مراسم تابوئیک یا تابوت در روز عاشورا !

[باستان شناس]

تابوئیک یا تابوتیکی از اصلی‌ترین مراسم سنتی مربوط به ماه محرم‏ در اندونزی است



شهرهای شرکت‌کننده



در مناطقی چون پاری‏مان در غرب سوماترا، بنگکولو وپی‏دی در آچه، گرسیک و بانیوانگی و چند نقطهٔ دیگر در جزیرهٔ جاوه، مراسم مختلفی در طول ماه محرم وجود دارد.

در جزیرهٔ سوماترابه‏ عزای حسینی ذکر «تابوت» گفته می‏شود و محرم در جزیرهٔ جاوه ماه «سورآ» (عاشورا)
و در منطقهٔ آچه در سوماترا «ماه حسن و حسین»
و در غرب سوماترا مردم پادانگ در منطقهٔ ۶ سیانگ کابائو آن را ماه‏ «تابوئیک» (تابوت) می‏نامند.
ذکر شهادت و خاطرهٔ حسین بن علی در این مناطق همراه با برپایی‏ مراسمی در قالب نمادهایی چون «تابوت»، پختن‏ اقسام غذا و غیر آن‌هاست.

در دههٔ اول محرم‏ مردم شهرهای مختلف جاوه و سوماترا غذای‏ مخصوصی آماده می‏کنند که در جاوه بوبورسوآ نامیده می‏شود.

این غذای مخصوص که شبیه آش ایرانی است،
شامل نخود و برخی غلات همانند گندم، جو، ذرت و شیر است که با برخی ادویه‏ها تزئین می‏شود.

این غذا را در روز عاشورا بین مردم‏ فقیر، همسایگان و دوستان و اعضای خانواده به نام‏ و یاد حسن بن علی که به گمان این‌که وی نیز در روز عاشورا در کربلا کشته شده‌است، توزیع می‏کنند.

در آچه این غذا کانجی‏ عاشورا، یعنی غذای عاشورا خوانده می‏شود، و آن‏ را از گندم، شیر، شکر، حبوبات و برخی از میوه‏ها مانند انبه، انار و موز تهیه می‌کنند.

این غذا را نیز پس از تهیه، به مساجد یا مراکز دینی و فرهنگی‏ روستا یا شهر برده و بین مردم توزیع می‏کنند.

در جاوه در روز عاشورا «شوروا» می‏پزند و به یاد حسن بن علی و حسین بن علی آن را به دو رنگ سرخ و سفید تهیه‏ می‏کنند، آنگاه فرزندان کوچک و اطفال را جمع‏ کرده تا یتیمی و غم اهل بیت در روز عاشورا را تصویر کرده باشند.


در میان مردم آچه این اعتقاد وجود دارد که انجام‏ اموری همانند ازدواج، کارهای مهم تجاری، کاشت یا درو محصول موجب هتک حرمت ماه‏ محرم می‏شود و هر کس که در این ایام به این امور اشتغال ورزد به رویدادهای ناگواری دچار خواهد گردید.

در پی‌دی در استان آچه مردم محلی به همراه مهاجرین هندی‏ تابوتی چوبی را که با کاغذهای رنگارنگ تزئین شده‏ و بر روی آن نقاشی قبر حسین بن علی تصویر شده‏ است بر دوش می‏کشند و این تابوت را تمام روز به‏ حرکت درآورده و در شهر گردش می‏دهند و در عصر عاشورا آن را به دریا می‏اندازند.


در مناطقی چون‏ بنگلولو و پاری‏مان در اندونزی نیز مراسم تابوت اهمیت‏ خاصی دارد؛

مردم این مناطق این مراسم‏ را از سربازان و مهاجرین جنوب هند اخذ کرده‏اند.

در پاری‏مان تابوت از چوب بامبو، خیزران، پارچه، کاغذهای رنگی و ورقه‏های نقره ساخته‏ می‏شود.

در مجموع ساخت یک تابوت حدود ۳ میلیون روپیه (برابر با ۱۵۰۰ دلار آمریکا) هزینه دربر دارد.
این هزینه از طریق جمع کردن هدایای‏ مردمی تأمین می‏گردد.


ادامه ...

[باستان شناس]

طریقهٔ اجرا

اوج مراسم محرم در پاری‏مان در روز عاشوراست که در ناحیهٔ مرکزی و بازار شهر اجرا می‌شود.

شروع این مراسم در این منطقه در اول ماه محرم، از طریق گرفتن مقداری گل از رودخانه در نیمه‏شب شروع می‏شود.

این گل در ظرفی که با یک پارچهٔ سفید پوشیده شده‌است در تابوت که با کفن پیچیده شده و تقریباً ۹ متر مربع‏ طول دارد، قرار می‏گیرد. این تابوت که سمبل قبر حسین بن علی است به نماد تقدس، شجاعت‏ و شهادت وی با پارچه‏ای سفید پوشیده‏ می‏شود. در پنجمین روز از ماه محرم ساقهٔ درخت موز از باغی بریده می‏شود، این ساقه را باید تنها با یک ضربهٔ شمشیری تیز برید و آن نشانه‏ای از شجاعت قاسم بن حسن در واقعهٔ کربلاست.

در هفتمین روز محرم، در ساعت ۱۲ بعد از ظهر نمادی‏ از دست حسین بن علی که در یک گلدان قرار داده‏ شده در خیابان‌ها گردانده می‏شود و مردم به یاد واقعهٔ کربلا به گریه و زاری‏ می‏پردازند.

در صبح نهم محرم عمامه‌ای سفید که‏ «توران» خوانده می‌شود به نشانهٔ عمامهٔ حسین بن علی تهیه شده و در طی این مراسم خاطراتی از فداکاری‌های حسین ذکر می‏شود.

در روز دهم محرم مراسم تابوت به اوج خود می‏رسد؛ مردم از نواحی مختلف مینانگکابائو به‏ پاری‏مان رفته، در طی این روز تابوت، عمامه و دست حسین بن علی در یک حرکت دسته‌جمعی‏ توسط جمعیت حاضر در خیابان‌ها گردانده‏ می‏شود، این حرکت دسته‌جمعی از ناحیهٔ بازار و ناحیهٔ شهرک جوا آغاز می‏گردد.

شرکت‌کنندگان در این مراسم به دو گروه تقسیم می‏شوند و خیابان‌های‏ مختلف را طی می‏کنند.

در غروب آن روز گروه‌های عزادار به صورت دسته‏های منظم به کنار ساحل پاری‏مان می‏روند تا پایان مراسم تابوت، یعنی انداختن تابوت به دریا را شاهد باشند.

انداختن تابوت در دریا نشانهٔ پایان مراسم و مرگ‏ ذوالجناح، که به او براق می‏گویند، در آسمان‏ است و معتقدند که به ملاقات صاحبش حسین بن علی و به بهشت می‏رسد.

با انداختن تابوت به‏ دریا برخی از مواد با ارزش آن از جمله پارچه‏های‏ تزئینی را از آب جمع می‏کنند تا در مراسم سال آینده‏ از آن استفاده کنند. تابوت به‌آهستگی در آب فرو می‏رود و در امواج دریا ناپدید می‏گردد.

مردم نیز با تاریکی هوا با فریادهای «یا حسین» به خانه‏های خود بازمی‏گردند.

[باستان شناس]

منشأ

این مراسم که محصول‏ اختلاط فرهنگی سنت‏های بومی، هندی و ایرانی‏ است در طول سال‌های حضور سربازان شیعی‏ هندی، یعنی ۱۸۱۱ تا ۱۸۱۴ که از جنوب هند توسط قوای انگلیسی به این منطقه آورده شدند، رواج یافت.
آثار فرهنگی این سنت مذهبی مربوط به شیعیان‏ هند، امروزه در جزایر کارائیب نیز مشاهده می‏شود.

مردم ناحیه اوتارپرادش هند که تحت حکومت‏ یک سلسلهٔ شیعهٔ ایرانی اداره می‏شد، مراسم محرم‏ را همراه با سنتهای محلی خویش بر پا می‏داشتند، اما در حقیقت با مهاجرت کارگران هندی، طی‏ سال‌های ۱۸۴۵ تا ۱۹۱۷ به این جزائر، مراسم‏ محرم در بین ساکنین آن منطقه رواج یافت و امروزه‏ حتی غیرمسلمانان نیز هر ساله در ایام ماه محرم‏ مراسمی به نام هوسه (حسین) را — که عمده‏ترین آن‏ مراسم تابوت است — بر پا می‏دارند.

اهمیت

مراسم محرم در میان مردم این مناطق اهمیت‏ ویژه‏ای دارد، هرچند که این مراسم به‏ مرور زمان از ماهیت اصلی مذهبی خود عدول کرده‏ و بیشتر به شکل سنت‌های محلی و مراسم عادی‏ برای جلب توریست درآمده‌است، ولی اعتقاد مردم‏ به شرکت در چنین مراسمی باقی مانده‌است.

گفته می‏شود در مینانگکابائو اگر شوهری زنش را از رفتن به مراسم تابوت بویژه در روز دهم محرم بازدارد، آن زن سخت ناراحت شده و ممکن است‏ درخواست طلاق کند. نوجوانان و جوانان نیز در طی مراسم تابوت شریک زندگی و همسران آینده‏‌ی خود را نشان می‏کنند.

گذشته از این اعتقادات‏ جنبی و سنت‌های تحریف شده از مراسم عاشورا، اهتمام مردم مسلمان اندونزی به بزرگداشت دههٔ محرم یادگاری از نفوذ تاریخی فرهنگ‏ شیعی و ایرانی در نهاد این مردم است.

[BaAaroOoN]

به نظرم اومد که این مراسم تا حدی شبیه همین مراسم گردوندن نخل یزدیاست
البته من در این زمینه اطلاعات به خصوصی ندارم
اگه در این باره هم توضیح بدین خوشحال میشم