دفتر اشعار امیرخسرو دهلوی

[solinaz]

100

گر چه بدمستی است عیب حریف

کندن ریش محتسب هنر است

[solinaz]

101

باغمت شادی جهان هوس است

شادی من همین غم تو بس است

از سرخشم اگر بخایی لب

بر لبت بوسه دادنم هوس است

[solinaz]

102


گر چه خفتن خوش بود با یار در شبهای وصل

لیک در شبهای غم بیدار بودن هم خوش است

اندک اندک گه گهی بایار بودن خوش بود

ور میسر گرددم بسیار بودن هم خوش است

[solinaz]

103

میگدازد لبت از بوسه زدن

چه توان کرد از آن نمک است

چشم من بین ز خیال لب تو

که شب و روز میان نمک است

[solinaz]

104

گرفته در بر اندام تو سیم است

برادر خواندهٔ زلفت نسیم است

[solinaz]

105

تن پاکت که زیر پیرهن است

وحده لاشریک له چه تن است

هست پیراهنت چو قطرهٔ آب

که تنگ گشته برگل و سمن است

با خودم کش درون پیراهن
که تو جانی و جان من بدن است

تازیم در غم تو جامه درم

وز پس مرگ نوبت کفن است

دل بسی بردهای نکو بشناس
آنکه خسته تر است ازان من است

اندرا و میان جان بنشین

که تو جانی و جان ترا بدن است

[solinaz]

106


در شهر چو تو فتنه و مردم کش و بیداد

من زیستن خلق ندانم که چسان است

ترکی که دو ابروش نشسته است به دلها

قربانش هزارست اگر چش دو کمان است

[solinaz]

107

به سرو باغ که بیند کنون که در هرباغ

هزار سرو بهر گوشهای خرامان است

[solinaz]

108

گفتهای ترک تو نخواهم گفت

ترک من گوچه جای این سخن است

[solinaz]

109

خبری ده به من ای باد که جانان چون است؟

آن گل تازه و آن غنچهٔ خندان چون است؟

رخ و زلفش را میدانم باری که خوشند

دل دیوانهٔ من پهلوی ایشان چون است؟

هم به جان و سرجانان که گمانیش مگوی

گو همین یک سخن راست که جانان چون است؟

با که میخورد آن ظالم و در خوردن می

آن رخ پرخوی و آن زلف پریشان چون است؟

چشم بد خوش که هشیار نباشد مست است

لب می گونش که دیوانه کند آن چون است؟

روزها شد که دلم رفت و دران زلف بماند

یارب آن یوسف گمگشته بزندان چون است؟

خشک سالی است درین عهد وفا را ای اشک

زان حوالی که تومیآیی یاران چون است؟

پست شد خسرو مسکین به لگد کوب فراق

مور در خاک فرو رفت سلیمان چون است