خسته ام...

[elinaaa]

از زندگی،از این همه تکرار خسته ام
از های و هوی کوچه و بازار خسته ام
دلگیرم از ستاره و آزرده ام ز ماه
امشب دگر ز هر که و هر کار خسته ام
دلخسته سوی خانه،تن خسته می کشم
آه...کزین حصار دل آزار خسته ام
بیزارم از خموشی تقویم روی میز
وز دنگ دنگ ساعت دیوار خسته ام
از او که گفت یار تو هستم ولی نبود
از خود که بی شکیبم و بی یار خسته ام
تنها و دل گرفته و بیزار و بی امید
از حال من مپرس که بسیار خسته ام

[elinaaa]

دیوار مست و پنجره مست و اتاق مست
این چندمین شب است که خوابم نبرده است؟
رویای تو،مقابل من،گیج و خط خطی
در جیغ جیغ گردش خفاش های پست
رویای "من" مقابل"تو" تو که نیستی
دکتر بلند شد و مرا روی تخت بست
دارم یواش یواش که از هوش می...روم
پیچیده توی جمجمه ام هی صدای دست
هی دست دست میکنی و من که مرده ام
آن کس که نیست،خسته شده از هر آنچه هست
من از...کمک!همیشه...کمک!...خسته تر...کمک
مادر یواش آمد و پهلوی من نشست
<با احتیاط حمل شود چون شکستنی است>
یکهو جیرینگ بغض کسی در گلو شکست...

[آسد مرتضي]

هرشب دلم گرفته است

انگار وابسته شدم به تنهایی

دیگر رهایم نمی‌کند

وانگار خودم هم به بودنش وابسته شده ام

اما باز تنهایم هیچ چیز عوض نمی‌شود

[elinaaa]

از خاطرات گمشده می آیم،تابوتی از نگاه تو بر دوشم
بعد از تو من به رسم عزاداران،غیر از لباس تیره نمی پوشم
در سردسیری از من بیهوده،وقتی که پوچ و خسته و دلسردم
شبها شبیه خواب و خیال انگار،تب می کند تن تو در آغوشم
تکثیر می شوند و نمی میرند،سلولهای خاطرات در من
انگار مانده چشم تو در چشمم،لحن صدای گرم تو در گوشم
هر چند زیر این همه خاکستر،آتش بگیر و شعله بکش در من
حتی پس از گذشت هزاران سال،روشن شو ای ستاره خاموشم
بعد ازتو شاید عاقبت من نیز،مانند خواجه حافظ شیراز است
من زنده ام به شعر و پس از مرگم،مردم نمی کنند فراموشم

[وحید 0319]

تا کجای قصه باید ز دلتنگی نوشت

تا به کی بازیچه بودن توی دست سرنوشت

تا به کی با ضربه های درد باید رام شد

یا فقط با گریه های بی قرار آرام شد

بهر دیدار محبت تا به کی در انتظار

خسته از این زندگی با غصه های بی شمار

[نارون1]

اي مرغ آفتاب!

زنداني ديار شب جاودانيم

يك روز، از دريچه زندان من بتاب

***

مي خواستم به دامن اين دشت، چون درخت

بي وحشت از تبر

در دامن نسيم سحر غنچه واكنم

با دست هاي بر شده تا آسمان پاك

خورشيد و خاك و آب و هوا را دعا كنم

گنجشك ها ره شانه ي من نغمه سر دهند

سرسبز و استوار، گل افشان و سربلند

اين دشت خشك غمزده را با صفا كنم

***

اي مرغ آفتاب!

از صد هزار غنچه يكي نيز وا نشد

دست نسيم با تن من آشنا نشد

گنجشك ها دگر نگذاشتند از اين ديار

وان برگ هاي رنگين، پژمرده در غبار

وين دشت خشك غمگين، افسرده بي بهار

***

اي مرغ آفتاب!

با خود مرا ببر به دياري كه همچو باد،

آزاد و شاد پاي به هرجا توان نهاد،

گنجشك پر شكسته ي باغ محبتم

تا كي در اين بيابان سر زير پر نهم؟

با خود مرا ببر به چمنزارهاي دور

شايد به يك درخت رسم نغمه سر دهم.

من بي قرار و تشنه ي پروازم

تا خود كجا رسم به هر آوازم...

***

اما بگو كجاست؟

آن جا كه - زير بال تو - در عالم وجود

يك دم به كام دل

اشكي توان فشاند

شعري توان سرود؟

*****

[elinaaa]

دستی تو را ربود و دلم را بها نداد!
در من غرور بود و تمنا نکردمش!
او هم دگر تو را به من بی وفا نداد...

[elinaaa]

از این راهرو یک نفر رد شده
که عطرش همونه که تو میزنی
برای به زانو در آوردنم
تو از مرگ حتی جلو میزنی
از این راهرو یک نفر رد شده
مث وقتایی که تو ناراحتی
نفس میکشم با تمام وجود
عجب عطر خوبی زده لعنتی
یه جوری دلم تنگ میشه برات
محاله بتونی تصور کنی
گمونم نمیتونی حتی خودت
جای خالیتو تو دلم پر کنی

[*elman*]

شب خیابان مثل من است
هر از چندی
خاطره‌ای بی‌احتیاط می‌گذرد

دلم یک تصادف جدی می‌خواهد
پر سر و صدا
آمبولانس‌ها سراسیمه شوند
و
کار از کار بگذرد












گــــــــــــــــــــــــ ـــــــاهی دلم میخواهد خرمایی بخورم! فاتحه ای بخوانم برای روحم!!! شادیش ارزانی آنهایی که.... بودن و رفتنم برایــــــــــــــــــــش ان فرقی ندارد.

[elinaaa]

خستگی های مرا
چه کسی خواهد کشت؟
داغ تنهایی را
چه کسی از قلبم خواهد شست؟
چه کسی با من بود؟
چه کسی با من هست؟
چه کسی هست که اندوه مرا
با نگاهی به نگاهم ببرد از قلبم
و بگیرد از من
غم تنهایی را؟
خستگی هایم را
با که تقسیم کنم؟
حرف تنهایی را،حرف دلتنگی را
به که تسلیم کنم؟
چه کسی می داند به چه می اندیشم؟
چه کسی می فهمد من پر از تشویشم؟
چه کسی با من دلخسته دمی از من گفت؟
چه کسی با من مطرود نشست؟
چه کسی حرف مرا،درد مرا
لحظه ای باور کرد؟
لحظه ای دید درونم چه غمی است
و چه اندوه گرانی هر دم
در نگاهم جاریست؟
خستگی هایم را
با که تقسیم کنم؟
حرف تنهایی را،حرف دلتنگی را
به که تسلیم کنم؟
به که گویم که من ازخویش گریزان شده ام
و ز تنهایی خویش
و از این تردیدی
که دمادم به دلم می کوبد
داغ تنهایی را
به که گویم ز امیدی که مرا تاخود اوج
به تماشا می برد
و از آن قله یکتای بلند
به پریدن می خواند
و به پرواز و رسیدن به دمی بی وزنی
اینک...اینک حتی
ذره ای باقی نیست
و کلامی،بغضی
دیر گاهی است در این تنهایی
در گلویم با قی است
و کسی نیست مرا
گوید این خاموشی
بشکن اینک و بیا
لحظه ای بانگ برآریم که این تاریکی
تا ابد باقی نیست!