آیات قرآن کریم بصورت صفحه به صفحه..(تفسیر و توضیح)

هرگاه انبیای بنی اسرائیل ،فرمان وسخنی برخلاف خواسته های نفسانی می آوردند، بنی اسرائیل آنان را تکذیب می کردند و اگر می توانستند، پیامبران خدا را می کشتند. از جمله زمانی که پیامبر آخرالزمان- که موعود تورات و انجیل بود و یهود در انتظار بعثت او بودند- مبعوث شد، به تکذیب او پرداختند و حتی در پی قتل او برآمدند

ابن عباس می گوید: یهود پیش از اسلام در برابر اوس و خزرج، انتظار آمدن رسول خدا را داشتند و او را مایۀ پیروزی خود می دانستند. هنگامی که خداوند، پیامبر خود را از بین عرب برگزید و بنی اسرائیل مشاهده کردند که پیامبر از آنان نیست، درصدد انکار برآمده ،آنچه قبلا می گفتند، منکر شدند

چرا خداوند در قرآن ،تکذیب و قتل رسولان قبلی را به بنی اسرائیل زمان پیامبر(ص) نسبت می دهد؟

اگر کسی از عمل ظالمانۀ دیگری خشنود،باشد در آن عمل، شریک است. بنی اسرائیل در زمان پیامبر(ص) پیامبری را نکشته بودند ولی خداوند قتل را به آنان نیز نسبت می دهد چون آنان از عملکرد پیشینیان خود راضی بودند.

برخی از آیات این سوره گرچه خطاب به بنی اسرائیل است ولی پیام آن ، به آنان اختصاص ندارد.

مولا امام محمدباقر(ع) می فرمایند:

«حضرت موسی و پیامبران پس از او وعیسی، مثالی برای امت محمد(ص) است. خداوند چنین فرموده است" اگر محمد(ص)چیزهایی برای شما آورد که هواهای نفسانی شما نمی پسندد[دربارۀ ولایت علی(ع)] پس گروهی از آل محمد(ص) را تکذیب می کنید و گروهی را به قتل می رسانید.»

تاریخ نیز این موضوع را آشکارا به نمایش گذاشته است که جانشینان پیامبر(ص) چگونه مورد تکذیب و قتل و آزار قرار گرفتند.

روشن است چنین برخوردی، سبب محرومیت جامعه از هدایت های خداوند و گرفتار شدن به پی آمدهای ناگوار اعمال خواهد بود.

اگر دین و آیینی موافق مجموعۀ خواهش های دل بود قطعا دین حق نخواهد بود زیرا یکی از ویژگی های پیامبران خدا و دین حق آن است که آموزه ها و برنامه های ایشان، نوعا با خواسته های نفسانی افراد منطبق نیست( مانند تقوا، دفاع و جهاد ، انفاق و عفو و...)

هواها نفسانی از عوامل مهم گردن فرازی و تکبر دربرابر پیامبران و دین حق است چنانچه در آیۀ87 همین سوره(بقره) خواهش های دل، زمینه ساز تکذیب و کشتن انبیای الهی دانسته شده است.

برگرفته از کتاب تفسیرهمراه

با سلام
ممنون دوست گلم که قبول زحمت فرمودید و این متن های زیبا رو از قرآن برای این انجمن قرار می دهید
خدا خیر دهد انشا ا...

س دوست گرامی سپاس که مرا به چنین محفل زیبایی دعوت فرمودید مانا باشید[golrooz]

- - - به روز رسانی شده - - -

س دوست گرامی سپاس که مرا به چنین محفل زیبایی دعوت فرمودید مانا باشید[golrooz]

درجواب آقای saman151:خداهرکسی رو که بخواد هدایت میکنه همه آدما ازاول نماز خون و.....نبودن خدا هدایت میکندهرآنکه را که بخواهد

صفحه ی 10 از قرآن کریم شامل آیات 102 تا 112 از سوره ی بقره


اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
پناه میبرم به خدا از شر شیطان رانده شده


بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان


وَاتَّبَعُوا۟ مَا تَتْلُوا۟ الشَّيَٰطِينُ عَلَيٰ مُلْكِ سُلَيْمَٰنَ وَمَا كَفَرَ سُلَيْمَٰنُ وَلَٰكِنَّ الشَّيَٰطِينَ كَفَرُوا۟ يُعَلِّمُونَ النَّاسَ السِّحْرَ وَمَآ أُنزِلَ عَلَي الْمَلَكَيْنِ بِبَابِلَ هَٰرُوتَ وَمَٰرُوتَ وَمَا يُعَلِّمَانِ مِنْ أَحَدٍ حَتَّيٰ يَقُولَآ إِنَّمَا نَحْنُ فِتْنَةٌ فَلَا تَكْفُرْ فَيَتَعَلَّمُونَ مِنْهُمَا مَا يُفَرِّقُونَ بِهِ بَيْنَ الْمَرْءِ وَزَوْجِهِ وَمَا هُم بِضَآرِّينَ بِهِ مِنْ أَحَدٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ وَيَتَعَلَّمُونَ مَا يَضُرُّهُمْ وَلَا يَنفَعُهُمْ وَلَقَدْ عَلِمُوا۟ لَمَنِ اشْتَرَيٰهُ مَا لَهُ فِي الْءَاخِرَةِ مِنْ خَلَٰقٍ وَلَبِئْسَ مَا شَرَوْا۟ بِهِۦٓ أَنفُسَهُمْ لَوْ كَانُوا۟ يَعْلَمُونَ(102)
و آنچه را كه شيطان[صفت]ها در سلطنت سليمان خوانده [و درس گرفته] بودند پيروي كردند و سليمان كفر نورزيد ليكن آن شيطان[صفت]ها به كفر گراييدند كه به مردم سحر مي آموختند و [نيز از] آنچه بر آن دو فرشته هاروت و ماروت در بابل فرو فرستاده شده بود [پيروي كردند] با اينكه آن دو [فرشته] هيچ كس را تعليم [سحر] نمي كردند مگر آنكه [قبلا به او] مي گفتند ما [وسيله] آزمايشي [براي شما] هستيم پس زنهار كافر نشوي و[لي] آنها از آن دو [فرشته] چيزهايي مي آموختند كه به وسيله آن ميان مرد و همسرش جدايي بيفكنند هر چند بدون فرمان خدا نمي توانستند به وسيله آن به احدي زيان برسانند و [خلاصه] چيزي مي آموختند كه برايشان زيان داشت و سودي بديشان نمي رسانيد و قطعا [يهوديان] دريافته بودند كه هر كس خريدار اين [متاع] باشد در آخرت بهره اي ندارد وه كه چه بد بود آنچه به جان خريدنداگر مي دانستند(102)



وَلَوْ أَنَّهُمْ ءَامَنُوا۟ وَاتَّقَوْا۟ لَمَثُوبَةٌ مِّنْ عِندِ اللَّهِ خَيْرٌ لَّوْ كَانُوا۟ يَعْلَمُونَ(103)
اگر آنها گرويده و پرهيزگاري كرده بودند قطعا پاداشي [كه] از جانب خدا [مي يافتند] بهتر بوداگر مي دانستند(103)



يَٰٓأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا۟ لَا تَقُولُوا۟ رَٰعِنَا وَقُولُوا۟ انظُرْنَا وَاسْمَعُوا۟ وَلِلْكَٰفِرِينَ عَذَابٌ أَلِيمٌ(104)
اي كساني كه ايمان آورده ايد نگوييد راعنا و بگوييد انظرنا و [اين توصيه را] بشنويد و [گر نه] كافران را عذابي دردناك است(104)



مَّا يَوَدُّ الَّذِينَ كَفَرُوا۟ مِنْ أَهْلِ الْكِتَٰبِ وَلَا الْمُشْرِكِينَ أَن يُنَزَّلَ عَلَيْكُم مِّنْ خَيْرٍ مِّن رَّبِّكُمْ وَاللَّهُ يَخْتَصُّ بِرَحْمَتِهِ مَن يَشَآءُ وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ(105)
نه كساني كه از اهل كتاب كافر شده اند و نه مشركان [هيچ كدام] دوست نمي دارند خيري از جانب پروردگارتان بر شما فرود آيد با آنكه خدا هر كه را خواهد به رحمت خود اختصاص دهد و خدا داراي فزون بخشي عظيم است(105)



۞ مَا نَنسَخْ مِنْ ءَايَةٍ أَوْ نُنسِهَا نَأْتِ بِخَيْرٍ مِّنْهَآ أَوْ مِثْلِهَآ أَلَمْ تَعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ عَلَيٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ(106)
هر حكمي را نسخ كنيم يا آن را به [دست] فراموشي بسپاريم بهتر از آن يا مانندش را مي آوريم مگر ندانستي كه خدا بر هر كاري تواناست(106)



أَلَمْ تَعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ لَهُ مُلْكُ السَّمَٰوَٰتِ وَالْأَرْضِ وَمَا لَكُم مِّن دُونِ اللَّهِ مِن وَلِيٍّ وَلَا نَصِيرٍ(107)
مگر ندانستي كه فرمانروايي آسمانها و زمين از آن خداست و شما جز خدا سرور و ياوري نداريد(107)



أَمْ تُرِيدُونَ أَن تَسَْٔلُوا۟ رَسُولَكُمْ كَمَا سُئِلَ مُوسَيٰ مِن قَبْلُ وَمَن يَتَبَدَّلِ الْكُفْرَ بِالْإِيمَٰنِ فَقَدْ ضَلَّ سَوَآءَ السَّبِيلِ(108)
آيا مي خواهيد از پيامبر خود همان را بخواهيد كه قبلا از موسي خواسته شد و هر كس كفر را با ايمان عوض كند مسلما از راه درست گمراه شده است(108)



وَدَّ كَثِيرٌ مِّنْ أَهْلِ الْكِتَٰبِ لَوْ يَرُدُّونَكُم مِّنۢ بَعْدِ إِيمَٰنِكُمْ كُفَّارًا حَسَدًا مِّنْ عِندِ أَنفُسِهِم مِّنۢ بَعْدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُمُ الْحَقُّ فَاعْفُوا۟ وَاصْفَحُوا۟ حَتَّيٰ يَأْتِيَ اللَّهُ بِأَمْرِهِۦٓ إِنَّ اللَّهَ عَلَيٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ(109)
بسياري از اهل كتاب پس از اينكه حق برايشان آشكار شد از روي حسدي كه در وجودشان بود آرزو مي كردند كه شما را بعد از ايمانتان كافر گردانند پس عفو كنيد و درگذريد تا خدا فرمان خويش را بياورد كه خدا بر هر كاري تواناست(109)



وَأَقِيمُوا۟ الصَّلَوٰةَ وَءَاتُوا۟ الزَّكَوٰةَ وَمَا تُقَدِّمُوا۟ لِأَنفُسِكُم مِّنْ خَيْرٍ تَجِدُوهُ عِندَ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ(110)
و نماز را به پا داريد و زكات را بدهيد و هر گونه نيكي كه براي خويش از پيش فرستيد آن را نزد خدا باز خواهيد يافت آري خدا به آنچه مي كنيد بيناست(110)



وَقَالُوا۟ لَن يَدْخُلَ الْجَنَّةَ إِلَّا مَن كَانَ هُودًا أَوْ نَصَٰرَيٰ تِلْكَ أَمَانِيُّهُمْ قُلْ هَاتُوا۟ بُرْهَٰنَكُمْ إِن كُنتُمْ صَٰدِقِينَ(111)
و گفتند هرگز كسي به بهشت درنيايد مگر آنكه يهودي يا ترسا باشد اين آرزوهاي [واهي] ايشان است بگو اگر راست مي گوييد دليل خود را بياوريد(111)



بَلَيٰ مَنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّهِ وَهُوَ مُحْسِنٌ فَلَهُ أَجْرُهُ عِندَ رَبِّهِ وَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ(112)
آري هر كس كه خود را با تمام وجود به خدا تسليم كند و نيكوكار باشد پس مزد وي پيش پروردگار اوست و بيمي بر آنان نيست و غمگين نخواهند شد(112)


صدق الله العلي العظيم

وَاتَّبَعُوا۟ مَا تَتْلُوا۟ الشَّيَٰطِينُ عَلَيٰ مُلْكِ سُلَيْمَٰنَ وَمَا كَفَرَ سُلَيْمَٰنُ وَلَٰكِنَّ الشَّيَٰطِينَ كَفَرُوا۟ يُعَلِّمُونَ النَّاسَ السِّحْرَ وَمَآ أُنزِلَ عَلَي الْمَلَكَيْنِ بِبَابِلَ هَٰرُوتَ وَمَٰرُوتَ وَمَا يُعَلِّمَانِ مِنْ أَحَدٍ حَتَّيٰ يَقُولَآ إِنَّمَا نَحْنُ فِتْنَةٌ فَلَا تَكْفُرْ فَيَتَعَلَّمُونَ مِنْهُمَا مَا يُفَرِّقُونَ بِهِ بَيْنَ الْمَرْءِ وَزَوْجِهِ وَمَا هُم بِضَآرِّينَ بِهِ مِنْ أَحَدٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ وَيَتَعَلَّمُونَ مَا يَضُرُّهُمْ وَلَا يَنفَعُهُمْ وَلَقَدْ عَلِمُوا۟ لَمَنِ اشْتَرَيٰهُ مَا لَهُ فِي الْءَاخِرَةِ مِنْ خَلَٰقٍ وَلَبِئْسَ مَا شَرَوْا۟ بِهِۦٓ أَنفُسَهُمْ لَوْ كَانُوا۟ يَعْلَمُونَ(102)

در زمان حضرت سلیمان(ع) شیاطین به جهت مبارزه با حکومت او به جادوگری پرداختند ولی حضرت سلیمان آنها را جمع و در محل ویژه ای نگهداری میکرد پس از ارتحال حضرت سلیمان(ع) عده ای به این اسناد دست یافتند و به سحر و ساحری پرداخته و چنین وانمود کردند که حکومت حضرت سلیمان نیز بر اساس این جادو ها بوده نه اینکه او پیامبر خدا باشد. برخی علمای یهود نیز همین دروغ را مستمسک خویش قرار داده و گفتند: محمد(ص) سلیمان را پیامبر می داند؛ درحالی که سلیمان ساحر بوده است. خداوند در این آیات، به این اتهام پاسخ داده و سلیمان را از کفر{پرداختن به سحر} مبرا کرده است.

در سرزمین بابل، زمانی جادوگری رواج یافته بود، خداوند دو فرشته را در شکل انسان به آن محل فرستاد، تا راه مبارزه با سحر را به مردم بیاموزند، ولی گروهی فرصت طلب از همین موضوع سوء استفاده کرده و به جادوگری پرداختند. با وجود آنکه در تعالیم تورات جادوگری تحریم شده است، یهود به یادگیری و استفاده از آن پرداختند.

آثار مخرب سحر:

سحر دارای تأثیرات مخربی است و می توان با استفاده از آن، بین زن و شوهر جدایی افکند.البته این تأثیر به صورت عام نیست؛ بلکه در مواردی است که اذن خداوند بر تأثیر باشد( مثلا فرد دارای اعمال بدی است که سحر به عنوان مجازات روی او تأثیر می گذارد.)

ابطال سحر:

یادگیری سحر به جهت ابطال سحر مجاز است؛ همانند پزشکی با علل بیماری ها آشنا می شود تا بتواند با آن مبارزه کند. هاروت و ماروت نیز سحر را به جهت ابطال سحر به مردم می آموختند.

تعهد و تخصص:

تخصص اگر با دین و اخلاق و تعهد همراه نباشد، نتایج خسارت باری را در پی خواهد داشت. هاروت و ماروت زمانی که به مردم دانش سحر را برای ابطال آن می آموختند، این مهم را یادآور می شدند که: { إنما نحن فتنة فلا تکفر} « ما وسیلۀ آزمایش هستیم، پس کفر نورز» یعنی ، مراقب باشید که دانش را در طریق خیر و سعادت خود و دیگران به کار گیرید؛ نه اینکه آن را ابزاری برای ضرر به دیگران و استفاده های ناروا قرار دهید.

طبق این آیه:

1- سحر کفر است و تعلیم دهنده و به کار گیرندۀ آن کافر است.
2- باتوکل به خداوند و دعای به درگاه او، می توان از تأثیر سحر در امان ماند {وَمَا هُم بِضَآرِّينَ بِهِ مِنْ أَحَدٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ}
3- جدایی انداختن بین همسران، چه بوسیلۀ سحر و چا از راه های دیگر، کاری حرام و ناپسند است و باید از آن دوری کرد.

دوستان می تونید راجع به هاروت و ماروت بیشتر توضیح بدید؟
آیا اطلاعاتی در موردشون وجود داره؟

سپاس بسیار

با تشکر از آیات که زحمت می کشید و هر روز میگذارید و با تشکر از تفسیر بعضی آیات توسط عبدالله گرامی.موفق باشید[golrooz]

اجرتون با حضرت زهرا خدا قوت.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط meha1368

دوستان می تونید راجع به هاروت و ماروت بیشتر توضیح بدید؟
آیا اطلاعاتی در موردشون وجود داره؟

---

داستان هاروت و ماروت‏


در روزگاران پيش، پس از عصر حضرت سليمان عليه‏السلام سحر و جادوگرى در ميان مردم بابِل به طور عجيبى رايج شده بود. بابِل از شهرها و سرزمين‏هاى تاريخى مربوط به پنج هزار سال قبل است، كه شامل منطقه وسيعى بين رود فرات و دجله مى‏شد.

داراى تمدن عظيمى بود، و آن چنان بزرگ شد كه به آن كشور بابِل مى‏گفتند. اين كشور داراى شهرهايى بزرگ و قلعه هايى بلند، و قصرهاى سر به فلك كشيده و بتكده‏هاى عظيم بود، و اكنون از آن بناهاى عظيم، خرابه‏هايى باقى مانده است كه جزء آثار باستانى به شمار مى‏آيد.
سحر و جادوگرى در ميان مردم بابِل بسيار رايج بود، آن‏ها از طلسمات و علف‏هاى مخصوص و پاشيدن آب متبرك، و دوختن نوارهاى مخصوص، براى آن جام كارهاى حيرت‏انگيز و شگفت آور استفاده مى‏كردند...



از تاريخ استفاده مى‏شود كه حضرت سليمان عليه‏السلام تمام نوشته‏ها و اوراق جادوگرى مردم بابِل را جمع آورى كرد، و دستور داد تا در محل مخصوصى نگهدارى كنند (اين نگهدارى براى آن بود كه مطالب مفيدى براى دفع سحر در ميان آن‏ها وجود داشت.) سليمان عليه‏السلام به اين ترتيب براى نابودى سحر و جادوگرى اقدام نمود.



ولى پس از وفات سليمان عليه‏السلام، گروهى آن اوراق را بيرون آورده و به اشاعه و تعليم سحر پرداختند، و بار ديگر بازار سحر و جادو رونق گرفت.

براى جلوگيرى از سحر و جادو، و زيان‏هاى آن لازم بود اقدامى جدى صورت بگيرد و براى جلوگيرى از آن چاره‏اى جز اين نبود، كه مردم راه باطل كردن سحر را ياد بگيرند و چنين كارى مستلزم آن است كه خود سحر را نيز ياد بگيرند، تا بتوانند با فوت و فنّ دقيق، آن سحرها را باطل نمايند.

خداوند دو فرشته هاروت و ماروت را به صورت انسان به ميان مرم بابِل فرستاد، تا به آن‏ها سحر و جادو ياد بدهند، تا بتوانند از سحر ساحران جلوگيرى نمايند.



آمدن هاروت و ماروت در ميان مردم بابِل فقط به خاطر تعليم سحر براى خنثى‏سازى سحر بود، از اين رو آن‏ها به خصوص به هر كس كه سحر مى‏آموختند، به او اعلام مى‏كردند كه:

اءنَّما نَحنُ فِتنَةٌ فَلا تَكفُرْ؛

ما وسيله آزمايش تو هستيم كافر نشو. (و از اين تعليمات سوء استفاده نكن).

اما آن‏ها از تعليمات هاروت و ماروت، سوء استفاده كردند، تا آن جا كه با سحر و جادوى خود به مردم آسيب مى‏رساندند، و بين مرد و همسرش جدايى مى‏ افكندند و مشمول سرزنش شديد الهى شدند.

وَأَقِيمُوا۟ الصَّلَوٰةَ وَءَاتوا۟ الزَّكَوٰةَ وَمَا تُقَدِّمُوا۟ لِأَنفُسِكُم مِّنْ خَيْرٍ تَجِدُوهُ عِندَ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ(110)

چرا خداوندبه جای «صلّوا» فرمود«اقیموا الصلاة»؟{اقامه به جای خواندن}

خداوند در قرآن مجید،برای فرمان به نماز، در اکثر موارد از مادۀ «اقامه» استفاده کرده و برپا داشتن آن را ستوده است،یعنی، تنها خودتان نمازخوان نباشید بلکه چنان کنید که آیین نماز ، در جامعه برپا شود و مردم مردم باد عشق و علاقه به سوی آن بیایند. برخی از مفسران گفته اند:
تعبیر «اقیموا» به سبب این است که نماز شما، تنها اذکار و اوراد نباشد؛ بلکه آن را به طور کامل به پا دارید که مهم ترین رکن آن، توجه قلبی و حضور دل در پیشگاه خدا و در نتیجه تأثیر نماز در روح و جان آدمی است.

پس مقصود از اقامۀ نماز، کامل کردن شرایط آن است؛ نه فقط هیأت ظاهری آن.

مراد از زکات چیست؟

زکات به معنی پرداختن مقداری از اموال به افراد فقیر و نیازمند است. زکات واجب به 9 چیز تعلق می گیرد: گندم ، جو ، خرما ، کشمش ، طلا ، نقره ، شتر ، گاو و گوسفند.که اگر هرکدام، به حدّ نصاب رسید( نصاب هریک متفاوت است) مالک آنها باید مقداری از آن را به فقرا زکات بدهد.

علت اینکه به آن زکات می گویند، آن است که با پرداختن آن، امید برکت و رشد و نمو در آن است. البته باید توجه داشت زکات در آیه،شامل همۀ انفاق های واجب و مستحب می شود.

پس اندازی برای قیامت:

در روایت آمده است:« هنگامی که مرد یا زن مومن از دنیا می رود، همچنان که مردم می گویند: چه چیزی به جای نهاده است؟ فرشتگان هم می گویند: چه چیزی پیشاپیش برای خود فرستاده است؟»

عبدالله می گوید: پیامبر(ص) به گروهی فرمود:

« کدام یک از شما مال وارث خود را از مال خویشتن بیشتر دوست دارد؟»

گفتند: « یا رسول الله! هیچ یک از ما نیست که مال وارث خود را از مال خود بیشتر دوست داشته باشد».

آن حضرت فرمود: «بلکه هیچ یک از شما نیست که مال وارث خود را از مال خود بیشتر دوست نداشته باشد، زیرا مال تو، آن است که پیشاپیش برای خود می فرستی و آنچه به جای می گذاری، مال وارث تو خواهد بود.»

معمولا در قرآن، دستور به نماز، همراه زکات آمده است؛ یعنی یاد خدا باید همراه توجه به خلق خدا باشد.{وَأَقِيمُوا۟ الصَّلَوٰةَ وَءَاتُوا۟ الزَّكَوٰةَ.}

اعمال انسان قبل از خود او وارد عرصۀ قیامت می شود{مَا تُقَدِّمُوا۟ لِأَنفُسِكُم مِّنْ خَيْرٍ}.

ایمان به نظارت الهی و پاداش در قیامت، قوی ترین انگیزۀ عمل صالح است{مَا تُقَدِّمُو....تَجِدُوهُ عِندَ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ}

برگرفته از کتاب تفسیرهمراه

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط meha1368

صفحه 10

---

البته هاروت و ماروت یه ماجرای دیگه دارند که انشاالله فردا براتون تایپ میکنم و میزارم ماجراشون این بوده که برا کارای انسان اعتراض میکنن و خدا میفرسته زمین تا مثه انسان اختیار و خصوصیت انسانی داشته باشن و ماجراهای جالبی سرشون میاد و... انشاالله اگه خواستین فردا تایپ میکنم

صفحه ی 11 از قرآن کریم شامل آیات 113 تا 124 سوره ی بقره


اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
پناه میبرم به خدا از شر شیطان رانده شده


بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان


وَقَالَتِ الْيَهُودُ لَيْسَتِ النَّصَٰرَيٰ عَلَيٰ شَيْءٍ وَقَالَتِ النَّصَٰرَيٰ لَيْسَتِ الْيَهُودُ عَلَيٰ شَيْءٍ وَهُمْ يَتْلُونَ الْكِتَٰبَ كَذَٰلِكَ قَالَ الَّذِينَ لَا يَعْلَمُونَ مِثْلَ قَوْلِهِمْ فَاللَّهُ يَحْكُمُ بَيْنَهُمْ يَوْمَ الْقِيَٰمَةِ فِيمَا كَانُوا۟ فِيهِ يَخْتَلِفُونَ(113)
و يهوديان گفتند ترسايان بر حق نيستند و ترسايان گفتند يهوديان بر حق نيستند با آنكه آنان كتاب [آسماني] را مي خوانند افراد نادان نيز [سخني] همانند گفته ايشان گفتند پس خداوند روز رستاخيز در آنچه با هم اختلاف مي كردند ميان آنان داوري خواهد كرد(113)



وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّن مَّنَعَ مَسَٰجِدَ اللَّهِ أَن يُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ وَسَعَيٰ فِي خَرَابِهَآ أُو۟لَٰٓئِكَ مَا كَانَ لَهُمْ أَن يَدْخُلُوهَآ إِلَّا خَآئِفِينَ لَهُمْ فِي الدُّنْيَا خِزْيٌ وَلَهُمْ فِي الْءَاخِرَةِ عَذَابٌ عَظِيمٌ(114)
و كيست بيدادگرتر از آن كس كه نگذارد در مساجد خدا نام وي برده شود و در ويراني آنها بكوشد آنان حق ندارند جز ترسان لرزان در آن [مسجد]ها درآيند در اين دنيا ايشان را خواري و در آخرت عذابي بزرگ است(114)



وَلِلَّهِ الْمَشْرِقُ وَالْمَغْرِبُ فَأَيْنَمَا تُوَلُّوا۟ فَثَمَّ وَجْهُ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ وَٰسِعٌ عَلِيمٌ(115)
و مشرق و مغرب از آن خداست پس به هر سو رو كنيد آنجا روي [به] خداست آري خدا گشايشگر داناست(115)



وَقَالُوا۟ اتَّخَذَ اللَّهُ وَلَدًا سُبْحَٰنَهُ بَل لَّهُ مَا فِي السَّمَٰوَٰتِ وَالْأَرْضِ كُلٌّ لَّهُ قَٰنِتُونَ(116)
و گفتند خداوند فرزندي براي خود اختيار كرده است او منزه است بلكه هر چه در آسمانها و زمين است از آن اوست [و] همه فرمانپذير اويند(116)



بَدِيعُ السَّمَٰوَٰتِ وَالْأَرْضِ وَإِذَا قَضَيٰٓ أَمْرًا فَإِنَّمَا يَقُولُ لَهُ كُن فَيَكُونُ(117)
[او] پديد آورنده آسمانها و زمين [است] و چون به كاري اراده فرمايد فقط مي گويد [موجود] باش پس [فورا موجود] مي شود(117)



وَقَالَ الَّذِينَ لَا يَعْلَمُونَ لَوْلَا يُكَلِّمُنَا اللَّهُ أَوْ تَأْتِينَآ ءَايَةٌ كَذَٰلِكَ قَالَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِم مِّثْلَ قَوْلِهِمْ تَشَٰبَهَتْ قُلُوبُهُمْ قَدْ بَيَّنَّا الْءَايَٰتِ لِقَوْمٍ يُوقِنُونَ(118)
افراد نادان گفتند چرا خدا با ما سخن نمي گويد يا براي ما معجزه اي نمي آيد كساني كه پيش از اينان بودند [نيز] مثل همين گفته ايشان را مي گفتند دلها [و افكار]شان به هم مي ماند ما نشانه ها[ي خود] را براي گروهي كه يقين دارند نيك روشن گردانيده ايم(118)



إِنَّآ أَرْسَلْنَٰكَ بِالْحَقِّ بَشِيرًا وَنَذِيرًا وَلَا تُسَْٔلُ عَنْ أَصْحَٰبِ الْجَحِيمِ(119)
ما تو را بحق فرستاديم تا بشارتگر و بيم دهنده باشي و [لي] درباره دوزخيان از تو پرسشي نخواهد شد(119)



وَلَن تَرْضَيٰ عَنكَ الْيَهُودُ وَلَا النَّصَٰرَيٰ حَتَّيٰ تَتَّبِعَ مِلَّتَهُمْ قُلْ إِنَّ هُدَي اللَّهِ هُوَ الْهُدَيٰ وَلَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَآءَهُم بَعْدَ الَّذِي جَآءَكَ مِنَ الْعِلْمِ مَا لَكَ مِنَ اللَّهِ مِن وَلِيٍّ وَلَا نَصِيرٍ(120)
و هرگز يهوديان و ترسايان از تو راضي نمي شوند مگر آنكه از كيش آنان پيروي كني بگو در حقيقت تنها هدايت خداست كه هدايت [واقعي] است و چنانچه پس از آن علمي كه تو را حاصل شد باز از هوسهاي آنان پيروي كني در برابر خدا سرور و ياوري نخواهي داشت(120)



الَّذِينَ ءَاتَيْنَٰهُمُ الْكِتَٰبَ يَتْلُونَهُ حَقَّ تِلَاوَتِهِۦٓ أُو۟لَٰٓئِكَ يُؤْمِنُونَ بِهِ وَمَن يَكْفُرْ بِهِ فَأُو۟لَٰٓئِكَ هُمُ الْخَٰسِرُونَ(121)
كساني كه كتاب [آسماني] به آنان داده ايم [و] آن را چنانكه بايد مي خوانند ايشانند كه بدان ايمان دارند و[لي] كساني كه بدان كفر ورزند همانانند كه زيانكارانند(121)



يَٰبَنِيٓ إِسْرَٰٓءِيلَ اذْكُرُوا۟ نِعْمَتِيَ الَّتِيٓ أَنْعَمْتُ عَلَيْكُمْ وَأَنِّي فَضَّلْتُكُمْ عَلَي الْعَٰلَمِينَ(122)
اي فرزندان اسرائيل نعمتم را كه بر شما ارزاني داشتم و اينكه شما را بر جهانيان برتري دادم ياد كنيد(122)



وَاتَّقُوا۟ يَوْمًا لَّا تَجْزِي نَفْسٌ عَن نَّفْسٍ شَئًْا وَلَا يُقْبَلُ مِنْهَا عَدْلٌ وَلَا تَنفَعُهَا شَفَٰعَةٌ وَلَا هُمْ يُنصَرُونَ(123)
و بترسيد از روزي كه هيچ كس چيزي [از عذاب خدا] را از كسي دفع نمي كند و نه بدل و بلاگرداني از وي پذيرفته شود و نه او را ميانجيگري سودمند افتد و نه ياري شوند(123)



۞ وَإِذِ ابْتَلَيٰٓ إِبْرَٰهِۦمَ رَبُّهُ بِكَلِمَٰتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا قَالَ وَمِن ذُرِّيَّتِي قَالَ لَا يَنَالُ عَهْدِي الظَّٰلِمِينَ(124)
و چون ابراهيم را پروردگارش با كلماتي بيازمود و وي آن همه را به انجام رسانيد [خدا به او] فرمود من تو را پيشواي مردم قرار دادم [ابراهيم] پرسيد از دودمانم [چطور] فرمود پيمان من به بيدادگران نمي رسد(124)


صدق الله العلي العظيم

این آیه باحال کنونی ما هم شاید ربط داشته باشد مخصوصا با اعلام مذاکره آمریکا

وَلَن تَرْضَيٰ عَنكَ الْيَهُودُ وَلَا النَّصَٰرَيٰ حَتَّيٰ تَتَّبِعَ مِلَّتَهُمْ قُلْ إِنَّ هُدَي اللَّهِ هُوَ الْهُدَيٰ وَلَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَآءَهُم بَعْدَ الَّذِي جَآءَكَ مِنَ الْعِلْمِ مَا لَكَ مِنَ اللَّهِ مِن وَلِيٍّ وَلَا نَصِيرٍ(120)

یهود و نصارا از پیامبر خدا تقاضا کردند که با آنان مدارا کند و اظهار داشتند که اگر با آنها از روی مدارا و مسامحه رفتار کنند، از او پیروی خواهند کرد و به وی ایمان خواهند آورد ؛ از این رو خدا او را از آنان و همراهی ایشان ناامید کرد.

عبارت{وَلَن تَرْضَيٰ عَنكَ الْيَهُودُ وَلَا النَّصَٰرَيٰ...} نشان می دهد که خشنود کردن یهود و نصارا، دست یافتنی نیست زیرا خشنود کردن آنها فقط زمانی حاصل می شود که پیامبر، یهودی و یا نصرانی شود.

وقتی یهودی و یا نصرانی شدن پیامبر محال است خشنود کردن آنها نیز محال خواهد بود.

هدایت واقعی:

خداوند پس از اعلام این مطلب، حقیقت دیگری را تذکر می دهد وآن اینکه:هدایت واقعی فقط هدایت خداست، پس پیامبر دارای هدایت حقیقی است، غیر از حق جز گمراهی نیست{فماذا بعد الحق الا الضلال}(سورۀ یونس آیۀ32) ، بنابراین آنچه دارندضلالت است . درنتیجه باید به هدایت الهی که توسط آیات قرآنی بیان می شود روی آورند.

طبق این آیه پیامبر(ص) مطابق وحی و عالمانه سخن می گوید{بَعْدَ الَّذِي جَآءَكَ مِنَ الْعِلْمِ} و آنها بر اساس هوا و هوس سخن می گویند{وَلَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَآءَهُم}. بنابراین هدایت واقعی نزد خدا و پیامبر است نه در تبعیت کردن از یهود و نصارا.

ممنوعیت تبعیت از غیرخدا:

خدای سبحان از پیامبر(ص) می خواهد ، برای پیشبرد دین الهی در برابر کافران، اندک نرمشی نشان ندهد، زیرا نه هرگز دین خدا با نرمش دربرابرباطل، پیش می رود ونه از آنان کاری ساخته است. در صورت اندکی تمایل ونرمش نسبت به آنان، در روز خطر نه ولی ای دارد که او را از عذاب الهی برهاند و نه یاوری که در رهیدن از کیفر به او کمک کند.

فرق ولی با نصیر:

انسان اگر هیچ توانی برای انجام کارهای خویش نداشته باشد، همۀ کارهای او را ولی او برعهده می گیرد؛ مانند نوزاد که همۀ کارهای او را پدر و مادر انجام می دهند. اما اگر بخشی از کارها را خود برعهده گیرد و کمبود آن را از دیگری استمداد کند، در این حالت از نصرت نصیر برخوردار است؛ مانند جوانی که از نصرت پدر بهره می برد.

طبق این آیه:

1-اگر مسلمانان مشاهده کنند کفار از آنان راضی هستند، باید در دین خود تردید کنند{وَلَن تَرْضَيٰ عَنكَ الْيَهُودُ وَلَا النَّصَٰرَيٰ حَتَّيٰ تَتَّبِعَ مِلَّتَهُمْ }

2- دشمن به کم راضی نیست و فقط با سقوط کامل و محو مکتب اسلام و متلاشی شدن اهداف مسلمانان رضایت می دهد{لَن تَرْضَيٰ عَنكَ }

3- پیروی از آرا و قوانین مبتنی بر هواهای نفسانی- باوجود قوانین الهی- موجب محرومیت از ولایت و نصرت الهی است. {لَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَآءَهُم...مَا لَكَ مِنَ اللَّهِ مِن وَلِيٍّ وَلَا نَصِيرٍ}

برگرفته از کتاب تفسیرهمراه

ممنون ........[tashvigh]

عالی بود تشکر

تشکر
ادامه بدین

صفحه ی 12 از قرآن کریم شامل آیات 125 تا 136از سوره ی البقرة


اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
پناه میبرم به خدا از شر شیطان رانده شده


بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان


وَإِذْ جَعَلْنَا الْبَيْتَ مَثَابَةً لِّلنَّاسِ وَأَمْنًا وَاتَّخِذُوا۟ مِن مَّقَامِ إِبْرَٰهِۦمَ مُصَلًّي وَعَهِدْنَآ إِلَيٰٓ إِبْرَٰهِۦمَ وَإِسْمَٰعِيلَ أَن طَهِّرَا بَيْتِيَ لِلطَّآئِفِينَ وَالْعَٰكِفِينَ وَالرُّكَّعِ السُّجُودِ(125)
و چون خانه [كعبه] را براي مردم محل اجتماع و [جاي] امني قرار داديم [و فرموديم] در مقام ابراهيم نمازگاهي براي خود اختيار كنيد و به ابراهيم و اسماعيل فرمان داديم كه خانه مرا براي طواف كنندگان و معتكفان و ركوع و سجودكنندگان پاكيزه كنيد(125)



وَإِذْ قَالَ إِبْرَٰهِۦمُ رَبِّ اجْعَلْ هَٰذَا بَلَدًا ءَامِنًا وَارْزُقْ أَهْلَهُ مِنَ الثَّمَرَٰتِ مَنْ ءَامَنَ مِنْهُم بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْءَاخِرِ قَالَ وَمَن كَفَرَ فَأُمَتِّعُهُ قَلِيلًا ثُمَّ أَضْطَرُّهُ إِلَيٰ عَذَابِ النَّارِ وَبِئْسَ الْمَصِيرُ(126)
و چون ابراهيم گفت پروردگارا اين [سرزمين] را شهري امن گردان و مردمش را هر كس از آنان كه به خدا و روز بازپسين ايمان بياورد از فرآورده ها روزي بخش فرمود و[لي] هر كس كفر بورزد اندكي برخوردارش مي كنم سپس او را با خواري به سوي عذاب آتش [دوزخ] مي كشانم و چه بد سرانجامي است(126)



وَإِذْ يَرْفَعُ إِبْرَٰهِۦمُ الْقَوَاعِدَ مِنَ الْبَيْتِ وَإِسْمَٰعِيلُ رَبَّنَا تَقَبَّلْ مِنَّآ إِنَّكَ أَنتَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ(127)
و هنگامي كه ابراهيم و اسماعيل پايه هاي خانه [كعبه] را بالا مي بردند [مي گفتند] اي پروردگار ما از ما بپذير كه در حقيقت تو شنواي دانايي(127)



رَبَّنَا وَاجْعَلْنَا مُسْلِمَيْنِ لَكَ وَمِن ذُرِّيَّتِنَآ أُمَّةً مُّسْلِمَةً لَّكَ وَأَرِنَا مَنَاسِكَنَا وَتُبْ عَلَيْنَآ إِنَّكَ أَنتَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ(128)
پروردگارا ما را تسليم [فرمان] خود قرار ده و از نسل ما امتي فرمانبردار خود [پديد آر] و آداب ديني ما را به ما نشان ده و بر ما ببخشاي كه تويي توبه پذير مهربان(128)



رَبَّنَا وَابْعَثْ فِيهِمْ رَسُولًا مِّنْهُمْ يَتْلُوا۟ عَلَيْهِمْ ءَايَٰتِكَ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَٰبَ وَالْحِكْمَةَ وَيُزَكِّيهِمْ إِنَّكَ أَنتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ(129)
پروردگارا در ميان آنان فرستاده اي از خودشان برانگيز تا آيات تو را بر آنان بخواند و كتاب و حكمت به آنان بياموزد و پاكيزه شان كند زيرا كه تو خود شكست ناپذير حكيمي(129)



وَمَن يَرْغَبُ عَن مِّلَّةِ إِبْرَٰهِۦمَ إِلَّا مَن سَفِهَ نَفْسَهُ وَلَقَدِ اصْطَفَيْنَٰهُ فِي الدُّنْيَا وَإِنَّهُ فِي الْءَاخِرَةِ لَمِنَ الصَّٰلِحِينَ(130)
و چه كسي جز آنكه به سبك مغزي گرايد از آيين ابراهيم روي برمي تابد و ما او را در اين دنيا برگزيديم و البته در آخرت [نيز] از شايستگان خواهد بود(130)



إِذْ قَالَ لَهُ رَبُّهُ أَسْلِمْ قَالَ أَسْلَمْتُ لِرَبِّ الْعَٰلَمِينَ(131)
هنگامي كه پروردگارش به او فرمود تسليم شو گفت به پروردگار جهانيان تسليم شدم(131)



وَوَصَّيٰ بِهَآ إِبْرَٰهِۦمُ بَنِيهِ وَيَعْقُوبُ يَٰبَنِيَّ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَيٰ لَكُمُ الدِّينَ فَلَا تَمُوتُنَّ إِلَّا وَأَنتُم مُّسْلِمُونَ(132)
و ابراهيم و يعقوب پسران خود را به همان [آيين] سفارش كردند [و هر دو در وصيتشان چنين گفتند] اي پسران من خداوند براي شما اين دين را برگزيد پس البته نبايد جز مسلمان بميريد(132)



أَمْ كُنتُمْ شُهَدَآءَ إِذْ حَضَرَ يَعْقُوبَ الْمَوْتُ إِذْ قَالَ لِبَنِيهِ مَا تَعْبُدُونَ مِنۢ بَعْدِي قَالُوا۟ نَعْبُدُ إِلَٰهَكَ وَإِلَٰهَ ءَابَآئِكَ إِبْرَٰهِۦمَ وَإِسْمَٰعِيلَ وَإِسْحَٰقَ إِلَٰهًا وَٰحِدًا وَنَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ(133)
آيا وقتي كه يعقوب را مرگ فرا رسيد حاضر بوديد هنگامي كه به پسران خود گفت پس از من چه را خواهيد پرستيد گفتند معبود تو و معبود پدرانت ابراهيم و اسماعيل و اسحاق معبودي يگانه را مي پرستيم و در برابر او تسليم هستيم(133)



تِلْكَ أُمَّةٌ قَدْ خَلَتْ لَهَا مَا كَسَبَتْ وَلَكُم مَّا كَسَبْتُمْ وَلَا تُسَْٔلُونَ عَمَّا كَانُوا۟ يَعْمَلُونَ(134)
آن جماعت را روزگار به سر آمد دستاورد آنان براي آنان و دستاورد شما براي شماست و از آنچه آنان مي كرده اند شما بازخواست نخواهيد شد(134)



وَقَالُوا۟ كُونُوا۟ هُودًا أَوْ نَصَٰرَيٰ تَهْتَدُوا۟ قُلْ بَلْ مِلَّةَ إِبْرَٰهِۦمَ حَنِيفًا وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ(135)
و [اهل كتاب] گفتند يهودي يا مسيحي باشيد تا هدايت يابيد بگو نه بلكه [بر] آيين ابراهيم حق گرا [هستم] و وي از مشركان نبود(135)



قُولُوٓا۟ ءَامَنَّا بِاللَّهِ وَمَآ أُنزِلَ إِلَيْنَا وَمَآ أُنزِلَ إِلَيٰٓ إِبْرَٰهِۦمَ وَإِسْمَٰعِيلَ وَإِسْحَٰقَ وَيَعْقُوبَ وَالْأَسْبَاطِ وَمَآ أُوتِيَ مُوسَيٰ وَعِيسَيٰ وَمَآ أُوتِيَ النَّبِيُّونَ مِن رَّبِّهِمْ لَا نُفَرِّقُ بَيْنَ أَحَدٍ مِّنْهُمْ وَنَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ(136)
بگوييد ما به خدا و به آنچه بر ما نازل شده و به آنچه بر ابراهيم و اسحاق و يعقوب و اسباط نازل آمده و به آنچه به موسي و عيسي داده شده و به آنچه به همه پيامبران از سوي پروردگارشان داده شده ايمان آورده ايم ميان هيچ يك از ايشان فرق نمي گذاريم و در برابر او تسليم هستيم(136)


صدق الله العلي العظيم

خیلی قشنگ بود.ممنون[golrooz]

صفحه ی 13 از قرآن کریم شامل آیات 137 تا 147 از سوره ی البقرة



اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
پناه میبرم به خدا از شر شیطان رانده شده


بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان


فَإِنْ ءَامَنُوا۟ بِمِثْلِ مَآ ءَامَنتُم بِهِ فَقَدِ اهْتَدَوا۟ وَّإِن تَوَلَّوْا۟ فَإِنَّمَا هُمْ فِي شِقَاقٍ فَسَيَكْفِيكَهُمُ اللَّهُ وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ(137)
پس اگر آنان [هم] به آنچه شما بدان ايمان آورده ايد ايمان آوردند قطعا هدايت شده اند ولي اگر روي برتافتند جز اين نيست كه سر ستيز [و جدايي ] دارند و به زودي خداوند [شر] آنان را از تو كفايت خواهد كرد كه او شنواي داناست(137)



صِبْغَةَ اللَّهِ وَمَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَةً وَنَحْنُ لَهُ عَٰبِدُونَ(138)
اين است نگارگري الهي و كيست خوش نگارتر از خدا و ما او را پرستندگانيم(138)



قُلْ أَتُحَآجُّونَنَا فِي اللَّهِ وَهُوَ رَبُّنَا وَرَبُّكُمْ وَلَنَآ أَعْمَٰلُنَا وَلَكُمْ أَعْمَٰلُكُمْ وَنَحْنُ لَهُ مُخْلِصُونَ(139)
بگو آيا درباره خدا با ما بحث و گفتگو مي كنيد با آنكه او پروردگار ما و پروردگار شماست و كردارهاي ما از آن ما و كردارهاي شما از آن شماست و ما براي او اخلاص مي ورزيم(139)



أَمْ تَقُولُونَ إِنَّ إِبْرَٰهِۦمَ وَإِسْمَٰعِيلَ وَإِسْحَٰقَ وَيَعْقُوبَ وَالْأَسْبَاطَ كَانُوا۟ هُودًا أَوْ نَصَٰرَيٰ قُلْ ءَأَنتُمْ أَعْلَمُ أَمِ اللَّهُ وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّن كَتَمَ شَهَٰدَةً عِندَهُ مِنَ اللَّهِ وَمَا اللَّهُ بِغَٰفِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ(140)
يا مي گوييد ابراهيم و اسماعيل و اسحاق و يعقوب و اسباط [دوازده گانه] يهودي يا نصراني بوده اند بگو آيا شما بهتر مي دانيد يا خدا و كيست ستمكارتر از آن كس كه شهادتي از خدا را در نزد خويش پوشيده دارد و خدا از آنچه مي كنيد غافل نيست(140)



تِلْكَ أُمَّةٌ قَدْ خَلَتْ لَهَا مَا كَسَبَتْ وَلَكُم مَّا كَسَبْتُمْ وَلَا تُسَْٔلُونَ عَمَّا كَانُوا۟ يَعْمَلُونَ(141)
آن جماعت را روزگار سپري شد براي ايشان است آنچه به دست آورده اند و براي شماست آنچه به دست آورده ايد و از آنچه آنان مي كرده اند شما بازخواست نخواهيد شد(141)



۞ سَيَقُولُ السُّفَهَآءُ مِنَ النَّاسِ مَا وَلَّيٰهُمْ عَن قِبْلَتِهِمُ الَّتِي كَانُوا۟ عَلَيْهَا قُل لِّلَّهِ الْمَشْرِقُ وَالْمَغْرِبُ يَهْدِي مَن يَشَآءُ إِلَيٰ صِرَٰطٍ مُّسْتَقِيمٍ(142)
به زودي مردم كم خرد خواهند گفت چه چيز آنان را از قبله اي كه بر آن بودند رويگردان كرد بگو مشرق و مغرب از آن خداست هر كه را خواهد به راه راست هدايت مي كند(142)



وَكَذَٰلِكَ جَعَلْنَٰكُمْ أُمَّةً وَسَطًا لِّتَكُونُوا۟ شُهَدَآءَ عَلَي النَّاسِ وَيَكُونَ الرَّسُولُ عَلَيْكُمْ شَهِيدًا وَمَا جَعَلْنَا الْقِبْلَةَ الَّتِي كُنتَ عَلَيْهَآ إِلَّا لِنَعْلَمَ مَن يَتَّبِعُ الرَّسُولَ مِمَّن يَنقَلِبُ عَلَيٰ عَقِبَيْهِ وَإِن كَانَتْ لَكَبِيرَةً إِلَّا عَلَي الَّذِينَ هَدَي اللَّهُ وَمَا كَانَ اللَّهُ لِيُضِيعَ إِيمَٰنَكُمْ إِنَّ اللَّهَ بِالنَّاسِ لَرَءُوفٌ رَّحِيمٌ(143)
و بدين گونه شما را امتي ميانه قرار داديم تا بر مردم گواه باشيد و پيامبر بر شما گواه باشد و قبله اي را كه [چندي] بر آن بودي مقرر نكرديم جز براي آنكه كسي را كه از پيامبر پيروي مي كند از آن كس كه از عقيده خود برمي گردد بازشناسيم هر چند [اين كار] جز بر كساني كه خدا هدايت[شان] كرده سخت گران بود و خدا بر آن نبود كه ايمان شما را ضايع گرداند زيرا خدا [نسبت] به مردم دلسوز و مهربان است(143)



قَدْ نَرَيٰ تَقَلُّبَ وَجْهِكَ فِي السَّمَآءِ فَلَنُوَلِّيَنَّكَ قِبْلَةً تَرْضَيٰهَا فَوَلِّ وَجْهَكَ شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَحَيْثُ مَا كُنتُمْ فَوَلُّوا۟ وُجُوهَكُمْ شَطْرَهُ وَإِنَّ الَّذِينَ أُوتُوا۟ الْكِتَٰبَ لَيَعْلَمُونَ أَنَّهُ الْحَقُّ مِن رَّبِّهِمْ وَمَا اللَّهُ بِغَٰفِلٍ عَمَّا يَعْمَلُونَ(144)
ما [به هر سو] گردانيدن رويت در آسمان را نيك مي بينيم پس [باش تا] تو را به قبله اي كه بدان خشنود شوي برگردانيم پس روي خود را به سوي مسجدالحرام كن و هر جا بوديد روي خود را به سوي آن بگردانيد در حقيقت اهل كتاب نيك مي دانند كه اين [تغيير قبله] از جانب پروردگارشان [بجا و] درست است و خدا از آنچه مي كنند غافل نيست(144)



وَلَئِنْ أَتَيْتَ الَّذِينَ أُوتُوا۟ الْكِتَٰبَ بِكُلِّ ءَايَةٍ مَّا تَبِعُوا۟ قِبْلَتَكَ وَمَآ أَنتَ بِتَابِعٍ قِبْلَتَهُمْ وَمَا بَعْضُهُم بِتَابِعٍ قِبْلَةَ بَعْضٍ وَلَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَآءَهُم مِّنۢ بَعْدِ مَا جَآءَكَ مِنَ الْعِلْمِ إِنَّكَ إِذًا لَّمِنَ الظَّٰلِمِينَ(145)
و اگر هر گونه معجزه اي براي اهل كتاب بياوري [باز] قبله تو را پيروي نمي كنند و تو [نيز] پيرو قبله آنان نيستي و خود آنان پيرو قبله يكديگر نيستند و پس از علمي كه تو را [حاصل] آمده اگر از هوسهاي ايشان پيروي كني در آن صورت جدا از ستمكاران خواهي بود(145)



الَّذِينَ ءَاتَيْنَٰهُمُ الْكِتَٰبَ يَعْرِفُونَهُ كَمَا يَعْرِفُونَ أَبْنَآءَهُمْ وَإِنَّ فَرِيقًا مِّنْهُمْ لَيَكْتُمُونَ الْحَقَّ وَهُمْ يَعْلَمُونَ(146)
كساني كه به ايشان كتاب [آسماني] داده ايم همان گونه كه پسران خود را مي شناسند او [=محمد] را مي شناسند و مسلما گروهي از ايشان حقيقت را نهفته مي دارند و خودشان [هم] مي دانند(146)



الْحَقُّ مِن رَّبِّكَ فَلَا تَكُونَنَّ مِنَ الْمُمْتَرِينَ(147)
حق از جانب پروردگار توست پس مبادا از ترديدكنندگان باشي(147)


صدق الله العلي العظيم

الا بذکرالله نطمئن القلوب
خیلی ممنون.

وَكَذَٰلِكَ جَعَلْنَٰكُمْ أُمَّةً وَسَطًا لِّتَكُونُوا۟ شُهَدَآءَ عَلَي النَّاسِ وَيَكُونَ الرَّسُولُ عَلَيْكُمْ شَهِيدًا وَمَا جَعَلْنَا الْقِبْلَةَ الَّتِي كُنتَ عَلَيْهَآ إِلَّا لِنَعْلَمَ مَن يَتَّبِعُ الرَّسُولَ مِمَّن يَنقَلِبُ عَلَيٰ عَقِبَيْهِ وَإِن كَانَتْ لَكَبِيرَةً إِلَّا عَلَي الَّذِينَ هَدَي اللَّهُ وَمَا كَانَ اللَّهُ لِيُضِيعَ إِيمَٰنَكُمْ إِنَّ اللَّهَ بِالنَّاسِ لَرَءُوفٌ رَّحِيمٌ(143)

مسلمانان تا سال دوم هجری به سمت بیت المقدس نماز میخواندند؛ ولی در آن سال این آیات نازل شد و آنان را موظف کرد به سوی کعبه نماز بگزارند.

آیۀ مورد بحث، به قسمتی از اسرار و فلسفه تغییر قبله اشاره کرده، می فرماید: همان گونه(که قبلۀ شما یک قبلۀ یمانه است)، شما را نیز یک امت میانه قرار دادیم؛ امتی که از هر نظر در حد اعتدال باشد؛ نه کندرو و نه تند روف نه در حد اعتدال و نه تفریط؛ بلکه الگو نمونه. سپس می افزاید: هدف این بود که شما بر مردم گواه باشید و پیامبر هم برشما گواه باشد.

امت وسط یعنی چه؟

امت وسط؛ یعنی، معتدل از نظر عقیده که نه راه غلو را می پیمایند و نه راه شرک را ؛ نه طرفدار جبرند و نه تفویض؛ نه دربارۀ صفات خدا به تشبیه معتقدند و نه به تعطیل باور دارند. از نظر ارزش های معنوی و مادی معتدل اند؛ نه به کلی در جهان ماده فرو می روند که معنویت به فراموشی سپرده شود و نه آنچنان در عالم معنا غرق می شوند که از جهان ماده به کلی بی خبر گردند. نه همچون گروه عظیمی از یهودان که جز گرایش مادی چیزی را نشناسند و نه همچون راهبان مسیحی که به کلی دنیا را ترک می کنند. معتدل از نظر روابط اجتماعی و شیوه های اخلاقی و خلاصه، معتدل در تمام جهات زندگی.

امت وسط چه کسانی هستند؟

در مورد اینکه مراد از «امت وسط» چه کسانی اند، نظریه هایی ابراز شده است؛ اما با چند مقدمه روشن می شود که مراد افراد خاصی اند.

الف)-قرآن امت وسط را شاهد بر اعمال معرفی کرده است؛ پس باید در قیامت بر اعمال مردم گواهی دهد.
ب )- گواه شدن ؛ علم و آگاهی و عدالت می خواهد.
ج )- همۀ افراد امت آگاهی و عدالت ندارند ؛ به همین دلیل در روایات می خوانیم که: مراد از امت وسط ، امامان معصوم علیهم السلام هستند که به کار ما علم دارند؛ چنان که قرآن می فرماید : {فسیری الله عملکم و رسوله والمومنون}(سورۀ توبه آیۀ 105) .

مراد از مومنانی که اعمال مردم را می بینند و به آن علم پیدا می کنند، براساس روایات، امامان معصوم علیهم السلام هستند. همچنین عدالت دارند؛ چنان که خداوند در آیۀ { إنما یریدالله لیذهب عنکم الرجس أهل البیت و یطهرکم تطهیرا} عصمت و عدالت آنان را تبیین می کند.

مولا امام صادق(ع) می فرمایند:

مگر می شود امتی که برخی افرادش لایق گواهی دادن برای چند عدد خرما در دادگاه های دنیا نیستند، لیاقت گواهی دادن بر مردم در قیامت را دارا باشند؟!

طبق این آیه:

1- اولیای خدا بر اعمال ما نظارت دارند{لِّتَكُونُوا۟ شُهَدَآءَ}

2- در قیامت سلسله مراتب است. تشکیلات و سازماندهی محکم قیامت به گونه ای است که ابتدا ائمه بر کار مردم گواهی می دهند و سپس پیامبر(ص) بر امامان گواهی است{لِّتَكُونُوا۟ شُهَدَآءَ عَلَي النَّاسِ وَيَكُونَ الرَّسُولُ عَلَيْكُمْ شَهِيدًا}.

3-آزمایش یک سنت قطعی الهی است و خداوند گاهی با تغییر فرمان، مردم را امتحان می کند{لِنَعْلَمَ مَن يَتَّبِعُ الرَّسُولَ}.

4- پیروی از دستورت دینی، مایۀ رشد و کمال و نافرمانی از آن، نوعی حرکت ارتجاعی است{يَنقَلِبُ عَلَيٰ عَقِبَيْهِ}.

5- جز فرمان خداوند خود را به چیزی دیگر از قبیل جهت، رنگ و زمان ، مکان وشیوۀ خاصی عادت ندهیم، تا هرگاه فرمانی برخلاف انتظار و یا عادت و سلیقۀ ما صادر شد، به دنبال فرار یا توجیه نباشیم{لِنَعْلَمَ مَن يَتَّبِعُ الرَّسُولَ مِمَّن يَنقَلِبُ عَلَيٰ عَقِبَيْهِ}.

6- تسلیم ، بر افراد عادی سنگسن است{} و تنها کسانی به این مقام دست می یابند که هدایت خاص الهی، شامل آنان شود{إِلَّا عَلَي الَّذِينَ هَدَي اللَّهُ}.

7- قوانین و مقررات شامل زمان های قبلی نمی شود. اگر امروز فرمان تغییر قبله صادر شده ، نمازهای قبلی صحیح است و از امروز باید به سوی دیگر نماز خواند{وَمَا كَانَ اللَّهُ لِيُضِيعَ إِيمَٰنَكُمْ}.

برگرفته از کتاب تفسیرهمراه

سلام میشه بیشتر توضیح بدهید کلوپ درباره چی بیشتر توضیح میده

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط دبستان

سلام میشه بیشتر توضیح بدهید کلوپ درباره چی بیشتر توضیح میده

---

سلام
قرار شده که خانم کریمی {soha313} هر روز یک صفحه از قرآن کریم را اینجا با معنی بذارن و ما هرروز همون صفحه را با معنی بخونیم و تفکر کنیم و اگر نکته ای برداشت کردین بنویسین و نظر بدین. این برنامۀ خانم کریمی بود و البته برنامۀ خیلی جالبی است.

صفحه ی 14 از قرآن کریم شامل آیات 148 تا 163 از سوره ی البقرة


اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
پناه میبرم به خدا از شر شیطان رانده شده


بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان


وَلِكُلٍّ وِجْهَةٌ هُوَ مُوَلِّيهَا فَاسْتَبِقُوا۟ الْخَيْرَٰتِ أَيْنَ مَا تَكُونُوا۟ يَأْتِ بِكُمُ اللَّهُ جَمِيعًا إِنَّ اللَّهَ عَلَيٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ(148)
و براي هر كسي قبله اي است كه وي روي خود را به آن [سوي] مي گرداند پس در كارهاي نيك بر يكديگر پيشي گيريد هر كجا كه باشيد خداوند همگي شما را [به سوي خود باز] مي آورد در حقيقت خدا بر همه چيز تواناست(148)



وَمِنْ حَيْثُ خَرَجْتَ فَوَلِّ وَجْهَكَ شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَإِنَّهُ لَلْحَقُّ مِن رَّبِّكَ وَمَا اللَّهُ بِغَٰفِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ(149)
و از هر كجا بيرون آمدي روي خود را به سوي مسجدالحرام بگردان و البته اين [فرمان] حق است و از جانب پروردگار تو است و خداوند از آنچه مي كنيد غافل نيست(149)



وَمِنْ حَيْثُ خَرَجْتَ فَوَلِّ وَجْهَكَ شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَحَيْثُ مَا كُنتُمْ فَوَلُّوا۟ وُجُوهَكُمْ شَطْرَهُ لِئَلَّا يَكُونَ لِلنَّاسِ عَلَيْكُمْ حُجَّةٌ إِلَّا الَّذِينَ ظَلَمُوا۟ مِنْهُمْ فَلَا تَخْشَوْهُمْ وَاخْشَوْنِي وَلِأُتِمَّ نِعْمَتِي عَلَيْكُمْ وَلَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ(150)
و از هر كجا بيرون آمدي [به هنگام نماز] روي خود را به سمت مسجدالحرام بگردان و هر كجا بوديد رويهاي خود را به سوي آن بگردانيد تا براي مردم غير از ستمگرانشان بر شما حجتي نباشد پس از آنان نترسيد و از من بترسيد تا نعمت خود را بر شما كامل گردانم و باشد كه هدايت شويد(150)



كَمَآ أَرْسَلْنَا فِيكُمْ رَسُولًا مِّنكُمْ يَتْلُوا۟ عَلَيْكُمْ ءَايَٰتِنَا وَيُزَكِّيكُمْ وَيُعَلِّمُكُمُ الْكِتَٰبَ وَالْحِكْمَةَ وَيُعَلِّمُكُم مَّا لَمْ تَكُونُوا۟ تَعْلَمُونَ(151)
همان طور كه در ميان شما فرستاده اي از خودتان روانه كرديم [كه] آيات ما را بر شما مي خواند و شما را پاك مي گرداند و به شما كتاب و حكمت مي آموزد و آنچه را نمي دانستيد به شما ياد مي دهد(151)



فَاذْكُرُونِيٓ أَذْكُرْكُمْ وَاشْكُرُوا۟ لِي وَلَا تَكْفُرُونِ(152)
پس مرا ياد كنيد [تا] شما را ياد كنم و شكرانه ام را به جاي آريد و با من ناسپاسي نكنيد(152)



يَٰٓأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا۟ اسْتَعِينُوا۟ بِالصَّبْرِ وَالصَّلَوٰةِ إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّٰبِرِينَ(153)
اي كساني كه ايمان آورده ايد از شكيبايي و نماز ياري جوييد زيرا خدا با شكيبايان است(153)



وَلَا تَقُولُوا۟ لِمَن يُقْتَلُ فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَٰتٌۢ بَلْ أَحْيَآءٌ وَلَٰكِن لَّا تَشْعُرُونَ(154)
و كساني را كه در راه خدا كشته مي شوند مرده نخوانيد بلكه زنده اند ولي شما نمي دانيد(154)



وَلَنَبْلُوَنَّكُم بِشَيْءٍ مِّنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِّنَ الْأَمْوَٰلِ وَالْأَنفُسِ وَالثَّمَرَٰتِ وَبَشِّرِ الصَّٰبِرِينَ(155)
و قطعا شما را به چيزي از [قبيل] ترس و گرسنگي و كاهشي در اموال و جانها و محصولات مي آزماييم و مژده ده شكيبايان را (155)



الَّذِينَ إِذَآ أَصَٰبَتْهُم مُّصِيبَةٌ قَالُوٓا۟ إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّآ إِلَيْهِ رَٰجِعُونَ(156)
[همان] كساني كه چون مصيبتي به آنان برسد مي گويند ما از آن خدا هستيم و به سوي او باز مي گرديم(156)



أُو۟لَٰٓئِكَ عَلَيْهِمْ صَلَوَٰتٌ مِّن رَّبِّهِمْ وَرَحْمَةٌ وَأُو۟لَٰٓئِكَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ(157)
بر ايشان درودها و رحمتي از پروردگارشان [باد] و راه يافتگان [هم] خود ايشانند(157)



۞ إِنَّ الصَّفَا وَالْمَرْوَةَ مِن شَعَآئِرِ اللَّهِ فَمَنْ حَجَّ الْبَيْتَ أَوِ اعْتَمَرَ فَلَا جُنَاحَ عَلَيْهِ أَن يَطَّوَّفَ بِهِمَا وَمَن تَطَوَّعَ خَيْرًا فَإِنَّ اللَّهَ شَاكِرٌ عَلِيمٌ(158)
در حقيقت صفا و مروه از شعاير خداست [كه يادآور اوست] پس هر كه خانه [خدا] را حج كند يا عمره گزارد بر او گناهي نيست كه ميان آن دو سعي به جاي آورد و هر كه افزون بر فريضه كار نيكي كند خدا حق شناس و داناست(158)



إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ مَآ أَنزَلْنَا مِنَ الْبَيِّنَٰتِ وَالْهُدَيٰ مِنۢ بَعْدِ مَا بَيَّنَّٰهُ لِلنَّاسِ فِي الْكِتَٰبِ أُو۟لَٰٓئِكَ يَلْعَنُهُمُ اللَّهُ وَيَلْعَنُهُمُ اللَّٰعِنُونَ(159)
كساني كه نشانه هاي روشن و رهنمودي را كه فرو فرستاده ايم بعد از آنكه آن را براي مردم در كتاب توضيح داده ايم نهفته مي دارند آنان را خدا لعنت مي كند و لعنت كنندگان لعنتشان مي كنند(159)



إِلَّا الَّذِينَ تَابُوا۟ وَأَصْلَحُوا۟ وَبَيَّنُوا۟ فَأُو۟لَٰٓئِكَ أَتُوبُ عَلَيْهِمْ وَأَنَا التَّوَّابُ الرَّحِيمُ(160)
مگر كساني كه توبه كردند و [خود را] اصلاح نمودند و [حقيقت را] آشكار كردند پس بر آنان خواهم بخشود و من توبه پذير مهربانم(160)



إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا۟ وَمَاتُوا۟ وَهُمْ كُفَّارٌ أُو۟لَٰٓئِكَ عَلَيْهِمْ لَعْنَةُ اللَّهِ وَالْمَلَٰٓئِكَةِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِينَ(161)
كساني كه كافر شدند و در حال كفر مردند لعنت خدا و فرشتگان و تمام مردم بر آنان باد(161)



خَٰلِدِينَ فِيهَا لَا يُخَفَّفُ عَنْهُمُ الْعَذَابُ وَلَا هُمْ يُنظَرُونَ(162)
در آن [لعنت] جاودانه بمانند نه عذابشان كاسته گردد و نه مهلت يابند(162)



وَإِلَٰهُكُمْ إِلَٰهٌ وَٰحِدٌ لَّآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ الرَّحْمَٰنُ الرَّحِيمُ(163)
و معبود شما معبود يگانه اي است كه جز او هيچ معبودي نيست [و اوست] بخشايشگر مهربان(163)


صدق الله العلي العظيم

سلام اجرتون با خود خدا.
التماس دعا برای همه

اره خوبه مرسی

صفحه ی 15 از قرآن کریم شامل آیات 164 تا 174 از سوره ی البقرة


اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
پناه میبرم به خدا از شر شیطان رانده شده


بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان


إِنَّ فِي خَلْقِ السَّمَٰوَٰتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَٰفِ الَّيْلِ وَالنَّهَارِ وَالْفُلْكِ الَّتِي تَجْرِي فِي الْبَحْرِ بِمَا يَنفَعُ النَّاسَ وَمَآ أَنزَلَ اللَّهُ مِنَ السَّمَآءِ مِن مَّآءٍ فَأَحْيَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا وَبَثَّ فِيهَا مِن كُلِّ دَآبَّةٍ وَتَصْرِيفِ الرِّيَٰحِ وَالسَّحَابِ الْمُسَخَّرِ بَيْنَ السَّمَآءِ وَالْأَرْضِ لَءَايَٰتٍ لِّقَوْمٍ يَعْقِلُونَ(164)
راستي كه در آفرينش آسمانها و زمين و در پي يكديگر آمدن شب و روز و كشتيهايي كه در دريا روانند با آنچه به مردم سود مي رساند و [همچنين] آبي كه خدا از آسمان فرو فرستاده و با آن زمين را پس از مردنش زنده گردانيده و در آن هر گونه جنبنده اي پراكنده كرده و [نيز در] گردانيدن بادها و ابري كه ميان آسمان و زمين آرميده است براي گروهي كه مي انديشند واقعا نشانه هايي [گويا] وجود دارد(164)



وَمِنَ النَّاسِ مَن يَتَّخِذُ مِن دُونِ اللَّهِ أَندَادًا يُحِبُّونَهُمْ كَحُبِّ اللَّهِ وَالَّذِينَ ءَامَنُوٓا۟ أَشَدُّ حُبًّا لِّلَّهِ وَلَوْ يَرَي الَّذِينَ ظَلَمُوٓا۟ إِذْ يَرَوْنَ الْعَذَابَ أَنَّ الْقُوَّةَ لِلَّهِ جَمِيعًا وَأَنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعَذَابِ(165)
و برخي از مردم در برابر خدا همانندهايي [براي او] برمي گزينند و آنها را چون دوستي خدا دوست مي دارند ولي كساني كه ايمان آورده اند به خدا محبت بيشتري دارند كساني كه [با برگزيدن بتها به خود] ستم نموده اند اگر مي دانستند هنگامي كه عذاب را مشاهده كنند تمام نيرو[ها] از آن خداست و خدا سخت كيفر است(165)



إِذْ تَبَرَّأَ الَّذِينَ اتُّبِعُوا۟ مِنَ الَّذِينَ اتَّبَعُوا۟ وَرَأَوُا۟ الْعَذَابَ وَتَقَطَّعَتْ بِهِمُ الْأَسْبَابُ(166)
آنگاه كه پيشوايان از پيروان بيزاري جويند و عذاب را مشاهده كنند و ميانشان پيوندها بريده گردد(166)



وَقَالَ الَّذِينَ اتَّبَعُوا۟ لَوْ أَنَّ لَنَا كَرَّةً فَنَتَبَرَّأَ مِنْهُمْ كَمَا تَبَرَّءُوا۟ مِنَّا كَذَٰلِكَ يُرِيهِمُ اللَّهُ أَعْمَٰلَهُمْ حَسَرَٰتٍ عَلَيْهِمْ وَمَا هُم بِخَٰرِجِينَ مِنَ النَّارِ(167)
و پيروان مي گويند كاش براي ما بازگشتي بود تا همان گونه كه [آنان] از ما بيزاري جستند [ما نيز] از آنان بيزاري مي جستيم اين گونه خداوند كارهايشان را كه بر آنان مايه حسرتهاست به ايشان مي نماياند و از آتش بيرون آمدني نيستند(167)



يَٰٓأَيُّهَا النَّاسُ كُلُوا۟ مِمَّا فِي الْأَرْضِ حَلَٰلًا طَيِّبًا وَلَا تَتَّبِعُوا۟ خُطُوَٰتِ الشَّيْطَٰنِ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُّبِينٌ(168)
اي مردم از آنچه در زمين است حلال و پاكيزه را بخوريد و از گامهاي شيطان پيروي مكنيد كه او دشمن آشكار شماست(168)



إِنَّمَا يَأْمُرُكُم بِالسُّوٓءِ وَالْفَحْشَآءِ وَأَن تَقُولُوا۟ عَلَي اللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ(169)
[او] شما را فقط به بدي و زشتي فرمان مي دهد و [وامي دارد] تا بر خدا چيزي را كه نمي دانيد بربنديد(169)



وَإِذَا قِيلَ لَهُمُ اتَّبِعُوا۟ مَآ أَنزَلَ اللَّهُ قَالُوا۟ بَلْ نَتَّبِعُ مَآ أَلْفَيْنَا عَلَيْهِ ءَابَآءَنَآ أَوَلَوْ كَانَ ءَابَآؤُهُمْ لَا يَعْقِلُونَ شَئًْا وَلَا يَهْتَدُونَ(170)
و چون به آنان گفته شود از آنچه خدا نازل كرده است پيروي كنيد مي گويند نه بلكه از چيزي كه پدران خود را بر آن يافته ايم پيروي مي كنيم آيا هر چند پدرانشان چيزي را درك نمي كرده و به راه صواب نمي رفته اند [باز هم در خور پيروي هستند](170)



وَمَثَلُ الَّذِينَ كَفَرُوا۟ كَمَثَلِ الَّذِي يَنْعِقُ بِمَا لَا يَسْمَعُ إِلَّا دُعَآءً وَنِدَآءً صُمٌّۢ بُكْمٌ عُمْيٌ فَهُمْ لَا يَعْقِلُونَ(171)
و مثل [دعوت كننده] كافران چون مثل كسي است كه حيواني را كه جز صدا و ندايي [مبهم چيزي] نمي شنود بانگ مي زند [آري] كرند لالند كورند [و] درنمي يابند(171)



يَٰٓأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا۟ كُلُوا۟ مِن طَيِّبَٰتِ مَا رَزَقْنَٰكُمْ وَاشْكُرُوا۟ لِلَّهِ إِن كُنتُمْ إِيَّاهُ تَعْبُدُونَ(172)
اي كساني كه ايمان آورده ايد از نعمتهاي پاكيزه اي كه روزي شما كرده ايم بخوريد و اگر تنها او را مي پرستيد خدا را شكر كنيد(172)



إِنَّمَا حَرَّمَ عَلَيْكُمُ الْمَيْتَةَ وَالدَّمَ وَلَحْمَ الْخِنزِيرِ وَمَآ أُهِلَّ بِهِ لِغَيْرِ اللَّهِ فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ بَاغٍ وَلَا عَادٍ فَلَآ إِثْمَ عَلَيْهِ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ(173)
[خداوند] تنها مردار و خون و گوشت خوك و آنچه را كه [هنگام سر بريدن] نام غير خدا بر آن برده شده بر شما حرام گردانيده است [ولي] كسي كه [براي حفظ جان خود به خوردن آنها] ناچار شود در صورتي كه ستمگر و متجاوز نباشد بر او گناهي نيست زيرا خدا آمرزنده و مهربان است(173)



إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ مَآ أَنزَلَ اللَّهُ مِنَ الْكِتَٰبِ وَيَشْتَرُونَ بِهِ ثَمَنًا قَلِيلًا أُو۟لَٰٓئِكَ مَا يَأْكُلُونَ فِي بُطُونِهِمْ إِلَّا النَّارَ وَلَا يُكَلِّمُهُمُ اللَّهُ يَوْمَ الْقِيَٰمَةِ وَلَا يُزَكِّيهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ(174)
كساني كه آنچه را خداوند از كتاب نازل كرده پنهان مي دارند و بدان بهاي ناچيزي به دست مي آورند آنان جز آتش در شكمهاي خويش فرو نبرند و خدا روز قيامت با ايشان سخن نخواهد گفت و پاكشان نخواهد كرد و عذابي دردناك خواهند داشت(174)


صدق الله العلي العظيم

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط soham 313

صفحه ی 15 از قرآن کریم شامل آیات 164 تا 174 از سوره ی البقرة

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

إِنَّ فِي خَلْقِ السَّمَٰوَٰتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَٰفِ الَّيْلِ وَالنَّهَارِ وَالْفُلْكِ الَّتِي تَجْرِي فِي الْبَحْرِ بِمَا يَنفَعُ النَّاسَ وَمَآ أَنزَلَ اللَّهُ مِنَ السَّمَآءِ مِن مَّآءٍ فَأَحْيَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا وَبَثَّ فِيهَا مِن كُلِّ دَآبَّةٍ وَتَصْرِيفِ الرِّيَٰحِ وَالسَّحَابِ الْمُسَخَّرِ بَيْنَ السَّمَآءِ وَالْأَرْضِ لَءَايَٰتٍ لِّقَوْمٍ يَعْقِلُونَ(164)
راستي كه در آفرينش آسمانها و زمين و در پي يكديگر آمدن شب و روز و كشتيهايي كه در دريا روانند با آنچه به مردم سود مي رساند و [همچنين] آبي كه خدا از آسمان فرو فرستاده و با آن زمين را پس از مردنش زنده گردانيده و در آن هر گونه جنبنده اي پراكنده كرده و [نيز در] گردانيدن بادها و ابري كه ميان آسمان و زمين آرميده است براي گروهي كه مي انديشند واقعا نشانه هايي [گويا] وجود دارد(164)

وَمِنَ النَّاسِ مَن يَتَّخِذُ مِن دُونِ اللَّهِ أَندَادًا يُحِبُّونَهُمْ كَحُبِّ اللَّهِ وَالَّذِينَ ءَامَنُوٓا۟ أَشَدُّ حُبًّا لِّلَّهِ وَلَوْ يَرَي الَّذِينَ ظَلَمُوٓا۟ إِذْ يَرَوْنَ الْعَذَابَ أَنَّ الْقُوَّةَ لِلَّهِ جَمِيعًا وَأَنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعَذَابِ(165)
و برخي از مردم در برابر خدا همانندهايي [براي او] برمي گزينند و آنها را چون دوستي خدا دوست مي دارند ولي كساني كه ايمان آورده اند به خدا محبت بيشتري دارند كساني كه [با برگزيدن بتها به خود] ستم نموده اند اگر مي دانستند هنگامي كه عذاب را مشاهده كنند تمام نيرو[ها] از آن خداست و خدا سخت كيفر است(165)

إِذْ تَبَرَّأَ الَّذِينَ اتُّبِعُوا۟ مِنَ الَّذِينَ اتَّبَعُوا۟ وَرَأَوُا۟ الْعَذَابَ وَتَقَطَّعَتْ بِهِمُ الْأَسْبَابُ(166)
آنگاه كه پيشوايان از پيروان بيزاري جويند و عذاب را مشاهده كنند و ميانشان پيوندها بريده گردد(166)

وَقَالَ الَّذِينَ اتَّبَعُوا۟ لَوْ أَنَّ لَنَا كَرَّةً فَنَتَبَرَّأَ مِنْهُمْ كَمَا تَبَرَّءُوا۟ مِنَّا كَذَٰلِكَ يُرِيهِمُ اللَّهُ أَعْمَٰلَهُمْ حَسَرَٰتٍ عَلَيْهِمْ وَمَا هُم بِخَٰرِجِينَ مِنَ النَّارِ(167)
و پيروان مي گويند كاش براي ما بازگشتي بود تا همان گونه كه [آنان] از ما بيزاري جستند [ما نيز] از آنان بيزاري مي جستيم اين گونه خداوند كارهايشان را كه بر آنان مايه حسرتهاست به ايشان مي نماياند و از آتش بيرون آمدني نيستند(167)

يَٰٓأَيُّهَا النَّاسُ كُلُوا۟ مِمَّا فِي الْأَرْضِ حَلَٰلًا طَيِّبًا وَلَا تَتَّبِعُوا۟ خُطُوَٰتِ الشَّيْطَٰنِ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُّبِينٌ(168)
اي مردم از آنچه در زمين است حلال و پاكيزه را بخوريد و از گامهاي شيطان پيروي مكنيد كه او دشمن آشكار شماست(168)

إِنَّمَا يَأْمُرُكُم بِالسُّوٓءِ وَالْفَحْشَآءِ وَأَن تَقُولُوا۟ عَلَي اللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ(169)
[او] شما را فقط به بدي و زشتي فرمان مي دهد و [وامي دارد] تا بر خدا چيزي را كه نمي دانيد بربنديد(169)

وَإِذَا قِيلَ لَهُمُ اتَّبِعُوا۟ مَآ أَنزَلَ اللَّهُ قَالُوا۟ بَلْ نَتَّبِعُ مَآ أَلْفَيْنَا عَلَيْهِ ءَابَآءَنَآ أَوَلَوْ كَانَ ءَابَآؤُهُمْ لَا يَعْقِلُونَ شَئًْا وَلَا يَهْتَدُونَ(170)
و چون به آنان گفته شود از آنچه خدا نازل كرده است پيروي كنيد مي گويند نه بلكه از چيزي كه پدران خود را بر آن يافته ايم پيروي مي كنيم آيا هر چند پدرانشان چيزي را درك نمي كرده و به راه صواب نمي رفته اند [باز هم در خور پيروي هستند](170)

وَمَثَلُ الَّذِينَ كَفَرُوا۟ كَمَثَلِ الَّذِي يَنْعِقُ بِمَا لَا يَسْمَعُ إِلَّا دُعَآءً وَنِدَآءً صُمٌّۢ بُكْمٌ عُمْيٌ فَهُمْ لَا يَعْقِلُونَ(171)
و مثل [دعوت كننده] كافران چون مثل كسي است كه حيواني را كه جز صدا و ندايي [مبهم چيزي] نمي شنود بانگ مي زند [آري] كرند لالند كورند [و] درنمي يابند(171)

يَٰٓأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا۟ كُلُوا۟ مِن طَيِّبَٰتِ مَا رَزَقْنَٰكُمْ وَاشْكُرُوا۟ لِلَّهِ إِن كُنتُمْ إِيَّاهُ تَعْبُدُونَ(172)
اي كساني كه ايمان آورده ايد از نعمتهاي پاكيزه اي كه روزي شما كرده ايم بخوريد و اگر تنها او را مي پرستيد خدا را شكر كنيد(172)

إِنَّمَا حَرَّمَ عَلَيْكُمُ الْمَيْتَةَ وَالدَّمَ وَلَحْمَ الْخِنزِيرِ وَمَآ أُهِلَّ بِهِ لِغَيْرِ اللَّهِ فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ بَاغٍ وَلَا عَادٍ فَلَآ إِثْمَ عَلَيْهِ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ(173)
[خداوند] تنها مردار و خون و گوشت خوك و آنچه را كه [هنگام سر بريدن] نام غير خدا بر آن برده شده بر شما حرام گردانيده است [ولي] كسي كه [براي حفظ جان خود به خوردن آنها] ناچار شود در صورتي كه ستمگر و متجاوز نباشد بر او گناهي نيست زيرا خدا آمرزنده و مهربان است(173)

إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ مَآ أَنزَلَ اللَّهُ مِنَ الْكِتَٰبِ وَيَشْتَرُونَ بِهِ ثَمَنًا قَلِيلًا أُو۟لَٰٓئِكَ مَا يَأْكُلُونَ فِي بُطُونِهِمْ إِلَّا النَّارَ وَلَا يُكَلِّمُهُمُ اللَّهُ يَوْمَ الْقِيَٰمَةِ وَلَا يُزَكِّيهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ(174)
كساني كه آنچه را خداوند از كتاب نازل كرده پنهان مي دارند و بدان بهاي ناچيزي به دست مي آورند آنان جز آتش در شكمهاي خويش فرو نبرند و خدا روز قيامت با ايشان سخن نخواهد گفت و پاكشان نخواهد كرد و عذابي دردناك خواهند داشت(174)

---

من در احاطه ی نور خدا هستم که هیچ چیز منفی نمیتواند در ان رسوخ کند.....

يَٰٓأَيُّهَا النَّاسُ كُلُوا۟ مِمَّا فِي الْأَرْضِ حَلَٰلًا طَيِّبًا وَلَا تَتَّبِعُوا۟ خُطُوَٰتِ الشَّيْطَٰنِ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُّبِينٌ(168)

سفارش اسلام:

«حلال» چیزی است که ممنوعیت شرعی نداشته باشد و «طیّب» به چیزهای پاکیزه گفته می شود که علاوه بر نداشتن ممنوعیت شرعی، موافق طبع سالم انسانی است و نقطۀ مقابل آن«خبیٍ» است که طبع آدمی از آن تنفر دارد.
اسلام همواره به بهره برداری از نعمت های پاک و حلال سفارش نموده ، با هرگونه رهبانیت و زهد بی جا مبارزه می کند؛ از این رو:
هم خوردنی های ناسالم را از شیطان می داند «إنّما الخمر....رجس من عمل الشیطان»(سورۀ مائده آیه90)
و هم نخوردن نابجا را گام شیطان معرفی می کند «كُلُوا۟ مِمَّا فِي الْأَرْضِ حَلَٰلًا طَيِّبًا وَلَا تَتَّبِعُوا۟ خُطُوَٰتِ الشَّيْطَٰنِ»

شرط بهره مندی:

قرآن معمولا در کنار اجازۀ مصرف، شرطی را بیان کرده است؛ اینجا می فرماید:«كُلُوا۟ مِمَّا فِي الْأَرْضِ حَلَٰلًا طَيِّبًا وَلَا تَتَّبِعُوا۟ خُطُوَٰتِ الشَّيْطَٰنِ»

درجای دیگر می فرماید:«کلوا واشربوا من رزق الله و لا تعثو فی الارض مفسدین»«از روزی خدا بخورید و بیاشامید؛ ولی در زمین، فساد نکنید»(بقره آیۀ60)

و درجای دیگر می فرماید:«فکلوا منها و أطعموا...» «بخورید و اطعام کنید»(حج،آیۀ28)
در آیۀ دیگر می فرماید: «کلوا واشربوا و لاتسرفوا» « بخورید و بیاشامید؛ ولی اسراف نکنید»(اعراف،آیۀ31)

اصل اول:

این آیه دلیل بر این است که اصل اول در همۀ در همۀ غذاهای روی زمین، خلال بودن است و غذاهای حرام جنبۀ استثنایی دارد. بنابراین حرام بودن هرچیز، دلیل م یخواهد نه خلال بودن آن.
نتیجه آنکه: هر غذایی که ممنوعیت آن با دلیل صحیح ثابت نشده است، تا هنگامی که منشأ فساد و ضرری برای فرد و اجتماع نباشد، طبق آیۀ شریف، حلال است.

هشدار قرآنی:

عبارت«وَلَا تَتَّبِعُوا۟ خُطُوَٰتِ الشَّيْطَٰنِ» در چهار جای قرآن مجید{بقره آیات168 و 208 و انعام آیۀ142 و نور آیۀ 21 } آمده است که دو مورد آن{بقره آیۀ 168؛انعام آیۀ142} دربارۀ استفاده از غذاها و روزی های الهی است در واقع، به انسان هشدار می دهد این نعمت های حلال در موارد نامناسب، مصرف نکند و آنها را وسیله ای برای اطاعت و بندگی قرار دهد؛ نه طغیان وفساد در زمین(بقره آیۀ60}

سیاست گام به گام:

جملۀ «خطوات الشیطان»(گام های شیطان) به یک مسألۀ دقیق تربیتی اشاره دارد و آن اینکه، انحراف ها و تبه کاری ها، بیشتر به طور تدریجی در انسان نفوذ می کند؛ نه به صورت دفعی و فوری؛ برای مثال برای آلوده شدن به مواد مخدر و قمار و شراب، معمولا مراحلی وجود دارد: نخست تماشاچی یکی از این صحنه هاست و انجام این کار را ساده می شمرد. گام دوم، شرکت تفریحی در قمار(بدون برد و باخت)، یا استفاده از مواد مخدر برای رفع خستگی، یا درمان بیماری ومانند آن. گام سوم، استفاده از این مواد به مقدار کم و به قصد ترک آن است.

سرانجام گام ها یکی پس از دیگری برداشته می شود و شخص، یک قمار باز حرفه ای یا معتاد خطرناک می گردد. وسوسه های شیطان نیز معمولا به همین صورت است، انسان را قدم به قدم در پشت سر خود، به پرتگاه می کشاند.

شیطان وتمام دستگاه های شیطانیو آلوده، برای اجرای نقشه های شوم خود، از همین روش خطوات (گام به گام) استفاده می کنند؛ لذا قرآن می گوید: از همان گام اول باید به هوش بود و با شیطان همراه نشد.

شیطان به صراحت از دشمنی خود با انسان خبر داده است: « لأغوینّهم أجمعین» «همه را گمراه می کنم»(حجر آیۀ 39)

طبق این آیه:

1- بهره برداری از آنچه در زمین است برای همۀ انسانها جایز است و انسان نباید خود را از بهره برداری از آنچه خدا حلال کرده، محروم کند، لذا اسلام با برخی ریاضت ها مخالف است {يَٰٓأَيُّهَا النَّاسُ كُلُوا۟...}
2- تکالیف منحصر به مومنان نیست{يَٰٓأَيُّهَا النَّاسُ كُلُوا۟...لَا تَتَّبِعُوا۟ }
3- نیازهای طبیعی بشر، زمینه ای برای انحراف و تسلط شیطان است. باید ضمن تأمین نیاز ، به لغزش های آن توجه کرد.{كُلُوا۟...لَا تَتَّبِعُوا۟}
4- شیطان، برای انحراف انسان ها، از راههای گوناگون استفاده می کند {خُطُوَٰتِ الشَّيْطَٰنِ}
آوردن خطوات به صورت جمع، به راهها و وسایل متنوع نیرنگ شیطان، اشاره دارد.

برگرفته از کتاب تفسیر همراه

روزي شخصي از پيامبر پرسيد كه بهترين آيه از نظر شما كدام آيه است؟پيامبر فرمودند:آيه 2 سوره طلاق"و يرزقه من حيث لا يحتسب و من يتوكل علي الله فهو حسبه ان الله بالغ امره قد جعل الله لكل شيء قدرا.يك قسمت از اين آيه "ان الله بالغ امره "است كه يعني خداوند بر هر چيزي احاطه دارد.اگر پيامبر از بين اين همه آيه اين آيه را انتخاب كرده اند پس شايسته تعمل و نگاه به تفسير اين آيه است.

يَٰٓأَيُّهَا النَّاسُ كُلُوا۟ مِمَّا فِي الْأَرْضِ حَلَٰلًا طَيِّبًا وَلَا تَتَّبِعُوا۟ خُطُوَٰتِ الشَّيْطَٰنِ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُّبِينٌ(168)
اي مردم از آنچه در زمين است حلال و پاكيزه را بخوريد و از گامهاي شيطان پيروي مكنيد كه او دشمن آشكار شماست(168)


این ایه رو خیلی دوست دارم.

صفحه ی 16 از قرآن کریم شامل آیات 175 تا 184 از سوره ی البقرة


اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
پناه میبرم به خدا از شر شیطان رانده شده


بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان


أُو۟لَٰٓئِكَ الَّذِينَ اشْتَرَوُا۟ الضَّلَٰلَةَ بِالْهُدَيٰ وَالْعَذَابَ بِالْمَغْفِرَةِ فَمَآ أَصْبَرَهُمْ عَلَي النَّارِ(175)
آنان همان كساني هستند كه گمراهي را به [بهاي] هدايت و عذاب را به [ازاي] آمرزش خريدند پس به راستي چه اندازه بايد بر آتش شكيبا باشند(175)



ذَٰلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ نَزَّلَ الْكِتَٰبَ بِالْحَقِّ وَإِنَّ الَّذِينَ اخْتَلَفُوا۟ فِي الْكِتَٰبِ لَفِي شِقَاقٍۭ بَعِيدٍ(176)
چرا كه خداوند كتاب [تورات] را به حق نازل كرده است و كساني كه در باره كتاب [خدا] با يكديگر به اختلاف پرداختند در ستيزه اي دور و درازند(176)



۞ لَّيْسَ الْبِرَّ أَن تُوَلُّوا۟ وُجُوهَكُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَلَٰكِنَّ الْبِرَّ مَنْ ءَامَنَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْءَاخِرِ وَالْمَلَٰٓئِكَةِ وَالْكِتَٰبِ وَالنَّبِيِّۦنَ وَءَاتَي الْمَالَ عَلَيٰ حُبِّهِ ذَوِي الْقُرْبَيٰ وَالْيَتَٰمَيٰ وَالْمَسَٰكِينَ وَابْنَ السَّبِيلِ وَالسَّآئِلِينَ وَفِي الرِّقَابِ وَأَقَامَ الصَّلَوٰةَ وَءَاتَي الزَّكَوٰةَ وَالْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذَا عَٰهَدُوا۟ وَالصَّٰبِرِينَ فِي الْبَأْسَآءِ وَالضَّرَّآءِ وَحِينَ الْبَأْسِ أُو۟لَٰٓئِكَ الَّذِينَ صَدَقُوا۟ وَأُو۟لَٰٓئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ(177)
نيكوكاري آن نيست كه روي خود را به سوي مشرق و [يا] مغرب بگردانيد بلكه نيكي آن است كه كسي به خدا و روز بازپسين و فرشتگان و كتاب [آسماني] و پيامبران ايمان آورد و مال [خود] را با وجود دوست داشتنش به خويشاوندان و يتيمان و بينوايان و در راه ماندگان و گدايان و در [راه آزاد كردن] بندگان بدهد و نماز را برپاي دارد و زكات را بدهد و آنان كه چون عهد بندند به عهد خود وفادارانند و در سختي و زيان و به هنگام جنگ شكيبايانند آنانند كساني كه راست گفته اند و آنان همان پرهيزگارانند(177)



يَٰٓأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا۟ كُتِبَ عَلَيْكُمُ الْقِصَاصُ فِي الْقَتْلَي الْحُرُّ بِالْحُرِّ وَالْعَبْدُ بِالْعَبْدِ وَالْأُنثَيٰ بِالْأُنثَيٰ فَمَنْ عُفِيَ لَهُ مِنْ أَخِيهِ شَيْءٌ فَاتِّبَاعٌۢ بِالْمَعْرُوفِ وَأَدَآءٌ إِلَيْهِ بِإِحْسَٰنٍ ذَٰلِكَ تَخْفِيفٌ مِّن رَّبِّكُمْ وَرَحْمَةٌ فَمَنِ اعْتَدَيٰ بَعْدَ ذَٰلِكَ فَلَهُ عَذَابٌ أَلِيمٌ(178)
اي كساني كه ايمان آورده ايد در باره كشتگان بر شما [حق] قصاص مقرر شده آزاد عوض آزاد و بنده عوض بنده و زن عوض زن و هر كس كه از جانب برادر [ديني]اش [يعني ولي مقتول] چيزي [از حق قصاص] به او گذشت شود [بايد از گذشت ولي مقتول] به طور پسنديده پيروي كند و با [رعايت] احسان [خونبها را] به او بپردازد اين [حكم] تخفيف و رحمتي از پروردگار شماست پس هر كس بعد از آن از اندازه درگذرد وي را عذابي دردناك است(178)



وَلَكُمْ فِي الْقِصَاصِ حَيَوٰةٌ يَٰٓأُو۟لِي الْأَلْبَٰبِ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ(179)
و اي خردمندان شما را در قصاص زندگاني است باشد كه به تقوا گراييد(179)



كُتِبَ عَلَيْكُمْ إِذَا حَضَرَ أَحَدَكُمُ الْمَوْتُ إِن تَرَكَ خَيْرًا الْوَصِيَّةُ لِلْوَٰلِدَيْنِ وَالْأَقْرَبِينَ بِالْمَعْرُوفِ حَقًّا عَلَي الْمُتَّقِينَ(180)
بر شما مقرر شده است كه چون يكي از شما را مرگ فرا رسد اگر مالي بر جاي گذارد براي پدر و مادر و خويشاوندان [خود] به طور پسنديده وصيت كند [اين كار] حقي است بر پرهيزگاران(180)



فَمَنۢ بَدَّلَهُ بَعْدَمَا سَمِعَهُ فَإِنَّمَآ إِثْمُهُ عَلَي الَّذِينَ يُبَدِّلُونَهُ إِنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ(181)
پس هر كس آن [وصيت] را بعد از شنيدنش تغيير دهد گناهش تنها بر [گردن] كساني است كه آن را تغيير مي دهند آري خدا شنواي داناست(181)



فَمَنْ خَافَ مِن مُّوصٍ جَنَفًا أَوْ إِثْمًا فَأَصْلَحَ بَيْنَهُمْ فَلَآ إِثْمَ عَلَيْهِ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ(182)
ولي كسي كه از انحراف [و تمايل بيجاي] وصيت كننده اي [نسبت به ورثه اش] يا از گناه او [در وصيت به كار خلاف] بيم داشته باشد و ميانشان را سازش دهد بر او گناهي نيست كه خدا آمرزنده مهربان است(182)



يَٰٓأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا۟ كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيَامُ كَمَا كُتِبَ عَلَي الَّذِينَ مِن قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ(183)
اي كساني كه ايمان آورده ايد روزه بر شما مقرر شده است همان گونه كه بر كساني كه پيش از شما [بودند] مقرر شده بود باشد كه پرهيزگاري كنيد(183)



أَيَّامًا مَّعْدُودَٰتٍ فَمَن كَانَ مِنكُم مَّرِيضًا أَوْ عَلَيٰ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِّنْ أَيَّامٍ أُخَرَ وَعَلَي الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ فِدْيَةٌ طَعَامُ مِسْكِينٍ فَمَن تَطَوَّعَ خَيْرًا فَهُوَ خَيْرٌ لَّهُ وَأَن تَصُومُوا۟ خَيْرٌ لَّكُمْ إِن كُنتُمْ تَعْلَمُونَ(184)
[روزه در] روزهاي معدودي [بر شما مقرر شده است] [ولي] هر كس از شما بيمار يا در سفر باشد [به همان شماره] تعدادي از روزهاي ديگر [را روزه بدارد] و بر كساني كه [روزه] طاقت فرساست كفاره اي است كه خوراك دادن به بينوايي است و هر كس به ميل خود بيشتر نيكي كند پس آن براي او بهتر است و اگر بدانيد روزه گرفتن براي شما بهتر است(184)


صدق الله العلي العظيم

خدا به شما خیر بدهد.

صفحه ی 17 از قرآن کریم شامل آیات 185 تا 193 از سوره ی البقرة


اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
پناه میبرم به خدا از شر شیطان رانده شده


بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان


شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِيٓ أُنزِلَ فِيهِ الْقُرْءَانُ هُدًي لِّلنَّاسِ وَبَيِّنَٰتٍ مِّنَ الْهُدَيٰ وَالْفُرْقَانِ فَمَن شَهِدَ مِنكُمُ الشَّهْرَ فَلْيَصُمْهُ وَمَن كَانَ مَرِيضًا أَوْ عَلَيٰ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِّنْ أَيَّامٍ أُخَرَ يُرِيدُ اللَّهُ بِكُمُ الْيُسْرَ وَلَا يُرِيدُ بِكُمُ الْعُسْرَ وَلِتُكْمِلُوا۟ الْعِدَّةَ وَلِتُكَبِّرُوا۟ اللَّهَ عَلَيٰ مَا هَدَيٰكُمْ وَلَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ(185)
ماه رمضان [همان ماه] است كه در آن قرآن فرو فرستاده شده است [كتابي ] كه مردم را راهبر و [متضمن] دلايل آشكار هدايت و [ميزان] تشخيص حق از باطل است پس هر كس از شما اين ماه را درك كند بايد آن را روزه بدارد و كسي كه بيمار يا در سفر است [بايد به شماره آن] تعدادي از روزهاي ديگر [را روزه بدارد] خدا براي شما آساني مي خواهد و براي شما دشواري نمي خواهد تا شماره [مقرر] را تكميل كنيد و خدا را به پاس آنكه رهنمونيتان كرده است به بزرگي بستاييد و باشد كه شكرگزاري كنيد(185)



وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيَسْتَجِيبُوا۟ لِي وَلْيُؤْمِنُوا۟ بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ(186)
و هرگاه بندگان من از تو در باره من بپرسند [بگو] من نزديكم و دعاي دعاكننده را به هنگامي كه مرا بخواند اجابت مي كنم پس [آنان] بايد فرمان مرا گردن نهند و به من ايمان آورند باشد كه راه يابند(186)



أُحِلَّ لَكُمْ لَيْلَةَ الصِّيَامِ الرَّفَثُ إِلَيٰ نِسَآئِكُمْ هُنَّ لِبَاسٌ لَّكُمْ وَأَنتُمْ لِبَاسٌ لَّهُنَّ عَلِمَ اللَّهُ أَنَّكُمْ كُنتُمْ تَخْتَانُونَ أَنفُسَكُمْ فَتَابَ عَلَيْكُمْ وَعَفَا عَنكُمْ فَالَْٰٔنَ بَٰشِرُوهُنَّ وَابْتَغُوا۟ مَا كَتَبَ اللَّهُ لَكُمْ وَكُلُوا۟ وَاشْرَبُوا۟ حَتَّيٰ يَتَبَيَّنَ لَكُمُ الْخَيْطُ الْأَبْيَضُ مِنَ الْخَيْطِ الْأَسْوَدِ مِنَ الْفَجْرِ ثُمَّ أَتِمُّوا۟ الصِّيَامَ إِلَي الَّيْلِ وَلَا تُبَٰشِرُوهُنَّ وَأَنتُمْ عَٰكِفُونَ فِي الْمَسَٰجِدِ تِلْكَ حُدُودُ اللَّهِ فَلَا تَقْرَبُوهَا كَذَٰلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ ءَايَٰتِهِ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَتَّقُونَ(187)
در شبهاي روزه همخوابگي با زنانتان بر شما حلال گرديده است آنان براي شما لباسي هستند و شما براي آنان لباسي هستيد خدا مي دانست كه شما با خودتان ناراستي مي كرديد پس توبه شما را پذيرفت و از شما درگذشت پس اكنون [در شبهاي ماه رمضان مي توانيد] با آنان همخوابگي كنيد و آنچه را خدا براي شما مقرر داشته طلب كنيد و بخوريد و بياشاميد تا رشته سپيد بامداد از رشته سياه [شب] بر شما نمودار شود سپس روزه را تا [فرا رسيدن] شب به اتمام رسانيد و در حالي كه در مساجد معتكف هستيد [با زنان] درنياميزيد اين است حدود احكام الهي پس [زنهار به قصد گناه] بدان نزديك نشويد اين گونه خداوند آيات خود را براي مردم بيان مي كند باشد كه پروا پيشه كنند(187)



وَلَا تَأْكُلُوٓا۟ أَمْوَٰلَكُم بَيْنَكُم بِالْبَٰطِلِ وَتُدْلُوا۟ بِهَآ إِلَي الْحُكَّامِ لِتَأْكُلُوا۟ فَرِيقًا مِّنْ أَمْوَٰلِ النَّاسِ بِالْإِثْمِ وَأَنتُمْ تَعْلَمُونَ(188)
و اموالتان را ميان خودتان به ناروا مخوريد و [به عنوان رشوه قسمتي از] آن را به قضات مدهيد تا بخشي از اموال مردم را به گناه بخوريد در حالي كه خودتان [هم خوب] مي دانيد(188)



۞ يَسَْٔلُونَكَ عَنِ الْأَهِلَّةِ قُلْ هِيَ مَوَٰقِيتُ لِلنَّاسِ وَالْحَجِّ وَلَيْسَ الْبِرُّ بِأَن تَأْتُوا۟ الْبُيُوتَ مِن ظُهُورِهَا وَلَٰكِنَّ الْبِرَّ مَنِ اتَّقَيٰ وَأْتُوا۟ الْبُيُوتَ مِنْ أَبْوَٰبِهَا وَاتَّقُوا۟ اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ(189)
در باره [حكمت] هلالها[ي ماه] از تو مي پرسند بگو آنها [شاخص] گاه شماري براي مردم و [موسم] حج اند و نيكي آن نيست كه از پشت خانه ها درآييد بلكه نيكي آن است كه كسي تقوا پيشه كند و به خانه ها از در [ورودي] آنها درآييد و از خدا بترسيد باشد كه رستگار گرديد(189)



وَقَٰتِلُوا۟ فِي سَبِيلِ اللَّهِ الَّذِينَ يُقَٰتِلُونَكُمْ وَلَا تَعْتَدُوٓا۟ إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ الْمُعْتَدِينَ(190)
و در راه خدا با كساني كه با شما مي جنگند بجنگيد ولي از اندازه درنگذريد زيرا خداوند تجاوزكاران را دوست نمي دارد(190)



وَاقْتُلُوهُمْ حَيْثُ ثَقِفْتُمُوهُمْ وَأَخْرِجُوهُم مِّنْ حَيْثُ أَخْرَجُوكُمْ وَالْفِتْنَةُ أَشَدُّ مِنَ الْقَتْلِ وَلَا تُقَٰتِلُوهُمْ عِندَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ حَتَّيٰ يُقَٰتِلُوكُمْ فِيهِ فَإِن قَٰتَلُوكُمْ فَاقْتُلُوهُمْ كَذَٰلِكَ جَزَآءُ الْكَٰفِرِينَ(191)
و هر كجا بر ايشان دست يافتيد آنان را بكشيد و همان گونه كه شما را بيرون راندند آنان را بيرون برانيد [چرا كه] فتنه [=شرك] از قتل بدتر است [با اين همه] در كنار مسجد الحرام با آنان جنگ مكنيد مگر آنكه با شما در آن جا به جنگ درآيند پس اگر با شما جنگيدند آنان را بكشيد كه كيفر كافران چنين است(191)



فَإِنِ انتَهَوْا۟ فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ(192)
و اگر بازايستادند البته خدا آمرزنده مهربان است(192)



وَقَٰتِلُوهُمْ حَتَّيٰ لَا تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ لِلَّهِ فَإِنِ انتَهَوْا۟ فَلَا عُدْوَٰنَ إِلَّا عَلَي الظَّٰلِمِينَ(193)
با آنان بجنگيد تا ديگر فتنه اي نباشد و دين مخصوص خدا شود پس اگر دست برداشتند تجاوز جز بر ستمكاران روا نيست(193)


صدق الله العلي العظيم

وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيَسْتَجِيبُوا۟ لِي وَلْيُؤْمِنُوا۟ بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ(186)

شخصی از پیامبر(ص) پرسید:« آیا خدای ما نزدیک است،تا با او آهسته مناجات کنیم یا دور است تا با صدای بلند او را بخوانیم؟» آیۀ فوق نازل شد و به آنها پاسخ داد که خدا به بندگانش نزدیک است.

عنایت ویژه:

دعا کننده آن چنان مورد محبت پروردگار قرار دارد که در آیه، خداوند هفت بار،تعبیر «خودم» را برای لطف به او به کار برده است: اگر بندگان خودم، دربارۀ خودم پرسیدند،[به آنان بگو] من ، خودم به آنان نزدیک هستم و هرگاه خودم را بخوانند، خودم دعاهای آنان را مستجاب می کنم.پس به خودم ایمان بیاورند و دعوت خودم را اجابت کنند....

این ارتباط محبت آمیز، درصورتی است که انسان بخواهد با خداوند مناجات کند.

ظرفیت دعا کننده:

دعا و گفتگو با خداوند، ظرفیت انسان را برای دریافت الطاف الهی بیشتر می کند؛ مانند توسل و زیارت اولیای خدا که شرایط را برای انسان تغییر می دهد؛ همان گونه که اگر کودکی همراه پدر به مهمانی برود ، دریافت محبتش بیش از آن خواهد بود که تنها برود.

عبدالله بن سنان می گوید: از امام صادق (ع) شنیدم که فرمودند: «زیاد دعا کنید؛ زیرا دعا، کلید بخشش خداوند و وسیلۀ رسیدن به هر حاجت است؛ نعمت ها و رحمت هایی نزد پروردگار است که جز با دعا نمی توان به آن رسید. بدان هر دری را بکوبی، عاقبت گشوده خواهد شد.»

لطافت آیه:

این آیه در بیان پیامش، بهترین اسلوب و لطیف ترین و زیباترین معنا را برای دعا کننده دربر دارد؛ زیرا:

1- اساس گفتار را بر متکلم وحده(من چنین و چنانم) قرار داده است؛ نه غیبت(خدا چنین و چنان است) و این، می فهماند که خداوند متعال، به دعا کننده کمال عنایت را دارد.

2- به«عبادی»(بندگانم) تعبیر کرد و نفرمود «ناس»(مردم) و این نیز عنایت یاد شده را بیشتر می رساند.

3- واسطه را حذف کرده و نفرموده است: «در پاسخشان بگو:...»؛ بلکه فرمود: « چون بندگانم از تو دربارۀ من پرسیدند، من نزدیکم»

4- جملۀ «من نزدیکم» را با حرف «إنّ» تاکید کرده است.

5- نزدیک بودن را با صفت مشبهه و جملۀ اسمیه بیان کرده و فرمود : «نزدیکم» ، نه با فعل « من نزدیک می شوم» تا ثبوت و دوام قرب را برساند.

مراد از « ولیؤمنوا بی»:

در مجمع البیان از مولا امام صادق(ع) روایت شده که ذیل جملۀ « ولیؤمنوا بی» فرمودند: « یعنی ایمان بیاورند که من قادر هستم آنچه می خواهند ، به ایشان بدهم».

طبق این آیه:

1- دعا، هرجا و هر وقت که باشد مفید است؛ چون خداوند می فرماید: من نزدیکم {فَإِنِّي قَرِيبٌ}

2- استجابت خداوند همیشگی است، نه موقتی{ «أُجیبُ» بیانگر دوام است}

3- دعا وسیلۀ رشد و هدایت است {لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ}

برگرفته از کتاب تفسیر همراه

عاقبت به خیر بشی انشاالله

عالی بود عزیزم مرسی

وَقَٰتِلُوهُمْ حَتَّيٰ لَا تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ لِلَّهِ فَإِنِ انتَهَوْا۟ فَلَا عُدْوَٰنَ إِلَّا عَلَي الظَّٰلِمِينَ(193)
با آنان بجنگيد تا ديگر فتنه اي نباشد و دين مخصوص خدا شود پس اگر دست برداشتند تجاوز جز بر ستمكاران روا نيست(193)

حضرت امیر علیه السلام می فرمایند:
اگر طالب صلحی همواره آمادهی جنگ باش.
یاعلی