مشاعره ** فی البداهه**

[تاری]

یارب

مشاعره ی فی البداهه
اهل مشاعره و شعر و شاعری و هر حس با طراوت بهاری .... هستی بفرما
می تونید هر شعری نوشته ای بزارید و هر خواننده ای فی البداهه حسش رو بان کنه.
..........................................
این هم حس بنده:

بهار را باور کن

باز کن پنجره ها را که نسیم
روز میلاد اقاقی ها را
جشن میگیرد
و بهار
روی هر شاخه کنار هر برگ
شمع روشن کرده است
همه چلچله ها برگشتند
و طراوت را فریاد زدند
کوچه یکپارچه آواز شده است
و درخت گیلاس
هدیه جشن اقاقی ها را
گل به دامن کرده ست
باز کن پنجره ها را ای دوست
هیچ یادت هست
که زمین را عطشی وحشی سوخت
برگ ها پژمردند
تشنگی با جگر خاک چه کرد
هیچ یادت هست
توی تاریکی شب های بلند
سیلی سرما با تاک چه کرد
با سرو سینه گلهای سپید
نیمه شب باد غضبناک چه کرد
هیچ یادت هست
حالیا معجزه باران را باور کن
و سخاوت را در چشم چمنزار ببین
و محبت را در روح نسیم
که در این کوچه تنگ
با همین دست تهی
روز میلاد اقاقی ها را
جشن میگیرد
خاک جان یافته است
تو چرا سنگ شدی
تو چرا اینهمه دلتنگ شدی
باز کن پنجره ها را
و بهاران را
باور کن

با منی؟
هان!
چه شده، رهگذری؟
گذر از کوچه ی ما، امروز چرا؟!
در عجبم
چاووش باران و بهار، بر بار چرا؟
...
تو که تا دیروز
نه ز حالم خبری!
نه به بارم کمکی!
آمدی باز به زخمم نمکی!؟
...
چه کسی می گوید سنگ شدم
من که از سنگ شدن بیزارم.
برکه ی آب روان را تو ببین ...
آنهمه سنگ که دروست، من بُردم
از همه صخره و کوه کَندم و تا دلِ دریا بُردم
تا به زمان شسته شوند این همه سنگ
نور ایزد برسد بر دل این سنگ، دلآخر سنگ
حال! تو به من طعنه زنی؟!
بر دلم سنگ زَنی ؛ سنگ نَهی؟!
نه عزیز دل من!
من نه سنگم، نه که گمنام زمستان
این همه راه آمده ام
راه و بیراه گذشتم که رسیدم به بهار
سنگها که به چشمم همه رنگارنگ
نه که حلاج شدم اینهمه سنگ زدندم!
بی خبرم؛ از چه چنین سنگ زدندم؟
تو نبودی که ببندی زخم تنم را!
ندیدی عطش سوختنِ این جگرم را
وای
آمدی از سنگ شدنم می گویی!
...
باز من ساده دل این بار، به حرفت بقچه ی نور گسستم
تو بفرما
بقچه ام، چون پَرِ پروانه ی امید
بقچه ام پُر ز گُل و بوی بهار
پُر ز پرنده، آواز هَزار
یاس و گل سرخ و بوی بهار
هر چه گفتم همه را داد بهار
باورم هست که باران ز خدا می رسد اینبار
چون به شوقم، لبخند نگاهش پیداست.

یاعلی

[AvAstiN]

بی تو مهتاب شبی باز آن کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم،خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه که بودم...........

بی تو مهتاب شبی باز آن کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم،خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه که بودم...........


یادم آید که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم
پرگشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم
ساعتی بر لب آن جوی نشستیم

تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من هم محوی تماشای نگاهت

آسمان صاف، شب آرام
بخت خندان وزمان رام
خوشه ماه فروریخته در آب
شاخه ها دست بر آورده بر مهتاب
شب و صحرا و گل و سنگ
همه دل داده به آواز شباهنگ

یادم آید، تو به من گفتی :
" از این عشق حذر کن !
لحظه ای چند بر این آب نظر کن،
آب آئینه ی عشق گذران است
تو كه امروز نگاهت به نگاهي نگران است
باش فردا ،‌ كه دلت با دگران است!
تا فراموش كني، چندي از اين شهر سفر كن!

با تو گفتم :‌
حذر از عشق؟
ندانم!
سفر از پيش تو؟‌
هرگز نتوانم!
روز اول كه دل من به تمناي تو پر زد
چون كبوتر لب بام تو نشستم،
تو به من سنگ زدي من نه رميدم، نه گسستم
باز گفتم كه: تو صيادي و من آهوي دشتم
تا به دام تو درافتم، همه جا گشتم و گشتم
حذر از عشق ندانم
سفر از پيش تو هرگز نتوانم، نتوانم…!

اشكي ازشاخه فرو ريخت
مرغ شب ناله ي تلخي زد و بگريخت!
اشك در چشم تو لرزيد
ماه بر عشق تو خنديد،
يادم آيد كه از تو جوابي نشنيدم
پاي در دامن اندوه كشيدم
نگسستم ، نرميدم

رفت در ظلمت غم، آن شب و شب هاي دگر هم
نه گرفتي دگر از عاشق آزرده خبر هم
نه كني ديگر از آن كوچه گذر هم!
بي تو اما به چه حالي من از آن كوچه گذشتم؟

[تاری]

بی تو مهتاب شبی باز آن کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم،خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه که بودم...........

بی تو مهتاب شبی باز آن کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم،خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه که بودم...........


یادم آید که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم
پرگشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم
ساعتی بر لب آن جوی نشستیم

تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من هم محوی تماشای نگاهت

آسمان صاف، شب آرام
بخت خندان وزمان رام
خوشه ماه فروریخته در آب
شاخه ها دست بر آورده بر مهتاب
شب و صحرا و گل و سنگ
همه دل داده به آواز شباهنگ

یادم آید، تو به من گفتی :
" از این عشق حذر کن !
لحظه ای چند بر این آب نظر کن،
آب آئینه ی عشق گذران است
تو كه امروز نگاهت به نگاهي نگران است
باش فردا ،‌ كه دلت با دگران است!
تا فراموش كني، چندي از اين شهر سفر كن!

با تو گفتم :‌
حذر از عشق؟
ندانم!
سفر از پيش تو؟‌
هرگز نتوانم!
روز اول كه دل من به تمناي تو پر زد
چون كبوتر لب بام تو نشستم،
تو به من سنگ زدي من نه رميدم، نه گسستم
باز گفتم كه: تو صيادي و من آهوي دشتم
تا به دام تو درافتم، همه جا گشتم و گشتم
حذر از عشق ندانم
سفر از پيش تو هرگز نتوانم، نتوانم…!

اشكي ازشاخه فرو ريخت
مرغ شب ناله ي تلخي زد و بگريخت!
اشك در چشم تو لرزيد
ماه بر عشق تو خنديد،
يادم آيد كه از تو جوابي نشنيدم
پاي در دامن اندوه كشيدم
نگسستم ، نرميدم

رفت در ظلمت غم، آن شب و شب هاي دگر هم
نه گرفتي دگر از عاشق آزرده خبر هم
نه كني ديگر از آن كوچه گذر هم!
بي تو اما به چه حالي من از آن كوچه گذشتم؟

من خبر از باد گرفتم
خبر از روز و مهتاب گرفتم
خبر از حتی شب و باران شب هم باز گرفتم
تو نبودی که بدانی که چه ها بر دل زخمی من می گذرد
باز تو بنال و من و بی رحم حساب کن
به خدا! باز اگر برگردی
می مانم و این بار به تماشای وجودت می بخشم
همه ی بار تمنای وجودم را
............
هستی ؟
هستی اینگونه که هستی ...
می نگری و می خندی؟

باز من
پی آواز حقیقت سرگردانم

[Outta_Breathe1020]

به کجا چنین شتابان
گون از نسیم پرسید
دل من گرفته زینجا
ز غبار این بیابان
هوس سفر نداری؟

به کجا چنین شتابان
گون از نسیم پرسید
دل من گرفته زینجا
ز غبار این بیابان
هوس سفر نداری؟

همه آرزویم اما … چه کنم که بسته پایم
چه کنم که بسته پایم
به کجا چنین شتابان؟
به هر آن کجا که باشد،بجز این سرا، سرایم
سفرت به خیر اما
تو و دوستی خدا را
چو از این کویر وحشت، به سلامتی گذشتی
به شکوفه ها به باران
برسان سلام ما را
برسان سلام ما را
برسان سلام ما را
سلام ما را…


بشنويد با صداي عليرضا عصار:

http://www.backupflow.com/g.htm?id=23969

[تاری]

به کجا چنین شتابان

گون از نسیم پرسید
دل من گرفته زینجا
ز غبار این بیابان
هوس سفر نداری؟

به کجا چنین شتابان

گون از نسیم پرسید
دل من گرفته زینجا
ز غبار این بیابان
هوس سفر نداری؟

همه آرزویم اما … چه کنم که بسته پایم

چه کنم که بسته پایم
به کجا چنین شتابان؟
به هر آن کجا که باشد،بجز این سرا، سرایم
سفرت به خیر اما
تو و دوستی خدا را
چو از این کویر وحشت، به سلامتی گذشتی
به شکوفه ها به باران
برسان سلام ما را
برسان سلام ما را
برسان سلام ما را
سلام ما را…

بشنويد با صداي عليرضا عصار:

http://www.backupflow.com/g.htm?id=23969

کوله بارم پراز سلام
اشکهایم گل لبخند سلام
دستهایم بوی یاس نوبهار
با من است هر روز و شب در لحظه های بی پناه
....
نمی دانم چرا مردم دگر حالم نمی پرسند؟!
نمی دانم چرا مردم همه در لاک خودسرها فرو بردند؟!
نمی دانم!
نمی دانم سلامهایم را بر کهگویم
پس چنین باز می پرسی :
به کجا چنین رهسپارم؟
می دوم تا از زمان
از دُور و تسلسل
از کوه تا دریا
هر چه باشد ، کون و مکان
رفته باشم
می شتابم تا دگر پایی نبینم
پایی ، ردّپایی
هر نشانی را نبینم
می شتابم
تا به ردپای من،
این هِزارین چهره ها
با خنده های مستشان
قهقراهاشان به خود بینند و
من تنها دوان ...

[آبجی]

کاش می دانستید که زندگی با همه وسعت خویش
محفل ساکت غم خوردن نیست
حاصلش تن به قضا دادن و پژمردن نیست
زندگی خوردن و خوابیدن نیست
زندگی حس جاری شدن است
زندگی کوشش و راهی شدن است
از تماشاگر اغاز حیات
تا به جایی که خدا می داند

[آبجی]

كاش مي شد سرزمين عشق را در ميان گام ها تقسيم كرد
كاش مي شد با نگاه شاپرك عشق را بر آسمان تفهيم كرد
كاش مي شد با دو چشم عاطفه قلب سرد آسمان را ناز كرد
كاش مي شد با پري از برگ ياس تا طلوع سرخ گل پرواز كرد
كاش مي شد با نسيم شا مگاه برگ زرد ياس ها را رنگ كرد
كاش مي شد با خزان قلب ها مثل دشمن عاشقانه جنگ كرد
كاش مي شد در سكوت دشت شب ناله ي غمگين باران را شنيد
بعد ، دست قطره ها يش را گرفت تا بها ر آرزوها پر كشيد
كاش مي شد مثل يك حس لطيف لابه لاي آسمان پرنور شد
كاش مي شد چا در شب را كشيد از نقاب شوم ظلمت دور شد
كاش مي شد از ميا ن ژاله ها جرعه اي از مهر با ني را چشيد
در جواب خوبها جان هديه داد سختي و نا مهرباني را شنيد

[تاری]

کاش می دانستید که زندگی با همه وسعت خویش

محفل ساکت غم خوردن نیست
حاصلش تن به قضا دادن و پژمردن نیست
زندگی خوردن و خوابیدن نیست
زندگی حس جاری شدن است
زندگی کوشش و راهی شدن است
از تماشاگر اغاز حیات
تا به جایی که خدا می داند

باز تو به بانگ جَرَست
می خوانی این مردم خفته به شب را
سالهاست که خواب ...
خواب خوش صبح ...
همدم مردم شده است،
سرمه ی چشمان همه.
تو چه می خوانی از آواز تپشها؟
آواز بودن و زنده شدنها؟
خبرت را بر باد بده
خبرت را عریان کن و بر ابر بده
خبرت را بازیچه ی شطرنج مکن!
سر خود بر کوه مزن
مردم همه در خوابند
چه می دانند تو چه می گویی؟!

[تاری]

كاش مي شد سرزمين عشق را در ميان گام ها تقسيم كرد
كاش مي شد با نگاه شاپرك عشق را بر آسمان تفهيم كرد
كاش مي شد با دو چشم عاطفه قلب سرد آسمان را ناز كرد
كاش مي شد با پري از برگ ياس تا طلوع سرخ گل پرواز كرد
كاش مي شد با نسيم شا مگاه برگ زرد ياس ها را رنگ كرد
كاش مي شد با خزان قلب ها مثل دشمن عاشقانه جنگ كرد
كاش مي شد در سكوت دشت شب ناله ي غمگين باران را شنيد
بعد ، دست قطره ها يش را گرفت تا بها ر آرزوها پر كشيد
كاش مي شد مثل يك حس لطيف لابه لاي آسمان پرنور شد
كاش مي شد چادر شب را كشيد از نقاب شوم ظلمت دور شد
كاش مي شد از ميا ن ژاله ها جرعه اي از مهر با ني را چشيد
در جواب خوبها جان هديه داد سختي و نا مهرباني را شنيد

کاشها را یواش یواش تو پنبه کن

(همه اش که حس من شد!!! )

[Outta_Breathe1020]

بی قرار تو ام و در دل تنگم گله هاست .

آه! بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست.

مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب .

در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست.

آسمان با قفس تنگ چه فرقی دارد ؟!؟!

" بال" وقتی قفس پر زدن چلچله هاست.

بی تو هر لحظه مرا بیم فرو ریختن است .

مثل شهری که به روی گسل زلزله هاست.

باز میپرسمت از مسئله ی دوری و عشق.

و سکوت تو جواب همه ی مسئله هاست




اينو دوستم چند شب پيش برام گذاشت و با حس و حال منم خيلي جوره.
آدرس وبش: pezhvak88.blogfa.com
گفتم سرقت ادبي نكرده باشم