"ساختمان ها روی کاغذ دقیقا همان جوری می‌شوند که شما می‌خواهید. اما آنها نتیجه حرکات بی هدف مداد نیستند. افسار مداد به دست هزاران اندیشه‌ای است که در کتابخانه ذهن من انباشته شده . هنگامی که به سایت ساختمان نگاه میکنم، بودجه را در نظر می‌گیرم و به این می‌اندیشم که چه و چگونه بسازم. همینجاست که طرح‌ها خیلی تند به ذهنم سرازیر می‌شوند. مداد را که بدست میگیرم، راه می افتد و ساختمان پدیدمی‌آید. همین وبس."


کشوری با کوهستان ها،رودخانه ها و جنگل هایی بی انتها شاید سرآغاز ایده های نو برای ذهنی بود که به جدال با معماری یکنواخت عصر خود برخواست .
اسکار نیمایر 103 ساله که بی شک میتوان از او به عنوان بزرگترین معمار زنده دنیا نام برد این گونه از خطوط میگوید:
" زاویه ها و خطوط راست و سخت و انحنا ناپذیر که توسط دست انسان ساخته می شوند مرا مجذوب نمی کنند. آنچه که برای من فریبنده است ، قوس هایی آزاد و با احساسی هستند که من در کوه های سرزمین خود یافته ام ، در مسیر رود ها و در اندام زن مورد علاقه ام. "
"من همیشه می‌خواهم که ساختمان‌هایم، تا جای ممکن، سبک باشند، به آرامی با زمین ارتباط برقرارکنند، بالا و پائین بروند و همه را شگفت زده کنند.معماری یعنی نوآوری.
همان قدر که باید کارکردی باشد، همان قدر هم بیاد لذت بخش باشد. اگرفقط به کارکرد فکر کنید حاصل کارتان نفرت انگیز می‌شود. بسیاری از ساختمان های من را باید سیاسی یا یادمان شهری به شمار آورد اما شاید بعضی از آنها بتوانند به مردم عادی، این مردم بی قدرت، احساس لذت را منقل کنند. این همان کاری است که ازدست معمارها بر می آید. نه چیزهای دیگر."

این پست شرح حالی کوتاه از پروژهای اولیه نیمایر است :

استودیو لوسیو کاستا اولین ایستگاه برای ذهن خلاق نیمایر بود .


طراحی مقر جدید وزارت علوم و سلامت عمومی در ریو دی ژانیرو(گوستاوو کاپانما)

پاویون برزیل در اکسپو سال 1939 (New York World's Fair )

کاستا این پاویون را زبانی از ظرافت ، زیبایی ، روشنایی و دارای فضاهایی روان شرح داد با پلان ، قوس ها و دیوار های آزاد که دارای تضادی با معماری مردن زمان خود بود.


Pampulha
در سال 1940 پروژه ای در حومه شهر Belo Horizonte به نام Pampulha به نیمایر 30 ساله محول گردید تا مجموعه ای از ساختمان ها را طراحی کند که بهPampulha complex شهرت یافت.
این مجموعه شامل کازینو ، سالن رقص، و رستوران ، کلوپ ، زمین گلف اطراف دریاچه مصنوعی و محلی نیز برای تعطیلات شهردار بود.
این ساختمان ها در موزه هنر های مردن نیویورک مورد تحسین بین المللی قرار گرفتند.

Church of Saint Francis of Assisi

کلیسایی که به سبک ارگانیک مدرن در این محل ساخته شد به عنوان اولین بنای مدرن برزیل شهرت یافت . این ساختمان را 4 پوسته بتنی به صورت موجدار که روی آنها با موزاییک تززین شده، شکل داده اند . ورودی اصلی آن رو به دریاچه است و قسمت پشتی آن را Candido Portinari هنرمند معروف برزیلی نقاشی کرده.

این کلیسا تا 14 سال به دلیل فرم نا متعارفش توسط کشیش ها تقدیس نمیشد.

نیمایر در مورد این مجموعه گفت

" Pampulha به او فرصت جدال با معماری یکنواخت عصر حاضر را داد که موجی غلط از مفهوم عملکرد باعث عقب ماندگی آن شده و عقیده های دینی مربوط به فرم و عملکرد که آزادی و تغییر پذیری که بتن مسلح میدهد را خنثی می کند. من مجذوب قوس های آزاد و دارای حسی که توسط تکنولوژی جدید امکان پذیر است، شده ام."


بین سال های 1940 تا 1950

در سال 1947 ( 40 سالگی ) وقتی برای شرکت در تیمی برای طراحی مقر سازمان ملل در نیویورک به ایالات متحده سفر کرد مهر تاییدی بر شهرت جهانی خود زد.
"طرح32" نیمایر توسط هیئت طراحی مورد موافقت قرار گرفت. ولی او در نهایت تسلیم فشار های لکوربوزیه شد و باهم پروژه 23/32 را ارائه دادند.که بر پایه طرح اولیه نیمایر بود.


در برزیل او Ibirapuera Parkسائوپالو را برای 400 امین سالگرد شهر طراحی کرد.


سال 1951 آپارتمان کوپان (Copan apartment building)

1953 ساختمان جی کی (JK Building in Belo Horizonte)

در سال 1952 او خانه خود در ریو دی ژانیرو را ساخت (Canoas House)


در سال 1954 آپارتمان های لوکس نیمایر در (Belo Horizonte )طراحی شد



سال 1955 ، موزه هنر مدرن کاراکاس را طراحی کرد. ( MAM caracas)