خودآگاهی در سطح مدارهای مغز پخش است؛ پیچیده تر از آنچه که تصور می شد

[نارون1]

[نیوز وایز / ساینتیفیک امریکن - پژوهشکده علوم شناختی:]


فیلسوفان یونان باستان قابلیت "خود شناسی" را اوج انسانیت می دانستند. اکنون، پس از گذشت هزاران سال، دانشمندان عصب شناس تلاش دارند تا دریابند که مغز انسان دقیقا چگونه حسی از خود را ایجاد می کند.

خود-آگاهی به عنوان آگاهی فرد از خویشتن – شامل ویژگی ها ، احساسات و رفتارها – تعریف می شود. عصب شناسان بر این باور بوده اند که سه منطقه ی مغز انسان در خودآگاهی نقش های کلیدی دارند: بخش جزیره ای قشر مخ (اینسولار کورتکس)، قشر مخ کمربندی پیشینی (انتریز سینگولیت کورتکس)، و قشر مخ پیش پیشانی میانی (میدیال پریفرانتال کورتکس).

اما، تیم پژوهشی با هدایت دانشگاه آیووا [ایالات متحده] این نظریه را به چالش کشیده است. این تیم نشان داده است که [پدیده] خود-آگاهی به جای آن که به ناحیه های خاصی محدود شود، بیشتر دستاورد مجموعه ای سر هم بندی شده از مسیرها – شامل دیگر مناطق – در درون مغز است.


این نتیجه گیری ها دستاورد یک موقعیت نادر در انجام مطالعه بر روی فردی بوده است که در همان سه ناحیه ای که تصور می شد برای خود-آگاهی کلیدی باشند دچار آسیب های گسترده مغزی شده بود.

این مرد 57 ساله، با تحصیلات دانشگاهی که به عنوان "بیمار آر." شناخته می شود، همه آزمون های استاندارد خودآگاهی را گذراند. او همچنین بارها قابلیت خود-شناسی خود را به نمایش گذاشت – هم هنگامی که به خود در آینه نگاه می کرد و هم با شناسایی خود در عکس های دستکاری نشده ای که در سرتاسر دوره های عمرش از او گرفته شده بود.



دیوید رودرائوف، هم-نویسنده مسئول این مقاله، که در شماره 22 آگست مجله علمی "پلوس وان" انتشار یافت، اظهار داشت: "این پژوهش به روشنی نشان می دهد که خودآگاهی با فرایندی در مغز ارتباط دارد که نمی توان آن را به یک منطقه تنها در مغز محدودساخت.

به احتمال بسیار زیاد، خود-آگاهی از تعامل های گسترده تری میان شبکه های مناطق مغز پدید می آید." نویسندگان مقاله بر این باور هستند که، آن گونه که نظریه پردازی شده است، ساقه مغز، تالاموس، و پوسترومیدیال کورتیسز در خود-آگاهی نقش هایی بر عهده دارند.