touraj atef
4th April 2011, 11:45 AM
امروز هواي تهران ابري است گوئي مي خواهد باز غوغاي آسمان زمين بهار را سيراب كند و شايد بهر انتظار اين غوغا است كه حكايت شوريدگي به گوش مي رسد آن هم در روزهائي كه نشان از مردمان پر غوغاي روزگار دور و نزديك هم دارد امروز چهارم آوريل سالگرد مرگ مارتين لوتر كينگ و همچنين تولد مارلون براندو است شايد سخت باشد كه كسي نامي از اين دو شوريده دنياي معاصر نداشته باشد اما مي گوئيم مارتين لوتر كينگ قهرمان مبارزات بدون خشونت آمريكا است كسي كه در دهه 60 ميلادي رهبري قيامي را بر عهده گرفت كه از يك نافرماني مدني ساده در اتوبوسي حاضل شد شايد كمتر از رزاپاركس شنيده ايم رزا پاركس بانوي سياه پوستي است كه در اتوبوس حاضر نشد رعايت قوانين به اصطلاح مدني را بپذيرد و چنين بود كه جرقه بزرگ انقلابي را زد كه دكتر مارتين لوتر كينگ را ملقب به " گاندي سياه " و مرد سال تايم درسال 1963 و جوان ترين برنده صلح نوبل در سال 1964 نمود رزا پاركس بانوئي است كه در سال 2006 در سن 93 سالگي در گذشت و جنازه او در ساختمال بسيار معتبر كپيتال هال واشنگتن مدفون است آري مسافر اتوبوسي در دهه 60 تنها يك بار به خود گفت " چرا " و شايد هم در ذهن خويش رويائي را بافت كه از پرسش دومش يعني " چرا كه نه ؟" ساخته مي شد همان رويائي كه لوتر كينگ توانست تا حد زيادي آن را به همت ميلونها سياهپوست آمريكائي محقق سازد صحبت از اتوبوس شد بد نيست اشاره اي به بزرگ مرد عالم سينما يعني مارلون براندو اشاره داشته باشم براندو همان شورشي " اتوبوسي به نام هوس " كه بعدها در " بار انداز " و " پدر خوانده "آن را تكرار كرد سخن از " چرا " و " چرا كه نه ؟" بارها نمود مارلون براندو با سيماي بي حس خود شورشي بودن را تا آنجا پيش برد كه حتي از گرفتن جايزه اسكار امتناع كرد و با فرستادن دختر نماينده سرخپوستان آمريكا به محل آكادمي اسكار فريادي زد كه لوتر كينگ قبلا زده بود فريادي كه در بخشي از سخنان لوتر كينگ بود نجواهاي لوتر كينگ اين گونه بودند
ما باور نداريم انبان عدالت تهي است
وقت بسي تنگ است و ما آمده ايم تا اعلام كنيم زمان سرگرم شدن به ظاهر سازي دلسرد كننده نيست دوره تجويز داروي هاي ملال آور و اصلاحات تدريجي نيست زمان ,زمان از تاريكي در آمدن است راه روشن و اصلي عدالت را پيمودن است
تقديري شوم در انتظار ملتي است كه اظطرار زمان را درك نكنند
...
آري امروز مي تواند روز آغاز غوغا باشد همان غوغائي كه در آسمان امروز شهر ما است همان غوغائي كه از دل همه ما بيرون مي آيد همان غوغائي كه مولانا برايمان گفت
از كجا آمده ام و آمدنم به چه بود/ به كجا مي روم و آخر ننمائي وطنم ؟
وطن كجاست ؟به كجا مي رويم ؟ دل مشغولي ها داريم و ترسها و اظطرابها و جدائي ها و انزوائي كه هر كدام به گونه اي داريم در تئاتر زندگي نقشهاي گوناگوني بازي كرده ايم و در پي هر اجراي ناموفق خود را و آن ديگران را مقصر دانستيم اما قصه اين است كه در اتوبوس زندگي به دنبال چه هستيم ؟ اتوبوس هوس ما كه دلمشغوليها و بازيگوشي ها و شيطنت هاي ما را دارد تا به جا ما را مي رساند ؟ اتوبوس زندگي خود را حس كرده ايم ؟آيا براي يك بار چون رزا پاركس از خود پرسيده ايم كه " چرا "؟
آيا به خود جسارت داده ايم كه شورشي شده و رويا خويش را بياويزيم و بگوئيم "چرا نه "؟ سالها است كه رويا هايمان را مي كشيم از كودكي و نوجواني و جواني رويا را كشته ايم اما مگر مي توان با كشتن رويا در اتوبوس زندگي به جائي بغير از ناكجا آباد رسيد ؟ سالها است گفتيم
اميد را بكش
ايمان به ادامه راه نداشته باش
عشق ,آه عشق,چه پوچي
اما به كجا رسيده ايم ؟امروز روز تولد يك شورشي و مرگ يك شورشي است امروز زادروز عاشق و مرگ عاشقي است امروز قلبي پر اميد به جهان آمد و قلبي از اميد از حركت ايستاد اما امروز و روزهاي ديگر تا انتهاي ابديت نه شورشي و نه عشق و نه اميد از بين مي رود امروز مي تواند روز تو باشد روز من باشد روز ما باشد بيائيم با هم به آُمان بنريم به ابرها به فرياد آسمان و به اميد عشق بازي ابرها و سرشك و طراوت بهاري فرياد زنيم
وقت بسي تنگ است و ما آمده ايم تا اعلام كنيم زمان سرگرم شدن به ظاهر سازي دلسرد كننده نيست دوره تجويز داروي هاي ملال آور و اطلاحات تدريجي نيست زمان ,زمان از تاريكي در آمدن است راه روشن و اصلي عدالت را پيمودن است
تقديري شوم در انتظار ملتي است كه اظطرار زمان را درك نكنند
...
دوست داشته باش تا دوست داشته شوي
عاشق باش تا معشوق شوي
اميد وار باش تا آرزو تنها آرزو نباشد
ايمان داشته باشد كه بي ايمان قلبي وجود دارد و نه متولد مي شود
و...
اگر عشق همان عشق باشد زمان مقوله بي معني است
ما باور نداريم انبان عدالت تهي است
وقت بسي تنگ است و ما آمده ايم تا اعلام كنيم زمان سرگرم شدن به ظاهر سازي دلسرد كننده نيست دوره تجويز داروي هاي ملال آور و اصلاحات تدريجي نيست زمان ,زمان از تاريكي در آمدن است راه روشن و اصلي عدالت را پيمودن است
تقديري شوم در انتظار ملتي است كه اظطرار زمان را درك نكنند
...
آري امروز مي تواند روز آغاز غوغا باشد همان غوغائي كه در آسمان امروز شهر ما است همان غوغائي كه از دل همه ما بيرون مي آيد همان غوغائي كه مولانا برايمان گفت
از كجا آمده ام و آمدنم به چه بود/ به كجا مي روم و آخر ننمائي وطنم ؟
وطن كجاست ؟به كجا مي رويم ؟ دل مشغولي ها داريم و ترسها و اظطرابها و جدائي ها و انزوائي كه هر كدام به گونه اي داريم در تئاتر زندگي نقشهاي گوناگوني بازي كرده ايم و در پي هر اجراي ناموفق خود را و آن ديگران را مقصر دانستيم اما قصه اين است كه در اتوبوس زندگي به دنبال چه هستيم ؟ اتوبوس هوس ما كه دلمشغوليها و بازيگوشي ها و شيطنت هاي ما را دارد تا به جا ما را مي رساند ؟ اتوبوس زندگي خود را حس كرده ايم ؟آيا براي يك بار چون رزا پاركس از خود پرسيده ايم كه " چرا "؟
آيا به خود جسارت داده ايم كه شورشي شده و رويا خويش را بياويزيم و بگوئيم "چرا نه "؟ سالها است كه رويا هايمان را مي كشيم از كودكي و نوجواني و جواني رويا را كشته ايم اما مگر مي توان با كشتن رويا در اتوبوس زندگي به جائي بغير از ناكجا آباد رسيد ؟ سالها است گفتيم
اميد را بكش
ايمان به ادامه راه نداشته باش
عشق ,آه عشق,چه پوچي
اما به كجا رسيده ايم ؟امروز روز تولد يك شورشي و مرگ يك شورشي است امروز زادروز عاشق و مرگ عاشقي است امروز قلبي پر اميد به جهان آمد و قلبي از اميد از حركت ايستاد اما امروز و روزهاي ديگر تا انتهاي ابديت نه شورشي و نه عشق و نه اميد از بين مي رود امروز مي تواند روز تو باشد روز من باشد روز ما باشد بيائيم با هم به آُمان بنريم به ابرها به فرياد آسمان و به اميد عشق بازي ابرها و سرشك و طراوت بهاري فرياد زنيم
وقت بسي تنگ است و ما آمده ايم تا اعلام كنيم زمان سرگرم شدن به ظاهر سازي دلسرد كننده نيست دوره تجويز داروي هاي ملال آور و اطلاحات تدريجي نيست زمان ,زمان از تاريكي در آمدن است راه روشن و اصلي عدالت را پيمودن است
تقديري شوم در انتظار ملتي است كه اظطرار زمان را درك نكنند
...
دوست داشته باش تا دوست داشته شوي
عاشق باش تا معشوق شوي
اميد وار باش تا آرزو تنها آرزو نباشد
ايمان داشته باشد كه بي ايمان قلبي وجود دارد و نه متولد مي شود
و...
اگر عشق همان عشق باشد زمان مقوله بي معني است