چــند شـــعر از اســـتاد فریــــدونــــ مـــُشـــیـــریـــ

[*FATIMA*]

یاد یار مهربان
جویبار نغمه می غلتید ، گفتی برحریر
آبشار شعر ، گل می ریخت ، نغز و دلپزیر
مخمل مهتاب بود این یا طنین بال قو ؟
پرنیان ناز ، آواز سراپا حال او
نغمه را با سوز دل ، این گونه سازش ها نبود
در نوای هیچ مرغی " این نوازش ها نبود "
" بانگ نی " می گشت تا دمساز او
شورها می ریخت از شهناز او
در شب تاریک دوران ، بی گمان
چلچراغی بود هر آواز او
برگ گل بود آنچه می افشاند بر ما یا غزل
عاشق سرگشته در کویش " من ، از روز ازل "
لطف را آموخته ، چون دفتر گل از " صبا "
مرحبا ای آشنای حسن خوبان ، مرحبا
این نسیم از کوی جانان بوی جان آورده بود
" بوی جوی مولیان " را ارمغان آورده بود
تا که می گرداند راه " کاروان " از " دیلمان "
کاروان جان ما می گشت در هفت آسمان
تا نپنداری که عمری گل به دامن بود و بس
" دشمنش گر سنگ خاره او چو آهن " بود و بس
با تو پیوسته ست ، اینک ، با تو ، ای " آه سحر "
نغمه اش را شعله کن در تار و پود خشک و تر
ما به آغوش تو بسپردیم جان پاک او
بعد ازین " ای آتشین لاله " بپوشان خاک او
بعد ازین هر گل که از خاک بنان سر برزند
شور این شیرین نوا در جان عالم افکند
اهل دل در ماتمش با چشم گریان مانده اند
جمع " مشتاقان " او اینک " پریشان " مانده اند
دل به آواز بنان بسپار کز کار جهان
نیست خوش تر هیچ کار از " یاد یار مهربان "

[*FATIMA*]

دو قطره ، پنهانی
شکست و ریخت به خاک و به باد داد مرا
چنان که گویی هرگز کسی نزاد مرا
مرا به خاک سپردند و امدند و گذشت
تکان نخورد درین بیکرانه ، آب ار آب
ستاره می تابید
بنفشه می خندید
زمین به گرد سر آفتاب می گردید !
همان طلوع و غروب و
همان خزان و بهار
همان هیاهو
جاری به کوچه و بازار
همان تکاپو،
آن گیر و دار ،
آن تکرار
همان زمانه
که هرگز نخواست شاد مرا !
نه مهر گفت و نه ماه
نه شب ، نه روز ،
که این رهگذر که بود و چه شد ؟
نه هیچ دوست ،
که این همسفر چه گفت و چه خواست
ندید ، یک تن ازین همرهان و همسفران
که این گسسته !
غباری به چنگ باد هواست !
تو ای سپرده دلم را به دست ویرانی !
همین تویی تو ، که - شاید -
دو قطره ، پنهانی
- شبی که با تو درافتد غم پشیمانی -
سرشک تلخی در مرگ من می افشانی !
تویی !
همین تو ،
که می آوری به یاد مرا

[*FATIMA*]

شکسته
ان سوی صحرا - پشت سنگستان مغرب -
در شعله های واپسین می سوخت خورشید
وز بازتاب سرخ غمگینش درین سوی
می سوخت از نو " تخت جمشید " !
من بودم و رویای دور آن شبیخون
وان سرخی بیمارگون ، آرام آرام
شد آتش و خون!
تاریکی و توفان و تاراج
پرواز مشعل ها ، هیاهوی سواران
موج بلند شعله
تا اوج ستون ها
فریاد ره گم کردگان در جنگل دود !
دود در آتش ماندگان ، بی حرف بدرود
از هم فروپاشیدن ایوان و تالار
در هم فرو پیچیدن دروازه ، دیوار !
بر روی بام و پله ، در دالان و دهلیز
بیداد خنجرهای خونریز
غوغای جنگ تن به تن بود
اوج شکوه شرق ، گرم سوختن بود !
دود سیاهش بی امان در چشم من بود.
بر نقش دیواری - در آن هنگامه - دیدم
تندیس پاک اورمزد افتاده بر خاک
شمشیر دست اهرمن بود !
کم کم لهیب شعله ها کوتاه میشد
شب - مثل خاکستر - فرو می ریخت خاموش
در پرتو لرزان مهتاب
سنگ و ستون های به خاک افتاده ، از دور
اردوی سربازان خسته
روح پریشان زمان ، اینجا و آنجه
چون سایه ، بر بالین مجذوحان نشسته
بهتی به بغض آمیخته ،
در هر گلویی راه بر فریاد بسته
چشم جهان - ماه -
تا جاودان بیدار می ماند
من باز میگشتم شکسته !

[*FATIMA*]

بیا ، ز سنگ بپرسیم !
درون آینه ها در پی چه می گردی ؟
بیا ز سنگ بپرسیم
که از حکایت فرجام ما چه می داند
بیا ز سنگ بپرسیم ،
زان که غیر از سنگ
کسی حکایت فرجام را نمی داند !
همیشه از مه نزدیکتر به ما سنگ است !
نگاه کن ،
نگاه ها همه سنگ است و قلب ها همه سنگ
چه سنگ بارانی ! گیرم گریختی همه عمر ،
کجا پناه بری ؟
خانه خدا سنگ است !
به قصه های غریبانه ام ببخشایید !
که من - که سنگ صبورم -
نه سنگم و نه صبور!
دلی که میشود از غصه تنگ ، می ترکد
چه جای دل که درین خانه سنگ می ترکد !
در آن مقام ، که خون از گلوی نای چکد
عجب نباشد اگر بغض چنگ می ترکد
چنان درنگ به ما چیره شد ، که سنگ شدیم !
دلم ازین همه سنگ و درنگ می ترکد .
بیا ز سنگ بپرسیم
که از حکایت فرجام ما چه میداند
از آن که عاقبت کار جام با سنگ است !بیا ز سنگ بپرسیم
نه بی گمان ، همه در زیر سنگ می پوسیم
و نامی از ما بر روی سنگ می ماند ؟
درون آینه ها در پی چه می گردی ؟

[*FATIMA*]

غزلی شکسته ...
گل بود و می شکفت بر امواج آب ، ماه
می بود و مستی آور ،
مثل شراب ، ماه
شب های لاجوردی ،
بر پرنیان ابر
همراه لای لای خموش ستاره ها
می شد چراغ رهگذر دشت خواب ، ماه
روزی پرنده ای
با بال آهنین و نفس ای آتشین
برخاست از زمین
آورد بال های گران را به اهتزاز
چرخید بر فراز
پرواز کرد تا لب ایوان آفتاب
آمد به زیر سایه بال عقاب ، ماه
اینک ، زنی ست آنجا ،
عریان و اشکبار -
غارت شده ،
به بستر آشفته ،
شرمسار !
غمگین نشسته ،
خسته و خرد و خراب ، ماه
داوودی درشت سپید هزار پر
سر بر نمیکند ه سلام ستاره ها
برگرد خویش هاله ای از آه بسته است
تا روی خود نهان کند از آفتاب ، ماه
از قعر این غبار
من بانگ می زنم :
- کای شبچراغ مهر
ما با سیاهکاری شب ، خو نمی کنیم !
مسپارمان به ظلمت جاوید
هرگز زمین مباد ،
از دولت نگاه تو ، نومید
نوری به ما ببخش !
بر ما دوباره از سر رحمت ،
بتاب ! ماه

[*FATIMA*]

ساقی
کاش می دیدم ، چیست
آنچه از چشم تو تا عمق وجودم جاری ست !
آه ، وقتی که تو ، لبخند نگاهت را
می تابانی
بال مژگان بلندت را
می خوابانی
آه ، وقتی که تو چشمانت ،
آن جام لبالب از جاندارو را
سوی این تشنه جان سوخته ، می گردانی
موج موسیقی عشق
از دلم می گذرد
روح گلرنگ شراب
در تنم می گردد
دست ویرانگر شوق
پرپرم می کند ، ای غنچه رنگین ! پر پر !
من ، در آن لحظه ، که چشم تو به من می نگرد
برگ خشکیده ایمان را
در پنجه باد
رقص شیطانی خواهش را
در آتش سبز !
نور پنهانی بخشش را
در چشمه مهر
اهتزاز ابدیت را می بینم
بیش ازین ، سوی نگاهت ، نتوانم نگریست
اهتزاز ابدیت را
یارای تماشایم نیست
کاش میگفتی چیست
آنچه از چم تو ، تا عمق وجودم جاری ست

[*FATIMA*]

ابر
تا غم آویز افاق خاموش
ابرها سینه بر هم فشرده ،
خنده روشنی های خورشید
در دل تیرگی ها فسرده ،
ساز افسانه پرداز باران
بانگ زاری به افلاک برده
ناودان ناله سر داده غمناک !
روز ، در ابرها رو نهفته
کسی نمی گیرد از او سراغی
گر نگاهی ، دود سوی خورشید
کورسو می زند شبچراغی
ور صدایی به گوش آید از دور
هوی باد است و های کلاغی
چشم هر برگ از اشک لبریز
می برد باد تا سینه دشت ،
عطر خاطر نو از بهاران
می کشد کوه بر شانه خویش
بار افسانه روزگاران ،
من در این صبحگاه غم انگیز
دل سپرده به آهنگ باران
باغ ، چشم انتظار بهار است
دیرگاهی ست کاین ابر انبوه ،
از کران تا کران تار بسته ،
آسمان زلال از دم او
همچو آیینه زنگار بسته
عنکبوتی ست کز تار ظلمت ،
پیش خورشید ، دیوار بسته
صبح ، پژمرده تر از غروب است
تا بشویم ز دل ابر غم را
در سر من هوای شراب است
باده ام گر نه درمان درد است ؛
مستی ام گر نه داروی خواب است ؛
با دلم ، خنده جام ، گوید :
پشت این ابرها آفتاب است !
بادبان می کشد زورق صبح !

[*FATIMA*]

ناقوس نیلوفر
کودک زیبای زرین موی صبح
شیر می نوشد ز پستان سحر ،
تا نگین ماه را آرد به چنگ ،
می کشد از سینه گهواره سر
شعله رنگین کمان آفتاب
در غبار ابرها افتاده است
کودک بازی پرست زندگی
دل بدین رویای رنگین داده است
باغ را ، غوغای گنجشکان مست
نرم نرمک ، برمی انگیزد ز خواب
تاک ، مست از باده باران شب ،
می سپارد تن به دست آفتاب
کودک همسایه ، خندان روی بام ؛
دختران لاله ، خندان روی دشت ؛
جوجکان کبک خندان روی کوه ؛
کودک من : لخته ای خون روی تشت !
باد ، عطر غم پراکند و گذشت ،
مرغ ، بوی خون شنید و پر گرفت ،
آسمان و کوه و باغ و دشت را ،
نعره ناقوس نیلوفر گرفت !
روح من ، از درد ، چون ابر بهار ،
عقده های اشک حسرت باز کرد
روح او ، چون آرزوهای محال ،
روی بال ابرها پرواز کرد

[*FATIMA*]

لال
ز تحسینم ، خدا را ، لب فروبند !
نه شعر است این ، بسوزان دفترم را
مرا شاعر چه می پنداری - ای دوست ؟ -
بسوزان این دل خوش باورم را
سخن تلخ است ، اما گوش می دار
که در گفتار من رازی نهفته ست
نه تنها بعد ازین شعری نگویند ،
کسی هم پیش ازین شعری نگفته ست !
مرا دیوانه می خوانی ؟ دریغا ؛
ولی من بر سر گفتار خویشم ،
فریب است این سخن سازی ، فریب است !
که من خود شرمسار کار خویشم
مگر احساس گنجد در کلامی ؟
مگر الهام جوشد با سرودی ؟
مگر دریا نشیند در سبویی ؟
مگر پندار گیرد تارو پودی ؟
چه شوق است این ، چه عشق است این ، چه شعر است ؟
که جان اجساس کرد ، اما زبان گفت !
چه حال است این ، که در شعری توان خواند ؟
چه درد است این ، که در بیتی توان گفت ؟
اگر احساس می گنجید در شعر ،
بجز خاکستر از دفتر نمی ماند !
وگر الهام می جوشد با حرف ،
زبان ، از ناتوانی درنمی ماند !
شبی ، همراه این اندوه جانکاه ،
مرا با شوخ چشمی گفتگو بود
نه چون من ، های و هوی شاعری داشت
ولی ، شعر مجسم : چشم او بود !
به هر لبخند ، یک " حافظ " غزل داشت
به هر گفتار ، یک "سعدی " سخن بود
من از آن شب خموشی پیشه کردم
که شعر او ، خدای شعر من بود !
ز تحسینم خدا را ، لب فرو بند
نه شعر است این بسوزان دفترم را
مرا شاعر چه میپنداری - ای دوست ؟ -
بسوزان ، این دل خوش باورم را

[*FATIMA*]

ستاره کور
ناتوان ، گذشته ام ز کوچه ها ،
نیمه جان رسیده ام به نیمه راه ،
چون کلاغ خسته ای - در این غروب -
می برم به آشیان خود پناه !
در گریز ، ازین زمان بی گذشت ،
در فغان ، ازین ملال بی زوال ،
رانده از بهشت عشق و آرزو ،
مانده ام همه غم و همه خیال
سرنهاده چون اسیر خسته جان ،
در کمند روزگار بدسرشت
رو نهفته چون ستارگان کور ،
در غبار کهکشان سرنوشت
می روم ز دیده ها نهان شوم
می روم که گریه در نهان کنم
یا مرا جدایی تو می کشد
یا تو را دوباره مهربان کنم
این زمان ، نشسته بی تو ، با خدا ،
آن که با تو بود و با خدا نبود
می کند هوای گریه های تلخ ،
آن که خنده از لبش جدا نبود
بی تو ، من کجا روم ؟ کجا روم ؟
هستی من از تو مانده یادگار ،
من به پای خود به دامت آمدم ،
من مگر ز دست خود کنم فرار !
تا لبم ، دگر نفس نمی رسد ،
ناله ام به گوش کس نمی رسد ،
می رسی به کام دل که بشنوی :
ناله ای ازین قفس نمی رسد ... !