salam chera hamash darand karbaran da al va ina minevisand . man negah kardam har kasi chizi neveshte khei li fa al boode chera kari nemikonid ta karbarane gheire da al ham benevisand?
نمایش نسخه قابل چاپ
salam chera hamash darand karbaran da al va ina minevisand . man negah kardam har kasi chizi neveshte khei li fa al boode chera kari nemikonid ta karbarane gheire da al ham benevisand?
دوست عزيز لطفا طبق قوانين سايت فارسي بنويسيد ..نقل قول:
نوشته اصلی توسط عماد آرزومند
در مورد انتقادتون خوب كسي رو نميشه كه مجبور كرد كه اينجا پست بده منتها فرصت برابر و براي همه هست نگفتيم عده خاصي ميتونند پست بدند گفتيم هر كسي ميتونه تو اين بحث شركت كنه .. اين بسته به توانايي و علاقه مندي افراد هستش ..
نقل قول:
نوشته اصلی توسط hossien
كيبورد مجازي ساخته شده .. در مورد مونتيور هم همينطور منتها صحفه زير ديوار نيست بلكه صحفه الكترونيكي كه توسط يه كابل ارتباط به سيستم وصل ميشه .. در مورد كيبورد مجازي بگم كه صحفه كيبور پي سي رو در فاصله نزديك به مانيتور ايجاد ميكرد چيزي كه خودم از تصاوير فهميدم اين بود كه از برگشت و انعكاس نور روي سطح صاف استفاده كردند همه تصاوير شامل كيبور رنگي بر روي سطح شفاف بود بنابراين رنگ و برگشت نور تو اين فناوري نقش اساسي داره ..سنسورهاي هست كه قابليت تشخيص و تجزيه رنگ رو داره به كمك عدسي و منشور كه تو اسكنر هم استفاده ميشه بنابراين مهم اينكه نور منعكس شده رو تجزيه و تحليل كنيم .. كيبور مجازي عبارت ست از يه سري رنگهاي خاص كه تحت زاويه خاص به يه سطح صاف تابيده ميشه .. البته بحث تجزيه و تحليل انعكاس نور و مهمتر از همه خطاهاي خيلي زيادي كه پيش مياد رو نبايد ناديده گرفت و اين ابهام براي خود من اين بود كه ايا اين مسئله رو حل كردند اگر اره به چه صورت ؟ در مورد مانيتور ايده خيلي جالبيه و البته خيلي ساده تر از كيبورد مجازيه .. اينكه تصاوير برروي ديوار نمايش بديم همين الان هم ميتونيم با وصل كابل كيس به ويئو پروژكشن اينكارو انجام بديم .. مسئله كوچيك كردن تجهيزات الكترونيكي و عدسيها با كمك فناوري نانو الان امكان پذير هست البته اينكه بتونيم در حد يه خودكار اينكارو بكنيم خوب نياز به فناوري بالايي داره .. مسئله كوچيك كردن متعلقات شامل حافظه سي پي يو و.. هر روز با فناوري نانو داره به سمت جلو ميره .. يه مشكل كه در سرعتهاي بالا و حجم پايين پيش مياد اينكه در رد و بدل كردن اطلاعات از سي سي پي يو به حافظه هيا جانبي اينقد سرعت و فركانس بالاست كه الكترونها تحت تاثير ميدان مغناطيسي بالايي كه از رفت امد الكترونها در مدار ايجاد ميشه اطلاعات پرش ميكنند و در داده ها خطا ايجاد ميشه بنابراين از تركيب سي پي يو ها استفاده كردند ..
اما يه سيستم جال كه خودم از نزديك تو نمايشگاه فناوري يكي زا شركتهيا اونوري ديدم تخته تدريس و به اصطلاح تخته سياه ديجيتالي بود كه شامل يك صحفه ال سي دي يا oled بود كه با نور پروژكشن و لمس اثر انگشت كاربر كار ميكرد در سايز هاي تا 64 اينچ و ميتونست با اينترنت و حافظه اي با حجم اطلاعات بالا قدرت دسترسي با ارشيو تدريس گذشته و .. كه البته در واقع كيس فرماندهي اين مانيتور رو يك cpu 4 گيگ ساپورت ميكرد كه قدرت مانور استاد رو بالا ميبرد .. اين در حاليكه در بعضي از شهرتانها و بهتر بگيم اغلب هنوز هم همون گچ و تخته سياه و تخته پاك كن كار ميكنه و همون تدريس مكتبي
خیلی خوب میشد اگر دستگاهی بود که با اون می تونستی نظرت رو به دیگران تحمیل کنی.
درست هست این طوری انسان به بعضی از اهداف خودش می رسه ولی به این موضوع فکر کردین که دیگه سنگی رو سنگ دیگه بند نمی شد و جهان بی نظم و ثبات میشد.نقل قول:
نوشته اصلی توسط عماد آرزومند
نظر شما در این مورد چی هست؟
{happy}با سلام خدمت همگیhttp://njavan.com/forum/imagehosting...af7fa4e2ea.jpg
گفتم توی این تاپیک طرح من هم باشه ایرادی نداره .
طرح من یه دستگاه مکانیکی هست که کارش تولید انرژی الکتریسیته بدون استفاده از سوخت و انرژی اولیه یا ثانویه است .
حتما الان فکر کردین که امکان نداره اما ارزشش رو داره مطالب پایین هم یه نگاهی بندازید و یه کمی راجع بهش فکر کنید اگر نظری هم داشتید خوشحال می شم بگید و لطفا مطالبش اگه توی سایت می گذارید به این ایمیل هم بفرستید (از قبل ممنونم)
این طرح از چند محفظه ی متحرک تشکیل شده که داخل محفظه ها یک مایع که فعلا مد نظر ما آب هست وجود داره این آب توسط مکانیزم دستگاه که به کمک فشار هوا وزن پیستون متصل به محفظه و قطعات و سایر اجزا یک چرخه ی دائمی تشکیل می ده که در آن انرژی جنبشی اب به کمک یک توربین که در مسیر آب تعبیه شده به انرژی الکتریسیته تبدیل میشه اگه فکر می کنید که خوب در این دستگاه از انرژی پتانسیل استفاده می یا اصطکاک های موجود سبب متوقف شدن عملکرد دستگاه می شه باید بگم که اشتباه می کنید چون این مکانیزم به صورت چرخه طراحی شده و به صورت ایزوله با محیط بیرون هست و بعد از پایان هر چرخه اجزا در جای خودشون صابت می مانند پس انرژی هر قطعه برابر انرژی اولیه آن است و انرژی ای مصرف نشده حال اینکه انرژی الکتریسیته تولید شده و خوروجی و بازده این دستگاه رفته رفقته اضافی می شود و اصطکاک هم به مدد مکانیزم ویژه دستگاه عملا می تواند توسط ایجاد و استفاده از سایر برآیندهای نیرو جبران و خنثی شود. بدین ترتیب آرزوی دست نیافتنی بشر به کمک این طرح میسر شده و لازم این نکته رو هم متذکر بشم با اینکه این دستگاه به طور کامل ساخته نشده تک تک اجزای طرح از لحاظ تئریک بررسی شده و امتحانش رو پس داده و از لحاظ عملی تمام اجزا آزمایش شده و نتیجه ی مطلوب رو به دست داده حتی در جشنواره جوان خوارزمی برگزیده استانی شده ولی به علت نا تمام ماندن ساخت طرح در مرحله کشوری موفق نشده .
الان هم منتظر یه سرمایه گذار هستیم تا برای ساخت کامل دستگاه با ما همکاری کنه .
اینجا یک تصویر ساده و کلی از دستگاه رو براتون می گذارم و اگه اطلاعات بیشتری خواستید می تونید در بخش ایده های نخبگان ایرانی در همین سایت مراجعه کنید و یا با این شماره تلفن یا ایمیل تماس بگیرید .
8->با امید موفقیت همه ی شما عزیزان
ارادتمند شما {wave}
مانی صادقپور
09149361609
Mani_sadeghpour@yahoo.com
نظر خوبی هست اگر در نظرات مثبت استفاده بشه!{big hug}نقل قول:
نوشته اصلی توسط عماد آرزومند
اونوقت قیمت این دستگاه چند باید باشه؟:-?{rock on};){big green}:))
البته این دستگاه رو انسان ها به طور ظعیف در اختیار دارند . مثل طرز حرف زدن و...... . اما مسلما از این دستگاه نمی شه در اجتماع استفاده کرد.
انگار نظرات ته کشید؟!
نه اين طور نيست . چون به نظر من اگر چيزي كه به درد جامعه و بشر نخوره چرا طراحي بشه كه به خودمان صدمه بزنه و با توجه به اينكه خودتان گفتيد خوب نيست من هم چيزي عنوان نكردمنقل قول:
نوشته اصلی توسط عماد آرزومند
فك كنم اين نظر شما از فيزيك و ماده خارج بشه و بايد بريم سراغ متافيزيك بريم البته ما بايد با قسمتي ا ز مغز ارتباط پيدا كنيم كه بتونيم به شخص بگيم كه چيكار كنه .. د رمورد انسان نميدونم ايا اين اتفاق افتاده يا نه .. اما در نمايشگاه اختراعات سوني يه اختراع خيلي جالب رو ديدم كه اونم تعبيه يك ميركرو چيپ در مغز سوسك بود براي فهميدن اين نكته كه ايا شخص زنده اي زير اوار هاي سنگين وجود داره يا نه و با اين ميكرو چيپ هم از پيرامون محيطي كه سوسك ميرفت ميتونستن گزارش ارسال كنه و هم توسط خود سوسك اين نكته مشخص بشه كه طرف زنده است يا نه .. يعني سيگنالي توسط چيپ به مغز سوسك ارسال ميشد كه يه عمليات خاص رو انجام بده ..نقل قول:
نوشته اصلی توسط عماد آرزومند
من تونستم 1 دستگاهی رو طراحی کنم که بوسیله اون میشه از نیروی گرانشی زمین برق تولید کرد
با اینکه سایز کوچکترشو ساخته بودم و کار میکرد ولی هیچ پژوهشکده ای ازش سر در نیاوردن
آخرشم گفتن که غیر ممکنه و غیره
ازتون میخوام 1 جایی برام معرفی کنین که به اونجا مراجعه کنم و 1 جواب درست و حسابی بگیرم
نیروگاه گرانشی تولید برق
شما می تونید به سایت صندوق حمايت از پژوهشگران کشور ریاست جمهوری مراجعه کرده و بعد از ثبت نام می توانید طرح های خود را ارسال کنید بعد از برسی به شما اطلاع داده و با شما مکاتبه می کنند و هدف این سایت استفاده از تمام پژوهشگران ، نخبه ها ، طراحان و همه کسانی هست که کارهای تحقیقاتی انجام می دن. واقعا رسیدگی می کنند مطمئن باشید.آدرس سایت http://www.insf.org/Index.php هست.نقل قول:
نوشته اصلی توسط palangi110
در صورتی که اطلاعات بیشتری خواستید `پست ارسال كنيد.
در ضمن يك پ‍زوهشكده مواد و انرزي هم هست آيا به اينجا سر زديد يا نه تا اونجايي كه من مي دونم از اين طرح ها پشتيباني مي كنند.
آیا تا به حال دستگاهی با بازده 100 در صد ساخته شده؟
فک نکنم من تا به حال ندیدم اما دستگاه هايي ساخته شده كه 99/9 بازده داشته باشه ولي هنوز نتونستند چنين دستگاهي بسازند اگر كسي از دوستان اطلاعات بيشتري داره بيان كنه تا همه استفاده كنند لطفا.نقل قول:
نوشته اصلی توسط عماد آرزومند
چند سال پیش دانشمندان کشف کردن که میتونیم فلزو به کمک نور حرکت داد آیا نمیشه از این فناوری برای ارسال شاتل هایی با سرعت زیاد به فضا استفاده کرد؟
ممكن هست كمي بيشتر توضيح بدين لطفا.نقل قول:
نوشته اصلی توسط خانومی
البته چند راه براي رفتن به فضا با فناوري نانو و ديگر فناوري ها ارائه شده است.
سلام
اين يك روش براي دستيابي سريع و آسان به فضاست.
سفر به فضا، با آسانسور
فناوری - روزگاری، سفر به فضا با آسانسور، رویای نویسندگان علمی-تخیلی بود؛ اما حالا این رویا موضوع تحقیقات فضایی شده است
ایده آسانسورهای فضایی از زمانی که آرتور سی.کلارک برای اولین بار آن را مطرح کرد، فقط در داستان‌های علمی- تخیلی استفاده شده؛ ولی اکنون گروهی از دانشمندان انگلیسی موفق شده‌اند اولین گام را به سوی چیزی بردارند که می‌تواند پلکانی پیشرفته به سوی بهشت باشد.
یک گروه پژوهشی در دانشگاه کمبریج برای رسیدن به جایزه چهار میلیون دلاری پژوهشی ناسا، محکم‌ترین ریسمان جهان را اختراع کرده اشت؛ رشته‌ای استوانه‌ای‌شکل از کربن که انعطاف‌پذیری و وزن اندک را با استحکام و کشش بسیار زیاد ترکیب کرده و قابلیت کشیده‌شدن در فواصل طولانی را نیز دارد. دانشمندان علوم فضایی با استقبال از این ابتکار، امیدوارند با استفاده از این فناوری پیشرفته بتوان طنابی به طول صدها کیلومتر بین زمین و آسمان کشید و با کمک آن، آسانسوری فضایی ساخت تا فضانوردان سوار بر آن به فضا بروند.
کارشناسان پیش‌بینی می‌کنند این ایده می‌تواند سفرهای فضایی را با انقلابی بزرگ روبرو کند. هر چند هنوز هیچ چیز معلوم نیست، ولی نکته ظریفی در دل فناوری جدید وجود دارد که در صورت عملی شدن، خیلی چیزها را تغییر خواهد داد. آسانسور فضایی، سفرهای فضایی بالقوه نامحدود و ارزانی را نوید می‌دهد و اگر چنین شود، هر سفری ممکن خواهد بود، از گردشگری فضایی گرفته تا سفرهای اکتشافی جاه‌طلبانه به مریخ!
از سوی دیگر، ناسا برای هر بار برخاستن شاتل‌ها از زمین حدود 450 میلیون دلار هزینه می‌کند که به آن، باید آلودگی حاصل از مصرف 900 تن سوخت شاتل را نیز افزود. بنابراین سرمایه‌گذاری روی آسانسورهای فضایی کاملا اقتصادی خواهد بود.
آژانس هوانوردی و فضانوردی آمریکا، ناسا، هم‌اکنون با سیاه‌چاله‌ای در موازنه اقتصادی‌اش روبرو است. ناسا نمی‌تواند تا زمان بازنشستگی شاتل‌ها در سال 2010، آنها را تعویض کند؛ از سوی دیگر در خوش‌بینانه‌ترین حالت برای اولین پرواز نسل جدید سفینه‌های فضایی باید تا سال 2014 صبر کند. بنابراین 4 سال از شبکه اختصاصی حمل‌ونقل فضایی خود بی‌بهره خواهد ماند.
از این رو ناسا با شرکت‌های خصوصی نظیر SpaceX برای انجام ماموریت‌های حمل‌ونقل فضایی به ایستگاه بین‌المللی و بالعکس، قرارداد بسته است. اسپیس‌ایکس توسط الون ماسک هدایت میشود. وی از افراد پیشرو در عرصه اینترنت بود که اکنون به فضا علاقمند شده است.
گروه تحقیقاتی دانشگاه کمبریج به سرپرستی آلن ویندل، استاد علم مواد دانشگاه کمبریج، هر روز یک گرم از این ماده جدید را تولید می‌کنند که با فناوری بالای به کار رفته در ساخت آن، برای ساخت نخی به طول 29 کیلومتر کافی است. دکتر ویندل می‌گوید: «یک نفر از ناسا تلفنی از ما درخواست کرد که 230هزار کیلومتر از این ماده را بسازیم، ولی تفاوت زیادی بین تولید آزمایشگاهی و تولید در مقیاس صنعتی وجود دارد.»
طرفداران آسانسور فضایی می‌گویند که این آسانسور خواهد توانست محموله خود را تا ارتفاع 35هزار کیلومتری بالا ببرد و هزینه آن نیز تنها 940 دلار به ازای هر کیلوگرم محموله خواهد بود، در حالی‌که هزینه بار مشابه برای فضاپیماهای کنونی معادل 4500 دلار است.
با این هزینه، ساخت یک هتل در مدار زمین و سفر گردش‌گران به آن امکانپذیر خواهد شد. این هزینه اندک همچنین به معنی سفر بسیار ارزان‌تر به ماه و سیارات دیگر خواهد بود، چراکه درصد بسیار بالایی از انرژی مصرفی فضاپیما برای خروج از جاذبه زمین مصرف میشود.
ایده ساخت یک بالابر تا فضا اولین بار در سال 1895 توسط کنستانتین زیولکوفسکی مطرح شد، دانشمندی روس که تحت تاثیر برج ایفل به فکر بالابرهای فضایی افتاد. در اواخر دهه هفتاد، آرتور سی.کلارک در رمان خود به نام سرچشمه‌های بهشت از این ایده استفاده کرد و شالوده رمان خود را بر مبنای آن قرار داد. وی، این سوال را مطرح کرد که: «اگر قوانین مکانیک سماوی این را ممکن می‌سازند که یک جسم در آسمان نسبت به زمین ثابت باقی بماند، آن‌گاه آیا امکان ندارد که طنابی را از آسمان به سطح زمین انداخت و یک سیستم آسانسوری که زمین را به آسمان وصل می‌کند، به راه انداخت؟»
در آن زمان تنها پاسخ برای این سوال «نه» بود و خود کلارک نیز اذعان داشت که برای سالیان متمادی این فکر با خنده و استهزا روبرو خواهد شد، ولی در دهه گذشته این فکر از حاشیه مجامع علمی به متن آمد و تا به امروز به طور جدی دنبال شده است.
امروز، اغلب کارشناسان باور دارند که میتوان کابلی را به یک ایستگاه فضایی در ارتفاع 35600 کیلومتری زمین متصل کرد. این ارتفاع همان مدار زمین‌ثابت است که فضاپیماها می‌توانند هر 23 ساعت و 56 دقیقه و 4 ثانیه، یک بار به دور زمین بگردند و نسبت به زمین ثابت بمانند. کابل 64هزار کیلومتر دیگر امتداد می‌یابد تا به وزنه تعادلی وصل شود و پایداری کل سیستم برقرار بماند. یک بالابر به کابل وصل میشود و از آن برای بالا و پایین رفتن در جو کمک می‌گیرد، مانند یک قطار در یک ریل آسمانی.
البته ایده آسانسورهای فضایی هنوز در محدوده داستان‌های علمی- تخیلی باقی مانده و کسی انتظار ندارد که دست‌کم تا یک دهه دیگر به واقعیت بپیوندد. ولی مفهوم آن در حال گسترش است و روزبه‌روز علاقمندان بیشتری می‌یابد، به‌طوری‌که سال گذشته کنسرسیوم آسانسور فضایی شکل گرفت. این کنسرسیوم یک گروه مستقل است که برای رشد و توسعه ایده آسانسورهای فضایی به وجود آمده است.
ناسا نیز در راستای برنامه مسابقات صد سالگی خود، جایزه‌ای 5 میلیون دلاری را با اعتبار 5 ساله به نام مسابقه 2010 برای کار روی آسانسور فضایی تعیین کرده است. تیم‌های شرکت‌کننده در این مسابقه باید بتوانند یک نمونه کوچک‌مقیاس از آسانسور خود را بسازند که بتواند فاصله‌ای به طول یک کیلومتر را عمودی و با حداقل سرعت متوسط 2 متر بر ثانیه بپیماید. بهترین نتیجه‌ای که تاکنون بدست آمده، رسیدن به ارتفاع 100 متری با سرعت 1.8 متر بر ثانیه بوده است. مرحله بعدی مسابقه در اردیبهشت‌ماه برگزار میشود.
بن شف؛ مدیرعامل بنیاد اسپیس‌وارد که همکار ناسا در این پروژه است، می‌گوید: «ما درباره چیزی صحبت می‌کنیم که به کلی با مفهوم سنتی و متعارف سفرهای فضایی متفاوت است. دیگر درباره 3 فضانورد در یک ماموریت فضایی صحبت نمی‌کنیم، درباره صدها تن بار در هر روز صحبت می‌کنیم که به مدار زمین منتقل می‌شوند. من اغلب می‌گویم که ما نباید در این مورد با ناسا وارد معامله می‌شدیم، باید با اداره راه‌وترابری ایالات متحده معامله می‌کردیم.»
شف اهداف بلندمدت بزرگی در زهن دارد: « این کار با حمل‌ونقل تدارکات آغاز میشود، ولی خیلی از مشکلات جهان به خاطر انفجار جمعیت است و هر روز نیز بر جمعیت زمین اضافه میشود، در نتیجه ما می‌توانیم از این آسانسور به عنوان راهی برای انتقال زندگی بشر از سطح زمین به کل فضا استفاده کنیم.»
با توجه به طول کابل و فشاری که در اثر وزن خود کابل به بست‌های انتهای آن در ایستگاه فضایی وارد میشود، لازم است که قطر کابل با کاهش ارتفاع و نزدیک‌تر شدن به سطح زمین، کمتر شود و حالت مخروطی به خود بگیرد. یک کابل معمولی که ضخامتش در سطح زمین به اندازه یک رشته پهن است، در ارتفاع 36هزار کیلومتری باید قطری به اندازه خود زمین داشته باشد! این همان مشکلی است که پژوهشگران دانشگاه کمبریج درصدد حل آن بر آمده‌اند و می‌پندارند که توانسته‌اند به این مهم نایل شوند.
کشف نانولوله‌های کربنی در دهه نود به این معناست که بشر برای اولین بار می‌تواند ماده‌ای بسازد که هم قوی و هم سبک است. نانولوله کربنی، ترکیبی استوانه‌ای از اتم‌های کربن است، ولی مشکل استفاده از آنها این است که وقتی رشته‌های طولانی از آنها درست شود، بیش از اندازه شکننده می‌شوند. پژوهشگران دانشگاه کمبریج راهی یافته‌اند که با آن میتوان نانولوله‌های جدا از هم را در یک ساختار تارگونه در هم تنید و آنها را به رشته‌های محکم‌تر و طولانی‌تری تبدیل کرد.
ویندل در این باره می‌گوید: «نکته کلیدی این روش، آن است که این فرایند، کربن را به دود تبدیل می‌کند؛ ولی چون اجزای این دود نانولوله‌های بلند باریک هستند، به هم گیر می‌کنند و در هم تنیده می‌شوند. کاری که ما عملا انجام می‌دهیم، این است که دود انعطاف‌پذیر و الاستیک درست می‌کنیم که بعدا می‌توانیم آن‌را به رشته تبدیل کنیم.»
وی همچنین اشاره می‌کند که این روش، قابلیت‌های زیادی دارد و غیر ممکن‌های زیادی را ممکن می‌سازد که خیلی از آنها زمینی‌تر و ملموس‌تر از آسانسور فضایی هستند؛ و می‌توانند در هر زمینه‌ای، از جلیقه ضدگلوله گرفته تا صنایع خودروسازی، به کار گرفته شوند. ولی این احتمال که میتوان از این ایده در ساخت آسانسور فضایی استفاده کرد، بیش از هر چیز دیگری او را به وجد می‌آورد و می‌گوید: «این ایده‌ای چشمگیر است و شما باید اهداف بزرگی داشته باشید. البته ساختن موادی که به اندازه کافی برای چنین منظوری محکم باشند، بین 5 تا ده سال زمان می‌برد».
خلاصه پژوهش‌های این گروه، ماه گذشته در کنفرانسی در لوکزامبورگ ارایه شد. در این کنفرانس، صدها نفر از پژوهشگران ناسا و همکارانشان در آژانس فضایی اروپا گرد هم آمده بودند. جان وینتر از سازمان ترتیب‌دهنده کنفرانس، موسوم به یورواسپیس‌وارد، می‌گوید که این پیشرفت‌ها ثابت می‌کند فکر کشیدن یک کابل یا کمند از زمین به آسمان به‌طوری‌که یک وسیله نقلیه بتواند با کمک آن این مسیر را بپیماید؛ بیشتر از آن‌چه در گذشته فکر میشد، به واقعیت نزدیک است.
وینتر می‌گوید: «بزرگترین مشکل، همیشه یافتن ماده‌ای بود که برای اینکه هزاران کیلومتر در فضا کشیده شود؛ هم به اندازه کافی محکم و هم به اندازه کافی سبک باشد. چنین چیزی دست‌کم تا ده سال آینده رنگ واقعیت به خود نمی‌بیند، ولی حداقل اکنون دیگر از نظر نظری امکانپذیر شده است. پیشرفت در مواد سازنده این کابل بسیار هیجان برانگیز است.»
تایمز آنلاین؛ 18 ژانویه- ترجمه: مجید جویا
اين هم فايل پاورپونيت از ساخت و آشنايي بيشتر با آسانسور هاي فضايي.
منبع:باشگاه نانو
اين هم سايت در مورد آسانسور فضايي كه خودتان بيشتر مطالعه كنيد
http://www.spaceward.org/elevator2010
سلام دوست عزیزمنقل قول:
نوشته اصلی توسط عماد آرزومند
اتفاقا این چیزی که شما میگی ساخته شده... دانشمندان آمریکایی کشف کردند که امواج رادیویی با فرکانس حدود 7 هرتز.... یا همین حدودا باعث ترشح هورمونهایی در مغز میشه که میتونه رفتار انسانو تغییر بده.
همینطور فشار خون رو میشه با این امواج تغییر داد و یه جورایی زمینه رو برای القا افکار کاملا آماده کرد.
نمونه هاش هم در جنگ خلیج فارس بوده که باعث تسلیم شدن ناگهانی چندین نیروی عراقی بدون دلیل بوده.
الان هم پروژه عظیمی به نام هارپ دارن که بتونن با استفاده از لایه های جو امواج رو منتقل کنند.... البته این پروژه هارپ خیلی کارهای باور نکردنی میتونه انجام بده که اگه دوست داشتین میتونیم درموردش صحبت کنیم.
ممنون اگر امكان داره توضيح بدين.نقل قول:
نوشته اصلی توسط chamran
سلام من همیشه به این فکر میکردم که ما می تونیم یه شاتل فضایی بسازیم که با سرعت نور حرکت کنه همان طور که میدونید نور میتونه فلزاتو حرکت بده و چون در خلاء فلز حالت بی وزنی پیدا میکنه پس با ازمایشی که ما در زمین روی نور وفلز انجام میدیم فرق میکنه مگر اینکه شرایط خلاء رو تا حدودی مهیا کنیم
این مهشین میتونه ما رو از نقاط دور کهکشانی اگاه کنه اما در مورد اینکه ایا انسانی میتونه با چنین ماشینی سفر کنه باید بگم باید عایقی وجود داشته باشه که جلوی از هم پاشیدگی سیستم انسانی رو بر اثر سرعت زیاد بگیره یعنی حالت تعادلی رو برای انسان ایجاد کنه من فکر میکنم برای این کار می تونیم از دو فلز که قسمت هایی از اونها که بارهای هم نام دارن استفاده کنیم که سرعت رو برای داخل شاتل خنثی کنه
به نظر شما چجو ری می شه سرعت این شاتل رو به سرعت نور رساند؟
در این صورت باید به فکر شاتل بدون انسان باشیم
چون تکنولوژی در اون حد نیست که
انسان با سرعت نور حرکت کنه و منفجر نشه..........
البته در حال حاضر چنين امكاني نيست.
خوب بحث جالبي شد ..چطوري ميشه در درجه اول به سرعت نور نزديك شد يعني اول چطوري ميتونيم اين شتاب رو ايجاد كنيم و دوم اينكه از چه بدنه و ماده اي استفاده كنيم كه قدرت تحمل حرارتي و فشاري كه بر اثر اصطكاك و فشار هوا ايجاد ميشه رو داشته باشه .. اگه ريز بررسي كينم بايد از عامل هاي موثر درسوال رو بررسي كنيم.. كم كردن اصطكاك و دوم بالا بردن قدرت تحمل ماده .. وقتي روند ساخت سفينه هاي فضايي رو ميخوندم به تجربه هاي ساخت بدنهاي سبك و مقاوم دقت كردم و تا الان پيشرفتهاي زيادي بدست اومده از بدنه هاي با تركيبات سيلكوني الياژهايي كه ميتونن خيلي سبك و فوق العاده مقاوم باشند .. .. چيزي كه به نظر خودم اومد اين بود كه ايا ميشه بدنه از لايه هاي مختلف ساخت .. از لايه بيروني فلزي مقاوم به گرما و فشار .. لايه بعدي لايه گازي كه عايق گرما و يا قدرت جذب گرما به صورت تدريجي و انتقال به قسمت خاص رو داشته باشه و سپس لايه مقاوه به حرارت و دوباره لايه گازي كه داخلي ترين بدنه رو از بيروني ترين لايه ايزوله كنه ...
1 سوال : طبق نظریه هر جسمی که به سرعت نور برسه جرم بینهایت پیدا می کنه اما نور یکی از حالاتش حالت ذره ای است پس در نتیجه باید فوتون ها به جرم بینهاهت برسند
چرا کسی جواب نمی ده؟
نقل قول:
نوشته اصلی توسط عماد آرزومند
نظریه نسبیت خاص
نسبیت خاص یکی از نظریاتی است که انیشتین مطرح کرده و شامل سه پدیده در سرعت های بالا است .
* انقباض لورنتزی که کاهش طول جسم در مسیر حرکت است
* اتساع زمان که کند شدن زمان است
* افزایش جرم .
نسبیت خاص بطور خلاصه تنها نظریه ایست که در سرعتهای بالا ( در شرایطی که سرعت در خلال حرکت تغییر نکند--سرعت ثابت ( میتوان به اعداد و محاسباتش اعتماد کرد. جهان ما جوریست که در سرعتهای بالا از قوانین عجیبی پیروی می کند که در زندگی ما قابل دیدن نیستند. مثلا وقتی جسمی با سرعت نزدیک سرعت نور حرکت کند زمان برای او بسیار کند می گذرد. و همچنین ابعاد این جسم کوچک تر میشود. جرم جسمی که با سرعت بسیار زیاد حرکت می کند دیگر ثابت نیست بلکه ازدیاد پیدا می کند. اگر جسمی با سرعت نور حرکت کند، زمان برایش متوقف می شود، طولش به صفر میرسد و جرمش بینهایت میشود.
و اما در مورد نور بايد به نظريه هاي مطرح در مورد نور و رفتار نور توجه كنيم و اينكه كدام نظريه رفتار نور رو توجيه ميكنه ..
ساختار نور :
در مورد ساختار و ماهیت نور به طور قطع نمی توان نظر داد . در این باره سه نظریه وجود دارد .
1-نظریه ذره ای بودن نور
2-نظریه موجی بودن نور 3
3-نظریه کوانتمی بودن نور
نظریه ذره ای نور : گاهی اوقات رفتار نور طوری است که به نظر از ذرات بسیار ریزی که فوتون نامیده می شوند تشکیل شده است و اینطور می توان گفت که پرتوهای نور شامل تعداد بسیار زیادی فوتون است اگر ساختار ذره ای نور را بپذیریم می توان نور تولید شده توسط منابع لیزرها و دیودهای لیزری را توجیه کرد .
نظریه موجی نور : گاهی اوقات رفتار نور به شکلی است که می توان نور را یک موج الکترو مغناطیسی با فرکانس زیاد و طول موج کوتاه فرض کرد و می توان گفت که امواج نوری از نوع مقطعی است یعنی حرکت موج عمود بر جهتی است که موج منتشر می شود . امواج الکترو مغناطیسی در خلاء با سرعت تقریباً m/s 3×10(8) حرکت می کنند و نور نیز تقریباً با همین سرعت در خلاء در حال حرکت است . وقتی نور از محیطی به محیط دیگر حرکت می کند فرکانس آن عوض نمی شود ولی سرعت آن تغییر می کند که در این حالت پدیده شکست نور بوجود می آید . برای اینکه بدانیم نور در تارهای نوری به چه شکل حرکت می کند و چه تغییراتی در نور بوجود می آید باید رفتار موجی نور را در نظر گرفت .
نظریه کوانتمی نور : نظریه موجی بودن نور به قدر کافی تمام پدیده های مربوط به انتقال نور را توجیه می کند اما در بررسی بعضی از رفتارهای نور که در برخی از حالت ها نظیر پاشیدگی و گسیل و جذب رخ می دهد تئوری های ذره ای و موجی جوابگو نیستند و به جای آنها تئوری کوانتمی نور می تواند پاسخگو باشد . تئوری کوانتومی نور بیان می کند که تشعشع نور حاوی ذرات بسیار ریزی است که خصوصیات موجی را نیز دارا است .
با سلام.
رسوندن ماده به سرعت نور و بیشتر از آن امکانپذیر نیست.
360ُ انتهای منهیست.
و بعد از اون همه چیز صفر میشه.
شاد و موفق باشید.@};-
به نظر من در حال حاضر این امکان برای بشر وجود ندارد ولی با پیشرفت در علم و فناوری های نوین این امکان به وجود می آید.
اگر کاری بکنیم که وقتی نور به جسم برسه و جسم نور رو جذب بکنه و نگذاره نور بازتاب کنه دیگرآن جسم مشاهده نمیشه یعنی نامریی میشه
اگر یک میدان واحدی در اطراف جسم ایجاد بکنیم که این میدان با قدرت زیادی در اطراف جسم در حرکت باشه میشه نور رو جذب کرد و از بازتاب آن جلوگیری کرد
پس در نتیجه سیاه چاله ها نباید دیده بشند؟
با سلام.
سوال؟
سیاره زحل رو که همه ی دوستان دیدن:
http://www.irstudy.com/ht1/uploaddir/12466342789560.jpg
به حلقه ی دور آن توجه کنید.
ما میخوایم یه پل به شکل حلقه ی دور زحل برای سیاره ی زمین بسازیم!
که بشه از روی اون پیاده در مسیر مستقیم دور کره زمین قدم بزنیم!
اگر ما این پل را ساختیم؟ و دور زمین قرار دادیم؟
و ستون های آن را یکباره برداریم. چه اتفاقی میوفته؟
این سوال چند روز هست که ذهن من رو درگیر کرده.
و تا این ساعت جوابی براش پیدا نکردم!
پیشاپیش از همفکری شما دوستان تشکر میکنم.
شاد و موفق باشید @};-
اول در مورد سياه چاله ها همونطور كه اشاره شده سياه چاله ها به دليل ميدان گرانش قوي ميتونند نور رو جذب كنند به عبارتي نور كه به سمت اون تابيده ميشه برگشتي نخواهد داشت .
در مورد سوال دوست مون .. خوب چند تا سوال مطرح هستش و اونم اينكه چرا به دور زمين پل بزنيم ؟ اصلا اين امكان در چه ارتفاعي با توجه به قوانين گرانش نيوتن و مكانيك امكان داره .. در ثاني فرض كنيم كه اين پل رو در ارتفاع خاصي طبق قوانين مكانيك تونستيم ايجاد كنيم .. مسلما براي اينكه نيروي وزن رو خنثي كنيم بايد بايد بتونيم اين نيرو رو توسط ستونها به زمين انتقال بديم در اين صورت نبودش يعني اينكه پل تعدل خودشون از دست ميده ... اما فك ميكنم چيزي كه تو ذهن شما هست اينكه بتونيم همزمان همه ستونها رو ورداريم !! كه نيروي گرانش زمين به طور مساوي (در صورتي كه به وزن پول به صورت يكنواخت بر روي شعاع دايره فرضي پخش شده باشه ) به تمام نقاط وارد بشود در اين صورت پل به دليل اينكه برايند نيروهيا وارده صفر ميشه پل معلق ميمونه ... البته در جواب امكان ناپذير بودن همچين تصوري مشخصه چون اولا نميتونيم همزمان برايند نيروها رو صفر كنيم .. و دوم ايكنه نميتونيم نيروي وزن رو به طور يكسان در تمام محيط دايره يكسان كنيم .. اما يك نكته جال اينجا هست و اون هم مدار گرانشي هر سياره است كه ماه هاي اون سياره صرفا تحت اون مدار به دور اون سياره گردش ميكنند
با سلام.
از پاسخ شما دوست عزيز ممنونم.{happy}
خيلي عالي بود @};-
ظاهراً اين قسمت از فروم خيلي راكد شده!!!:-?
...........................
در حقيقت هدف از پل راهپيمايي نيست!
امكان زدن پل در هر مسافتي وجود داره.
دقت بيشتر هم امكان برداشتن تمام ستونها رو در يك لحظه فراهم ميكنه.
بله برايند نيروها صفر ميشه و يك اتفاق ديدني رخ ميده.
اگر فاصله ي پل با زمين درست محاسبه بشه اون وقت هست كه خيلي ديدنيتر ميشه.
ما ميتونيم زمين رو مجبور كنيم كه از اين پس : خودش جور خودش رو بكشه. smilee_new2 (17)
چشمات رو ببند و در سكوت فرض كن تصوير بساز و حس كن حـس كن حـــس كن . . .
مگـــه نـــه!؟! *-:)
با سلام
طرح طرح جالبیه ولی من نظری راجع بهش ندارم راستش من مدتهاست در فکر راه اندازی یه طرح دیگه هستم . البته قصد ندارم بگم چه طرحی چون تصمیم دارم خودم و به تنهایی عملیش کنم ممنونم از مدیران این سایت جو جالبی ردیف کردن . مرسی
بای
اول ازتون معذرت می خوام که نقل قول نزدم
چند تا نکته به نظرم اومد که خواست بگم
اول اینکه اطلاعات می تونند با سرعت بی نهایت انتقال پیدا کنند
دوم اینکه در مورد طراحی دست مصنوعی
خروجی هایی که شما در این دستگاه باید تعریف کنید 3 برابر اون چیزیه که تصور می شه
فرض کنید یه نفر می خواد یک لیوان رو از روی میز برداره
فرمان اول باز شدن دست
فرمان دوم توقف باز شدن
فرمان سوم جمع شدن دست
فرمان چهارم توقف جمع شدن دست
(اگر توقفات هر دو از یک نوع باشند در این صورت 3 برابر میشه)
مگر اینکه برای هر عضله یک ورودی و یک خروجی در نظر بگیریم مثلا تو همون مثال بر داشتن لیوان : به عضلات پشتی فرمان می رسه که منقبض بشن (برای باز شدن) و به عظلات جلویی فرمان می رسه که منقبض بشت (برای جمع شدن دست) که در این حالت هم تعداد ورودی و خروجی ها بیشتر می شه و باز هم در این حالت باید توقف هم تعریف بشه که خود توقف یعنی یک ورودی دیگه
پس نباید فقط به دنبال این بود که چه سیگنالی باعث انقباض عضله و یا تحریک عصب می شهبلکه باید سیگنال مقابلش رو هم پیدا کنیم
و مسئله ی دیگه اینکه (البته قبلش باید یه نفر به این سوال جواب بده: که آیا جریانی که برای انقباض یک عضله در اعصاب به وجود می آد در حالت آرامش و عصبانیت یکسانه یا فرق می کنه؟)
اگر فرق می کنه باید بک محدود کننده هم براش تعریف بشه که گیرنده های شما فقط تا این حد ولتاژ رو دریافت بکنه و اگه بیشتر از این شد مهار بشه
به هر حال این کار ریزه کاری های زیادی داره
براتون آرزوی موفقیت دارم
در مورد اون دستگاهی که آلاینده ها رو از بین ببره
مدت زیادی که دستگاهی ساخته شده با عنوان بیوراکتور که برای باکتری های تجزیه کننده یک محیط کشت مناسب رو فراهم می کنه . بسته به نوع باکتری که در این محیط قرار گرفته می تونند آلاینده خاصی رو واردش کنند و این ماده به مواد غیر مضر یا زیست تخریب تبدیل بشه
(امیدوارم منظورتون همین بوده باشه)