سه راهکار برای ناپدید شدن
ناپدید شدن و نامرئی شدن یکی از محبوب ترین تم های داستان ها و افسانه های قدیمی به شمار می روند، داستان هایی که در آنها تنها از دست جادوگران و فرشته ها و یا شخصیت های شیطانی قدرت نامرئی شدن دارند.
نامرئی شدن از عهد قدیم قدرتی رویایی بوده که معمولا در داستان ها بازیچه قدرت، فساد، بی مسئولیتی و سواستفاده های انسان ها قرار گرفته است. اگر ابزاری برای نامرئی شدن ابداع شود، مانند شنلنامرئی کننده هری پاتر یا انگشتر جادویی داستان ارباب حلقه ها، باید به کاربر آن و نوع استفاده ای که قرار است از آن شود نیز توجه داشت. زمانی که دکتر فاستوس کریستوفر مارلو درخواست کرد مرا جادو کن، تا نامرئی شوم، تا هر کاری میل دارم، پنهان از چشم همه انجام دهم، درخواستش خطاب به مفیستوفل بود، همان اهریمن.
اما اکنون به لطف مطالعات علمی، نامرئی شدن پا را از میدان افسانه و خیال فراتر گذاشته و دیگر انسان های عادی نیز می توانند به آن دسترسی داشته باشند و نامرئی بودن دیگر بخشی از قابلیت های جادوگران افسانه ای نخواهد بود. در ادامه به سه راهکاری که امروزه می توان از آن برای نامرئی شدن استفاده کرد، اشاره می شود.
شنل بازتاب دهنده
محققان ژاپنی با این تکنیک توانسته اند افراد را در پس زمینه های شهری نامرئی کنند. به این شکل می توان از یک سوی بدن افرادی که این شنل را به تن می کنند، سوی دیگر را مشاهده کرد.
تکنیک محققان برای نامرئی ساختن به این شیوه به رویدادی شباهت دارد که طی آن فردی که در برابر یک نمایشگر بزرگ در حال پخش تصاویر ایستاده، نامرئی به نظر می آید.
تفاوت در اینجا است که این شنل تصاویری را بازتاب میدهد که دوربینی که در پشت شنل نصب شده، آنها را ضبط کرده و به پروژکتوری که در برابر شنل قرار دارد ارسال میکند.
این شنل از موادی ساخته شده که مملو از ذرات بازتاب دهنده نور هستند، از این رو تصاویر پخش شده روی شنل به چشم انسان بازتابانده شده و بدن را نامرئی میکند. مشکل اینجاست که به دلیل ثابت بودن دوربین و پروژکتور، فردی که شنل را به تن می کند باید ثابت در جای خود بایستد و بدن فرد در صورتی نامرئی دیده می شود که از رو به رو به شنل نگاه کنید.
شنل پرتوافکن
غیر متحرک بودن شنل بازتاب دهنده باعث شد محققان شنلی ابداع کنند که خود تصویر را پخش کند، نه اینکه تصویر روی آن بازتابانده شود. این تکنیک باعث میشود از هر زاویه ای بدن فردی که شنل به تن دارد نامرئی دیده شود.
از این رو شنل باید از تکه های نمایشگر LED ساخته شده باشد که با کمک لنز فیش آی نور را به همه سو ارسال کرده و تصویر را با همان زاویه ای پخش کند که بیننده نسبت به شنل قرار گرفته است.
اصلی ترین مشکل این تکنیک بخش محاسبات اطلاعاتی است که از ریز دوربین های نصب شده روی این شنل روانه می شوند، به ویژه که هر حرکت کوچکی موجی جدید از اطلاعات را در پی دارد زیرا همه چیز، نور، زاویه، ارتفاع و دیگر عناصر تصویر با هر حرکت تغییر پیدا می کنند.
به گفته دو دانشمند ایتالیایی، ساخت چنین شنلی 500 هزار یورو هزینه در بر خواهد داشت. دیگر متخصصان نسبت به عملی بودن ساخت این شنل تردید دارند زیرا به اعتقاد آنها به دلیل وجود اثر انطباق، حس فاصله ای که تحت تاثیر دوبینی انسان ایجاد می شود، هیچ دوربینی نمی تواند آنچه دقیقا توسط بیننده دیده می شود را مشاهده کند، مگر اینکه درست در نقطه ای قرار گرفته باشد که بیننده قرار گرفته است.
با این همه این تکنیک نامرئی کننده توسط شرکت معماری GDS برای ساخت برجی در کره جنوبی به کار گرفته شده است. این برج با کمک دوربین ها و نمایشگرهایش می تواند از زاویه هایی خاص خود را نامرئی کند.
متامواد
گروهی از دانشمندان معتقدند دستیابی به نامرئی شدن حقیقی به استفاده از علمی جدید،فیزیک نوری متحول شده وابسته است. علمی که به واسطه آن مسیر حرکت نور خمیده می شود، این پدیده گاه به واسطه اثر میدان گرانشی قدرتمند ایجاد می شود، درست همانطور که در نظریه نسبیت انیشتین شرح داده شده است.
در فیزیک نوری متحول شده پرتوهای نوری قدم به قدم از میان فرستنده ها و گیرنده هایی بسیار کوچک که به متا اتم های متامواد مشهورند عبور داده میشوند، به شکلی که نمی توان ردپایی از مسیر حرکت پرتوهای نوری را یافت.
این نظریه اولین بار در دهه 1990 مطرح شد و پس از آن محققان به تدریج دریافتند چگونه می توان از متامواد برای نامرئی ساختن اجسام استفاده کرد. ایده اصلی منحرف کردن مسیر پرتوهای نوری از اطراف جسمی است که در مرکز پوششی از جنس متامواد قرار گرفته است.
این پرتوها در آن سوی جسم دوباره به هم می پیوندند، درست مانند تکه سنگی که در مسیر جریان آب قرار گرفته باشد. به این شکل از دید یک بیننده که از دور شاهد ماجرا است، هیچ اتفاقی در جریان حرکت نور نیافتاده و هم پوشش و هم جسم، نامرئی باقی خواهند ماند.
علاقه مندی ها (Bookmarks)