نوروز در میان عوام مردم (ایران باستان)

[باستان شناس]

پشوتن مجاسنجا راجع به نوروز می نویسد:

ایرانیان باستان پیش از آنکه تحـول سال واقـع شود سراپـای خود را پاک کرده،
جامـه ی نو می پوشنـد،
بـا سـرودن اوستـا و
انجـام تشـریفـات مذهبـی بر سـر سفـره نـوروز
بـه انتظـار شنیـدن صـدای کـوس و دهـل شاهـی کـه آغـاز نـوروز بود می نشسته.
وقتی لحظه ی نـوروز می شـد

ابتـدا ریش سفیـد یا سالمند ترین عضو خانواده برخاسته

و به هر یک از اهل خانه سه قاشق عسل با سه دانه آب نبات یا شیرینـی دیگـر
با سه دانه سکه زریـن یا سیمین و سه برگ سبزه داده به آن ها تبریک نـوروزی می گفت.

سپس همه ی خانواده بر پا ایستـاده با صـدای بلنـد اوستـا می تنـدرستـی را می سرودند
و بـرای خـود و بستگـان از اهـورامـزدا فراخ روزی و نیکنـامی و شـادکـامی خواستار می شدند.

امروزه نیـز مراسم نوروز در میان زرتشتیان به همـان منوال قبل است و جشن تا (21) روز ادامه دارد.

عدد 21 نماینده نماز مقدسی است که یتا اهر نام دارد ودارای 21 کلمه می باشد.
هم چنین 21 توپ در جشن نوروز به یاد همین 21 کلمه ی نماز خالی می شه.