به بهانه سالروز تولد فریدون مشیری

[چکامه91]

شعر مشیری انگار دست انسان را می‌گیرد و او را به دنیای شعر دعوت می‌کند.

فریدون مشیری 30 شهریورماه سال 1305 در تهران به دنیا آمد. از همان کودکی به شعر علاقه داشت و از شعرهای دوران دبیرستان و سال‌های اولیه‌ دانشگاه، دفتر شعری از غزل و مثنوی نوشت؛ اما آشنایی با قالب‌های شعر نو، او را از ادامه‌ شیوه‌ کهن بازداشت.

فریدون مشیری که سرودن شعر را از دوران نوجوانی شروع کرده بود، اولین مجموعه شعرش را با نام «تشنه توفان» در سن ۲۸سالگی و با مقدمه محمدحسین شهریار و علی دشتی در سال ۱۳۳۴ منتشر کرد. او همچنین توجه خاصی به موسیقی ایرانی داشت و این دلبستگی تا جایی بود که در سال‌های ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۷ عضو شورای موسیقی و شعر رادیو شد.

معروف‌ترین اثر این شاعر، شعر «کوچه» نام دارد که ابتدا در اردیبهشت ۱۳۳۹ در مجله «روشنفکر» منتشر شد.

فریدون مشیری سوم آبان‌ماه سال ۱۳۷۹ در سن ۷۴سالگی در تهران درگذشت و در قطعه هنرمندان بهشت زهرا (س) به خاک سپرده شد.

از فریدون مشیری مجموعه‌های شعر «تشنه توفان»، «گناه دریا»، «نایافته»، «ابر و کوچه»، «بهار را باور کن»، «از خاموشی»، «مروارید مهر»، «آه باران»، «از دیار آشتی»، «یک آسمان پرنده»، «تا صبح تابناک اهورایی»، «با پنج سخن‌سر»، «لحظه‌ها و احساس» و «آواز آن پرنده غمگین» به چاپ رسیده است.

همچنین تعدادی مجموعه به صورت گزینه‌ی شعر از او به چاپ رسیده که عبارت‌اند از:‌ «پرواز با خورشید»، «برگزیده‌ها»، «گزینه اشعار»، «سه دفتر»،‌ «دلاویزترین»، «زیبای جاودانه»، «ریشه در خاک» و همچنین برگزیده‌ای از کتاب اسرارالتوحید به نام «یکسان گریستن».


محمدعلی بهمنی از مشخصه‌های شعر این شاعر فقید گفته است: زبان نرم و شیرین، ساده و در عین حال پرظرفیت برای رسیدن به کشف‌های درون شعری از مشخصه‌های شعر فریدون مشیری است.

ما شاعرانی داریم که شاید خیلی از تاریخ حضور آنان نگذشته است، ولی جزو میراث ما هستند. این شاعران کسانی هستند که گویی هر کس برای ورود به گستره‌ شعر باید آن‌ها را بشناسد و مشیری یکی از این‌گونه شاعران است و می‌بینیم حتی کسانی که چندان الفتی با شعر ندارند، شعر او را دوست دارند.

او افزوده: شعر مشیری انگار دست انسان را می‌گیرد و او را به دنیای شعر دعوت می‌کند.

بهمنی همچنین اظهار کرده است: ممکن است بعد از مدتی این‌گونه شعر جزو موزه‌ شعر ذهن آدم شود، ولی این‌گونه شعرها مثل کلاس آغازین درس است که اگر معلم خوب باشد، شاگرد هیچ‌گاه او را فراموش نخواهد کرد. شعر مشیری این‌گونه است و برای کسی که می‌خواهد به دنیای شاعری وارد شود، به نوعی نردبان بالا رفتن است. او کسی است که دست آدم را می‌گیرد.

این شاعر درباره‌ی معروف شدن و زمزمه شعر «کوچه‌» مشیری توسط مردم نیز گفته: به طور کلی شعرهای مشیری حافظه‌پسند، نرم، آرام و زودهضم هستند؛ به همین دلیل است که هنوز که هنوز است، شعر «کوچه» او الگوی یک شعر قشنگ، تغزلی و یک شعر لیریک ماندگار است. همچنین مشیری تنها شاعری بود که شعرش از دیرباز با موسیقی پیوند داشت و در آلبوم‌های موسیقی زیادی از شعرهای او استفاده شده است و هنوز هم شعرهای او خواهان زیادی دارند. این طبیعی است که شعری که ظرفیت ملودی‌پذیری، حفظ شدن، حک شدن و زمزمه شدن را داشته باشد، ماندگار است. این‌گونه شعرها برای آموزش شعر هم خوب است و خود من با توجه به این‌که الفبای شعر را از ایشان آموختم، همیشه به کسانی که می‌خواهند شاعری را آغاز کنند، شعر مشیری را پیشنهاد می‌دهم.

بهمنی همچنین عنوان کرده است: مرحوم مشیری کسی بود که اولین‌بار تشخیص داد من می‌توانم شعر بگویم و شاید اگر ایشان نبود و این اشاره را به من نمی‌کرد، من این علاقه به شعر و آشنایی را در خودم پیدا نمی‌کردم.

منبع: ایسنا

[sr hesabi]

روحشون شاد واقعا یکی از بزرگان شعر ایران زمین بودند
اینم شعری از این عزیز

به پیش روی من , تا چشم یاری می کند , دریاست !

چراغ ساحل آسودگی ها در افق پیداست !

درین ساحل که من افتاده ام خاموش .

غمم دریا , دلم تنهاست .

وجودم بسته در زنجیر خونین تعلق هاست !

خروش موج , با من می کند نجوا ,

که : هر کس دل به دریا زد رهایی یافت !
که هر کس دل به دریا زد رهایی یافت ...

مرا آن دل که بر دریا زنم , نیست !

ز پا این بند خونین بر کنم نیست ,

امید آنکه جان خسته ام را ,
به آن نادیده ساحل افکنم نیست !