صحنه نبرد و... مي باشد جايگزين خواهد شد. لازم به ذکر است رادار آب و هوايي هواپيما نيز بين سالهاي 2004 تا 2005 بهسازي شده بود.

E-8 داراي هفده کنسول عمليات و يک کنسول ناوبري/دفاع شخصي است، هر کدام از مسئولان کنسول ها مي توانند محدوده اي را کنترل کرده و در آن محدوده به مراقبت منطقه و شناسايي و تعقيب اهداف بپردازند.

از جمله ديگر توانايي هاي E-8 سيستم هاي پردازش سيگنال است، اين سيستم ها به ياري کامپيوترهاي سريع مجهز به چهار پردازنده پر سرعت که هر کدام توانايي انجام 600 ميليون عمل در ثانيه را دارند به پردازش سيگنال هاي دريافتي از واحد هاي سطحي و هوايي دشمن پرداخته و آنها را در اختيار کنسول ها قرار مي دهد.

در سال 1997 نيز وظيفه بهسازي E-8 ها طي دو قرارداد به نورثروپ واگذار شد، طي اين قرارداد کامپيوتر هاي مرکزي هواپيما با کامپيوتر هاي Compaq AlphaServer GS-320 که به مراتب مدرن تر بودند جايگزين شد، پردازنده هاي قابل برنامه ريزي سيگنال نيز با نمونه هاي جديدتر جايگزين شدند و کابل هاي فيبر نوري نيز جايگزين سيم هاي مسي بکار رفته در شبکه داخلي هواپيما شدند. اولين هواپيماي بهسازي شده در فوريه 2002 (بعبارتي پيش از تکميل سفارش اوليه) تحويل نيروي هوايي شد و تکميل برنامه نيز تا آگوست 2005 بطول انجاميد.







ارتباطات

هواپيما مجهز به دوازده راديوي رمز گذاري شده UHF، دو راديو رمز گذاري شده HF و سه راديو رمز گذاري شده VHF بعلاوه سيستم هاي ارتباطات امن داخلي براي تماس با واحد هاي سطحي ثابت و متحرک است.

هواپيما مجهز به ديتالينک هاي ويژه ارتباط ماهواره اي، ديتالينک ارتباط با واحد هاي زميني و سيستم ويژه انتشار اطلاعات مي باشد، که مي تواند اطلاعات تاکتيکي را بطور گسترده در ميان واحد هاي خودي پخش نموده و امکان ناوبري تاکتيکي را براي آنان فراهم نمايد. اين سيستم ها کاملا قابل اطمينان اند و مي توانند ضمن مقاومت در مقابل اقدامات الکترونيک دشمن ارتباطي امن ميان هواپيما و ديگر واحد ها ايجاد کنند.









ترجمه آزاد - منبع:

www.airforce-technology.com

[N I M A]

دولت استراليا در دسامبر 2000 قراردادي را با شرکت بويينگ به منظور توسعه نوعي هواپيماي پيش اخطار بر پايه بويينگ 737 به امضا رساند که اين پروژه Wedgetail نام گرفت. بجز شرکت بويينگ ايالات متحده که پيمانکار اصلي پروژه است شرکت هاي بويينگ و BAE Systems استراليا و واحد سيستم ها و سنسورهاي الکترونيک گرومن نيز در اين پروژه حضور دارند.

اين قرارداد شامل سفارش اوليه چهار فروند با اختيار سفارش سه فروند ديگر، فراهم کردن تجهيزات جهت واحد هاي زميني و آموزش خدمه عمليات زميني و هوايي بود، در ما مي 2004 استراليا از حق خود استفاده کرد و دو فروند ديگر نيز به قرارداد خود افزود.

شرکت بويينگ استراليا وظيفه فراهم آوردن تيم هاي مهندسي و پشتيباني را بر عهده دارد، BAE Systems استراليا نيز وظيفه توسعه و توليد سيستم هاي عمل الکترونيک و دفاع در برابر اقدامات الکترونيک را بر عهده دارد، خطوط هوايي کوانتاس نيز برنده مناقصه نگه داري هواپيماها شد. دو فروند اول اين هواپيماها قرار است در ايالات متحده تکميل شوند و بقيه 737 ها در استراليا به نوع پيش اخطار تبديل شوند.

اولين 737 در سال 2002 براي انجام تغييرات آماده شد و اولين پرواز هواپيماي مجهز به سيستم هاي راداري و تجهيزات عملياتي در سال 2004 در شرکت بويينگ در سياتل انجام شد. آزمايشات مربوط به شرايط پروازي هواپيما در سال 2005 به پايان رسيد و اولين هواپيما نيز به منظور انجام تغييرات در ژانويه 2006 به استراليا تحويل شد. قرار است اولين هواپيما در سال 2008 به نيروي هوايي تحويل شود ولي پيش بيني مي شود اولين هواپيما در سال 2009 به اسکادران شماره دو نيروي هوايي در پايگاه ويليامستون تحويل شود.







در ماه مي 2002 دولت ترکيه قراردادي را براي چهار فروند از اين نوع هواپيما با اختيار سفارش دو فروند ديگر با شرکت بويينگ به امضا رساند که اين قرارداد در سپتامبر 2003 به تائيد دولت آمريکا رسيد. شرکت بويينگ وظيفه تکميل اولين فروند را بر عهده دارد و قرار است تکميل سه فروند ديگر نيز توسط شرکت صنايع هوافضاي توساس (TAI) در آنکارا انجام شود که اولين هواپيما نيز به منظور انجام تغييرات در مارچ 2006 به ترکيه ارسال شد، پيش بيني مي شود تحويل تمام هواپيماها و سيستم هاي مربوطه که در ترکيه بعنوان عقاب صلح (Peace Eagle) شناخته مي شود تا سال 2009 بطول بينجامد.

در آگوست 2006 نيز هواپيماي پيش اخطار 737 بعنوان هواپيماي منتخب کره جنوبي جهت مرتفع ساختن نياز به يک هواپيماي پيش اخطار انتخاب شد و قرارداد آن بطور رسمي در نوامبر 2006 به شرکت بويينگ واگذار شد، قرار است اين هواپيماها تا سال 2012 تحويل شوند.

پروژه Wedgetail بر اساس B737-700 پايه ريزي شده که ويژگي عمده اين نوع از 737 حد اکثر وزن برخواست بيشتر مي باشد، خدمه پرواز دو نفر و خدمه عمليات شش تا ده نفر مي باشند. اين هواپيما معمولا در ارتفاع سي تا چهل هزار فوتي بکار مي رود گرچه حد اکثر ارتفاع عملياتي آن 41000 فوت مي باشد. اين هواپيما به کابين خلبان کاملا مدرن بهمراه وسائل ناوبري و الکترونيک پرواز جديد، مجموعه ارتباطي وسيع شامل سه سيستم HF و هشت سيستم VHF/UHF و سيستم هاي Link 4A و Link 11 مجهز است.









موتور ها:

هواپيما مجهز به دو موتور CFM56-7B24 هر کدام با توان 118 کيلونيوتن ساخت شرکت CFM International مي باشد. حد اکثر وزن بوخواست هواپيما 171000 پوند (77110 کيلوگرم) بوده و برد آن 3800 ناتيکال مايل است حد اکثر سرعت کروز هواپيما نيز 550 مايل بر ساعت است ، پيش بيني مي شود مداومت عملياتي هواپيما بيش از 9 ساعت باشد. همچنين هواپيما توانايي سوختگيري هوايي دوگانه را نيز دارد.



اويونيک عملياتي:

واحد سيستم هاي پيشرفته BAE Systems آمريکاي شمالي اجزاء اصلي اويونيک عملياتي را تامين مي کنند، اين تجهيزات شامل نمايشگرهاي تاکتيکي درون کابين خلبان، کنسول هاي کنترل و فرماندهي و کامبيوترهاي عملياتي مي باشد. شش کنسول چندکاره با نمايشگرهاي تخت با وضوح بالا در هواپيما نصب شده است، قرار است تمام اين کنسول ها در تاسيسات واحد سيستم هاي پيشرفته BAE Systems در گرين لاون توليد شوند.

کامپيوترهاي موجود در اين هواپيما با استفاده از الگوريتم هاي پيشرفته پردازش سيگنال به تجزيه و تحليل و دسته بندي داده ها مي پردازند. اين داده ها در نهايت به خدمه عمليات تحويل شده و برروي نمايشگرهاي مربوطه به نمايش در مي آيند، معماري باز اين سيستم ها امکان لازم براي بهسازي و گسترش ويژگي هاي هواپيما را فراهم مي آورد، همچنين هواپيما توانايي انجام عمليات هاي مشترک با E-3 و 767 آواکس را دارد. Peace Eagle هاي ترکيه نيز مجهز به نرم افزار ويژه هماهنگ با مجموعه حساسه هاي چندکاره دفاع الکترونيک مي باشد که توسط EADS توسعه يافته است.









رادار:

مجموعه MESA (رادار آرايه اي اسکن الکترونيک چند کاره يا Multi-role Electronically Scanned Array radar) توسط واحد سيستم ها و سنسورهاي شرکت گرومن در بالتيمور طراحي و توليد شده است. بخش هايي از اين رادار نيز توسط شرکت سيستم هاي دفاعي تنيکس استراليا در آدلايد توليد مي شوند. MESA يک پوشش 360 درجه را با بردي حدود 200 ناتيکال مايل فراهم مي آورد، اين سيستم راداري پيشرفته توانايي تعقيب همزمان 3000 هدف سطحي و هوايي را دارد. حالت هاي مختلف جستجو و تعقيب هدف که در اين مجموعه پيش بيني شده به هواپيما اجازه مي دهد که ضمن هدايت کردن و زير نظر داشت واحد هاي هوايي خودي و دشمن به جستجوي محدوده نيز بپردازد.

اسکن آرايه اي الکترونيکي بهمراه مجموعه گيرنده و فرستنده هاي L-Band و سيستم ديد سه گانه يک پوشش 360 درجه را فراهم مي آورند. سيستم راداري هواپيما کارايي بسيار بالايي دارد چرا که بگونه اي طراحي شده تا بتواند خود را با شرايط لازم کاملا وفق دهد، براي مثال وقتي که نياز است تا در يک محدوده مشخص جستجوي دوربرد صورت گيرد رادار تمام انرژي خود را بر آن ناحيه متمرکز مي کند و در اين حالت برد رادار تا دو برابر ميزان معمول افزايش مي يابد. همچنين يک سيستم شناسايي دوست و دشمن نيز با رادار تطبيق يافته که برد آن 300 ناتيکال مايل مي باشد.

رادوم موسوم به Top Hat که در بالاي بدنه نصب شده و سيستم هاي راداري را در خود جاي داده ضمن اسکن پشت و جلو هواپيما تاثير آيروديناميکي منفي کمي دارد و دو باريکه نصب شده در پايين انتهاي بدنه نيز اين تاثير منفي را جبران مي کنند. آزمايشات پروازي اين هواپيما در ژانويه 2005 با کمي تعويق روبرو شد چرا که در اين مدت ارتفاع رادوم از بدنه 100 ميليمتر افزايش يافت تا کارايي رادار افزايش يابد.









تجهيزات عمل الکترونيک:

BAE Systems استراليا مسئول توليد سيستم هاي عمل و ضد عمل الکترونيک هواپيما است، در همين راستا شرکت Elta Electronics اسرائيل براي تامين يک سيستم پيشرفته پشتيباني متقابل الکترونيک و جاسوسي الکترونيک با توان پوشش 360 درجه انتخاب شده است. اين شرکت پيش از اين نيز سيستمي مشابه را برروي P-3C هاي استراليا نصب کرده بود.

در فوريه 2002 نيز شرکت گرومن برنده قراردادي براي توسه سيستم AN/AAQ-24V Nemesis براي پروژه Wedgetail شد، اين مجموعه يک سيستم مادون قرمز هدايت اقدامات است که در کنار سيستم ليزري مولتي باند موسوم به Viper بکار مي رود.



منبع:

http://www.airforce-technology.com/

[N I M A]

E-4B را بايد يکي از پيشرفته ترين سيستم هاي پيش اخطار و فرماندهي هوابرد جهان دانست، اين پرنده فوق پيشرفته بعنوان هواپيماي پيش اخطار و فرماندهي هوابرد اضطراري ايالات متحده بکار مي رود، اين هواپيما بر پايه E-4A بوجود آمد و اولين نمونه از آن بطور رسمي از سال 1975 وارد خدمت شد، خدمه پرواز هواپيما چهار نفر و خدمه ماموريت آن 23 نفر مي باشند، بعلاوه هفتاد نفر ديگر نيز مي توانند در ماموريت هاي E-4B شرکت کنند که شامل گروه هاي ويژه عملياتي و يا مسافران (که البته اين مسافران قطعا افراد رده بالاي سياسي و نظامي و... مي باشند) مي شود.

E-4B يک نمونه نظامي از هواپيماي دور پرواز چهار موتوره Boeing 747-200 مي باشد و بعنوان هواپيماي اخطار و فرماندهي اضطراري هوابرد مي تواند يک پوشش امنيتي کامل، قابل اطمينان و مدرن براي ايالات متحده بوجود آورد. فضاي داخل هواپيما به بخش هاي مختلفي شامل مکان هاي کار، اتاق کنفرانس، اتاق توجيه و مکان هاي عملياتي و استراحت تقسيم شده است. خدمه E-4B در صورت نياز مي تواند تا 114 نفر نيز افزايش يابد، اين افراد شامل خدمه پرواز و عمليات، مسئولين نگه داري و تيم هاي امنيتي و ارتباطي است. لازم به ذکر است که E-4B در مقابل اثرات ناشي از انفجارهاي هسته اي و پالس هاي گرمايي و الکترومغناطيسي مقاوم است.

E-4B بر پايه E-4A طراحي و توليد شده که از سال 1974 وارد خدمت شده بود، گرچه اولين نمونه از مدل B در سال 1980 به نيروي هوايي تحويل شد ولي تبديل هر سه E-4 به مدل B تا مارس 1985 به طول انجاميد. تربيت خلبانان، متخصصين تعميرات و مسئولين امنيت و ارتباطات بر عهده ACC (فرماندهي رزم هوايي –من اينطور ترجمه کردم شايد جوري ديگه بشه-( مي باشد و کنترل هواپيماها و تربيت پرسنل عملياتي نيز بر عهده ستاد مشترک وزارت دفاع است. جالب است بدانيد که از ميان سه فروند E-4B همواره يک فروند در حالت آماده باش به سر مي برد.



مشخصات:

نام: E-4B

کارايي: پيش اخطار و پست فرماندهي اضطراري هوابرد

سازنده: ايالات متحده / بويينگ

ورود به خدمت: 1975

خدمه: 4 + 23 + 70 نفر



طول: 231 فوت و 4 اينچ

طول دو سر بال: 195 فوت و 8 اينچ

ارتفاع: 63 فوت و 5 اينچ

حد اکثر وزن برخواست: 800000 پوند



موتور: GE F103-GE-100 4x 233.5kN (52500 lbs) توربوفن

حد اکثر سرعت: 970 کيلومتر بر ساعت

حد اکثر برد: 11490 کيلومتر

سقف پرواز: 45000 فوت



منبع:

www.militaryfactory.com



منبع کمکي:

www.fas.org

[N I M A]

Tu-154MD نوعي هواپيماي جاسوسي الکترونيک (ELINT) مي باشد که بر پايه هواپيماي مسافربري Tu-154M بوجود آمده است. نيروي هوايي چين در حال حاضر دست کم دو فروند از اين هواپيما را که به تجهيزات جاسوسي و راداري ويژه به منظور نقشه برداري از سطح زمين مجهز اند در اختيار دارد.

اين هواپيما که احتمال مي رود پيشرفته ترين هواپيماي جاسوسي و مراقبتي در نيروي هوايي چين باشد با فراهم آوردن اطلاعات لازم توان رزمي جنگنده هاي چيني را در ماموريت هاي تهاجمي افزايش مي دهد.









برنامه:

در اواخر دهه 90 فاش شد که يک فروند Tu-154MD با ثبت B-4138 متعلق به خطوط هوايي China United Airlines (يک شاخه اقتصادي سابق نيروي هوايي چين) به منظور امور جاسوسي تغيير يافته است. بنا به گزارشات تغييرات از سال 1992 برروي اولين هواپيما شروع شد و در سال 1995 نيز پايان يافت، اين هواپيما که در نيروي هوايي چين (PLAAF) بعنوان Tu-154MD شناخته مي شود داراي تعدادي قسمت هاي نيم دايره اي در زير بدنه است که تجهيزات جاسوسي و جنگ الکترونيک را در خود جاي داده است. اين در حالي بود که هواپيما هنوز شماره ثبت و رنگ آميزي غيرنظامي را بعنوان نوعي استتار بر خود داشت.







در سال 2000 اين بار B-4138 با تغييرات عمده اي با زائده اي متفاوت از قبل به مانند E-8 JSARS آمريکايي در زير بدنه ديده شد که احتمالا يک رادار ديد ترکيبي را در خود جاي داده است، در سال 2006 نيز يک هواپيماي ديگر به شماره B-4029 با چنين شکلي ديده شد، در حال حاضر China United Airlines شانزده Tu-154M ديگر نيز در اختيار دارد که نيروي هوايي مي تواند از آنها براي تبديل به هواپيماي جاسوسي استفاده کند.





B-4138 پس از تغييرات





تجهيزات عملياتي:

آنگونه که احتمال مي رود سيستم جاسوسي الکترونيک اين هواپيما از نوع KZ800 مي باشد که توسط *انستيتو مهندسي الکترونيک جنوب غرب که خود زير مجموعه اي از *گروه تکنولوژي الکترونيک چين مي باشد توسعه يافته است. بنا به گفته سازنده KZ800 سيستمي قابل نصب برروي هواپيماهاي ميان پيکر و پهن پيکر مي باشد و توانايي تجزيه و تحليل و مکان يابي رادار هاي زميني و رادار کشتي هاي جنگي با فرکانس 1 تا 18 گيگاهرتز را دارد.

سيستم مي تواند با اندازه گيري و تجزيه و تحليل دقيق سيگنال هاي راداري اطلاعات شبکه دفاع هوايي، محل فرودگاه ها و آرايش واحد هاي توپخانه دشمن را بدست آورد.

*Southwest Institute of Electronic Engineering (SWIEE)

*China Electronic Technology Group (CETC)









رادار ديد ترکيبي:

چين توسعه تکنولوژي رادارهاي هدايت ترکيبي را از دهه هفتاد شروع کرد، اولين بار در سال 1981 نخستين سيستم ديد ترکيبي تک قطبي باند X چيني توسط *انستيتو الکترونيک آکادمي علوم چين معرفي شد. پس از آن در دهه نود سيستم ديد ترکيبي چند قطبي نيز براي اموري چون نظارت بر سيل ها و طوفان ها معرفي شد، اين سيستم ها توانايي جمع آوري تصاوير را دارا هستند ليکن از توانايي پردازش تصاوير برخوردار نيستند.

اولين سيستم ديد ترکيبي بلادرنگ (Real-time) هوايي در سال 1994 معرفي شد، اين سيستم تصاويري را تهيه کرده و سپس تصاوير توسط سيستم هاي نصب شده برروي هواپيما پردازش مي شوند، بدين صورت اين سيستم توانايي تجزيه و تحليل بلادرنگ تصاوير را فراهم مي آورد، همچنين امکان ارسال اين تصاوير به مراکز زميني توسط ديتالينک نيز وجود دارد. اينچنين توانايي هايي اين قابليت را به سيستم مي دهد تا به منظور تهيه اطلاعات واضح و بصورت بلادرنگ از ميدان نبرد براي فرماندهان، در امور نظامي بکار گرفته شود.

*Electronic Institute of China Academy of Science



مشخصات:

خدمه پرواز: پنج نفر

خدمه عمليات: نامعلوم

محموله قابل حمل: 14 تن

پيشران: 3x Soloviev D-30KU154II توربوفن هر کدام 23380 پوند

سرعت: حد اکثر سرعت کروز 950 کيلومتر بر ساعت

برد: با حد اکثر محموله 3700 کيلومتر - با حد اکثر سوخت و 5450 کيلوگرم بار 5500 کيلومتر



منبع:

www.sinodefence.com
www.aerospacetalk.ir