از آنجا که در باورهای کهن، زمین را نیز مانند زنان، بارور، زاینده و پرورشدهنده میدانستهاند
و همه موجودات بر پهنه او و در پناه و آغوش او پروریده میشدهاند،
جنسیت او را نیز «مادینه» فرض میکردهاند و از همین خاستگاه است
که عبارتهای زیبا و دلانگیز «مام میهن» و «سرزمین مادری» بوجود آمده و فراگیر شده است.
پیشینیان ما، همانگونه که زمین را زن یا مادر میدانستهاند،
آسمان را نیز مرد یا پدر بشمار میآوردهاند
و ترکیبهای «مادرزمین» و «پدرآسمان» از همین جا برخاستهاند.
بیگمان آنان شباهتها و پیوندهایی بین زن و مرد از یک سو، با زمین و آسمان، و بارندگی و رویش گیاهان،
از سوی دیگر احساس میکردهاند.
همچنین این را نیز میدانیم که در باورهای ایرانی، نسل بشر یا نخستین زن و مرد جهان، به نام «مشی و مشیانه» از ریشه دوگانه گیاهی به نام «مهرگیاه» در دل زمین بوجود آمده و آفریده شدهاند و در واقع زمین یا سپندارمذ، مادر نسل بشری دانسته میشده است.
علاقه مندی ها (Bookmarks)