کوچه خلوت و ساکت بود.ترس و وحشت داشت جونمو میخورد،ازصبح که بیدارشدم استرس و دلشوره عجیب و بی سابقه ای روی دلم نشسته بود که اروم نمیشد،کلید انداختم و در خانه رو بازکردم.خانه برهم ریخته بود...خونه با نور کمی که از اتاق بابا میومد روشن شده بود........چرا اینجا اینجوریه؟؟؟؟ صبح که اینجوری نبود!!!!!.........سکوت خونه بیشتر ترس رو بهم تزریق میکرد .....آروم و با ترس و لرز قدم برداشتم ....اینقدر هول بودم که هر چی دنبال کلیدبرق میگشتم لامپو روشن کنم پیداش نمیکردم....اه پس این لعنتی کجاست؟...اها پیدا شد ....یا حضرت عباس اینجا چرا اینجوریه؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
به خودم اومدم و دویدم تو اتاق بابا اما کسی اونجا نبود .... دیگه نتونستم طاقت بیارم بابا رو صدا کردم.دیشب سر موضوعی با پدرم بحث کرده بودم و به او گفته بودم شرم می کنم که پدری مثل شما دارن در دلم میگفتم نکنه پدر سکته کرده .... اگر چنین اتفاقی افتاده باشدخودم رو نمی بخشیدم کسی خانه نبود وحشت تنهایی استرس من را 1000برابر کرده بود ناگهان تلفن به صدادر آمد مادرم بود گفت هر چه سریع تر خودتو به بیمارستان...... برسون من رفتم اما چی شده بود حال پدرم بد بود مادر می گفت دکتر ها از او قطع امید کردند با این که نمی دانستم چه اتفاقی برای پدرم افتاده اما عرق سرد روی پیشانیم نشست به دیوار تکیه دادم و بعد از حال رفتم صدایی آرام بالا سر من می گفت ...... بیدار شو عزیزم بیدار شو وقتی لای چشمانم را آرام باز کردم پدرم را بالای سرم دیدم که می گفت بچه جون پانمیشی صبحانتو بخوری باورم نمی شد همش خواب بود دست و صورتم رو آب زدم در اون لحظه احساس می کردم تمام شادی دنیا جمع شده تو دلم سر میز صبحانه رفتم و دستان پدرم را بوسیدم و از او عذر خواهی کردم او گفت من از دست تو ناراحت نیستم عزیزم ..بابا
علاقه مندی ها (Bookmarks)