ازامام جعفر صادق(ع) پرسيدندكه:دليل برهستي آفريدگار چيست؟
گفت: بزرگ ترين دليل بر هستي او هستي من است. زيراكه اگر هستي من از من باشد، ازدو حال بيرون نباشد: يامن، آنگاه خود راهست كرده ام، كه هست بودم يا آنگاه كه نيست بودم.
اگر گويي هست كردم كه هست بودم،اين محال است. زيراهست كردن هست، محال محال باشد و اگر گويي آنگاه هست كرده ام كه نيست بودم، اين هم غير ممكن است، زيراكه «نيست» نمي تواند «هست» را پديد آورد. پس هردو صورت باطل و نادرست است و معلوم مي شود كه من بوسيله وجودي كه نيستي بر او محال است، قدم به هستي نهاده ام.

برگرفته از كتاب حكايت هاي دلنشين/ منوچهر دانش پژوه