چــند شـــعر از اســـتاد فریــــدونــــ مـــُشـــیـــریـــ

[*FATIMA*]

هزار اسب سپید ...
به سنگ ساحل مغرب شکست زورق مهر ،
پرندگان هراسان ، به پرس و جو رفتند
هزار نیزه زرین به قلب آب شکست
فضای دریا یکسر به خون و شعله نشست
به ماهیان خبر غرق آفتاب رسید .
نفس زنان به تماشای حال او رفتند !
ز ره درآمد باد ،
به هم برآمد موج ،
درون دریا آشفت ناگهان ، گفتی
هزار اسب سپید از هزار سوی افق ،
رها شدند و چو باد از هزار سو رفتند !
نه تخته پاره زرین ، که جان شیرین بود ؛
در آن هیاهوی هول آفرین رها بر آب !
هزار روح پریشان به هر تلاطم موج ،
برآمدند و به گرداب ها فرو رفتند !
لهیب سرخ به جنگل گرفت و جاری شد .
نواگران چمن از نوا فرو ماندند
شب آفرینان بر شهر سایه افکندند
سحر پرستان
فریاد در گلو ،
رفتند !

[*FATIMA*]

آه ، باران !
ریشه در اعماق اقیانوس دارد - شاید -
این گیسو پریشان کرده
بید وحشی باران
یا ، نه ، دریایی ست گویی ، واژگونه ، بر فراز شهر ،
شهر سوگواران .
هر زمانی که فرو می بارد از حد بیش
ریشه در من می دواند پرسشی پیگیر ، با تشویش :
رنگ این شب های وحشت را
تواند شست آیا از دل یاران ؟
چشم ها و چشمه ها خشک اند
روشنی ها محو در تاریکی دلتنگ ،
هم چنان که نام ها در ننگ !
هرچه پیرامون ما غرق تباهی شد
آه ، باران ، ای امید جان بیداران !
بر پلیدی ها - که ما عمری ست در گرداب آن غرقیم -
آیا ، چیره خواهی شد ؟

[*FATIMA*]

روی در روی سیاهی
روی در روی سیاهی
ایستاده ، راست
یکه و تنها ، تمام شب
در کلامش ، نور
بر زبان ، آتش
بر لبش ، فریاد :
شمع .
شعله افزون می کند گر سر به تیغش بر زنند !
تیرگی گم می شود چون شمع ها روشن کنند .
راست - هم چون شمع - خواهد ایستاد آیا
روی در روی سیاهی
یک تن از این جمع ؟

[*FATIMA*]

همیشه با تو ...
معنای زنده بودن من ، با تو بودن است .
نزدیک ، دور
سیر ، گرسنه
رها ، اسیر
دلتنگ ، شاد
آن لحظه ای که بی تو سرآید مرا ، مباد !
مفهوم مرگ من
در راه سرفرازی تو ، در کنار تو
مفهوم زندگی ست
معنای عشق نیز
در سرنوشت من
با تو ، همیشه با تو ، برای تو ، زیستن .

[*FATIMA*]

باغ
باغ بود ، اما ، فضایش سهمناک
باغ ، اما ، سروهایش سر فرو برده به خاک !
باغ ، اما ، سنگ بر جای چمن ، روییده درهم
تنگ ، تنگ
باغ ، اما نارون ها ، نسترن ها ، زیر سنگ !
باغ ، اما عطر نابودی در آن میزد نفس
باغ ، اما مرغ خاموشی در ان می خواند و بس
باغ ، اما خاک صحرای عدم در چشم برگ
باغ ، اما هر قدم پیغامی از دنیای مرگ !
ژرفنای خاک بود و جان بسیاران در او
ناله های باد و گیسو کندن باران در او
آتش دل های یاران در غم یاران در او !
ای کدامین دست ناپیدا درین هفت آسمان !
تا کجا می گستری این دام را ؟
تا به کی می پروری این مرگ خون آشام را ؟
کی به پایان می رسانی این ربودن های بی هنگام را ؟
سنگ را می شست باران تا بشوید نام را !

[*FATIMA*]

یک آسمان پرنده
یک آسمان پرنده ، رها ، روی شاخه ها
در باغ بامداد ،
یک آسمان پرنده ،
سرگرم شستشو ،
در چشمه سار باد
یک آسمان پرنده ،
در بستر چمن ،
آزاد ، مست ، شاد ؛
از پشت میله ها ،
بغضی به های های شکستم :
قفس مباد !

[*FATIMA*]

یوسف
- دردی اگر داریّ و همدردی نداری ،
با چاه آن را درمیان بگذار !
با چاه !
غم روی غم اندوختن دردی ست جانکاه ! "
گفتند این را پیش ازین ، اما نگفتند ،
گر همرهان در چاهت افکندند و رفتند ؛
آنگاه دردت را کجا فریاد کم .
آه !

[*FATIMA*]

آفتاب و گل ...
من و شب هر دو بر بالین این بیمار بیداریم
من و شب هر دو حال درهم آشفته ای داریم .
پریشانیم ، دلتنگیم
به خود پیچیده تر ، از بغض خونین شباهنگیم
هوای دم کرده ، خون آلود ، آتش خیز ، آتش ریز ،
به جان این فرو غلتیده در خون ، آتش تب تیز !
تنی اینجا به خاک افتاده ، پر پر میزند در پیش چشم من
که او را دشنه آجین کرده دست دوست یا دشمن
وگر باور توانی کرد دست دوست با دشمن !
جهان بی مهر می ماند که می میرد مسیحیایی
نگاهی می شود ویران که می ارزد به دنیایی
من این را نیک می دانم ، که شب را ، ساعتی دیگر ،
فروزان آفتابی هست ، چون لبخند گل پیروز
شب آیا هیچ می داند گر این بدحال ،
نماند تا سحرگاهان ، - زبانم لال ،
جهان با صد هزاران آفتاب و گل ،
دگر در چشم من تاریک تاریک است چون امروز ...

[*FATIMA*]

دل افروزان شادی
نسیم صبح ، بوی گل پراکند
افق دریایی از نور است و لبخند
دل افروزان شادی را صلا زن
سیه کاران غم را در فروبند .

[*FATIMA*]

هدیه دوست
گلی را که دیروز ،
به دیدار من ، هدیه آوردی ، ای دوست
- دور از رخ نازنین تو -
امروز پژمرد !
همه لطف و زبایی اش را
- که حسرت به روی تو می خورد و
هوش از سر ما به تاراج می برد ؛ -
گرمای شب ، برد !
صفای تو اما ، گلی پایدار است
بهشتی همیشه بهار است
گل مهر تو ، در دل و جان
گل بی خزان ،
گل تا که من زنده ام ماندگار است .