میهن
2nd May 2011, 04:55 PM
اگر محبتی که در خود احساس می کنید یا از جانب مدعی می شنوید، از جنس و قماش عشق ناب باشد، مقدس است و ...اگر محبتی که در خود احساس می کنید یا از جانب مدعی می شنوید، از جنس و قماش عشق ناب باشد، مقدس است و سعی و تلاش در راه رسیدن به معشوق و محبوب، پسندیده و شایسته می باشد ولی اگر کشش و جاذبه موجود و مورد ادعا، حاصل هوس سوزان، غرایز سرکش یا اوهام و تخیلات ذهنی است، باید با آن مبارزه کنید و آن را مهار نمائید وگرنه نتایج و عواقب وخیمی در پی خواهد داشت.
● عشق، برآیند و مبتنی بر آگاهی است و هوس بر وهم و خیال
آن کس که فردی را به صفات کمال و جمال شناخته و کمالات وجودی وی برایش محرز شده و کاستی ها و نقص هایش را می داند و با توجه به رجحان نسبی یا فوق العاده نقاط مثبت او بر نقاط منفی اش به او دل بسته، عاشق واقعی است.
این عشق و علاقه و وابستگی، بعد از آگاهی نسبتاً کامل به شخصیت، ویژگی ها، کمالات و نقایص فردی، خانوادگی، جسمی و روحی او حاصل شده و مبتنی بر واقعیات است. او می داند مثلاً دختری که محبوب وی گشته، دختری است مثلاً بیست ساله با قد بلند، چشم و ابروی نسبتاً متناسب، برخوردار از زیبایی جسمی و ظاهری در حد متوسط یا کمتر، متدیّن، عفیف و پاکدامن، خانه دار که از لحاظ تحصیلات نیز، سوم راهنمایی خوانده و ترک تحصیل کرده است. خانواده وی از طبقه سوم اجتماع نیمه فقیر می باشند که با عزّت، کرامت، قناعت و کوشش زندگی می کنند و با سختی های زندگی خو گرفته و به مقاومت در برابر آنها عادت یافته اند. علاوه بر اینها قد این دختر از متوسط بلندتر است و لاغراندام جلوه می کند که از نظر این جوان، حُسن و جمال نیست و فقط خانه داری را در حد معمول می داند و کار و تخصص دیگری ندارد و با توجه به وضع خانوادگی اش نمی تواند جهیزیه چشمگیری به همراه خود بیاورد؛ ولی این جوان وجوه مثبت و منفی دختر را با هم جمع کرده و مقایسه نموده و در مجموع نمره مثبت بالایی در او دیده لذا به او علاقه مند گشته و شور عشق آن دختر قلبش را به تپش انداخته است. این محبت و علاقه، عشق است نه هوس شعله ور.
برعکس کسی که فقط با تلفن صدای دختری را شنیده و به او اظهار علاقه کرده و حالا بعد از چند بار صحبت تلفنی و شنیدن حرف ها و ایده ها و اوصاف آن دختر از زبان خودش یا دیگران دلبسته او شده و در خیال خود از او فرد گمشده اش را ساخته است، این دلبستگی را نباید و نمی توان عشق نامید زیرا بر تخیلات و اوهام استوار است و بنیانی که بر آگاهی استوار نباشد، بسیار سست و بی دوام است و به زودی فرو می ریزد.
چنین افرادی بعد از صحبت تلفنی یا دریافت نامه، ایمیل، پیام الکترونیکی یا شفاهی از طرف مقابل در ذهن و خیال خود از او یک ایده آل می سازند و به محبوب ساخته ذهن خود عشق می ورزند و این عشق و علاقه مفرط که روز به روز شدیدتر هم می شود، آنان را از درک، فهم، دیدن و شنیدن حقایق باز می دارد. آنچه خودش می خواهد در محبوبش می بیند و آنچه را نمی پسندد، در او انکار می کند.
امام علی(ع) می فرماید:
«آرزوها چشم دل را نابینا می کند.» (۱)
«هر کس به چیزی به شدت عشق ورزد، آن محبت و عشق شدید، بینایی اش را معیوب و قلبش را مریض می کند. از این رو با چشم معیوب می نگرد و با گوش ناشنوا استماع می کند.» (۲)
چنین عشق و علاقه ای اگر مبنای تشکیل خانواده و ازدواج گردد، چون هوس شعله ور و محبتی توهمی و خیالی است، سراب است نه حقیقت، لذا به زودی سستی آن آشکار می شود و بنیان مبتنی بر آن فرو می ریزد و به همین جهت است که بسیاری از ازدواج های بنا نهاده شده بر عشق های تخیلی تلفنی، نامه ای، پارکی، ایمیلی و امثال آن به طلاق منجر می گردد و چنین عاشقانی آرزو می کنند «کاش برای همیشه در همان مرحله عشق و دوست داشتن و آرزوی وصال می ماندند» و آب سرد وصال بر آتش گرم عشقشان نمی ریخت و کاخ شیشه ای و زیبای تخیلشان با تلنگر واقعیت در هم نمی شکست. آنان تا با عشق خیالی سرخوش و مشغولند و آرزوی وصال محبوبِ ایده آلِ توهمی را دارند، زندگیشان سراسر شور و شوق است ولی همین که به وصال رسیدند و شعله هوسشان فروکش کرد و خیال و وهم رخت بربست، با واقعیت نازیبایی آشنا می شوند که تا آن موقع در ذهنشان خطور نداشت. روز به روز زوایای بیشتری از زشتی های محبوب خیالی دیروز آشکار می شود و شیرینی دوست داشتن را به تلخی نفرت بدل می کند به حدی که بعد از گذشت مدتی کم، جز طلاق و جدایی چاره ای نمی یابند.
دکتر وودی آلن از کارشناسان خبره خانواده می نویسد:
دور نیست از دیدار چهره ای زیبا به دمی دل ببازیم و به ستایش جمالش بپردازیم و یا از ادراک صفات معنوی موجودی، متأثر شویم و به آفرینی لب بگشاییم و یا حتی نسبت به کسی در ضمیر خود کشش کهربایی دریابیم اما اینها هیچ یک عشق نیست. عشق درخور این نام، باید بنایی باشد که بر پایه هایی از بصیرت و معرفت حقیقی عاشق و معشوق به صفات یکدیگر، استوار شود. پس نخست معرفت و شناخت است و از آن پس محبت و اگر این احساس قوت گیرد، به عشق بدل می شود. بیشتر اوقات کشش جنسی و جذبه قوی موجود میان زن و مرد را به جای عشق می گیرند. این درست نیست زیرا عشق وقتی پدید می آید که زن و مرد یکدیگر را نیکو بشناسند و دریابند. این گونه جذبه ها و کشش ها اغلب موهوم و ناپایاست. عشق باید به تفاهم فکری، توافق اخلاقی و جذبه جسمی [هر سه ] در آمیخته باشد.
عاشق حقیقی به دنبال شخصیت حقیقی معشوق است نه فقط لذت جسمانی او. (۳)
http://www.aftabir.com/images/article/break.gifپی نوشت ها
۱. نهج البلاغه، حکمت ها، شماره ۲۷۵.
۲. همان، خطبه ۱۰۹.
۳. آنچه هر دختر باید بداند، وودی آلن، ترجمه نصرت اللَّه قاسمی، انتشارات گویش، ص ۱۷۴ ۱۸۱ ۱۷۸.بنياد انديشه اسلامي ( www.e resaneh.com )
● عشق، برآیند و مبتنی بر آگاهی است و هوس بر وهم و خیال
آن کس که فردی را به صفات کمال و جمال شناخته و کمالات وجودی وی برایش محرز شده و کاستی ها و نقص هایش را می داند و با توجه به رجحان نسبی یا فوق العاده نقاط مثبت او بر نقاط منفی اش به او دل بسته، عاشق واقعی است.
این عشق و علاقه و وابستگی، بعد از آگاهی نسبتاً کامل به شخصیت، ویژگی ها، کمالات و نقایص فردی، خانوادگی، جسمی و روحی او حاصل شده و مبتنی بر واقعیات است. او می داند مثلاً دختری که محبوب وی گشته، دختری است مثلاً بیست ساله با قد بلند، چشم و ابروی نسبتاً متناسب، برخوردار از زیبایی جسمی و ظاهری در حد متوسط یا کمتر، متدیّن، عفیف و پاکدامن، خانه دار که از لحاظ تحصیلات نیز، سوم راهنمایی خوانده و ترک تحصیل کرده است. خانواده وی از طبقه سوم اجتماع نیمه فقیر می باشند که با عزّت، کرامت، قناعت و کوشش زندگی می کنند و با سختی های زندگی خو گرفته و به مقاومت در برابر آنها عادت یافته اند. علاوه بر اینها قد این دختر از متوسط بلندتر است و لاغراندام جلوه می کند که از نظر این جوان، حُسن و جمال نیست و فقط خانه داری را در حد معمول می داند و کار و تخصص دیگری ندارد و با توجه به وضع خانوادگی اش نمی تواند جهیزیه چشمگیری به همراه خود بیاورد؛ ولی این جوان وجوه مثبت و منفی دختر را با هم جمع کرده و مقایسه نموده و در مجموع نمره مثبت بالایی در او دیده لذا به او علاقه مند گشته و شور عشق آن دختر قلبش را به تپش انداخته است. این محبت و علاقه، عشق است نه هوس شعله ور.
برعکس کسی که فقط با تلفن صدای دختری را شنیده و به او اظهار علاقه کرده و حالا بعد از چند بار صحبت تلفنی و شنیدن حرف ها و ایده ها و اوصاف آن دختر از زبان خودش یا دیگران دلبسته او شده و در خیال خود از او فرد گمشده اش را ساخته است، این دلبستگی را نباید و نمی توان عشق نامید زیرا بر تخیلات و اوهام استوار است و بنیانی که بر آگاهی استوار نباشد، بسیار سست و بی دوام است و به زودی فرو می ریزد.
چنین افرادی بعد از صحبت تلفنی یا دریافت نامه، ایمیل، پیام الکترونیکی یا شفاهی از طرف مقابل در ذهن و خیال خود از او یک ایده آل می سازند و به محبوب ساخته ذهن خود عشق می ورزند و این عشق و علاقه مفرط که روز به روز شدیدتر هم می شود، آنان را از درک، فهم، دیدن و شنیدن حقایق باز می دارد. آنچه خودش می خواهد در محبوبش می بیند و آنچه را نمی پسندد، در او انکار می کند.
امام علی(ع) می فرماید:
«آرزوها چشم دل را نابینا می کند.» (۱)
«هر کس به چیزی به شدت عشق ورزد، آن محبت و عشق شدید، بینایی اش را معیوب و قلبش را مریض می کند. از این رو با چشم معیوب می نگرد و با گوش ناشنوا استماع می کند.» (۲)
چنین عشق و علاقه ای اگر مبنای تشکیل خانواده و ازدواج گردد، چون هوس شعله ور و محبتی توهمی و خیالی است، سراب است نه حقیقت، لذا به زودی سستی آن آشکار می شود و بنیان مبتنی بر آن فرو می ریزد و به همین جهت است که بسیاری از ازدواج های بنا نهاده شده بر عشق های تخیلی تلفنی، نامه ای، پارکی، ایمیلی و امثال آن به طلاق منجر می گردد و چنین عاشقانی آرزو می کنند «کاش برای همیشه در همان مرحله عشق و دوست داشتن و آرزوی وصال می ماندند» و آب سرد وصال بر آتش گرم عشقشان نمی ریخت و کاخ شیشه ای و زیبای تخیلشان با تلنگر واقعیت در هم نمی شکست. آنان تا با عشق خیالی سرخوش و مشغولند و آرزوی وصال محبوبِ ایده آلِ توهمی را دارند، زندگیشان سراسر شور و شوق است ولی همین که به وصال رسیدند و شعله هوسشان فروکش کرد و خیال و وهم رخت بربست، با واقعیت نازیبایی آشنا می شوند که تا آن موقع در ذهنشان خطور نداشت. روز به روز زوایای بیشتری از زشتی های محبوب خیالی دیروز آشکار می شود و شیرینی دوست داشتن را به تلخی نفرت بدل می کند به حدی که بعد از گذشت مدتی کم، جز طلاق و جدایی چاره ای نمی یابند.
دکتر وودی آلن از کارشناسان خبره خانواده می نویسد:
دور نیست از دیدار چهره ای زیبا به دمی دل ببازیم و به ستایش جمالش بپردازیم و یا از ادراک صفات معنوی موجودی، متأثر شویم و به آفرینی لب بگشاییم و یا حتی نسبت به کسی در ضمیر خود کشش کهربایی دریابیم اما اینها هیچ یک عشق نیست. عشق درخور این نام، باید بنایی باشد که بر پایه هایی از بصیرت و معرفت حقیقی عاشق و معشوق به صفات یکدیگر، استوار شود. پس نخست معرفت و شناخت است و از آن پس محبت و اگر این احساس قوت گیرد، به عشق بدل می شود. بیشتر اوقات کشش جنسی و جذبه قوی موجود میان زن و مرد را به جای عشق می گیرند. این درست نیست زیرا عشق وقتی پدید می آید که زن و مرد یکدیگر را نیکو بشناسند و دریابند. این گونه جذبه ها و کشش ها اغلب موهوم و ناپایاست. عشق باید به تفاهم فکری، توافق اخلاقی و جذبه جسمی [هر سه ] در آمیخته باشد.
عاشق حقیقی به دنبال شخصیت حقیقی معشوق است نه فقط لذت جسمانی او. (۳)
http://www.aftabir.com/images/article/break.gifپی نوشت ها
۱. نهج البلاغه، حکمت ها، شماره ۲۷۵.
۲. همان، خطبه ۱۰۹.
۳. آنچه هر دختر باید بداند، وودی آلن، ترجمه نصرت اللَّه قاسمی، انتشارات گویش، ص ۱۷۴ ۱۸۱ ۱۷۸.بنياد انديشه اسلامي ( www.e resaneh.com )