نگاهی به فیلم دریای درون - sea inside

[Non-Existent]

دریای درون (The Sea Inside) فیلم برگزیده بخش فیلمهای خارجی اسکار 2005 اثری در خور تامل از کارگردان جوان و صاحب نام اسپانیا آلخاندرو آمنه بار است. فیلمی که در عین سادگی سبک و داستان، از لحاظ حسی اثری بسیار پیچیده و تکان دهنده است. در ادامه نگاهی می اندازیم به فیلمی که تا کنون بیش از 50 جایزه بین المللی را از آن خود کرده است.

دریای درون، از آن دست فیلمهایی است که داستان ساده و سرراستی دارند. فیلم اقتباسی از زندگی واقعی "رامون سم پدرو" است. رامون که در ابتدای جوانی قطع نخاع شد 30 سال تلاش کرد تا دادگاه حق مرگ آسان را برایش به رسمیت بشناسد تا بتواند به زندگی خود پایان دهد. فیلم ما را به درون زندگی پررنج و دشوار رامون می برد. خانواده ای که او را بسیار دوست دارند و دوستان و غریبه هایی که بدون درک رنج عظیمی که می کشد سعی دارند به او امید به ادامه زندگی بدهند.

از دید من فیلمهایی مانند دریای درون که سیر روایی ساده ای هم دارند دشوار ترین فیلمها برای نوشتن در باره شان هستند به علت اینکه مستقیما با احساسات عمیق انسانی تعامل می کنند. شما بعد از دیدن فیلمهایی اینچنین، به راحتی می توانید تغییرات احساسی خودتان را درک کنید و از آن لذت ببرید اما نمی توانید به آسانی این تغییرات و احساسات را برای دیگران بیان کنید. پس بهتر است به جای اینکار ، دیگران را به دیدن فیلم تشویق کنید، آنوقت است که شاید بتوانید احساساتتان را با هم به اشتراک بگذارید.
جدای از این مساله ، من شخصا از مرگ به خاطر ترحم یا مرگ آسان یا به عبارتی که در فیلم می آید Euthanasia دفاع می کنم و از این نظریه مرحوم سم پدرو که زندگی یک حق است و نه یک اجبار). باید به انسانهایی که در وضعیتهای شبه مرگ هستند این حق را داد که به زندگی خودشان بدون درد و آسان پایان بدهند.

پانوشت1: موسیقی زیبای فیلم اثر خود کارگردان یعنی آمنه بار است.
پانوشت2: اینجا می توانید مقاله ای را که مجله تایم در سال 1998 در باره زندگی سم پدرو نوشته است بخوانید.

منبع

[Non-Existent]

موضوع فيلم به چالش كشيدن حق انسان در پايان دادن به زندگي خويش است. فيلم مفاهيمي چون عشق ،مرگ و زندگي را به طرز شاعرانه اي مورد كنكاش قرار مي دهد. فيلم با بازي هنرمندانه و تاثيرگذار خاوير باردم با روح و روان بيننده بازي مي كند و او را تحت تاثير قرار مي دهد. شخصا پس از ديدن فيلم تا مدتي مبهوت اين فيلم و فضاي به شدت شاعرانه آن بودم. فيلم داستان واقعي «رامون سمپدرو» مكانيك سابق كشتي است كه در يك حادثه در دريا از گردن به پايين فلج مي شودو به مدت نزديك به سي سال عدم تحرك رنج آور ، براي به دست آوردن حق مرگ مبارزه مي كند
رامون همراه برادر و همسر برادر و برادر زاده و پدر خود در يك روستا زندگي مي كند و در حقيقت اعضاي خانواده زندگي خود را وقف زنده نگه داشتن او كرده اند و با مرگ وي به شدت مخالفت مي كنند. مانويلا همسر برادرش ، زن مهرباني است كه او را بسان يك كودك ترو خشك مي كند.
علاوه بر خانواده رامون دو شخصيت اصلي نيز در فيلم وجود دارند. يكي خوليا، زني كه خود نيز مبتلا به يك بيماري لاعلاج است. خوليا دلايل او را براي مرگ درك مي كند ، شريك روحي وي مي شود و به او كمك مي كند تا شعر هايش را منتشر كند. شخصيت ديگر روسا است كه يك مادر مجرد با دو فرزند است و پس از ديدن رامون در تلويزيون به سراغ او مي رود و پس از ديدار هاي مكرر عاشق او مي شود وي بر خلاف خوليا سعي در اميدوار كردن وي به زندگي است. تمام صحنه ها و دقايق فيلم زيبا و شاعرانه است ولي صحنه زيبا در فيلم جايي است كه رامون در بستر خوابيده است ناگهان پاها و دست هاي خود را به حركت در مي آورد ، به سمت پنجره مي دود و سپس بر فراز دريا به پرواز در مي آيد. براي يك لحظه بيننده فكر مي كند كه تمام اين قضايا فريبي بيش نبوده است يا اينكه فكر مي كند كه معجزه اي روي داده است ولي در حقيقت روياي رامون را به تصوير مي كشد. اين صحنه از فيلم آدم را ياد صحنه پرواز «بردي» در فيلمي به همين نام از آلن پاركر مي اندازد.
رامون عاشق درياست دريايي كه در آن خاطره هاي زيادي داشته است. دريايي كه لحظات خاطره انگيزي را در آن گذرانده است و هم اكنون فقط عكس هاي آن را مي بيند. و دريايي كه زندگي و آزادي را از وي گرفته است. فيلم با نوشتن قابل توصيف نيست و فقط بايد با چشم صفحه را نگريست. به قول خود آمنابار از موقعي كه بر صندلي سينما مي نشينيد و چشم بر پرده مي دوزيد سفري را آغاز مي كنيد سفري احساسي و شاعرانه و در عين حال تفكر بر انگيز. سفري كه به دنياي دروني مردي كه در بستر بيماري خوابيده است و تنها از پنجره مناظر زيباي دهكده زيبا را مي نگرد. مردي شوخ و بذله گو و داراي روحي شاعرانه كه اعتقاد دارد زندگي كه آزادي انسان را بگيرد زندگي نيست.
فيلم پارادوكس هاي آزار دهنده اي را مطرح مي كند. آيا بشر اختيار قطع زندگي خويش را دارد؟! آيا زندگي ذليلانه و بيماري هاي سهمگين، ترجيح به مرگي عزتمندانه دارد؟ آيا مي توان چنين چيزي را قانونمند كرد؟!
در روز 12 ژانويه سال 1998 رامون 55 ساله با نوشيدن سيانيد با آييني خاص كه روي نوار ويديويي هم ضبط شده بود به زندگي خود خاتمه داد. اين نوار گويا از تلويزيون اسپانيا پخش شد و پس از مرگ وي 10 نفر در خودكشي وي شريك جرم شناخته شدند كه يكي از آنها فيلمبردار بود.
صحنه بازسازي مرگ وي با بازي فراموش نشدني خاوير باردوم بسيار زيبا و در عين حال درد آور است.

منبع

[Non-Existent]

آلخاندرو آمنابار کارگردان فیلم دیگران با فیلم اعتراضی دریای درون به مساله خودکشی می پردازد. موفقیت، رستگاری و اتانازی پرسشهایی هستند که او پیش روی بیننده قرار می دهد.

دریای درون محصول اسپانیا و فرانسه بر اساس واقعیت ساخته شده است و بیننده را به آن سمت و سو می برد که خودکشی چندان هم اشکالی هم ندارد. وقتی خود فرد می خواهد و وقتی از زندگی این جهانی رنج می برد خودکشی چه ایرادی می تواند داشته باشد و اصلا اینکه شاید نامش خودکشی نباشد! البته دوبلرهای هوشیار سینما 7 در دوبله فارسی زهر این قسمتها را گرفته اند و زیرکانه فیلم را به سویی دیگر برده اند تا جایی که خودکشی یک مساله فرعی شده و روانشناسی موفقیت به عنوان موضوع اصلی فیلم نمایانده می شود. از همین جهت این فیلم به عنوان یک محصول درجه الف از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد طبقه بندی شده است!

بازی خاویر باردم بسیار عالی است و کارگردان نیز عرصه هایی را آزموده که تاکنون بکر بوده و از لحاظ فنی به اوج هایی رسیده است.

خاویر باردن شخصیت اصلی فیلم، به خاطر خودکشی مورد مواخذه قرار گرفته و دادگاهی شده است، ولی او است که دادگاه را به چالش می کشاند و قاضی را مواخذه می کند. او به عنوان یک بیمار قطع نخاعی روی تختی در خانه ای افتاده و فراموش شده است، تنها دو تن به یاد او هستند: قاضی دادگاه و یک مجری رادیو که به او دل می بندد. هنگامی که این زن مجری وی را به خانه خود می برد تا عشقی در بگیرد و زندگی جدیدی آغاز شود بیمار ما به دیار دیگر می رود.

منبع

[Non-Existent]

فیلم The Sea Insideیکی از بهترین فیلم هاییه که دیدم . واقعا پیشنهاد می کنم ببینیدش . صحبت در موردش اصلا نمی تونه حق مطلب رو ادا کنه . واقعا این همه جایزه ای که برده حقش بوده ...